ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΛΑΙΛΑΠΑ, ΝΑ ΔΟΜΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ.

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ 9/11 10:30 ΚΑΜΑΡΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΠΕΡΦΡΟΥΡΗΣΗ ΣΤΟ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ ΣΤΗΝ ΜΑΛΑΜΑΤΙΝΑ ΣΤΙΣ 6πμ

Έχοντας ήδη ξεπεράσει τις 200 και πλέον μέρες πολέμου στην Ουκρανία γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο πως πρόκειται για έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ένα "παιχνίδι" συμφερόντων του δυτικού μπλοκ - ΗΠΑ, ΕΕ κλπ - και της αναδυόμενης ανατολής - Κίνα, Ρωσία κλπ - το οποίο καλύπτεται και ντύνεται από όλα τα κράτη με το εγκληματικό εθνικιστικό και πατριωτικό πρόσχημα. Αυτός ο πόλεμος δεν είναι παρά ένας ακόμη άδικος και αιματηρός πόλεμος, που γεννά ο ίδιος ο κρατικο - καπιταλιστικός τρόπος εξουσίας, βιώνοντας την ίδια του τη δομική κρίση. Καθημερινά προστίθενται στην λίστα των θυμάτων νεκροί άμαχοι και χιλιάδες ανθρώπινες ζωές που ξεριζώνονται από τα σπίτια τους, υπό την απειλή βομβαρδισμών και στρατιωτικών επεμβάσεων. Μέσα σ΄ αυτή τη συγκυρία και με ένα τεράστιο κύμα ενεργειακής και επισιτιστικής κρίσης που οδεύει να καταπιεί την Ευρώπη, με τις συνέπειες του πολέμου αυτού ήδη να βιώνονται από την κοινωνική βάση, το ελληνικό κράτος έχει ξεκαθαρίσει την στάση του. Από την διαχείριση της πανδημίας, μέχρι την εμπλοκή και την στρατιωτική στήριξη του πολέμου στην Ουκρανία, ο ελληνικός καπιταλισμός όντας βαθιά χρεοκοπημένος κατευθύνει υπέρογκα ποσά (ενδεικτικά 3,82% του ΑΕΠ) σε πολεμικούς εξοπλισμούς, στήριξη του ΝΑΤΟ και των βάσεων (αναβάθμιση Σούδας κλπ), προσλήψεις αστυνομικών, ενώ δίνει απλόχερα δωράκια στις επιχειρήσεις και φοροαπαλλαγές.

Την στιγμή που η κοινωνία μαστίζεται από φτώχια, εξαθλίωση και κυριαρχεί το αίσθημα της αβεβαιότητας σε κάθε πτυχή της ζωής μας, η όξυνση της οικονομικής κρίσης με την ακρίβεια και τις αυξήσεις των τιμών δυσχεραίνει ακόμη περισσότερο τον καθημερινό αγώνα της εργατικής τάξης, της νεολαίας και των φτωχών για να τα βγάλουν πέρα. Η ακρίβεια εξαϋλώνει το ήδη ανεπαρκές εισόδημα, το οποίο πλέον δεν αρκεί για να καλύψει τα βασικά έξοδα μιας οικογένειας. Η φτωχοποίηση θα ενταθεί όσο προχωράμε προς του πιο κρύους μήνες του χειμώνα καθώς ήδη από την περσινή χρονιά φάνηκε πως δεν πρόκειται για απλά έναν ακόμη δύσκολο χειμώνα, αν λάβουμε υπόψιν το ανησυχητικά αυξανόμενο αριθμό θανάτων από μαγκάλια μόνο για τη χρονιά του ΄21-΄22.

Μέσα σ΄ αυτή την κατάσταση κράτος και κεφάλαιο κατευθύνουν λεφτά σε εξοπλισμούς και επιχειρήσεις και όχι για την κάλυψη των κοινωνικών μας αναγκών. Σ 'αυτό το σημείο οφείλουμε να επισημάνουμε πως πρέπει να εντυπωθεί στη συλλογική μνήμη της κοινωνίας ότι η οποιαδήποτε κατάκτηση, όπως αυτή του κράτους πρόνοιας, του ασφαλιστικού, των συλλογικών συμβάσεων, του 8ώρου κλπ, έγινε πραγματικότητα μέσα από αμέτρητους και αποφασιστικούς αγώνες. Ποτέ κανένα κράτος πόσο μάλλον μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα δεν πρόκειται να δώσει απλόχερα κοινωνικά αγαθά, δημόσια και δωρεάν στην κοινωνική βάση.

Έτσι στα πλαίσια της αποκαλούμενης ταξικής πάλης από την πλευρά του το κράτος επιχειρεί την παγίωση μιας νέας κανονικότητας σε όλες τις πτυχές της ζωής μας, στην οποία δεν χωράει φωνή αντίδρασης και αγώνα. Σ΄ αυτή τη κατεύθυνση ήταν και η ψήφιση του ν. Χατζηδάκη, ο οποίος χτυπάει στη ρίζα του τις συλλογικές μορφές πάλης, την ύπαρξη σωματείων και την διακήρυξη απεργιών. Αρκεί να δει κανείς το πιο επίκαιρο παράδειγμα, εκείνο της απεργίας των εργατών στο εργοστάσιο της Μαλαματίνα, οι οποίοι εν μία νυκτί ήρθαν αντιμέτωποι με 15 απολύσεις και την πλήρη διάλυση των συλλογικών συμβάσεων. Οι εργάτες της Μαλαματίνα ξεκινώντας έναν μακρύ και δύσκολο αγώνα μαζί με αλληλέγγυους έρχονται εδώ και μήνες πλέον αντιμέτωποι με την εφαρμογή του ν. Χατζηδάκη και την ποινικοποίηση της απεργίας τους. Το κράτος έχει ανοίξει ολομέτωπη επίθεση ενάντια στην καθημερινή μάχη των εργατών, σταθεροποιώντας την παρουσία των ΜΑΤ έξω από το εργοστάσιο. Είτε με την άμεση και ωμή καταστολή των χημικών και του ξύλου, είτε με την έμμεση συγκρότηση ενός μπλόκ απεργοσπαστών, κράτος και εργοδοσία επιχειρούν να επιβάλλουν ένα κλίμα τρομοκρατίας και φόβου στους αγωνιζόμενους και αλληλέγγυους, ώστε να καθυποτάξουν την κοινωνική βάση, που διεκδικεί και δεν τα παρατά.

Τι συνδέει όμως την ακρίβεια, τις απεργίες, τα σωματεία, τον ν. Χατζηδάκη και τις συγκρούσεις με το κράτος, την εργοδοσία και το κεφάλαιο με την κατάσταση στα πανεπιστήμια;

Πρόκειται για την ίδια επίθεση, τις ίδιες αιτίες και τις ίδιες επιπτώσεις. Πρόκειται για την επίθεση στα κεκτημένα αγώνα. Σκοπός του κρατικο - καπιταλιστικού συστήματος στο νέο κύκλο αναδιάρθρωσής του, είναι η μεταστροφή οποιοδήποτε κοινωνικού και δημόσιου χαρακτήρα του έχει απομείνει, από την περίοδο της μεταπολίτευσης, και το βάθεμα της νεοφιλελεύθερης κυριαρχίας. Έτσι, κράτος και κεφάλαιο έχουν στόχο να τελειώνουν με το δημόσιο - δωρεάν πανεπιστήμιο και την φοιτητική μέριμνα.

Και τι σημαίνει αυτό;

Σημαίνει:

· 40.000 μαθητές εκτός τριτοβάθμιας εκπαίδευσης λόγω ΕΒΕ · συγχωνεύσεις - κλεισίματα τμημάτων (ΤΕΙ Σίνδου)

· εξώσεις φοιτητών από τις φοιτητικές εστίες (Λάρισα, Ηράκλειο εν μέσω καραντίνας) · αντίτιμο στη λέσχη και κάρτα σίτισης

· ν+2 διαγραφές · τέλος στα δωρεάν συγγράμματα · γενίκευση της επιβολής των διδάκτρων

Όλα τα παραπάνω δομούν και φωτογραφίζουν την προσπάθεια του κράτους να εγκαθιδρύσει το λεγόμενο «πανεπιστήμιο του 2030» ή αλλιώς εμπορευματοποιημενο πανεπιστήμιο. Στοχεύει δηλαδή στη μετατροπή της παιδείας από κοινωνικό αγαθό σε εμπόρευμα, που θα αποτελεί «ατομική ευθύνη» του κάθε φοιτητή/πελάτη και της τσέπης του να το εξασφαλίζει. Εδώ έρχεται και ο ρόλος της καταστολής. Το κράτος έτσι ώστε να καταφέρει να εκκαθαρίσει το πανεπιστήμιο από οποιαδήποτε μορφή ζύμωσης είτε πολιτικής είτε κοινωνικής, καταργεί στην πράξη το άσυλο, εγκαθιδρύοντας ΟΠΠΙ (ΕΚΠΑ), ΜΑΤ και αύρα στο ΑΠΘ και με κάθε αφορμή με την «δύναμη» των γκλοπ και των χημικών στοχεύει απ' όλα να χτυπήσει και να διαλύσει οποιαδήποτε οργανωμένη/συγκροτημένη προσπάθεια αντίδρασης.

Εδώ έρχεται και το πιο σημαντικό ίσως ερώτημα. Τι θα κάνουμε εμείς μπροστά σε όλα αυτά;

Τι θα κάνουμε μπροστά σε ένα μέλλον που έχουν χαράξει και επιβάλλει άλλοι για εμάς και εμπεριέχει μονάχα φτώχια, εξαθλίωση, ανεργία, αβεβαιότητα και κοινωνική απομ όνωση της κοινωνικής βάσης; Για πόσο ακόμη θα σφυρίζουμε αδιάφορα και θα κοιμόμαστε ήσυχοι όταν ξεσπούν ο ένας βιασμός μετά τον άλλο και οι υπαίτιοι - μπάτσοι, πολιτικά στελέχη κλπ - κυκλοφορούν ελεύθεροι; Για πόσο ακόμη μπορεί ένας άνθρωπος να αντέξει την ύπαρξη του μέσα στα πλαίσια του κοινωνικού κανιβαλισμού και του καπιταλιστικού ανταγωνισμού; Μπροστά στους πολέμους, είτε στρατιωτικούς, είτε οικονομικούς το κράτος πριν επιτεθεί στον «εξωτερικό εχθρό» στοχεύει στην σύνθλιψη του «εσωτερικού», που δεν είναι άλλος από όλους εκείνους τους ανθρώπους που δεν τα παρατάνε, που παίρνουν τη ζωή τους στα χέρια τους και παλεύουν για ένα καλύτερο σήμερα ώστε να μην είναι ουτοπία αλλά πραγματικότητα, ένα καλύτερο αύριο. Η ιστορία έχει δείξει επανειλημμένες φορές πως μόνοι οι ανυποχώρητοι κοινωνικοί αγώνες έχουν καταφέρει να κάνουν εφικτό το όραμα μιας καλύτερης κοινωνίας. Συνεπώς, η ικανότητα και η δυνατότητα υπάρχουν, όμως πρέπει να συνδεθούν με την επιλογή. Η επιλογή είναι η ικανή και αναγκαία συνθήκη που αλλάζει τα δεδομένα και τις προοπτικές του αγώνα. Επιλογή σημαίνει συνειδητή, επίμονη και συλλογική πάλη από τα κάτω, πέρα και ενάντια από θεσμικές και ταυτοτικές αντιλήψεις που μόνο υπονομεύουν και αποπροσανατολίζουν το υποκείμενο του αγώνα. Με όπλα μας την αυτοοργάνωση, την αλληλεγγύη και το πείσμα στον αγώνα να δομήσουμε πραγματικά από τα κάτω διαδικασίες για την κοινωνική και ταξική αντεπίθεση. Με οργάνωση σε σχολές, σχολές, γειτονιές και χώρους δουλειάς να παλέψουμε μαχητικά για μια κοινωνία πραγματικής ισότητας και ελευθερίας, χωρίς καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο, για την αναρχία και τον ελευθεριακό κομμουνισμό.

Η ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΒΙΑ ΤΑΞΙΚΗ

ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ!

ΥΓΕΙΑ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΤΡΟΦΗ-ΣΤΕΓΑΣΗ

Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ, ΤΑΞΙΚΗ, ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Αναρχική συνελευση φοιτητών/ριών Quieta Movere

Πλαίσιο που υπερψηφίστηκε στην γενική συνέλευση του συλλόγου σπουδαστών/ριών Αρχιτεκτονικής στις 8/11

ΨΩΜΙ
Η ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΒΙΑ ΤΑΞΙΚΗ - ΝΑ ΜΗ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥΣ

Καθώς η οικονομική κρίση βαθαίνει και εξαπλώνεται σε όλη την κοινωνική πραγματικότητα, οι καταπιεσμένοι καλούνται πάλι να σηκώσουν το βάρος της. Η εμφάνιση της πανδημίας του covid-19 και η δολοφονική κρατική διαχείρισή της δείχνουν ξεκάθαρα τις προτεραιότητες που τίθενται σε όλα τα πεδία που αφορούν την κοινωνική μέριμνα: εξυπηρέτηση ιδιωτικών οικονομικών συμφερόντων και περαιτέρω φτωχοποίηση και εξαθλίωση της κοινωνικής βάσης.

Το ζήτημα της ακρίβειας έχει οξυνθεί τους τελευταίους μήνες, με τα βασικά αγαθά, τους λογαριασμούς ρεύματος, θέρμανσης, ενοίκια, να ακριβαίνουν όλο και περισσότερο σε βαθμό, που μεγάλο μέρος της κοινωνίας αδυνατεί να επιβιώσει και πόσο μάλλον να ζήσει μια αξιοπρεπή ζωή. Η ακρίβεια και οι ανατιμήσεις στις μέρες μας, δεν είναι κάποια αντικειμενική συνθήκη. Είναι πολιτική επιλογή της άρχουσας τάξης και του κεφαλαίου που διαρκώς υπονομεύουν τις ζωές μας, για να αυξήσουν τα κέρδη τους. Σε μια εποχή που η τεχνολογική ανάπτυξη επιτρέπει την εξοικονόμηση ωρών εργασίας, κυβερνήσεις και κεφάλαιο δυσχεραίνουν όλο και περισσότερο την ύπαρξή μας στα ασφυκτικά πλαίσια που ορίζουν. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι ωθούνται να εργαστούν σε άθλιες εργασιακές συνθήκες χωρίς να έχουν καν το δικαίωμα της αντίστασης, καθώς ο νόμος Χατζηδάκη κύρηξε παράνομη την απεργία και οποιαδήποτε συνδικαλιστική δράση, καταστέλλοντας οποιαδήποτε εργατικό αγώνα. Ο πόλεμος και η ενεργειακή κρίση έρχονται να βαθύνουν ακόμη περισσότερο το ζήτημα της καθημερινής επιβίωσης, με το χειμώνα που πλησιάζει να προδιαγράφεται δυσοίωνος ακόμα και για το αν θα έχουμε θέρμανση και ρεύμα, στα σπίτια μας και στη σχολή μας. Οι στρατιωτικοί εξοπλισμοί αναβαθμίζονται, η αστυνομία θωρακίζεται με υπέρογκα χρηματικά ποσά και την ίδια στιγμή η εξουσία επικαλείται την «οικονομία» για να πετσοκόψει τους βασικούς πόρους.

Να τονίσουμε εδώ ότι αυτή η κρίση που βιώνουμε καθημερινά δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας έλλειψης χρημάτων και πόρων όπως το κράτος και οι εξουσιαστές επικαλούνται, αλλά σκόπιμη υποβάθμιση της μέριμνας, για να καλυφθούν τα χαμένα κέρδη των αφεντικών. Την ίδια στιγμή στον χώρο της εκπαίδευσης, η φοιτητική μέριμνα (εστίες, λέσχη, μεταφορές) υποβαθμίζεται ακόμη περισσότερο και αυστηροποιουνται τα κριτήρια για δωρεάν παροχές. Αντίστοιχα, η ιδιότητα του φοιτητή - εργαζόμενου αποτελεί επιτακτική ανάγκη για την επιβίωσή μας. Όλο και περισσότεροι/ες φοιτητές/ριες εξαναγκάζονται σε συνθήκες εργασίας δούλων, δουλεύοντας μαύρα και απλήρωτα.

Βλέποντας λοιπόν τη μια κρίση να διαδέχεται την άλλη -είτε αυτή είναι υγειονομική, οικονομική, διακρατικών ανταγωνισμών- και χωρίς να έχουμε αυταπάτες πως μέσα στον καπιταλισμό μπορεί να υπάρξει κάποια καλύτερη διαχείριση στη βάση των κοινωνικών αναγκών και επιθυμιών μας, αντιλαμβανόμαστε την επιτακτική ανάγκη για άμεση δράση από μεριάς μας.

Για αυτούς και για άλλους τόσους λόγους, η απεργία της 9 Νοέμβρη όπως και το επερχόμενο τριήμερο του Πολυτεχνείου, πρέπει να αποτελέσουν μαζική απάντηση εκφρασμένη στο πεδίο του δρόμου. Η πολύμηνη απεργία των εργατών στη Μαλαματίνα δίνει ξεκάθαρο μήνυμα αντίστασης στην πολιτική κράτους και κεφαλαίου. Να στηρίξουμε τον αγώνα τους, να σταθούμε πλάι ο ένας στην άλλη, αγωνιζόμενοι/ες ενάντια στους δυνάστες μας. Μέσα από τους φοιτητικούς μας συλλόγους, τις γενικές συνελεύσεις, τις καταλήψεις, τις πορείες και τις συγκρούσεις, να στήσουμε αναχώματα απέναντι στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό. Με όπλο μας την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη να εναντιωθούμε στον γραφειοκρατικό υποταγμένο συνδικαλισμό, που υιοθετεί χρονια τωρα την πολιτική της εκάστοτε κυβέρνησης.

ΝΑ ΞΑΝΑΚΑΝΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ
ΠΑΙΔΕΙΑ

Όλες οι πτυχές της καταστολής αποτελούν στόχευση της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, αλλά και μέσο ευκολότερης υλοποίησής της. Μέσω της εκπαιδευτικής διαδικασίας κάθε φοιτήτρια διδάσκεται μία νοοτροπία ανταγωνισμού και εκμετάλλευσης με στόχο την προσωπική ανέλιξη, ενώ ταυτόχρονα δημιουργείται και το απαραίτητο πειθαρχημένο, ευέλικτο, αναλώσιμο εργατικό δυναμικό. Αναδιάρθρωση λοιπόν, με αποκορύφωμα τον νόμο 4777, δεν είναι μόνο η είσοδος των μπάτσων στα πανεπιστήμια, η οποία αποτέλεσε κόμβο συγκρότησης του περσινού φοιτητικού κινήματος. Είναι η υποβάθμιση της δημόσιας δωρεάν παιδείας και η εντατικοποίηση, πειθάρχηση, υποταγή των φοιτητ(ρι)ών και η στοχοποίηση της συνδικαλιστικής τους δράσης. Είναι τα κλειδώματα των πανεπιστημιακών χώρων, η κατάργηση του ασύλου, η πανεπιστημιακή αστυνομία ΟΠΠΙ ,ο έλεγχος, οι κάμερες, οι κάρτες εισόδου και τα face control, τα πειθαρχικά συμβούλια, οι διαγραφές φοιτητ(ρι)ών στο ανώτατο όριο φοίτησης. Είναι επίσης η ισοτίμηση των πτυχίων των δημοσίων πανεπιστημίων με τα πτυχία των ιδιωτικών κολεγίων, η αξιολόγηση - συγχώνευση πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, η διάσπαση των πτυχίων και η - ολοένα και μεγαλύτερη - κατάργηση των επαγγελματικών δικαιωμάτων. Είναι Είναι όλα αυτά και άλλα τόσα που υποτιμούν τις ζωές μας. Φυσικά η κρατική μανία για ολόπλευρη ενσωμάτωση των πανεπιστημίων στα καπιταλιστικά συμφέροντα δεν σταματά με τον νόμο 4777.

Επιπλέον μέσα στο καλοκαίρι, ψηφίστηκε ο νέος νόμος διάλυσης των πτυχίων. Σε μια τροχιά όλο και περισσότερης εξειδίκευσης, τα πτυχία μας θα διασπώνται ακόμα περισσότερο καθώς με τον νέο νόμο πλαίσιο εντείνεται η «κινητικότητα των σπουδών». Επίσης κάθε φοιτήτρια θα χτίζει το πτυχίο της με βάση ειδικά διαμορφωμένες ενότητες μαθημάτων, «κυνηγώντας» ένα ατομικό ανταγωνιστικό προφίλ «χρήσιμο» για την αγορά εργασίας. Αυτό συνεπάγεται και την κατάργηση των ενιαίων πτυχίων και άρα των επαγγελματικών δικαιωμάτων και απομακρύνει τους εργαζόμενους από τη συνδικαλιστική τους συσπείρωση με βάσει το αντικείμενό τους, αφού πλέον το ένα αντικείμενο εργασίας θα εξειδικεύεται και θα διασπάται σε πολλά μέρη.

Όλες αυτές οι νομοθετικές αλλαγές και οι παρεμβάσεις στη δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση τέμνονται στην ολοένα αυξανόμενη επίθεση της εξουσίας στο πανεπιστημιακό άσυλο και στα όσα αυτό πρεσβεύει για τους αγώνες όλων των καταπιεζόμενων, φοιτητών και μη. Ο χώρος των πανεπιστημίων ως ελεύθερο πεδίο έκφρασης και πολιτικής ζύμωσης, όπως θεσπίστηκε μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου το 73'αμφισβητείται συνεχώς από το κράτος, το οποίο θέλει να τελειώνει μια και καλή με τις αντιστάσεις και τους αγώνες που κυοφορούνται εντός του ασύλου.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΩΣΗ - ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ ΕΣΤΙΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Έχοντας διανύσει τρία χρόνια οξυμένης καταστολής, αλλεπάλληλων εισβολών των μπάτσων στον χώρο του ασύλου και μόνιμης εγκατάστασης αυτών στους χώρους του πανεπιστημίου, η φετινή 17 Νοέμβρη έχει διαφορετική σημασία και βαρύτητα για την συνέχιση των αγώνων μας.

Βλέπουμε όλα τα κεκτημένα της εξέγερσης του '73 να καταπατώνται. Το σύνθημα ψωμί-παιδεία-ελευθερία παραμένει επίκαιρο όσο ποτέ, με το βάθεμα της ακρίβειας, της φτώχειας και της εξαθλίωσης της κοινωνικής βάσης, την ολομέτωπη επίθεση κράτους-κεφαλαίου στη δημόσια-δωρεάν παιδεία και υγεία, την υποτίμηση και αμφισβήτηση βασικών ελευθεριών μας. Οι αμέτρητες συλλήψεις αγωνιστών, τα στημένα κατηγορητήρια, οι ξυλοδαρμοί και οι απαγωγές, οι εκδικητικές απολύσεις συνδικαλιστών συνεχίζουν να αποτελούν βασικές πρακτικές της εξουσίας ενάντια στους αγωνιζόμενους.

Όλα αυτά που έχουμε σήμερα ως δεδομένα, όσον αφορά τον χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, αποτελούν κατακτήσεις εκείνης της εξέγερσης. Η κατοχύρωση του πανεπιστημιακού ασύλου επετεύχθη με το αίμα των αγωνιστών/ριών, που ύψωσαν το ανάστημά τους απεναντι στην χούντα των συνταγματαρχών.

Η εξέγερση λοιπόν του Πολυτεχνείου του '73 μάς δείχνει τον δρόμο και τον τρόπο για να αμφισβητήσουμε στην πράξη τους καταπιεστές μας. Κοιτώντας το σήμερα και σχεδιάζοντας το μέλλον, να αντιληφθούμε και να διασώσουμε την αγωνιστική μνήμη και να της δώσουμε συνέχεια στοχεύοντας στις εξεγέρσεις του αύριο.

Αυτό που γνωρίζουμε είναι πως η δύναμη των καταπιεσμένων όταν αγωνίζονται συλλογικά και από τα κάτω απέναντι στο σύστημα που παράγει την εκμετάλλευση και την υποδούλωση, είναι η μόνη που μπορεί να αμφισβητήσει στην πράξη τη φαινομενική «παντοδυναμία» των καταπιεστών μας. Να οργανώσουμε συλλογικά και από τα κάτω τις αντιστάσεις εντός του πανεπιστημίου ενάντια στην ολομέτωπη επίθεση που δέχονται τα κεκτημένα μας. Είναι στο χέρι μας να ξεπεράσουμε τη μιζέρια και την αποπολιτικοποίηση της εποχής και να βρεθούμε όλοι/ες μαζί δυναμικά στους δρόμους.

Η ΜΝΗΜΗ ΤΡΕΦΕΙ ΤΟΥ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ
ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΥΓΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ/ ΕΣ
ΚΑΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ
ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΜΕ ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΚΑΙ ΤΑ ΚΕΚΤΗΜΕΝΑΣ ΜΑΣ
ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ - ΜΑΧΗΤΙΚΑ - ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΑ

Προχωράμε σε:
-Ορισμός συντονιστικής επιτροπής υλοποίησης και εξειδίκευσης της απόφασης του συλλόγου
-Κατάληψη της σχολής: Τετάρτη 9/11
-Στήριξη της συγκέντρωσης περιφρούρησης της απεργίας, Τετάρτη 9/11, 6:00 πμ στο εργοστάσιο της Μαλαματίνα.
-Κάλεσμα στην απεργιακή συγκέντρωση και πορεία: Τετάρτη 9/11 - 10.30 ΚΑΜΑΡΑ, με επιστροφή στο άσυλο.
-Δράσεις για την οικονομική ενίσχυση των απεργών της Μαλαματίνα.
-Προπαγανδιστικές δράσεις του συλλόγου ενόψει του τριημέρου του Πολυτεχνείου.
-Κατάληψη της σχολής 15-16-17 Νοεμβρίου.
-Συμμετοχή στην αντικρατική-αντικαπιταλιστική πορεία στις 17 Νοέμβρη με συγκέντρωση στο Πολυτεχνείο.
-Συντονισμός με τους υπόλοιπους φοιτητικούς συλλόγους που κινούνται σε αντίστοιχη κατεύθυνση.

Σύλλογος Σπουδαστών/ριών Αρχιτεκτονικής

ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ 9/11: 10.30 ΚΑΜΑΡΑ

Η ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΒΙΑ ΤΑΞΙΚΗ – ΝΑ ΜΗ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥΣ

Καθώς η οικονομική κρίση βαθαίνει, εξαπλώνεται σε όλη την κοινωνική πραγματικότητα, οι καταπιεσμένοι καλούνται πάλι να σηκώσουν το βάρος της. Η εμφάνιση της πανδημίας του covid-19 και η δολοφονική κρατική διαχείρισή της, δείχνουν ξεκάθαρα τις προτεραιότητες που τίθενται σε όλα τα πεδία που αφορούν την κοινωνική μέριμνα: εξυπηρέτηση ιδιωτικών οικονομικών συμφερόντων και περαιτέρω φτωχοποίηση και εξαθλίωση της κοινωνικής βάσης.

Το ζήτημα της ακρίβειας έχει οξυνθεί τους τελευταίους μήνες, με τα βασικά αγαθά, τους λογαριασμούς ρεύματος, θέρμανσης, ενοίκια, να ακριβαίνουν όλο και περισσότερο σε βαθμό, που μεγάλο μέρος της κοινωνίας αδυνατεί να επιβιώσει και πόσο μάλλον να ζήσει μια αξιοπρεπή ζωή. Η ακρίβεια και οι ανατιμήσεις στις μέρες μας, δεν είναι κάποια αντικειμενική συνθήκη, αλλά πολιτική επιλογή της άρχουσας τάξης και του κεφαλαίου που διαρκώς υπονομεύουν τις ζωές μας, για να αυξήσουν τα κέρδη τους. Σε μια εποχή που η τεχνολογική ανάπτυξη επιτρέπει την εξοικονόμηση ωρών εργασίας, κυβερνήσεις και κεφάλαιο δυσχεραίνουν όλο και περισσότερο την ύπαρξή μας στα ασφυκτικά πλαίσια που ορίζουν. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι ωθούνται να εργαστούν σε άθλιες εργασιακές συνθήκες, χωρίς να έχουν καν το δικαίωμα της αντίστασης, καθώς ο νόμος Χατζηδάκη κύρηξε παράνομη την απεργία και οποιαδήποτε συνδικαλιστική δράση, καταστέλλοντας οποιαδήποτε εργατικό αγώνα. Ο πόλεμος και η ενεργειακή κρίση έρχονται να βαθύνουν ακόμη περισσότερο το ζήτημα της καθημερινής επιβίωσης, με το χειμώνα που πλησιάζει να προδιαγράφεται δυσοίωνος ακόμα και για το αν θα έχουμε θέρμανση και ρεύμα, στα σπίτια μας και στη σχολή μας. Οι στρατιωτικοί εξοπλισμοί αναβαθμίζονται, η αστυνομία θωρακίζεται με υπέρογκα χρηματικά ποσά και την ίδια στιγμή η εξουσία επικαλείται την «οικονομία» για να πετσοκόψει τους βασικούς πόρους.

Να τονίσουμε εδώ ότι αυτή η κρίση που βιώνουμε καθημερινά δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας έλλειψης χρημάτων και πόρων όπως το κράτος και οι εξουσιαστές επικαλούνται, αλλά σκόπιμη υποβάθμιση της μέριμνας, για να καλυφθούν τα χαμένα κέρδη των αφεντικών.

Την ίδια στιγμή στον χώρο της εκπαίδευσης, η φοιτητική μέριμνα (εστίες, λέσχη, μεταφορές) υποβαθμίζεται ακόμη περισσότερο και αυστηροποιουνται τα κριτήρια για δωρεάν παροχές. Αντίστοιχα, η ιδιότητα του φοιτητή - εργαζόμενου αποτελεί επιτακτική ανάγκη για την επιβίωσή μας. Όλο και περισσότεροι/ες φοιτητές/ριες εξαναγκάζονται σε συνθήκες εργασίας δούλων, δουλεύοντας μαύρα και απλήρωτα.

Βλέποντας, λοιπόν, τη μια κρίση να διαδέχεται την άλλη -είτε αυτή είναι υγειονομική, οικονομική, διακρατικών ανταγωνισμών- και χωρίς να έχουμε αυταπάτες πως μέσα στον καπιταλισμό, μπορεί να υπάρξει κάποια καλύτερη διαχείριση στη βάση των κοινωνικών αναγκών και επιθυμιών μας, αντιλαμβανόμαστε την επιτακτική ανάγκη για άμεση δράση από μεριάς μας.

Για όλους αυτούς τους λόγους, η απεργία της 9 Νοέμβρη όπως και το επερχόμενο τριήμερο του Πολυτεχνείου, πρέπει να αποτελέσει μαζική απάντηση εκφρασμένη στο πεδίο του δρόμου. Η πολύμηνη απεργία των εργατών στην μαλαματίνα δίνει ξεκάθαρο μήνυμα αντίστασης στην πολιτική κράτους και κεφαλαίου. Να στηρίξουμε τον αγώνα τους, να σταθούμε πλάι ο ένας στην άλλη, αγωνιζόμενοι/ες ενάντια στους δυνάστες μας.
Μέσα από τους φοιτητικούς μας συλλόγους, τις γενικές συνελεύσεις, τις καταλήψεις, τις πορείες και τις συγκρούσεις, να στήσουμε αναχώματα απέναντι στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό.
Με όπλο μας την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη να εναντιωθούμε στον γραφειοκρατικό υποταγμένο συνδικαλισμό, που υιοθετεί την πολιτική της εκάστοτε κυβέρνησης.

ΝΑ ΞΑΝΑΚΑΝΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ

Αυτοοργανωμένο Σχήμα Αρχιτεκτονικής