Ανοιχτή συνέλευση | Σάββατο 12/4 3μμ στο αυτόνομο στέκι φιλοσοφικής

2 χρόνια έχουν περάσει από την κρατικοκαπιταλιστική δολοφονία στα Τέμπη. Γιατί ας λέμε τα πράγματα με το όνομα τους: δεν πρόκειται για ένα απλό ατύχημα, ούτε και ένα για μεμονωμένο περιστατικό. Πρόκειται για ένα έγκλημα με την υπογραφή κράτους και κεφαλαίου.
Η προηγούμενη γενική απεργία στις 28 του Φλεβάρη ήταν ίσως μια εκ των σπουδαιότερων μέρα-ορόσημο για τους ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες στην σύγχρονη ιστορία της χώρας. Εκατοντάδες χιλιάδες κατέβηκαν στους δρόμους και κατέκλυσαν κεντρικά σημεία σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, άλλες πόλεις και χωριά αλλά και στο εξωτερικό, ανήμερα της δεύτερης σκιερής επετείου της δολοφονίας στα Τέμπη. Εφαλτήριο γι΄αυτήν την πρωτοφανή απεργία ήταν οι αυθόρμητες κινητοποιήσεις που ξέσπασαν στις 26 Γενάρη, έπειτα από την απρόσμενη γνωστοποίηση ενός ηχητικού ντοκουμέντου που αποκάλυπτε τον φριχτό θάνατο αρκετών θυμάτων, όχι από την σύγκρουση, αλλά από φωτιά οφειλόμενη μάλλον σε κάποιο παράνομο φορτίο που κουβαλούσε η εμπορική αμαξοστοιχία.
Είναι πλέον γεγονός ότι μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας αναγνωρίζει την ευθύνη που φέρουν κράτος και κεφάλαιο σε αυτή τη δολοφονία, καθώς η λογική του κέρδους ακόμα και σε θέματα ασφαλείας στο σιδηρόδρομο και τις μεταφορές, μεταφράζεται μέχρι και σε θανάτους αθώων επιβατών. Ακόμη σπουδαιότερο είναι το γεγονός ότι ένα πολύ μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας οικειοποιήθηκε μέσα αγώνα όπως η απεργία και η συμμετοχή σε αυτήν με ενεργή παρουσία στον δρόμο. Με αυτόν τον τρόπο επαληθεύονται τα αναρχικά προτάγματα για το πώς πρέπει να δίνεται ένας αγώνας και φυσικά για το πως αυτός πρέπει να συνεχιστεί για να είναι αποτελεσματικός. Την ίδια στιγμή αποδυναμώνεται, δικαίως, το κυρίαρχο αφήγημα περί απόδοσης δικαιοσύνης εντός της Βουλής, των δικαστικών αιθουσών, των καλπών, από «μεσσίες» πολιτικούς και λοιπά θεσμικά και κρατικά όργανα, και ενισχύεται το στοιχείο του δρόμου, της σύγκρουσης, της αντίστασης απέναντι στο κράτος και την καταστολή που επιστρατεύει για να προασπίσει την δολοφονική του ύπαρξη. Στο ερώτημα ποιος θα αποδώσει δικαιοσύνη, σίγουρη είναι πια η απάντηση πως δεν μπορούμε να περιμένουμε από ένα σύστημα το οποίο ως πρωταρχικό του σκοπό έχει τη μεγιστοποίηση των κερδών και των προνομιών των λίγων και την καταστολή οποιασδήποτε αντίδρασης σε αυτό να χαράξει τον δρόμο. Ο δρόμος για τη δικαίωση των θυμάτων των Τεμπών, της Πύλου, των θυμάτων στο Μάτι θα χαραχτεί από την κοινωνία.
Η συγκυρία δεν αφήνει περιθώρια για αυταπάτες. Καμία εξουσία δεν θα εγκαταλείψει τα προνομία της, κανένας θεσμός την ύπαρξη του, καμία δικαιοσύνη δεν θα αποδοθεί, όσο αναζητούμε τη δικαίωση στις μεταρρυθμίσεις, όσο περιμένουμε από τους ενόχους να καταδικάσουν τους εαυτούς τους, όσο θεωρούμε ότι ο κόσμος θα ακολουθήσει μια φυσική, ειρηνική πορεία προς το καλύτερο, χωρίς να αναγνωρίζουμε ότι η ρίζα του προβλήματος ήταν, είναι και θα είναι το υπάρχον σύστημα και ό,τι το διαιωνίζει. Σε μια περίοδο όπου είναι ευρέως κατανοητό πως δεν μπορεί να υπάρξει εμπιστοσύνη στην αστική δικαιοσύνη, στην αστυνομία, στον κρατικό μηχανισμό, γίνεται φανερό πως η μόνη λύση είναι ο ακηδεμόνευτος, αδιαμεσολάβητος αγώνας για μια ζωή αξιοπρεπείας, ισότητας, και αυτοθέσμισης.
Ωστόσο, τα Τέμπη δεν είναι παρά η κορύφωση της αντικοινωνικής πολιτικής κράτους, το αποτέλεσμα μιας σειράς ιδιωτικοποιήσεων που απλώνονται σε όλους τους τομείς των ζωών μας. Από την υγεία, με την υποβάθμιση του ΕΣΥ να επιφέρει καταστροφικά αποτελέσματα, έως την παιδεία, όπου μια σειρά εκπαιδευτικών αναδιαρθρώσεων (νόμος 4777, διαγραφές φοιτητών, Ωνάσεια σχολεία, αξιολογήσεις εκπαιδευτικών) στοχεύει στον περαιτέρω διαχωρισμό της κοινωνίας με βάση την «αριστεία». Τα κοινωνικά αγαθά μετατρέπονται σε πολυτέλεια, οι αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης σε προνόμιο των λίγων και εκλεκτών. Οι ταξικοί φραγμοί οξύνονται και σε πολλές περιπτώσεις καθίστανται αξεπέραστοι, εντείνοντας την φτωχοποίηση και εξαθλίωση της κοινωνικής βάσης. Ταυτόχρονα, με την ανοχή αλλά και την προστασία του κρατικού μηχανισμού μέσω των ελαστικών ωραρίων, της κατάργησης του 8ωρου της εντατικοποίησης της εργασίας, της ποινικοποίησης της συνδικαλιστικής δράσης και μιας σειράς λοιπών αντεργατικών νομοσχεδίων, τα αφεντικά αφήνονται ελεύθερα να εκμεταλλεύονται στυγνά τους εργαζόμενους, επιβάλλοντας τους απάνθρωπες συνθήκες εργασίας και εξαναγκάζοντας τους σε απλήρωτα μεροκάματα, με μόνη έγνοια να καρπωθούν υπεραξία.
Η κρατικοκαπιταλιστική δολοφονία στα Τέμπη αποδεικνύει ένα πράγμα: ότι μπροστά στο όραμα της ανάπτυξης και της ιδιωτικοποίησης οι ανθρώπινες ζωές μπαίνουν πάντοτε σε δεύτερη μοίρα. Και πως, όταν η ανθρώπινη ασφάλεια αντιμετωπίζεται ως ένα έξοδο που πρέπει να περικοπεί, οι συνέπειες είναι οδυνηρές.
Στα πλαίσια λοιπόν μιας ολικής και μετωπικής επίθεσης που εξαπολύεται εναντίον μας, εναντίον πολλών κεκτημένων αγώνων του παρελθόντος, εμείς οφείλουμε να αποδημήσουμε το κυρίαρχο αφήγημα που κοινωνικοποιεί τον θάνατο και προτάσσει τον ατομικό δρόμο και τον εφησυχασμό. Να σπάσουμε το μονοπώλιο της βίας του κράτους και του κεφαλαίου. Βίας που εκφράζεται μέσω της υποτίμησης των ζωών μας, της υγείας, της παιδείας, των μεταφορών. Μέσω των ιδιωτικοποιήσεων, των δολοφονιών στα σύνορα, των pushbacks, των εργατικών ατυχημάτων, των πυρκαγιών, του μπαζώματος. Μέσω της ακρίβειας, της ανασφάλειας, της καταστολής οποιασδήποτε αντισυστημικής κινητοποίησης από πληττόμενα κοινωνικά στρώματα.
Να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας, και να αποδώσουμε εμείς δικαιοσύνη. Όχι με τα εργαλεία που προσφέρει η αστική δικαιοσύνη, παρακλάδι αυτού του εκ θεμέλιων σάπιου μορφώματος που ονομάζεται κράτος. Αλλά με τους δικούς μας όρους, με τα δικά μας μέσα αγώνα (καταλήψεις, απεργίες, διαδηλώσεις, συγκρούσεις). Μακριά από λογικές ανάθεσης και διαμεσολάβησης. Με γνώμονα την ταξική αλληλεγγύη, την αυτοοργανωση και τη συνέπεια στις αξίες μας. Μακριά από κομματικούς μηχανισμούς που προσπαθούν να καπηλευτούν τις κρατικές δολοφονίες για να αυξήσουν τα ποσοστά τους. Χωρίς να τρέφουμε αυταπάτες για τον ρόλο των θεσμών, τη διαφύλαξη δηλαδή των συμφερόντων της άρχουσας ελίτ. Εκτός του υπάρχοντος συστήματος και ο,τι αυτό συνεπάγεται - τον κρατισμό, το καπιταλιστικό εποικοδόμημα, τις σχέσεις εξουσίας και εκμετάλλευσης, την βαρβαρότητα. Γιατί το υπάρχον σύστημα γεννά την εξαθλίωση, εδραιώνει την ανισότητα και κανονικοποιεί τον θάνατο. Μόνος τρόπος για να το πατάξουμε είναι να συνεχίσουμε να βαδίζουμε στον δρόμο του αγώνα. Του αγώνα ενάντια στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό, που ισοπεδώνει τα πάντα στο πέρασμα του με το τρίπτυχο Νόμος -Τάξη -Ασφάλεια. Και που, με την πρόφαση της κοινωνικής ειρήνευσης, καταστέλλει άγρια οποιαδήποτε φωνή αντίδρασης.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ-ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ ΤΟ ΚΡΑΤΙΚΟ-ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ
ΥΓΕΙΑ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΡΕΥΜΑ, ΣΤΕΓΑΣΗ, ΝΕΡΟ, ΜΕΤΑΦΟΡΕΣ- ΟΛΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΕΜΠΡΟΣ ΜΕ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ - ΑΠΕΡΓΙΕΣ - ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ - ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ
ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ
Αναρχική Συνέλευση Φοιτητών/τριών Quieta Movere