25 Νοέμβρη – Ημέρα μνήμης, αντίστασης και αγώνα ενάντια στην έμφυλη βία και το σύστημα που τη γεννά και τη θρέφει

Η έμφυλη βία είναι θεσμική – συστημική βία και αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Καλλιεργείται και αναπαράγεται από το ίδιο το σύστημα εξουσίας και προωθείται μέσα στο κοινωνικό σώμα για τη διαίρεση και τον κατακερματισμό των καταπιεσμένων. Οι κρατικοί φορείς που υπερφίαλα διατυμπανίζουν ότι νοιάζονται για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών, είναι οι ίδιοι που καθημερινά αναπαράγουν την καταπίεση και εκμετάλλευσή τους. Από τη μία οι δράστες γαλουχούνται, ενθαρρύνονται, οπλίζονται και στο τέλος καλύπτονται και δικαιολογούνται από τις κυρίαρχες αξίες και τους ίδιους τους κρατικούς μηχανισμούς και από την άλλη είναι αυτούσιοι οι κρατικοί μηχανισμοί που ασκούν έμφυλη βία. Παρά τις υποκριτικές προσπάθειες των θεσμών να εμφανιστούν ως πολέμιοι της έμφυλης βίας, είναι οι ίδιοι που ευθύνονται για τις εκατοντάδες κακοποιημένες, για τις μετανάστριες – προσφύγισσες που βιάζονται στα σύνορα και κακοποιούνται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, για τα παιδιά που βρίσκονται στα χέρια κυκλωμάτων trafficking, για τη συσκότιση υποθέσεων έμφυλης βίας ή την μετατροπή τους σε θέαμα προς κατανάλωση στις τηλεοπτικές οθόνες, για τους βασανισμούς και την καταστολή απέναντι σε όσες και όσους βρίσκονται στους δρόμους και συνεχίζουν να αγωνίζονται κόντρα σε ένα σύστημα που προορίζει για τους πληβείους έναν αβίωτο κόσμο. Είναι οι ίδιοι οι μηχανισμοί ενός συστήματος που νομιμοποιούν τις δεκάδες γυναικοκτονίες κάθε χρόνο, που ξεπλένουν παιδοβιαστές, γυναικοκτόνους, κακοποιητές ρίχνοντας τους στα μαλακά μέσα στις δικαστικές αίθουσες, αφού πρώτα έχουν κατασκευάσει την υπερασπιστική τους γραμμή μέσα από τις συμβουλές μπάτσων, που βρίσκονται κάθε μέρα στα πάνελ των μιντιακών φερέφωνων της εξουσίας.

Από τη δολοφονία της Κυριακής Γρίβα έξω από το Α.Τ. Αγίων Αναργύρων από τον πρώην σύντροφό της, όπου είχε βρεθεί ώστε να ζητήσει βοήθεια, την οποία και της αρνήθηκαν διώχνοντάς την, τις δεκάδες άλλες ανώνυμα δολοφονημένες από το χέρι του πατέρα, του πρώην ή νυν συντρόφου τους και τη δολοφονία της Γαρυφαλλιάς στην Πάτρα που ξυλοκοπήθηκε θανάσιμα στη μέση του δρόμου από τον πρώην σύντροφό της, μέχρι τη γυναικοκτονία της Όλγας στο Αγρίνιο, η οποία πυροβολήθηκε εξ επαφής από τον πρώην σύντροφό της, παρά τα ασφαλιστικά μέτρα που του είχαν επιβληθεί. Από την 13χρονη από την Μυτιλήνη, που αν και κατήγγειλε τον βιασμό της από τρεις ενήλικες υπονοήθηκε ότι “πήγε με την θέλησή της”. Από τις υποθέσεις της τότε 12χρονης από τον Κολωνό και της Ε. από την Ηλιούπολη, με το κύκλωμα trafficking -και στις δύο υποθέσεις- να βρίσκεται στο απυρόβλητο, από το κύκλωμα trafficking που εξέδιδε και κακοποιούσε την 25χρονη στο Ηράκλειο, μέχρι αυτό που διακινούσε τις 50 γυναίκες από την Κολομβία (υπόθεση Αμαρυλλίς) και τη θεσμική του συγκάλυψη με την εισαγγελική απόπειρα αμφισβήτησης του καθεστώτος σωματεμπορίας. Από τον παιδοβιαστή Λιγνάδη, που κρίθηκε ένοχος για δύο από τους τέσσερις βιασμούς ανηλίκων, αλλά κυκλοφορεί ελεύθερος και απειλεί όσες και όσους συνεχίζουν να μιλούν για όσα έκανε, μέχρι τον βιαστή Φιλιππίδη που αν και καταδικασμένος βρίσκεται ελεύθερος και μέσα από τη σιωπή όλον αυτόν τον καιρό, τώρα επιχειρεί να επανεμφανιστεί στο δημόσιο πεδίο μέσα από τις σελίδες και τις οθόνες καθεστωτικών μέσων ξεπλύματος της σόουμπιζ.

Από την αμφισβήτηση του δικαιώματος στην άμβλωση στις Η.Π.Α. και τους βιασμούς, τις κακοποιήσεις και εξευτελισμούς γυναικών και κοριτσιών σε συνθήκες πολέμου, ως μέσο καθυπόταξης του κοινωνικού σώματος και πειθάρχησης στην πολεμική μηχανή. Από τις φυλακίσεις και τους βιασμούς Παλαιστινίων από το κράτος του Ισραήλ, μέχρι τις χυδαίες φωτογραφίες που διακινούν οι δολοφόνοι του ισραηλινού στρατού με εσώρουχα εκτοπισμένων ή και δολοφονημένων γυναικών στη Γάζα. Από τη 16χρονη στο Ιράν που αυτοκτόνησε μπροστά στις απειλές που δέχθηκε από τον διευθυντή του σχολείου, όπου φοιτούσε, εξαιτίας του τρόπου που φορούσε το χιτζάμπ της, μέχρι την Ιρανή φοιτήτρια, που σε ένδειξη διαμαρτυρίας απέναντι στην αστυνομία ηθικής, έβγαλε τα ρούχα της στο προαύλιο του πανεπιστημίου και ύστερα δέχτηκε από το καθεστώς βίαιη επίθεση και νοσηλεύτηκε σε ψυχιατρικό ίδρυμα, σε μια προσπάθεια του ιρανικού κράτους να αποπολιτικοποιήσει την κίνηση αυτή.

Βρισκόμαστε σε μια περίοδο όπου το κρατικό – καπιταλιστικό σύστημα εντείνει όλο και περισσότερο την επίθεσή του στη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία με την όξυνση των όρων εκμετάλλευσης, τη φτωχοποίηση και την ακραία απαξίωση της ανθρώπινης ζωής. Οι εκατοντάδες εργατικές δολοφονίες κάθε χρόνο στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς και η εντατικοποίηση των συνθηκών εργασίας, η διάλυση του ΕΣΥ και η ιδιωτικοποίηση του συστήματος υγείας, οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας και η γιγάντωση των ενοικίων, η ακραία ακρίβεια σε βασικά αγαθά της καθημερινότητας και η άμεση απειλή της ανέχειας, οι αντεκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις που στοχεύουν μαθητές/τριες, φοιτητές/τριες, εκπαιδευτικούς και γονείς, αποτελούν όψεις της διαρκώς κλιμακούμενης λεηλασίας της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Παράλληλα το κράτος εξοπλίζεται κατασταλτικά διευρύνοντας το νομικό του οπλοστάσιο και επιχειρώντας να εξαλείψει κάθε προοπτική κοινωνικής έκρηξης, καταστέλλοντας όσους αγωνίζονται ενάντια στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα, διώκει αναρχικούς/ες και αγωνιστές/τριες, εκκενώνει καταλήψεις, χτυπά διαδηλώσεις, επιχειρεί να περιορίσει την απεργία και ποινικοποιεί τη συνδικαλιστική δράση, εγκαθιστά δυνάμεις καταστολής στα πανεπιστήμια και επιτίθεται στο άσυλο και τον κοινωνικό του χαρακτήρα. Μέσα σε αυτή τη συγκυρία, το εξουσιαστικό πατριαρχικό καπιταλιστικό σύστημα επιτίθεται ακόμα περισσότερο στις γυναίκες των πληβειακών στρωμάτων, εφαρμόζοντας τη μόνη στρατηγική του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, αυτής της βίας, της εξαίρεσης και του θανάτου.

Στο δυσοίωνο μέλλον που μας επιφυλάσσουν οι εξουσιαστές αυτού του κόσμου δεν θα μείνουμε σιωπηλές. Είμαστε πολλές και ερχόμαστε από μακριά: εξεγερμένες Ζαπατίστριες κόντρα στην τρομοκρατία του μεξικανικού κράτους και των μαφιών, αντιστεκόμενες Παλαιστίνιες μπροστά στις φυλακές, τον ξεριζωμό και τις βόμβες του Ισραήλ, μαχόμενες Κούρδισσες για τη ζωή και την ελευθερία απέναντι στο κράτος της Τουρκίας και τον φονταμενταλισμό, ανυπότακτες Ιρανές, που φέρουν ακόμα τον σπόρο της εξέγερσης που τάραξε τα θεμέλια του καθεστώτος, αγωνιζόμενες στις ΗΠΑ κόντρα στον ρατσισμό, την αστυνομική βία και τις κρατικο-δικαστικές πολιτικές ελέγχου του σώματος, φυλακισμένες, μετανάστριες, εργάτριες, φτωχές, αγωνίστριες. Είμαστε πολλές και ερχόμαστε από κάθε γωνιά της γης, η μια δίπλα στην άλλη, παίρνοντας θέση μάχης απέναντι σε ένα σύστημα που παράγει και προωθεί την έμφυλη βία, που κακοποιεί, δολοφονεί, ξεπλένει (παιδο)βιαστές, γυναικοκτόνους και μαφιόζους και συνεργάζεται με κυκλώματα trafficking, εκμεταλλεύεται ο,τι εμείς παράγουμε, ελέγχει τα σώματά μας, πριμοδοτεί τον σκοταδισμό, φτωχοποιεί και εξαθλιώνει, επιτίθεται σε lgbtqi+ άτομα, μας καταδικάζει στην αμάθεια και τη σιωπή, οξύνει τις πολεμικές συγκρούσεις, φυλακίζει ξεριζωμένες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, βασανίζει και καταστέλλει όσες και όσους στέκονται ανάχωμα στην κρατική, καπιταλιστική και πατριαρχική βαρβαρότητα
Είμαστε πολλές κι ερχόμαστε από μακριά. Γεννηθήκαμε από τις εμπρήστριες της γαλλικής Κομμούνας, από τις µετανάστριες ράφτρες απεργούς του 19ου αιώνα, από τις Μujeres Libres της κοινωνικής επανάστασης στην Ισπανία, από τους αγώνες των ιθαγενών γυναικών, από τις εξεγερμένες σε όλο τον κόσμο… και πιάνοντας το νήμα, συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε μέχρι…

ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ
 ΓΙΑ ΤΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Δευτέρα 25 Νοέμβρη – Διαδηλώσεις
Αθήνα: Πλατεία Συντάγματος, 18.30
Θεσσαλονίκη: Καμάρα, 18.30

Ομάδα ενάντια στην πατριαρχία | Αναρχική Πολιτική Οργάνωση – Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων