ΖΩΝΤΑΣ ΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ | Σημειώσεις με αφορμή τη βιβλιοπαρουσίαση του αυτοβιογραφικού βιβλίου της αναρχικής επαναστάτριας Έμμα Γκόλντμαν (εκδ. Βιβλιοπέλαγος, Αθήνα 2019, μτφρ. Ροζίνα Μπέρκνερ)
Το ίδιο το βιβλίο αποτελεί μια αφηγηματική παλίρροια που μιλάει για την τρικυμιώδη πορεία της χειραφέτησης μέσα από μια ζωή και μια γυναίκα, διαμορφώνοντας έναν καμβά πάνω στον οποίο χρωματίζεται ολόκληρη η τωρινή κατάσταση. Αποτελεί με λίγα λόγια μια εξαιρετική αφορμή για συζήτηση.
Έπειτα η Ροζίνα Μπερκνερ εκτός από μια ικανή μεταφράστρια αποτελεί και μια εξαιρετική συνομιλήτρια, συνάμα μια σημαντική αγωνίστρια. Για όσους δεν γνώριζαν την αγέρωχη στάση της, όταν έπεσε κι αυτή με τη σειρά της θύμα των σκευωριών της τότε Αντιτρομοκρατικής τον Νοέμβρη του 1990, με αφορμή την περιβόητη υπόθεση της οδού Μαυρικίου, οφείλουμε να υπενθυμίσουμε ότι κρατήθηκε για μήνες έγκλειστη στην απομόνωση μαζί με τους συντρόφους Γιάννη Μπουκετσιδη και Σπύρο Κογιάννη, ενώ συμμετείχε στην κοινή απεργία πείνας τους που οδήγησε αρχικά στη δική της απελευθέρωση. Ωστόσο η ίδια συνέχισε την απεργία με αίτημα την απελευθέρωση και των δύο συντρόφων της.
Τέλος, αυτή η ώσμωση με τη μακρινή ή και κοντινότερη ιστορία πραγματοποιείται στους χώρους της κατάληψης Libertatia που απέδειξε μια για πάντα από τι ατσάλινο υλικό είναι φτιαγμένο ένα κίνημα, το οποίο δυστυχώς πολλές φορές θάφτηκε και θάβεται από τη συνειδητή δράση των εχθρών του αλλά ενίοτε και από την υποκριτική άγνοια των άσπονδων «φίλων» του, μόνο και μόνο όμως για να ξαναγεννηθεί εκ νέου.
Εδώ χρειάζεται ίσως χρειαστεί να προσθέσουμε, έναντι αποφυγής κάποιας παρεξήγησης, ότι εμείς δεν αγαπούμε ούτε θαυμάζουμε το ατσάλι και δεν θα το θέλαμε πουθενά στον κόσμο μας, προτιμούμε πάντα την τρυφερότητα, γιατί εκεί άλλωστε βρίσκεται η μεγάλη δεξαμενή υλικών του ελευθεριακού κόσμου που ονειρευόμαστε, όσο παλεύουμε για να αντέξουμε τούτον εδώ της αδικίας, της καταπίεσης και της ανισότητας.
Αλλά ας επανέλθουμε στο βιβλίο μας, δεν θα επιμείνω πολύ στο σπουδαίο σε κάθε περίπτωση, αποτύπωμα της Γκόλντμαν ως προσωπικότητας, αλλά θα κρατήσω μόνο μερικές σημειώσεις που σχετίζονται με το αναρχικό κίνημα διαχρονικά και τα σχετικά ζητήματά που αναδεικνύει το κείμενο.
Μια εξαίρεση θα κάνω σε αυτό, η οποία σχετίζεται με την κληρονομιά της Έμμα Γκόλντμαν στο ελευθεριακό κίνημα· το παράδειγμά της συγκεντρώνει πολλά σημαντικά στοιχεία και αρετές: χειραφέτηση, μαχητικότητα, επιμονή, οξυδέρκεια που την κατέστησαν έναν θρύλο, τόσο όσο ζούσε όσο και μετά τον θάνατό της. Ωστόσο την Έμμα Γκόλντμαν δεν μας ωφελεί να τη σκεφτόμαστε ως μυθική φιγούρα, όταν μιλάμε για παράδειγμα δεν μιλάμε για την εξωτικοποιημένη εξαίρεση, αλλά για ένα μοτίβο ζωής και αγώνα στοιχεία του οποίου μπορεί να υιοθετήσει η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων. Και σε μεγάλο βαθμό άλλωστε τούτο γίνεται. Χιλιάδες γυναίκες αγωνίζονται με απαράμιλλη επιμονή για τη ζωή, για την καλυτέρευση των όρων διαβίωσης της, για την επιβίωση, για τα πάντα, κάτω από τους δυσμενείς όρους που ορίζει η σύγχρονη σκλαβιά της ταξικής ανισότητας, της κρατικής ωμότητας και της πατριαρχικής επιβολής. Τα ίδια δηλαδή βάσανα που αντιπάλεψε η Γκόλντμαν σε όλη της τη ζωή και με όλη της τη ζωή.
Τα στοιχεία του βιβλίου που με εντυπωσίασαν περισσότερο είχαν να κάνουν με το εάν αφήσουμε στην άκρη το οπωσδήποτε διαφορετικό ιστορικό περιβάλλον, κατά τα άλλα υπάρχουν σημεία στην ανάπτυξη του αναρχικού κινήματος, αλλά και της κοινωνικής κινητοποίησης ευρύτερα, τότε και σήμερα, με αξιοσημείωτες ομοιότητες.
Ένα πρώτο σημείο που προκύπτει, καθώς εντοπίζεται στο κείμενο πολύ καθαρά σχετίζεται με τη διαχρονική σημασία του συγκλονιστικού ιστορικού γεγονότος για τη γέννηση συνειδήσεων και τη διαμόρφωση νέων αγωνιστικών υποκειμένων. Ο τρόπος με τον οποίο περιγράφει η Γκόλντμαν τα γεγονότα του Σικάγο το 1886 με τη δολοφονία των αναρχικών εργατών που άνοιξε τον δρόμο για τη νομιμοποίηση του 8ώρου, θυμίζει έντονα αφηγήσεις ή βιώματα συντρόφων και συντροφισσών για τον τρόπο που τους επηρέασαν οι δολοφονίες του Καλτεζά ή του Γρηγορόπουλου για να αναφέρω δύο μόνο γνωστά παραδείγματα.
Αυτός ο κύκλος που εξαιτίας του χαμού ανθρώπων φέρει κάτι από την απαισιόδοξη οπτική του Βάλτερ Μπένγιαμιν για τον Angelus Novus του Κλέε, ισορροπεί την όποια θλίψη για τα συντρίμμια, με την ίδια τη συμμετοχή στον αγώνα και την έμπνευση των νέων ανθρώπων που εντάσσονται στο κίνημα.
Όπως η Γκόλνμταν συγκλονίστηκε από τους θανάτους του Σικάγο έτσι και η ίδια με τη ζωή της συγκλόνισε μετέπειτα χιλιάδες σε ολόκληρο τον κόσμο, -μαζί και εμάς- που σήμερα συνεχίζουμε να αναφερόμαστε στη ζωή και τη δράση της, επιχειρώντας να αποκομίσουμε εργαλεία για την πιο αποτελεσματική αντίσταση μας στα προβλήματα που θέτει ο κόσμος της εξουσίας, τα οποία δυστυχώς πρέπει να πούμε ότι επίσης παρουσιάζουν τρομερές ομοιότητες με 150 χρόνια πριν.
Ένα άλλο ζήτημα που εξετάζεται de facto από πολύ κοντά ήταν η χρήση της βίας και η πρακτική της προπαγάνδας με την πράξη, ένα θέμα που ταλάνισε και με έναν τρόπο συνεχίζει και σήμερα όλα τα κινήματα που αποσκοπούν στον εκτεταμένο κοινωνικό ανασχηματισμό. Παρατηρούμε σχεδόν ως μετέχοντες σε αποφάσεις, σκεπτικά, πικρίες, συζητήσεις, αντιπαραθέσεις και ζωές που θυσιάζονται μέσα στο καμίνι του κοινωνικού πολέμου, με τη σκληράδα του αιώνα που συμβαίνουν αλλά και την απαράμιλλη αγάπη και αλληλεγγύη, τα δάκρυα πόνου μα και χαράς. Τα συμπεράσματα τελικά που αποκομίζει το κίνημα για τη δράση του, τον τρόπο που κινείται και περισυλλογίζεται.
Κάπου εδώ οφείλουμε να πούμε ότι ολόκληρο το βιβλίο λόγω της εκφραστικότητας της Γκόλντμαν και προφανώς της ικανότητας της Ροζίνας Μπέρκνερ στη μετάφραση λειτουργεί ως ένα καλειδοσκόπιο του παρελθόντος. Όσο το διαβάζει ο αναγνώστης νοιώθει τόσο κοντά στους ανθρώπους που περιγράφονται ώστε μπορεί ακόμα και να περιμένει να γυρίσουν μέσα από τις σελίδες του βιβλίου και να τον ρωτήσουν την άποψή του για το ένα ή το άλλο θέμα. Πραγματικά οι περασμένοι αιώνες σκορπούν τη σκόνη τους στα χέρια μας, μέσα από το ξεφύλλισμα του βιβλίου βλέπουμε εικόνες, ανθρώπους αισθανόμαστε την ατμόσφαιρα, βιώνουμε την ένταση, τον ζήλο τη στεναχώρια. Κι αυτά συμβαίνουν με εντελώς ανεπιτήδευτο τρόπο, όπως δηλαδή τα διηγείται η Έμμα.
Άλλα δύο θέματα που προκύπτουν από το βιβλίο και σχετίζονται με ιστορικά ζητούμενα του ελευθεριακού κινήματος είναι αφενός το ζήτημα της οργάνωσης και αφετέρου το ζήτημα της πολιτικοποίησης των μεταναστών. Στο μεν πρώτο μπορούμε από τη μία πλευρά να θαυμάσουμε το πνεύμα δράσης της πρωταγωνίστριας η οποία επιδίδεται σε μια απίστευτη σειρά δημόσιων παρουσιών μέχρι την οριστική της απέλαση από τις ΗΠΑ, ένα κατόρθωμα απολύτως αδύνατον να επιτευχθεί έξω από τις τεράστιες οργανωτικές δυνατότητες της ίδιας αλλά κατ’ επέκταση του κινήματος. Ωστόσο ταυτόχρονα βλέπουμε ότι η Γκόλντμαν λειτουργεί ως απόστολος της αναρχικής ιδέας, ένας ρόλος που σχετίζεται πιο εύκολα με τη δράση του πρώτου κύκλου των Ισπανών αναρχικών στο τελευταίο τέταρτο του 19ου καθώς ούτε συμμετέχει σταθερά σε κάποια κοινωνική οργάνωση, ούτε επιχειρεί να δημιουργήσει κάποια πολιτική οργάνωση η ίδια. Η ενέργεια της στρέφεται προς τη δημιουργία κυρίως του σημαντικού περιοδικού Mother Earth, γεγονός που αποκαλύπτει και τον τρόπο παρέμβασης των αναρχικών εκείνη την εποχή.
Στο δεύτερο θέμα παρακολουθούμε πως ο μικρός και εν πολλοίς απομονωμένος κύκλος των ριζοσπαστών εμιγκρέδων, μέσα από ενέργειες της ίδιας της Γκόλντμαν έρχεται σε επαφή με τους προοδευτικούς διανοούμενους των ΗΠΑ και έπειτα με το οργανωμένο εργατικό κίνημα της χώρας, σπάζοντας στην πράξη αυτόν τον κύκλο της απομόνωσης. Είναι μια διαδικασία εξαιρετικά σημαντική και θα είχε τεράστια σημασία να βλέπαμε την εξέλιξη της, αν δεν εκδιώχνονταν βίαια από τη χώρα η πρωτοπόρα αναρχική, έχοντας στο νου μας τον πολύ σημαντικό ρόλο που έπαιξαν στη διαμόρφωση του κοινωνικού κινήματος οι ριζοσπάστες εμιγκρέδες στην Ευρώπη.
Η ίδια η ζωή της Γκόλντμαν στο σύνολό της θέτει ερωτήματα ξανά για όσα μας απασχολούν και σήμερα: μετανάστευση, εργασία, γάμος, οικογενειακό περιβάλλον, καταπίεση, ελευθερίες, μητρότητα, αγώνας, καταστολή…) και ακριβώς επειδή δεν μιλάμε για ένα μυθιστόρημα (ξεπερνάει κατά πολύ την όποια φαντασία η πραγματικότητα του να ζει αυτή τη ζωή μια γυναίκα του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα) αλλά για μια αγωνιστική διαδρομή, σε όλα αυτά τα ζητήματα βρίσκουμε και σειρά από λύσεις, την υποστήριξη της μετανάστευσης, την εργασιακή αλληλεγγύη, την εγκατάλειψη ενός αποτυχημένου γάμου, την εναντίωση στην οικογενειακή καταπίεση, το διάβασμα, τη σημασία της ενθάρρυνσης στις νεότερες γυναίκες του κινήματος, και πολλά πολλά ακόμη.
Όποτε διαβάζουμε αυτά τα ιστορικά βιβλία οφείλουμε να έχουμε στο νου μας το παρόν και το μέλλον. Έχει πραγματική αξία για το οργανωμένο κίνημα το πώς θα κατορθώσουμε να αντλήσουμε στοιχεία από αυτήν την πλούσια κληρονομιά. Άλλωστε ακόμη και στο εσωτερικό του κινήματος παρατηρούμε την κυκλική επαναφορά ζητημάτων τα οποία θα έπρεπε να μπορούμε σήμερα να αποκωδικοποιήσουμε πιο εύκολα εξαιτίας ακριβώς των ιστορικών εμπειριών μας. Για παράδειγμα βλέπουμε μέσα από τη μικρή σύγκρουση που αναφέρει η Γκόλντμαν με τον Κροπότκιν, πως η γυναικεία παρουσία στο αναρχικό κίνημα έθετε μια συγκεκριμένη ατζέντα, η οποία σε άλλη περίπτωση θα μπορούσε να παραγνωριστεί από την ανδρική πλειοψηφία. Παρόμοια ζητήματα αντιμετωπίζει και μια άλλη θρυλική μορφή του γυναικείου ελευθεριακού κινήματος πολλά χρόνια αργότερα, η Λουσία Σαορνίλ όταν έπρεπε να πείσει την ανδρική ηγεσία της CNT για την ανάγκη να δημιουργηθούν οι Mujeres Libres, ώστε να λειτουργήσουν από κοινού με τους υπόλοιπους τομείς του ελευθεριακού κινήματος στην Ισπανία.
Σήμερα γνωρίζουμε την αξία και τον λόγο αυτών των πρωτοβουλιών και τις υποστηρίζουμε με θέρμη. Ταυτόχρονα η ιστορική εμπειρία αυτών των κινήσεων συγκροτεί ένα ισχυρό θεωρητικό παράδειγμα στο οποίο μπορούν να βασιστεί η ελευθεριακή προοπτική με ορίζοντα τη λειτουργία ειδικών γυναικείων ομάδων ως αναπόσπαστο τμήμα του οργανωμένου αναρχικού κινήματος.
Κλείνοντας αυτήν τη σύντομη τοποθέτηση θα ήθελα να πω, ως συνέχεια όλων των παραπάνω, τη σημασία που έχει η έκδοση αυτών των βιβλίων για το κίνημά μας και τους αγωνιστές και τις αγωνίστριές του. Όλος αυτός ο τεράστιος κόπος που καταβάλλεται από τους ανθρώπους πίσω από τα εξώφυλλα, τις μεταφράσεις, τις διορθώσεις και τις επιμέλειες δεν πάει καθόλου χαμένος, αντιθέτως αποτελεί προϋπόθεση για τη μεγαλύτερη επιδραστικότητα των ιδεών μας στο κοινωνικό σώμα. Κι αυτό είναι και το μόνο ας πούμε παράπονο που έχω από το βιβλίο, θα ήθελα να το είχα διαβάσει νεότερος, όταν η μαγεία της αγωνιστικής έμπνευσης είναι -όσο κι αν προσπαθούμε να παραμένουμε πάντα νέοι- πιο φλογερή, αλλά το ότι μπορούμε πλέον να το παραδώσουμε στους νεότερους συντρόφους και συντρόφισσες είναι ότι καλύτερο μπορούσε να συμβεί.
αναδημοσίευση από: άνθος του κακού