Πριν από 13 χρόνια ο μπάτσος Κορκονέας σημαδεύει τον 15χρονο Αλέξη Γρηγορόπουλο εκτελώντας τον εν ψυχρώ. Εκείνη ακριβώς την στιγμή η κοινωνία καταλαβαίνει ότι ο Δεκέμβρης που έπεται δεν θα θυμίζει σε τίποτα τους προηγούμενους. Εκείνες τις μέρες η κοινωνία ενωμένη εξεγείρεται. Ο κόσμος του αγώνα νιώθει πιο αισιόδοξος από ποτέ, πιστεύει ότι αυτό που συμβαίνει είναι απλά η αρχή –και έτσι ήταν-.

 

Το βράδυ της δολοφονίας μόλις μια ώρα μετά η Αθήνα καιγόταν και καιγόταν γιατί ο μπάτσος Κορκονέας με τον σύνεργο του Σαραλιώτη είχαν δολοφονήσει έναν μαθητή. Όσο περνούσαν οι ώρες όλο και περισσότερες πόλεις συμμετείχαν στον αγώνα. Οι μαθητές/τριες ήταν στον δρόμο μαζικά αγωνιζόμενοι/νες για την δολοφονία του Αλέξη καθώς και για ένα καλύτερο αύριο χωρίς φόβο αλλά με αξιοπρέπεια. Όλοι αυτοί που ήταν εκείνες τις μέρες στον δρόμο κατάλαβαν πως έχουν την δύναμη να αλλάξουν τον κόσμο στον οποίο ζουν. Η κρατική βία ακόμα και μετά την δολοφονία οξυνόταν συνεχώς , όχι μόνο μέσω της κρατικής καταστολής αλλά ακόμα και από τα ΜΜΕ τα οποία βρήκαν ευκαιρία να προπαγανδίσουν τον αγώνα και να παίξουν τα θλιβερά παιχνίδια τους πάνω στην πλάτη ενός δολοφονημένου νέου.

 

Το ερώτημα εκείνο τον Δεκέμβρη του 2008 είναι πως ξεπήδησε αυτό το εξεγερτικό κύμα που τα άλλαξε όλα. Εμείς εδώ θα απαντήσουμε με τους στίχους της Κ. Γώγου: ‘’… Για αυτό σου λέω την άλλη φορά που θα μας ρίξουνε να μην την κοπανήσουμε, να ζυγιαστούμε, μη ξεπουλήσουμε φτηνά το τομάρι μας ρε…’’ αυτούς τους στίχους δεν θα τους καταλάβει ποτέ καμία εξουσία, κανένας μπάτσος και κανένας αναλυτής.

 

Η εξέγερση αυτή σήμαινε, σημαίνει και θα σημαίνει πάντα πολλά. Για τον καθένα και την καθεμιά κάτι διαφορετικό. Σίγουρα για όλους μια μεγάλη αλλαγή. Ανάγοντας εκείνο τον Δεκέμβρη στον σημερινό βλέπουμε ότι παρόλο που οι συνθήκες είναι διαφορετικές, το κράτος όπως έκανε πάντα χτυπάει τον κόσμο του αγώνα, συλλαμβάνει συντρόφους και συντρόφισσες και κάνει ότι μπορεί για να καταστείλει κάθε μορφή αγώνα. Όπως είδαμε να συμβαίνει και το φετινό φθινόπωρο άλλη μια κρατική δολοφονία στο Πέραμα όπου οι μπάτσοι της ομάδας ΔΙΑΣ αδειάζουν τα όπλα τους σε ένα αυτοκίνητο που καταδίωκαν, σκοτώνουν έναν 18χρονο, τραυματίζοντας έναν ακόμα. Η εξουσία δολοφονεί θέλοντας να δημιουργήσει υποταγμένους και ανελεύθερους ανθρώπους. Την υποβοηθούμενη από φασιστική βία, κρατική καταστολή βλέπουμε και τον φετινό Σεπτέμβρη σε ένα σχολείο στην Σταυρούπολη όπου φασίστες επιτίθενται με σίδηρογροθιές και ρόπαλα σε φοιτητές που μοίραζαν κείμενα. Τα επεισόδια κλιμακώνονται τις επόμενες μέρες, όσο οι μπάτσοι ρίχνουν χημικά έξω από το σχολείο και οι επιθέσεις δέχονται συγχαρητήρια και από τους οργανωμένους φασίστες. Το κράτος για μια ακόμη φορά κοίτα αμέτοχο, αφήνοντας τους να επιτίθενται ανενόχλητοι. Αυτό που συνέβη στην Σταυρούπολη είναι πολύ σημαντικό να τονίσουμε ότι δεν πρόκειται για μια "αυθόρμητη αντίδραση", ούτε για ένα τυχαίο γεγονός αλλά για μια οργανωμένη φασιστική πρακτική. Σε ότι αφορά την πανδημία που εδώ και σχεδόν δυο χρόνια βρίσκεται στο προσκήνιο, η κυβέρνηση ΝΔ φαίνεται ανίκανη να μας προστατέψει, πάνω από 60 άνθρωποι χάνονται καθημερινά, οι ΜΕΘ ασφυκτιούν και τα κρούσματα κάνουν αρνητικά ρεκόρ.

 

Παρόλο όμως που οι συνθήκες αλλάζουν και ταυτόχρονα δυσκολεύουν υπάρχει κάτι που ενώνει όλους τους Δεκέμβρηδες που πέρασαν και θα έρθουν… εμείς ακόμα αγωνιζόμαστε… δεν σταματήσαμε ποτέ ούτε έχουμε σκοπό να το κάνουμε. Δεν σταματήσαμε γιατί γνωρίζουμε ότι έχουμε δίκιο. Η 6η του Δεκέμβρη για εμάς δεν αποτελεί μια επέτειο, ούτε την εξαντλούμε σε ανακοινώσεις και πορείες. Δεν ξεχάσαμε κανέναν από τους νεκρούς μας, ούτε τον Αλέξη, ούτε τον Παύλο, ούτε τον Ζακ, κανέναν τους. Τους θυμόμαστε όλους έναν προς έναν. Η μέρα αυτή είναι μια επαναστατική διαδικασία που κάθε φορά διαμορφώνεται ανάλογα με τα δεδομένα και γίνεται πιο ζωντανή μέσα από τις μνήμες εκείνης της πρώτης φοράς.

 

O θάνατος του Αλέξη ένωσε όλους εκείνους που ένιωθαν απέχθεια για το ίδιο το κράτος στην πραγματικότητα. Αυτούς που η οικονομική κρίση που είχε ξεκινήσει ακόμα από τότε τους εξαθλίωνε μέρα με τη μέρα, τους πρόσφυγες που τα βασανιστήρια και οι απελάσεις αποτελούσαν καθημερινότητα, αυτούς που έρχονταν σε επαφή με την κρατική καταστολή και τους μαθητές που το άγχος, η πίεση και η συνεχής αλλαγές στο σύστημα με στόχο την εργαλειοποίηση, τους είχε φτάσει στα όρια τους. Η κρίση λοιπόν ακόμα μας εξαθλιώνει, οι πρόσφυγες βασανίζονται και μπαίνουν στο περιθώριο συνεχώς, η κρατική καταστολή δείχνει τα δόντια όποτε βρίσκει την ευκαιρία και εμείς οι μαθητές/τριες πηγαίνουμε σχολείο για να διαμορφωθούμε ανάλογα με τα συμφέροντα της εκάστοτε κυβέρνησης. Όλα λοιπόν παραμένουν και εμείς είμαστε εδώ για να τα αλλάξουμε και θα τα καταφέρουμε. Δεσμευόμαστε ότι όσο δύσκολες και αν είναι οι εποχές θα θυμίζουμε πάντα στο κράτος ότι εκείνες οι μέρες αναβιώνουν ξανά και ξανά.

 

Αυτοί που εξεγέρθηκαν εκείνον τον Δεκέμβρη δεν περιόρισαν την δράση τους στο να συντρίψουν απλώς τον κόσμο στον οποίο ζούσαν αλλά πήγαν ένα σκαλί παραπάνω, κέρδισαν έναν νέο κόσμο, χτισμένο από τους ίδιους, με θεμέλια που όρισαν αυτοί και μόνο. Εμείς ως αναρχικοίκες μαθητέςτριες κρατάμε αυτόν τον κόσμο στα χέρια και είμαστε εδώ για να το αποδείξουμε. Δεν θα παίξουμε τα παιχνίδια του κράτους, θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για ότι μας αξίζει. Δεν ξεχνάμε κανέναν αγωνιστή και θα σταθούμε απέναντι στην εκμετάλλευση, την εξουσία, τον ρατσισμό, τον φασισμό και την αδικία αυτού του κόσμου. Είμαστε εδώ για να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο με όπλα μας την αλληλεγγύη και την αυτοοργάνωση και θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας. Αυτός ο Δεκέμβρης όπως και κάθε Δεκέμβρης είναι όλων μας μα πρώτα από όλα του Αλέξη.