2ο Ελευθεριακό Φεστιβάλ Κατειλημμένων Χώρων & Συλλογικοτήτων 14-17 Σεπτέμβρη, αναλυτικότερα το πρόγραμμα σε λίγες μέρες.
Αν υπάρχει κάτι ως δεδομένο διαχρονικά ανά τον κόσμο, αυτό είναι πως η εξουσία όχι μόνο αδιαφορεί παντελώς για τις ζωές των ανθρώπων, αλλά υπόσχεται μονάχα εξαθλίωση και θάνατο, βρίσκοντας ταυτόχρονα τρόπους να προστατεύεται, να αναπαράγεται και να παρασιτεί εις βάρος της κοινωνικής βάσης. Σε όλα τα επίπεδα της καθημερινότητας διαφαίνεται η επέλαση της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας εις βάρος των πληβείων, καθώς η πολιτική και οικονομική ελίτ υπερπολλαπλασιάζει τα κέρδη της, υφαρπάζοντας τον κοινωνικά παραγόμενο πλούτο μέσω της όλο και εντεινόμενης εργασιακής εκμετάλλευσης, της λεηλασίας της φύσης και της γενικευμένης υποτίμησης της ανθρώπινης ζωής.
Κράτος και κεφάλαιο θέτουν σε ισχύ την ολοένα και αυξανόμενη επίθεση, εκμεταλλευόμενοι την πανδημία, η οποία λειτουργεί ως επιταχυντής της επιβολής αντικοινωνικών ρυθμίσεων που πλήττουν τα πληβειακά στρώματα. Πιο συγκεκριμένα, στον ελλαδικό χώρο την ίδια στιγμή που το ήδη εξαθλιωμένο σύστημα υγείας κατέρρεε μη μπορώντας να ανταπεξέλθει στις συνθήκες της πανδημίας, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους πάνω από 13.000 άνθρωποι, το κράτος αποφάσισε να επενδύσει στην οχύρωσή του μέσα στα πλαίσια της προληπτικής αντιεξέγερσης, εξοπλιζόμενο τόσο θεσμικά όσο και απολύτως έμπρακτα. Σε συνθήκες κοινωνικού εγκλεισμού, το κράτος νομοθετεί για ζητήματα που υπάρχουν στην πολιτική ατζέντα της (άκρας) δεξιάς από τη μεταπολίτευση, μα ποτέ μέχρι τώρα δεν κατόρθωσαν να θεσμοθετηθούν λόγω των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων. Οι νόμοι αυτοί αφορούν από την κατάργηση της κοινωνικής ασφάλισης, του 8ώρου, την ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης, μέχρι την αναδιάρθρωση του εκπαιδευτικού συστήματος και την πολύ ευκολότερη πλέον λεηλασία του φυσικού κόσμου. Σε διάφορα επίπεδα της κοινωνικής ζωής, καταφέρνει να εγκαθιδρύσει ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης με σκοπό την καταστολή και την καθήλωση των ταξικών και κοινωνικών κινημάτων, στοχοποιώντας και χτυπώντας, ανάμεσα σε άλλους, με ιδιαίτερο μάλιστα μένος, τους αναρχικούς και τους κατειλημμένους χώρους αγώνα. Το νομικό οπλοστάσιο έρχεται να συμπληρώσει η μονιμοποίηση της ασφυκτικής αστυνομικής παρουσίας στα αστικά κέντρα και όχι μόνο, καθώς και η επί του πρακτέου επιβολή του νόμου περιστολής των διαδηλώσεων όπως είδαμε τη 17η του Νοέμβρη, την 6η Δεκέμβρη, αλλά και στις πρώτες συγκεντρώσεις αλληλεγγύης στον αγωνιστή Δ. Κουφοντίνα.
Σε αυτή την συγκυρία, εντείνεται η πατριαρχική βία, η οποία ως αναπόσπαστο οργανικό κομμάτι της εξουσίας, επιβάλλεται ολοένα και περισσότερο στις γυναίκες των πληβειακών στρωμάτων. Από το «μένουμε σπίτι» με την υποχρεωτική και αδιάλειπτη συγκατοίκηση, που οδήγησε σε ολοένα και περισσότερα περιστατικά έμφυλης βίας αλλά και με το πέρας της καραντίνας με τις 9 δολοφονίες γυναικών από τους συντρόφους τους, καθίσταται πλέον προφανές ότι ο κρατικός μηχανισμός και οι θεσμοί του δεν είναι ταυτόχρονα απλοί παρατηρητές των δολοφονιών, αλλά και υπαίτιοι.
Μέσα σε συνθήκες ολικού lock down, η ήδη εξαθλιωμένη ζωή των προσφύγων και των μεταναστών έγινε ακόμα δυσκολότερη. Η κρατική προσταγή δεν ήταν άλλη από το να παραμείνουν οι άνθρωποι αυτοί στοιβαγμένοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, σε αντιστοιχία με την καμπάνια «μένουμε σπίτι» που απηύθυνε στον υπόλοιπο πληθυσμό, σε μια χυδαία και προκλητική συνδήλωση του καθεστώτος εξαίρεσης που επιβάλλει σε αυτούς. Μετά τη λήξη της καραντίνας ωστόσο, οι μετανάστες και οι μετανάστριες παρέμειναν σε καθεστώς απομόνωσης, σε άθλιες συνθήκες διαβίωσης και χωρίς καθόλου πρόσβαση στο σύστημα υγείας. Στο σήμερα, και με την αλλαγή του καθεστώτος στο Αφγανιστάν και μεταναστευτικές ροές να προσεγγίζουν ολοένα την Ευρώπη, ο υπουργός μετανάστευσης έκανε ήδη δηλώσεις ότι η χώρα δεν θα δεχτεί άλλα κύματα προσφύγων και μεταναστών, προετοιμάζοντας το έδαφος και την κοινωνική βάση για τη διαχείριση της ζωής αυτών των ανθρώπων σε μια προσπάθεια της κρατικής διαχείρισης να μετατοπίσει τη συζήτηση σε μια μισάνθρωπη και αντιμεταναστευτική κατεύθυνση και να συσπειρώσει την ακροδεξιά της βάση.
Ο ξεριζωμός των ανθρώπων από τους τόπους τους αποτελεί απόρροια μιας απάνθρωπης θανατοπολιτικής που συντελείται ανά καιρούς σε παγκόσμιο επίπεδο από τους εξουσιαστές στους λαούς της καπιταλιστικής περιφέρειας, εξαπολύοντας πολέμους και στρατιωτικές επεμβάσεις με στόχο την ανατροπή καθεστώτων και την επιβολή νέων, όπου θα εξυπηρετούν καλύτερα τον έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών και την εκμετάλλευση μεγάλων πληθυσμών. Η καταδίκη των ανθρώπων στην εξαθλίωση και τη φτώχεια αποτελεί προϋπόθεση για την υφαρπαγή του πλούτου από την πολιτική και οικονομική ελίτ, καθώς και για την αναδιάταξη των γεωπολιτικών συμφερόντων ανάμεσα στις παγκόσμιες, περιφερειακές και τοπικές δυνάμεις.
Οι πρόσφατες μεγάλες πυρκαγιές στα Γεράνεια όρη όπως και αυτές που ακολούθησαν αργότερα και κατέκαψαν για μέρες τη Βόρεια Εύβοια, την Πάρνηθα και τη ΒΑ Αττική, την Ανατολική Μάνη, την Ηλεία, τη Φωκίδα κι άλλες περιοχές, αναδεικνύουν σε μεγάλο βαθμό την ανικανότητα αλλά και την συνειδητή επιλογή του κράτους να αφήσει το φυσικό περιβάλλον στο έλεος των πυρκαγιών, αφού άλλωστε η προστασία του ουδέποτε αποτέλεσε προτεραιότητά του. Η ψήφιση του αντιπεριβαλλοντικού νόμου 4685/2020 που παραχωρεί το ελεύθερο στο κεφάλαιο, με πρόσχημα την «πράσινη ανάπτυξη», να παρέμβει στον φυσικό κόσμο και την ανθρώπινη ζωή, σε συνάρμοση με τη συνεχή υποχρηματοδότηση των πυροσβεστικών δυνάμεων και των έργων κοινωνικής μέριμνας (αντιπυρικά, αντιπλημμυρικά, αντισεισμικά έργα), αποδεικνύει περίτρανα πως το μόνο που ενδιαφέρει τους διαχειριστές της εξουσίας είναι να προφυλάξουν τη διαιώνιση της ίδιας της κοινωνικής τους θέσης. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που είδαμε στις εικόνες από τα μέρη που σάρωσε η πύρινη λαίλαπα, αποδεικνύοντας πως το μόνο που μπορεί να προσφέρει κράτος και κεφάλαιο είναι ανελέητη λεηλασία και καταστροφή του φυσικού κόσμου, σε πλήρη αντίθεση βέβαια με την αλληλεγγύη που έδειξαν οι από τα κάτω στους πυρόπληκτους.
Το χρεοκοπημένο καπιταλιστικό σύστημα στις προσπάθειές του να επιβιώσει σε παγκόσμια κλίμακα το μόνο που κατορθώνει είναι να εξαθλιώνει και να εξοργίζει τους λαούς ακόμη περισσότερο. Δεν είναι τυχαίο που τον τελευταίο χρόνο είδαμε να ξεσπούν σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης κοινωνικές εξεγέρσεις, από τη Γαλλία μέχρι τις Η.Π.Α, τα ιθαγενικά κινήματα στη Λατινική Αμερική και οι εξεγέρσεις στη Χιλή και στην Κολομβία, με τους αναρχικούς να συσπειρώνονται στην πρώτη γραμμή των συγκρούσεων. Η οργανωμένη παρουσία των αναρχικών στα ήδη υπαρκτά μέτωπα αγώνα και η συγκρότηση νέων, ας αποτελέσει το εφαλτήριο για το πέρασμα στην κοινωνική και ταξική χειραφέτηση. Ήδη χιλιάδες άνθρωποι έχουν κάνει τεράστια βήματα προς την κοινωνική απελευθέρωση, αντιστεκόμενοι στις προσταγές του σύγχρονου ολοκληρωτισμού και της παγκόσμιας οικονομικής και πολιτικής ελίτ.
2ο Ελευθεριακό Φεστιβάλ Κατειλημμένων Χώρων και Συλλογικοτήτων
Μέσα σε αυτή τη συνθήκη, όπου η επίθεση κράτους και κεφαλαίου μαίνεται σε όλα τα επίπεδα, είναι επιτακτική ανάγκη να οχυρώσουμε με τη σειρά μας τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις. Οφείλουμε να διαδώσουμε την ελευθεριακή σκέψη και μια αναρχική προοπτική και αντίληψη πάνω σε καίρια και διαχρονικά ζητήματα. Με γνώμονα αυτή την αναγκαιότητα γίνεται και η διοργάνωση του 2ου Ελευθεριακού Φεστιβάλ Κατειλημμένων Χώρων και Συλλογικοτήτων. Το φεστιβάλ αυτό έχει στόχο να δημιουργήσει ένα ανοιχτό πεδίο συνάντησης των κοινωνικών και ταξικών αγώνων στους οποίους ενεπλάκησαν και σε κάποιους εξ αυτών είχαν μάλιστα κομβικό ρόλο τα αναρχικά και ελευθεριακά προτάγματα και να αναδείξει τον τρόπο με τον οποίο οι αγώνες αυτοί θα συνδεθούν με το όραμα της κοινωνικής απελευθέρωσης.
Το Φεστιβάλ θα λάβει χώρα σε χώρους του Πανεπιστημίου καθώς και στις καταλήψεις Mundo Nuevo και Libertatia, υπερασπίζοντας τόσο την κοινωνική κατάκτηση του πανεπιστημιακού ασύλου μπροστά στην επιδιωκόμενη είσοδο της αστυνομίας σε αυτό, όσο και των ίδιων των κατειλημμένων χώρων από όπου γεννιούνται, στεγάζονται και διασπείρονται οι ελευθεριακές και αναρχικές ιδέες.
Οι θεματικές των εκδηλώσεων του Φεστιβάλ προέκυψαν από όσα συνέβησαν και συμβαίνουν στο τοπικό και διεθνές κοινωνικό και πολιτικό προσκήνιο. Από τους αγώνες που δόθηκαν και δίνονται ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, στους αντεργατικούς νόμους, στην καταστολή, στην καταστροφή του φυσικού κόσμου και στην πατριαρχία. Όλα αυτά τα ζητήματα θα αναλυθούν υπό το αναρχικό πρίσμα, επιθυμώντας να επικοινωνηθούν σε όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο ενδιαφέρεται να έρθει σε επαφή με την αναρχική αντίληψη και οργάνωση, που αποτελούν το μοναδικό μέσο για την πλήρη ανατροπή του υπάρχοντος, που δεν είναι άλλη από την κοινωνική επανάσταση. Για μια κοινωνία ισότητας, ελευθερίας και αλληλεγγύης. Για την αναρχία και τον ελευθεριακό κομμουνισμό.
Ας δώσουμε το χέρι σε όποιον εξεγείρεται.
