ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΤΩΝ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΩΝ, ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ

Μέσα σε συνθήκες βαθιάς και διαρκώς κλιμακούμενης υγειονομικής, οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, το κρατικό καπιταλιστικό σύστημα επιταχύνει την αναδιάρθρωση που βάζει στο στόχαστρο κάθε έκφανση της κοινωνικής ζωής, απαξιώνοντας βασικές κοινωνικές ανάγκες, την εργασία, την υγεία, την παιδεία. Ειδικά, η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση στα πρότυπα των αξιών της κυριαρχίας, της καθυπόταξης, του κοινωνικού ελέγχου, του αποκλεισμού των φτωχότερων στρωμάτων και την ευθυγράμμισή με τις επιταγές της αγοράς αποτελεί διακαή πόθο της εξουσίας. Το ξέσπασμα της φονικής πανδημίας αποτέλεσε μια πρώτης τάξης ευκαιρία για το κράτος για να επιταχύνει τους αντικοινωνικούς του σχεδιασμούς.
Την ίδια στιγμή που δεν υπήρξε καμία πρόβλεψη για την ενίσχυση του ήδη υπονομευμένου εκπαιδευτικού συστήματος, ούτως ώστε να μη χρειαστεί να κλείσουν τα σχολεία για ολόκληρη σχεδόν τη σχολική χρονιά και να αναγκαστούν χιλιάδες εκπαιδευτικοί, μαθητές και γονείς να προσαρμοστούν άρον-άρον στην εξ αποστάσεως εκπαίδευση, από την οποία αποκλείστηκαν τα περισσότερα παιδιά των πληβειακών στρωμάτων, η πολιτική διαχείριση της Ν.Δ. και του Υπουργείου Παιδείας, πατώντας πάνω στο έδαφος που άνοιξε η προηγούμενη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, προώθησε και ψήφισε μια σειρά νόμων που μόνο στόχο έχουν την ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση της δημόσιας παιδείας, τη διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών, την ένταση των ταξικών αποκλεισμών, την καταστολή, την πειθάρχηση και την υποταγή μαθητών, φοιτητών και εκπαιδευτικών στις επιταγές του συστήματος.
Την απόπειρα εφαρμογής του περίφημου νόμου “περί εσωτερικής και εξωτερικής αξιολόγησης των σχολικών μονάδων”, τον Φλεβάρη του 2020, με τα σχολεία να είναι κλειστά, που προβλέπει την αντικατάσταση των γνώσεων με δεξιότητες άμεσα συνδεδεμένες με την αγορά εργασίας, την αξιολόγηση του σχολείου από τους εκπαιδευτικούς, αλλά και από στελέχη του Υπουργείου Παιδείας, την εμπλοκή του δήμου στις αποφάσεις του συλλόγου διδασκόντων, την αναζήτηση ιδιωτών-χορηγών από τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς και τέλος τη χρηματοδότηση των σχολικών μονάδων με βάση τις επιδόσεις των μαθητών, κατηγοριοποιώντας τα σχολεία σε «καλά» και «κακά» και ανοίγοντας τον δρόμο για το κλείσιμο και τη συγχώνευση σχολικών μονάδων ακολούθησε η ψήφιση του νόμου Κεραμέως-Χρυσοχοϊδη που θεσπίζει την ελάχιστη βάση εισαγωγής, η οποία σε συνδυασμό με την επαναφορά της τράπεζας θεμάτων οδηγεί στη μείωση του αριθμού των εισακτέων στα πανεπιστήμια – όπως είδαμε ξεκάθαρα φέτος με τον αποκλεισμό 40.000 μαθητών-, προβλέπει τη θέσπιση ανώτατου χρονικού ορίου φοίτησης, τη φύλαξη πανεπιστημιακών ιδρυμάτων και την εισαγωγή νέου πειθαρχικού κώδικα που θα τιμωρεί αυστηρά την παρακώλυση της ομαλής λειτουργίας τους.
Η συμμετοχή της συντριπτικής πλειοψηφίας των εκπαιδευτικών της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στην απεργία-αποχή που προκηρύχθηκε απέναντι στην εφαρμογή της αξιολόγησης, παρά τις απειλές και εκφοβισμούς, έθεσε ένα πρώτο και σημαντικό ανάχωμα στους σχεδιασμούς του Υπουργείου Παιδείας. Παράλληλα, οι καταλήψεις σχολών ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, την αστυνομοκρατία και την κρατική τρομοκρατία μέσα στα πανεπιστήμια, η κατειλημμένη πρυτανεία του ΑΠΘ και οι μαχητικές διαδηλώσεις φοιτητών και φοιτητριών στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα κατάφεραν να αναστείλουν την εγκαθίδρυση της πανεπιστημιακής αστυνομίας, καταδεικνύοντας για άλλη μια φορά πως, παρά την θεσμική κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, τον τελευταίο λόγο για το άσυλο τον έχουν πάντα οι αντιστεκόμενοι και όχι οι πραιτωριανοί της εξουσίας.
Σε μια ακόμη κίνηση αυταρχισμού, εν μέσω καλοκαιριού και με τα σχολεία κλειστά, το ΥΠΑΙΘ προχώρησε στην κατάθεση και ψήφιση από τη Βουλή ενός συνολικότερου αντιεκπαιδευτικού πολυνομοσχεδίου που μεταξύ άλλων επαναφέρει και επεκτείνει το νόμο για την εσωτερική και εξωτερική αξιολόγηση. Η απόπειρα εφαρμογής του νέου αντιεκπαιδευτικού νόμου με την έναρξη της σχολικής χρονιάς βρίσκει και πάλι απέναντί της, τους εκπαιδευτικούς που ορθώνουν το ανάστημά τους προκηρύσσοντας εκ νέου απεργία-αποχή, αρνούμενοι να υποταχθούν στον κρατικό αυταρχισμό. Την ίδια στιγμή, αυξάνονται οι μαθητικές καταλήψεις απέναντι στην εισαγωγή της τράπεζας θεμάτων και τη διάλυση της δημόσιας παιδείας συνολικότερα.
Απέναντι στους εκπαιδευτικούς που αγωνίζονται με αξιοπρέπεια ενάντια στους αντεκπαιδευτικούς σχεδιασμούς, το κράτος επιστρατεύει τους δικαστικούς και κατασταλτικούς μηχανισμούς του προκειμένου να κάμψει την αντίσταση. Η επιχείρηση ποινικοποίησης του αγώνα και τρομοκράτησης των απεργών-εκπαιδευτικών, μέσω της προσφυγής του ΥΠΑΙΘ προκειμένου να κηρύξει την απεργία παράνομη και καταχρηστική, αξιοποιώντας τον πρόσφατο αντεργατικό νόμο Χατζηδάκη, και της εσπευσμένης προσφυγής της Κεραμέως κατά της πρωτόδικης απόφασης σύμφωνα με την οποία η απεργία αποχή δεν είναι καταχρηστική και δεν διατάσσεται η απαγόρευση της συνέχισής της, προσφυγή που εκδικάζεται με διαδικασίες fast track στις 11 Οκτωβρίου, καθώς και η άγρια κατασταλτική επίθεση στις κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών, στις 1 και 6 Οκτωβρίου, δείχνουν περίτρανα τον φόβο της εξουσίας απέναντι στην δυναμική έκφραση της συλλογικής αντίστασης στον δρόμο. Οι ίδιοι κρατικοί μηχανισμοί που καταστέλλουν άγρια τους αγωνιζόμενους εκπαιδευτικούς στους δρόμους είναι ξεκάθαρα υπεύθυνοι για τη επανεμφάνιση του φασιστικού εσμού και μέσα στους σχολικούς χώρους, προσφέροντας τους κάλυψη και προωθώντας τη μισαλλοδοξία και τον κανιβαλισμό στο κοινωνικό σώμα.
Η επιχειρούμενη αναδιάρθρωση στην εκπαίδευση αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της συνολικότερης επίθεσης ενός συστήματος σε πλήρη σήψη. Είναι φανερό ότι οι εκπρόσωποι αυτού του άθλιου εξουσιαστικού συστήματος που καταδυναστεύει τις ζωές μας και τις ζωές των παιδιών μας δεν ενδιαφέρονται για την παιδεία όπως και για την κάλυψη καμιάς κοινωνικής ανάγκης. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η διαιώνιση της παρασιτικής τους ύπαρξης σε βάρος της κοινωνίας που περνά μέσα από την εξουδετέρωση κάθε ριζώματος του αγώνα, κάθε εστίας που αποτελεί ανάχωμα στην συστημική επίθεση και μπορεί να κυοφορήσει την προοπτική ανατροπής τους. Οι εξουσιαστές έχουν θέσει στο στόχαστρο τη νεολαία και κάθε κοινωνικό πεδίο όπου εκφράζεται η αμφισβήτησή της στο υπάρχον, τα σχολεία και τις σχολές, και να διαγράψουν από τη συλλογική μνήμη τα αποτυπώματα ολόκληρων δεκαετιών σκληρών κοινωνικών και ταξικών αγώνων. Θέλουν να σβήσουν τα χνάρια των μαθητικών καταλήψεων και πανεκπαιδευτικών κινητοποιήσεων του 1990-91, του 1998-99 και των φοιτητικών του 2006-07, την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, γιατί λειτουργούν ως παραδείγματα αντίστασης, γιατί δείχνουν δρόμους στους καταπιεσμένους στο σήμερα.
Απέναντι στη συνολική επιχείρηση αλλαγής του κοινωνικού τόπου σε μία δυστοπία εκμετάλλευσης, υποταγής, εξαθλίωσης, αποκλεισμών, ανελευθερίας και καταστολής, η μόνη απάντηση είναι η αδιαπραγμάτευτη, ακηδεμόνευτη και αντιθεσμική αντίσταση μακριά από λογικές ανάθεσης και εξωραϊσμού του συστήματος. Με όπλο μας την ταξική αλληλεγγύη, να οξύνουμε τον αγώνα μέσα από καταλήψεις, διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις για μια ελευθεριακή παιδεία σε μια κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗ ΒΑΣΗ, ΑΓΩΝΑΣ ΤΑΞΙΚΟΣ, ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ
ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ
ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ – ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΝ!
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ
ΔΕΥΤΕΡΑ 11/10, ΕΦΕΤΕΙΟ, 11:30 π.μ.

Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Χειραφέτηση

ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΘΗΤΩΝ, ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ, ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΤΩΝ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΩΝ, ΤΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ

Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε

στα πόδια

Στο μυαλό είναι ο στόχος

Το νου σου, ε;

Ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός του κράτους και του κεφαλαίου δε στοχοποιεί μόνο τους απόκληρους και τους φυλακισμένους, τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, τους αντιστεκόμενους, τους εξεγερμένους και τους επαναστάτες. Μέσα από τις συνεχείς αναδιαρθρώσεις, που προωθούν τους αποκλεισμούς, την υποταγή και την καταστολή στοχεύει τα παιδιά και τους νέους των πληβειακών στρωμάτων, την ελπίδα της κοινωνίας απέναντι στον γερασμένο και σάπιο κόσμο της εξουσίας, τους εξεγερμένους και εν δυνάμει εξεγερμένους του σήμερα και του αύριο.

Η εκπαίδευση βρίσκεται σε διαρκή αναπροσαρμογή με σκοπό να εξυπηρετεί τις εκάστοτε επιταγές των πολιτικών και οικονομικών αφεντικών, επιταγές που στην περίοδο που διανύουμε το βασικό τους χαρακτηριστικό είναι ο ολοκληρωτισμός. Πρόκειται για τη διαμόρφωση ενός νέου τύπου ανθρώπου και μιας κοινωνίας πλήρους εξατομίκευσης, άγριας εκμετάλλευσης, ολοκληρωτικού ελέγχου και καταστολής

Από τον προηγούμενο Μάρτιο, και εν μέσω lockdown, η πολιτική διαχείριση βρήκε την ευκαιρία να ψηφίσει νομοσχέδια που χρόνια τώρα έρχονταν αντιμέτωπα με τις αντιστάσεις φοιτητών, μαθητών, εκπαιδευτικών. Οι εκπαιδευτικοί βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή του αγώνα σπάζοντας τις απαγορεύσεις τη στιγμή που πάλευαν το πολυνομοσχέδιο Κεραμέως, το οποίο επέβαλλε την αύξηση του ορίου μαθητ(ρι)ών ανά τμήμα, χτύπησε τα εργασιακά δικαιώματα των αναπληρωτ(ρι)ών με περικοπή της προϋπηρεσίας τους και προβλεπόμενες ποινές, ποινικοποίησε τα σωματεία και τους συνδικαλιστικούς αγώνες επιβάλλοντας ηλεκτρονικό φακέλωμα, υποβάθμισε ακόμη περισσότερο τη δημόσια εκπαίδευση και διαμόρφωσε ακόμα πιο συντηρητικό εκπαιδευτικό περιβάλλον. Ενώ πέτυχαν μια πρώτη «οπισθοχώρηση» με την απόσυρση του σχεδίου για κάμερες στις τάξεις.

Σήμερα οι εκπαιδευτικοί βρίσκονται σε διαρκή και μαζική απεργία- αποχή ενάντια στον νόμο για εσωτερική- εξωτερική αξιολόγηση των σχολείων, με ποσοστά που αγγίζουν το 95%. Οι κινητοποιήσεις τους από τη μια πλευρά έρχονται αντιμέτωπες με τις άγριες επιθέσεις των ΜΑΤ με χημικά και ξύλο στις διαδηλώσεις και από την άλλη επιχειρείται από το υπ. Παιδείας η παρανομοποίηση τους με τη συνδρομή των δικαστικών αρχών, ώστε η τρομοκρατία, η αστυνομική βια, οι απειλές των πειθαρχικών και των διώξεων να καταφέρουν να κάμψουν τον δίκαιο αγώνα των εκπαιδευτικών.

Στο στόχαστρο βρέθηκε και η μαθητική κοινότητα μέσω των αναδιαρθρώσεων στην εκπαίδευση και τη γιγάντωση των κοινωνικών και ταξικών αποκλεισμών. Ο δρόμος προς την τριτοβάθμια έγινε ακόμα πιο δύσκολος για τη μεγάλη πλειοψηφία των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων με την θέσπιση της τράπεζας θεμάτων, την δραματική μείωση των εισακτέων και την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής. Αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας ήταν ο μαζικός αποκλεισμός συνολικά 40.000 μαθητών, 20.000 παραπάνω από την περσινή χρονιά.

Ενώ όσοι/ες διαλέγουν την τεχνική εκπαίδευση σε ΕΠΑΛ και ΔΙΕΚ, βρίσκονται αντιμέτωποι/ες με τεράστιες ελλείψεις σε προσωπικό και υποδομές, κι όταν έρχεται η ώρα για απολυτήριο/πτυχίο εξαναγκάζονται σε μαθητεία χωρίς εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα, με πενιχρά επιδόματα κι απλήρωτη εργασία.

Οι μαθητ(ρι)ες έδωσαν εξίσου σημαντικές μάχες όταν από τον Σεπτέμβρη του ’20 με καταλήψεις και διαδηλώσεις απέναντι στην κρατική διαχείριση της πανδημίας, ζητώντας την παροχή όλων των απαραίτητων μέτρων προστασίας. Από την πλευρά του κράτους και του υπουργείου, ακόμα μια φορά, η απάντηση ήταν η καταστολή, οι απειλές και η τρομοκρατία. Από την παρουσία αστυνομίας γύρω από τα σχολεία, τον εκβιασμό με τις απουσίες μέσω τηλεκπαίδευσης σε υπό κατάληψη σχολεία, τις δικαστικές διώξεις για τις καταλήψεις, το ξύλο και τα χημικά σε πορείες.

Όσον αφορά την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση στα πανεπιστήμια ο νόμος 4777 προβλέπει τη δημιουργία ενός εκπαιδευτικού χώρου γεμάτου αστυνομία, εταιρείες, κάμερες και συστήματα ασφαλείας. Ενώ παράλληλα η φοιτητική κοινότητα έρχεται αντιμέτωπη με το ανώτατο όριο σπουδών, τις διαγραφές φοιτητών και την εξίσωση των πτυχίων των ιδιωτικών κολεγίων με αυτά των δημοσίων ιδρυμάτων. Η πανεπιστημιακή παιδεία μετατρέπεται σε πολυτέλεια μόνο για λίγους, μόνο για όσους έχουν την δυνατότητα να πληρώσουν για αυτήν αδρά.

Οι φοιτητ(ρι)ες που αγωνίστηκαν ενάντια στον νόμο 4777, την κατάργηση του ασύλου και την αστυνομία στις σχολές στήριξαν και συσπειρώθηκαν γύρω από το πιο δυναμικό μέσο πάλης που διαθέτουν: την Κατάληψη. Στην πραγματικότητα το πλαίσιο λειτουργίας και αυτοοργάνωσης στις Καταλήψεις ήταν αυτό που κατάφερε να κινητοποιήσει τους/ις φοιτητ(ρι)ές και να ενεργοποιήσει τους φοιτητικούς συλλόγους. Με λίγα λόγια, τα κέντρα αγώνα κατάφεραν να δημιουργήσουν εστίες αντίστασης και να μετατρέψουν ξανά τις διαδικασίες των φοιτητικών συλλόγων σε κέντρα λήψης αγωνιστικών αποφάσεων.

Η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση επιδιώκει να αλλάξει συλλήβδην τόσο το κοινωνικό παράδειγμα μέσα από το οποίο αναπαράγεται και αναπτύσσεται διαχρονικά στα σχολεία και τις σχολές η κριτική, η αμφισβήτηση, η εξέγερση και ο αγώνας της νεολαίας όσο και την αντίληψη που θεωρεί την εκπαίδευση κοινωνικό αγαθό, ανοιχτό και προσβάσιμο σε όλους, χωρίς αποκλεισμούς.

Μόνη λύση είναι οι αυτοοργανωμένοι και ακηδεμόνευτοι αγώνες, μακριά και ενάντια στη λογική της ανάθεσης, την οριοθετημένη από τις κομματικές λογικές συνδικαλιστική δραστηριότητα. Οι ανυποχώρητοι αγώνες και η σύνδεση της εκπαιδευτικής κοινότητας σε αγώνες που εκκινούν μεν από την εναντίωση στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, αλλά δεν επιδίδονται σε μια άγονη και ανούσια υπεράσπιση της προηγούμενης συνθήκης. Αγώνες που διαπνέονται από το ελευθεριακό πρόταγμα, από το όραμα οικοδόμησης μιας ελευθεριακής παιδείας σε μια κοινωνία ισότητας, ελευθερίας και αλληλεγγύης.

ΑΠΕΡΓΙΕΣ- ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ- ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ- ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ- ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Δευτέρα 11 Οκτώβρη όλοι και όλες στα πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια

Αθήνα: Εφετείο, 11.30

Θεσ/νίκη: Αγ. Βενιζέλου, 11.30

Αναρχική Πολιτική Οργάνωση- Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων