Τη δεύτερη μέρα του 3ου ελευθεριακού φεστιβάλ κοινωνικής, ταξικής και διεθνιστικής αλληλεγγύης της Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης, το οποίο έλαβε χώρα στις 9-10-11 Ιούλη στην Πανεπιστημιούπολη Ζωγράφου, πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση με τίτλο «Κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα ή Κοινωνική Επανάσταση. 10 χρόνια αγώνα ενάντια στην επίταση των αναδιαρθρώσεων και την όξυνση της κρατικής καταστολής». Η συγκεκριμένη εκδήλωση επιχείρησε και ανέδειξε διάφορες πτυχές της κρατικής και καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης που η κλιμάκωσή της βρίσκεται σε εξέλιξη τα τελευταία χρόνια, ειδικότερα μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη του ’08 στον ελλαδικό κρατικό σχηματισμό, καθώς επίσης και την ανάπτυξη των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων απέναντι στην επίθεση κράτους και κεφαλαίου. Στην εκδήλωση συμμετείχε ο σύντροφος Γ. Καυκάς ο οποίος μοιράστηκε μαζί μας τα όσα συνέβησαν κατά την διάρκεια της δολοφονικής επίθεσης των ΜΑΤ στην απεργιακή διαδήλωση της 11ης Μάη 2011 και με την πολύτιμη συνεισφορά του ανέδειξε τον ρόλο της ωμής καταστολής και τρομοκρατίας για το τσάκισμα των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων. Ακόμα τοποθετήθηκαν σύντροφοι για τις αναδιαρθρώσεις στην εργασία και την εκπαίδευση. Για την κρατική καταστολή και τις παρακρατικές συμμορίες μίλησαν συλληφθέντες από την αντιφαστιστική- αντικρατική πορεία της 1ης Νοέμβρη στο Γαλάτσι, που χτυπήθηκε άγρια από τις αστυνομικές δυνάμεις, όπως επίσης καταληψίες σύντροφοι τοποθετήθηκαν για την συνεχή στοχοποίηση και τις επιθέσεις εναντίον των καταλήψεων και των αυτοοργανωμένων χώρων αγώνα.
Παρακάτω θα βρείτε την εισηγητική τοποθέτηση των συντρόφων/ισσών της Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης
Κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα ή Κοινωνική Επανάσταση
10 χρόνια αγώνα ενάντια στην επίταση των αναδιαρθρώσεων και την όξυνση της κρατικής καταστολής
Σύντροφοι/σσες,
σας καλωσορίζουμε στο 3ο Ελευθεριακό Φεστιβάλ Κοινωνικής, Ταξικής και Διεθνιστικής Αλληλεγγύης που διοργανώνει η Αναρχική Πολιτική Οργάνωση|Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων.
Στην εκδήλωση που ακολουθεί με θέμα «Κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα ή Κοινωνική Επανάσταση: 10 χρόνια αγώνα ενάντια στην επίταση των αναδιαρθρώσεων και την όξυνση της κρατικής καταστολής», θα συμμετάσχει ο Γ. Καυκάς –και τον ευχαριστούμε πολύ για την παρουσία του σήμερα εδώ- που δέχτηκε τη δολοφονική επίθεση των ένστολων ταγμάτων την 11η Μάη του 2011,κατά την περίοδο των μεγάλων κινητοποιήσεων του 2010-2012.
Στην εκδήλωση θα τοποθετηθούν επίσης, σύντροφοι που θα φωτίσουν σημεία και πεδία αυτής της μακράς περιόδου, που σχηματικά περιγράφουμε με τα 10 χρόνια. Από τον βίαιο μετασχηματισμό των όρων εκμετάλλευσης και την εντατικοποίηση της εργασίας, την κρατική καταστολή και τις παρακρατικές επιθέσεις στις καταλήψεις και τους αυτοοργανωμένους χώρους αγώνα, μέχρι τη περιστολή των διαδηλώσεων και τις άγριες επιθέσεις σε αγωνιστές/στριες τον τελευταίο χρόνο.
Ο παρηκμασμένος κόσμος του κράτους και του καπιταλισμού δεν έχει να υποσχεθεί τίποτα πέρα από βαρβαρότητα.
Μέσα σε ένα περιβάλλον όπου ήταν ήδη εμφανείς οι καταστρεπτικές συνέπειες της επιβολής του συστήματος πάνω στη φύση και τις ζωές μας, ενός συστήματος που καταδικάζει εκατομμύρια ανθρώπους στον θάνατο από την πείνα, τις ασθένειες και τις πολεμικές επιχειρήσεις, ξεσπά η ασθένεια covid-19. Η εξάπλωσή της σε παγκόσμιο επίπεδο ανέδειξε με τον πλέον προφανή τρόπο τη βαρβαρότητα του κρατικού και καπιταλιστικού συστήματος.
Η πανδημία λειτούργησε ως επιταχυντής της συνολικής συστημικής κρίσης (κρίσης σε οικονομικό, πολιτικό, αξιακό και περιβαλλοντικό επίπεδο) - που αποτελεί δομικό στοιχείο τους συστήματος και προκαλείται από τις ίδιες τις αντιφάσεις της λειτουργίας του και από τα ζητούμενά του για τον πλήρη έλεγχο των κοινωνιών- δηλαδή, επιτάχυνε την επιθετική αναδιάταξη της κυριαρχίας που στοχεύει στη μεταβολή των όρων του κοινωνικού και ταξικού ανταγωνισμού προς το χειρότερο για τους εκμεταλλευόμενους και καταπιεσμένους.
Έτσι η θανατηφόρα ασθένεια, η οποία έχει ως συνέπεια πάνω από 4 εκ. ανθρώπους νεκρούς μέχρι σήμερα, επιχειρείται να αξιοποιηθεί ως εργαλείο αντικοινωνικής επιβολής προκειμένου να υλοποιηθούν ταχύτερα και με σκληρότερους όρους οι αναδιαρθρώσεις σε όλα τα πεδία της κοινωνικής και ταξικής πραγματικότητας στοχεύοντας στην αναπαραγωγή, επέκταση και διαιώνιση της κυριαρχίας και τη μεγιστοποίηση των κερδών της, καθώς και στο βάθεμα της εξουσίας των καταπιεστών, για την καθυπόταξη της κοινωνίας. Ενώ, εξαιτίας της αδυναμίας του να παράξει ένα συνολικό και συνεκτικό όραμα για την κοινωνία, την ώρα που καταδικάζει όλο και μεγαλύτερα κοινωνικά κομμάτια στη φτώχια και την εξαθλίωση, ταυτόχρονα προετοιμάζεται απέναντι στις εκρήξεις της διογκούμενης κοινωνικής δυσαρέσκειας και επιτίθεται με ολοένα και περισσότερη αγριότητα σε κάθε κοινωνικό και ταξικό κεκτημένο, καθώς και σε όσους αγωνίζονται και βάζουν αναχώματα ενάντια στους εγκληματικούς σχεδιασμούς κράτους και κεφαλαίου.
Στον ελλαδικό χώρο, η κατεύθυνση προς την επιβολή του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, βάση της οποίας κινείται σήμερα η νεοφιλελεύθερη ακροδεξιά κυβέρνηση της Ν. Δημοκρατίας, αποτυπώνεται σε ένα πλήθος αναδιαρθρώσεων, που εξυπηρετούν διακηρυγμένες και πάγιες στοχεύσεις του κόσμου της Εξουσίας, ανεξαρτήτως πολιτικής διαχείρισης. Γιατί αν δείχνει ικανή σήμερα η δεξιά να επιβάλει την ηγεμονία του νέο-φιλελευθερισμού και να επεκτείνει την πολιτική της επιτιθέμενη στους εργαζόμενους, τους ανέργους και όλους τους από τα κάτω, είναι γιατί η προηγούμενη πολιτική διαχείριση, η κυβέρνηση της σοσιαλδημοκρατίας στο όνομα της ριζοσπαστικής αριστεράς συνέτριψε τα κινήματα, σκόρπισε αυταπάτες και ψευδαισθήσεις σε μεγάλο κοινωνικά κομμάτια μόνο για να βάλει άλλο ένα τούβλο στο οικοδόμημα του σύγχρονου ολοκληρωτισμού και να εδραιώσει ακόμη παραπάνω την αντίληψη ότι τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει. Γιατί ο βασικός στόχος της ήταν να αποκαταστήσει την εικόνα και το κύρος των θεσμών και του απαξιωμένου κοινωνικά συστήματος εξουσίας και μέσα από το τρίπτυχο εθνική ενότητα, ταξική συνεργασία, κοινωνική ειρήνευση να εξουδετερώσει τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις.
Κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις που αναπτύχθηκαν την περίοδο των μνημονίων συνεργασίας, και παρήγαγαν μεγάλα και μαζικά γεγονότα που στρέφονταν ενάντια στις πολιτικές αναδιάρθρωσης του ελληνικού κράτους, ενάντια στο κεφάλαιο και τους υπερεθνικούς σχηματισμούς (Ε.Ε., ΔΝΤ, Ε.Κ, Τ). Ενώ, η διάχυση των αναρχικών και ελευθεριακών προταγμάτων μετά την εξέγερση του 2008 είχε φέρει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία και το δυνάμωμα πλήθους ακηδεμόνευτων δομών αγώνα, συνελεύσεων γειτονιών, σωματείων βάση και την ενίσχυση της αντίληψης πως οι καταπιεσμένοι μπορούν να πάρουν τις ζωές στα χέρια τους. Η απειλή μίας γενικευμένης εξέγερσης , και μάλιστα τόσο κοντά στην κοινωνική εξέγερση του 2008, μέσα σε ένα περιβάλλον πολιτικής αστάθειας, έκανε την εξουσία να προχωρήσει τόσο στην άγρια καταστολή των κινητοποιήσεων και ειδικά όσων αμφισβητούσαν την ίδια την αναγκαιότητα ύπαρξης του κρατικού-καπιταλιστικού συστήματος -με αντιπροσωπευτικό παράδειγμα, την γενική απεργία της 11ης Μάη του 2011, όπου η πορεία και κατά βάση τα ακηδευμόνευτα και αντιθεσμικά μπλοκ της αυτοοργάνωσης και της αντιεραρχίας, στο πλαίσιο της εφαρμογής του δόγματος της μηδενικής ανοχής εκείνης της περιόδου, δέχτηκε τη δολοφονική επίθεση των ΜΑΤ.- όσο και στην αδιάλειπτη ιδεολογική επίθεση στα πιο ριζοσπαστικά αγωνιστικά κομμάτια και στην ανάδειξη -ως προοπτική επιβίωσης του ίδιου του συστήματος- μίας δύναμης που θα μπορούσε να απορροφήσει τους κοινωνικούς κραδασμούς.
Βασική διάσταση όμως, που έδινε προοπτικές σε αυτή την κατεύθυνση, ήταν πως τα ίδια τα κινήματα ήρθαν αντιμέτωπα με τα όρια και τα αδιέξοδά τους και μη μπορώντας να διευρύνουν τα προτάγματα και να συνολικοποιήσουν τους αγώνες ώστε να οργανωθεί η κοινωνική και ταξική αντεπίθεση άρχισαν να οπισθοχωρούν. Το κενό που άφησε η οπισθοχώρηση ήρθαν να καλύψουν οι έμποροι ελπίδας, οι οποίοι μέχρι τότε κινούνταν στις παρυφές των αγώνων και ψιθύριζαν τις προτεινόμενες θεσμικές τους λύσεις.
Μία ακόμα σημαντική παράμετρος ήταν πως σε ένα περιβάλλον γενικευμένης κρίσης και απονοηματοδότησης του συστήματος, όπου η κοινωνική αγανάκτηση διευρυνόταν, όσο αναπτύσσονταν οι δυνατότητες ριζοσπαστικοποίησης κομματιών της κοινωνίας, τόσο καλλιεργούνταν ο εκφασισμός και ο κοινωνικός κανιβαλισμός. Έτσι, τόσο λίγα χρόνια πριν την εξέγερση του 2008 αλλά και τα χρόνια που ακολούθησαν, μαζί με την όξυνση της κρατικής καταστολής, πριμοδοτήθηκαν περαιτέρω τα νεοναζιστικά τάγματα εφόδου, καθώς και εμφανίστηκε πλέον και δημόσια, επίσημα ως πολιτικός φορέας η Χ.Α, που εκπροσωπούσε την πιο ακραία έκφανση του συστήματος. Στο πλάι λοιπόν, της κρατικής κατασταλτικής πολιτικής που επιχειρούσε να τρομοκρατήσει τους αγωνιζόμενους και να διαχύσει το φόβο στην κοινωνία, κάτι που εκφράστηκε με τη μεγάλη κατασταλτική επιχείρηση εκκενώσεων των καταλήψεων το 2012-2013, δρούσαν και οι παρακρατικές ομάδες κρούσης, ως αντεπαναστατική εφεδρεία της συστήματος, με επιθέσεις σε απεργούς, με πογκρόμ εναντίον μεταναστών και επιθέσεις σε καταλήψεις και χώρους αγώνα, ενάντια σε αναρχικούς/ές, αγωνιστές/στρίες που ήταν αυτοί που έδινα αδιάλειπτες μάχες στο κέντρο και στις γειτονιές ενάντια στη φασιστική λαίλαπα. Αποκορύφωμα της παρακρατικής δράσης εκείνης της περιόδους, ήταν η δολοφονία του Σ.Λουκμάν τον Γενάρη του 2013 και του αντιφασίστα Π.Φύσσα τον Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου. Η διάχυτη κοινωνική αγανάκτηση, τα υγιή ανακλαστικά της κοινωνίας που την έβγαλαν μαζικά στο δρόμο, έθρεψαν πάλι τον φόβο στην εξουσία για την πιθανότητα γενίκευσης της κοινωνικής οργής. Έτσι προκειμένου να την εκτονώσει, αλλά και για να φανεί το ίδιο το κράτος ο εγγυητής της κοινωνικής ομαλότητας, οδήγησε το παρακρατικό της δεκανίκι, σε μία δίκη παρωδία (που ολοκληρώθηκε μετά από 7 χρόνια, το Οκτώβρη του 2020) επιχειρώντας να αποπροσανατολίσει την κοινωνία από το ότι το ίδιο το κράτος, οι θεσμοί, οι μηχανισμοί και οι άνθρωποί του είναι που δημιούργησαν και εξέθρεψαν τον παρακρατικό μηχανισμό της Χ.Α., και πως το ίδιο το κρατικό-καπιταλιστικό σύστημα γεννά και θρέφει τον φασισμό..
Η ανέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, μετά τις εκλογές του Γενάρη του 2015, στηρίχθηκε σε μεγάλο βαθμό στην καπήλευση και την αφομοίωση μιας σειράς δυναμικών και μαζικών αγώνων που προηγήθηκαν το διάστημα 2010-2012, στην εκμετάλλευση των χτυπημάτων που δέχθηκαν από την καταστολή, στην ανάδυση του φασισμού και στην καλλιέργεια της ηττοπάθειας και της παθητικότητας μέσα στα αγωνιζόμενα κοινωνικά κομμάτια ώστε η δυσαρέσκεια κι η οργή να διοχετευτούν στην ακίνδυνη επιλογή της κάλπης.
Το πολιτικό και ιδεολογικό κεφάλαιο του «αντιμνημονιακού» λόγου αποτέλεσε το πεδίο απόσπασης της κοινωνικής συναίνεσης της αριστερής διακυβέρνησης με όρους ανάθεσης. Είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι όταν μιλάμε για το πολιτικό-ιδεολογικό κεφάλαιο του «αντιμημονιακού λόγου» ουσιαστικά αναφερόμαστε στην κυρίαρχη θέσει που ερμηνεύει την εμφάνιση των μνημονιακών πολιτικών ως αποτέλεσμα και έκφραση, όχι της επίτασης της καπιταλιστικής και κρατικής αναδιάρθρωσης, αλλά ως μια ξενόφερτη και επιβαλλόμενη από τα έξω οικονομική πολιτική. Αποδεικνύεται ότι όλα αυτά τα επιμέρους ιδεολογικά δίπολα που στήνει η αριστερά στο σύνολο της, με στόχο δήθεν να προσεγγίσει με πιο άμεσο τρόπο τις αδαείς μάζες όχι μόνο δεν αποκαλύπτουν τον εχθρό μπροστά στα μάτια των πληττόμενων αλλά αντιθέτως συσκοτίζουν τις αιτίες του κοινωνικού ζητήματος και εκτρέπουν την ιδεολογικό-πολιτική αναζήτηση μακριά από την μόνη ερώτηση που θέτει το ζήτημα σε όλη την πραγματική ουσία και έκταση του: Καπιταλισμός, κράτος, εξουσία και βαρβαρότητα ή κοινωνική επανάσταση, ισότητα και ελευθερία;
Η στροφή της κοινωνίας από το δρόμο και την αυτοοργάνωση στις κάλπες, στην ανάθεση και τη διαμεσολάβηση έδωσε ένα καίριο χτύπημα στον ίδιο τον αγώνα.
Τα 4 χρόνια της διακυβέρνησης της σοσιαλδημοκρατικής εκδοχής του σύγχρονου ολοκληρωτισμού -όπως ανανεώθηκε αυτή μερικώς σε επίπεδο πολιτικού προσωπικού υπό το ακρωνύμιο του ΣΥΡΙΖΑ,- έκαναν καθαρό, ότι και αυτός ο σχηματισμός, όπως ήταν απολύτως αναμενόμενο για όσους δεν τρέφουν αυταπάτες, έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για: να σταθεροποιηθεί η καπιταλιστική κανονικότητα, δηλαδή η κερδοφορία και το ξεζούμισμα των εργαζομένων, να επανανομιμοποιήσει τους πολιτικούς και κρατικούς θεσμούς, να βαθύνει τη συμμετοχή της χώρας στους πολεμοκάπηλους σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστικών κέντρων και ειδικά των ΗΠΑ, να προωθήσει τον εθνικισμό, να καλλιεργήσει τη μισαλλοδοξία και τον ρατσισμό, με τη δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης, απελάσεις και επαναπροωθήσεις προσφύγων, να εκκενώσει καταλήψεις αγώνα- να επιστρατεύσει τους παρακρατικούς μηχανισμούς προς την ίδια κατεύθυνση –όπως συνέβη με τον εμπρησμό της κατάληψης Libertatia στη Θεσ/νίκη κατά τη διάρκεια του εθνικιστικού συλλαλητηρίου στις 21-1 του 2018 και να χτυπήσει στο πεζοδρόμιο με χειρουργική ακρίβεια τα πλέον ανυπότακτα κομμάτια αγωνιζομένων που δεν έχαψαν ποτέ το «ριζοσπαστικό» παραμύθι που επιχείρησε να πουλήσει.
Τα χρόνια που προηγήθηκαν βρίθουν από τις πολιτικές αναδιάρθρωσης και την επίταση της κρατικής καταστολής στην κατεύθυνση μετασχηματισμού ολόκληρης της κοινωνίας. Η βιαιότητα όμως της αναδιάρθρωσης και της λεηλασίας κάθε πεδίου της ανθρώπινης δραστηριότητας σήμερα, δεν έχει προηγούμενο, όπως και ο τρόμος τους απέναντι σε μία σφοδρότερη σύγκρουση ενός ακηδεμόνευτου, επαναστατημένου και καλύτερα οργανωμένου κοινωνικού και ταξικού κινήματος με την εξουσία.
Οι εξουσιαστές σήμερα επιχειρούν να σβήσουν τα αποτυπώματα ολόκληρων δεκαετιών σκληρών κοινωνικών και ταξικών αγώνων. Θέλουν να σβήσουν τα χνάρια της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, τις μαθητικές καταλήψεις του 1991, τις μεγάλες αντιπολεμικές διαδηλώσεις του 2002-03, τις φοιτητικές κινητοποιήσεις του 2006-07, την κοινωνική και ταξική εξέγερση του Δεκέμβρη ‘08 και τις μεγάλες κινητοποιήσεις του ‘10-’12 γιατί λειτουργούν ως παραδείγματα αντίστασης, γιατί δείχνουν δρόμους αγώνα στους καταπιεσμένους στο σήμερα.
Ταυτόχρονα, η κοινωνική και ταξική εξέγερση του Δεκέμβρη ανέδειξε και τα όρια των μορφών οργάνωσης του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού κινήματος. Τα υπαρκτά σχήματα, αν και απαραίτητα στον αγώνα, δεν μπόρεσαν και δεν θα μπορούσαν λόγω της μορφής τους να θέσουν μεγαλύτερους στόχους από το να αποτελέσουν σημεία αναφοράς εντός της εξέγερσης. Σχήματα που λειτούργησαν θετικά για το πολιτικό μπόλιασμα της εξέγερσης με τις αρχές και τις αξίες της αλληλεγγύης και της αυτοοργάνωσης, όμως δεν έχουν φτιαχτεί για να μετατρέψουν την εξέγερση σε επαναστατική διαδικασία. Είναι αυτό το σημείο, στον απολογισμό της εξέγερσης, στις δυνατότητες που αυτή γέννησε και δεν εκπληρώθηκαν, όπου γεννιέται η ιδέα της αναγκαιότητας για την αναρχική πολιτική οργάνωση. Η Αναρχική Πολιτική Οργάνωση είναι παιδί του Δεκέμβρη και των μεγάλων κινητοποιήσεων του 2010-12-με τις δυνατότητες και τα όρια που ανέδειξε- και της ιστορικής παρακαταθήκης του αναρχικού κινήματος στην Ισπανία στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα. Του ελευθεριακού κινήματος της CNT-FAI που μέσα από σκληρούς αγώνες, εξεγέρσεις και κυρίως, την ταξική, κοινωνική, πολιτική οργάνωση κατάφερε να θέσει σε εφαρμογή την ιδέα της γενικευμένης ανατροπής του κράτους και του καπιταλισμού και να αναπτύξει την κοινωνική αυτοδιεύθυνση.
Στα χρόνια που ακολούθησαν την εξέγερση του Δεκέμβρη, η αντικειμενική συνθήκη της παρακμής της κρατικής και καπιταλιστικής αυτοκρατορίας οξύνθηκε. Εξαιτίας πραγματικών αδυναμιών (ιδεολογικών και οργανωτικών), αλλά και της αδήριτης ανάγκης της κρατικής και καπιταλιστικής μηχανής να μην αποδιοργανωθεί σε ένα σπιράλ φθοράς εν μέσω γενικευμένης κοινωνικής δυσαρέσκειας, χτυπήθηκε με συνέπεια η υποκειμενική δυνατότητα άμυνας των καταπιεσμένων ενάντια στους δυνάστες τους: η ιδέα, η αντίληψη ότι η παραπαίουσα αυτοκρατορία, είναι μαχητή. Με την προπαγάνδα αλλά και την αύξηση των ποσοστών βίας, με τις ρεφορμιστικές αυταπάτες αλλά και την κατασταλτική θωράκιση, με την ιδεολογική επίθεση και τη συνεργασία όλου του αστικού κόσμου για την αναχαίτιση των απείθαρχων, οι παρηκμασμένοι εξουσιοφρενείς εν μέσω της γενικευμένης και συνολικής κρίσης του κρατικού και καπιταλιστικού συστήματος επιχειρούν μία ολοκληρωτική επίθεση τοπικά και διεθνώς.
Η ασφυκτική κατασταλτική παρουσία, οι οξυμένες επιταγές της μισθωτής εργασίας, η διάχυση του ρατσισμού αλλά και η επιθετική προσπάθεια πολιτισμικής αναδιαμόρφωσης της κοινωνικής βάσης θέλουν να διαρρήξουν τα δεσμά κοινότητας ανάμεσα στους καταπιεσμένους, τεμαχίζοντας το μητροπολιτικό πεδίο σε μία δυστοπική ρημαγμένη γη, μια αλληλουχία check-points και χώρων παραγωγής και κατανάλωσης. Οι κατασταλτικές δυνάμεις και τα πολιτικά επιτελεία που τις διοικούν, ακόμα και αν δεν έχουν την πλήρη συνείδηση της ίδιας τους της κίνησης, εκτελούν ωστόσο με συνέπεια τους σκοπούς του οικοδομήματος που υπηρετούν. Ενός οικοδομήματος που λειτουργεί κατά το δυνατόν ενιαία ιδιαίτερα απέναντι στον εσωτερικό εχθρό που αποτελεί την προοικονομία της καταστροφής του.
Το δόγμα της «μηδενικής ανοχής» αναβαθμίζεται σε μια ενιαία στρατηγική Προληπτικής Αντιεξέγερσης, την ίδια στιγμή που η πανδημία του covid-19 λειτουργεί ως μία τομή στην ιστορία. Από την μια πλευρά χιλιάδες ακόμα άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με την ανεργία, ζώντας σε συνθήκες ανέχειας , ενώ άλλοι υπό τον φόβο της απόλυσης βρίσκονται σε καθεστώς ομηρίας απέναντι στους νέους και επαχθέστερους όρους εκμετάλλευσης και εντατικοποίησης της εργασίας που τους επιβάλλουν τα αφεντικά. Από την άλλη οι κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες απαγορεύονται και οι αγωνιστές -που οι ίδιοι γνωρίζουν καλύτερα την αναγκαιότητα να προστατεύσουν τον διπλανό τους και τον εαυτό τους και αυτό πράττουν- χτυπιούνται και διώκονται, με χαρακτηριστικά παραδείγματα την άγρια καταστολή της αντιφασιστικής συγκέντρωσης στο Γαλάτσι την 1η Νοέμβρη, με τον ξυλοδαρμό, βασανισμό και τις συλλήψεις αγωνιστών/στριών, την καθολική απαγόρευση συναθροίσεων τις ημέρες του Πολυτεχνείου, την ημέρα της γενικής απεργίας στις 26 Νοέμβρη και την 6η Δεκέμβρη (ημέρα δολοφονίας του Α. Γρηγορόπουλου), την στρατοπέδευση στο κέντρο των πόλεων ενός αστυνομικού στρατού κατοχής και την σαρωτική επίθεση όλων όσοι αμφισβήτησαν τα κελεύσματα της εξουσίας. Με πρόσχημα την πραγματική επικινδυνότητα της πανδημίας το κράτος εξαπολύει την άγρια κατασταλτική του επίθεση απέναντι σε όσους αγωνίζονται για υγεία, ζωή και ελευθερία ενάντια στις συνθήκες της φτώχειας και της υποταγής, κάνοντας ξεκάθαρο πως οι απαγορεύσεις έχουν πολιτικά χαρακτηριστικά και μόνο, ενώ ταυτόχρονα επιδιώκει να επιβάλλει συνθήκες φόβου για να βυθίσει στην σιωπή την οποιαδήποτε υποβόσκουσα κοινωνική έκρηξη.
Για εμάς κανένα τέλος της Ιστορίας δεν έχει επέλθει, παρά μόνο η χυδαιότητα της εξουσίας έχει ξεγυμνωθεί, η οποία πια δεν καλλωπίζεται αλλά ανατρέπεται μέσα από αγώνες. Μέσα στις γειτονιές πρέπει ακόμα πιο έντονα να διαμορφώσουμε δομές αλληλεγγύης και αλληλοϋποστήριξης, μέσα στους χώρους δουλειάς είναι ακόμα μεγαλύτερη ανάγκη να ενταχθούμε σε ταξικά ριζοσπαστικά σχήματα βάσης, απέναντι στην υπάρχουσα συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Στους κοινωνικούς αγώνες να αναβαθμίσουμε τα περιεχόμενα, να συνθέσουμε τα ξεσπάσματα, να οργανώσουμε τη δράση. Να ανιχνεύσουμε το πέρασμα σε νέα παραδείγματα συλλογικής παραγωγής, βάζοντας διαρκώς στην πράξη το κορυφαίο ζήτημα της ιδιοκτησίας που καμιά εξουσία δεν μπορεί να δικαιώσει. Να πυροδοτήσουμε την αντίληψη απόρριψης του πολιτικού συστήματος στο σύνολό του, που διαμορφώνεται μέσα σε τμήματα των από τα κάτω και μένει να αποκρυσταλλωθεί σε μια θέση μάχης που θα συνειδητοποιεί ότι καμία λύση δεν μπορεί να επέλθει μέσα από την οποιαδήποτε διαχείριση του καπιταλιστικού και κρατικού μηχανισμού.
Απέναντι στην οργανωμένη επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου, η μόνη λύση βρίσκεται στην Οργάνωση του αγώνα των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων. Μέσα από αδιαμεσολάβητους αντιιεραρχικούς και ακηδεμόνευτους αγώνες από τα κάτω, μπορούμε να περάσουμε στην αντεπίθεση ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση, να παλέψουμε για την κοινωνική επανάσταση. Να ξαναφτιάξουμε τη ζωή με βασικά συστατικά την κοινωνική αλληλεγγύη, τη συνεργασία, χωρίς αφεντικά και δούλους.
Να κάνουμε απτή πραγματικότητα τη γενικευμένη κοινωνική Αυτοδιεύθυνση, να συνοψίσουμε την πολιτική ελευθερία και την οικονομική ισότητα στο σύγχρονο επαναστατικό πρόγραμμα. Για ένα ελευθεριακό κίνημα όλων των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων που θα δίνει διέξοδο στις πραγματικές ανάγκες.
Γιατί η Ιστορία, μας λένε οι κάθε λογής απολογητές της εξουσίας του κράτους και του καπιταλισμού έχει σίγουρα εξαντληθεί. Εκείνη η διαδικασία δηλαδή που κατεργάζεται μέσα στην άρνηση, που αμφισβητεί τον κυρίαρχο λόγο για το παρελθόν, για το παρόν και η πράξη της οραματίζεται ένα διαφορετικό μέλλον, αυτή η Ιστορία που θα ανατρέψει ό,τι ήταν μέχρι σήμερα γνωστό και γραμμένο ως ιστορία, αυτή η πράξη που γεννιέται και αναπτύσσεται μέσα στην καθημερινή πάλη των καταπιεσμένων σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου, αυτή η Υπόθεση επειδή έρχεται από το μέλλον και μπορεί να σαρώσει το παρελθόν, να πυρπολήσει το παρόν, αυτή θέλουν να τελειώσει – επιτέλους.
Κι η πράξη αυτή που ξεγεννά την δικιά μας Ιστορία, όσο κι αν επιχείρησαν να θάψουν με χίλιες θεωρίες για πάντα το όνομά της, αυτή ξεπροβάλλει ακόμα και κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες. Μέσα από το σκοτάδι του σύγχρονου ολοκληρωτισμού πάλι θα ξαναπεί: «ήμουν, είμαι, θα είμαι η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ».
σχετικά link: