Για το γκρέμισμα του ειδικού καθεστώτος κράτησης 41α και όλων των φυλακών
Νίκη στην απεργία πείνας του Αλφρέντο Κόσπιτο (από 20/10)
Από τις 20 Οκτωβρίου ο αναρχικός Αλφρέντο Κόσπιτο, κρατούμενος σε φυλακή της Σαρδηνίας, ξεκίνησε απεργία πείνας ενάντια στο ειδικό καθεστώς κράτησης 41α (41bis) που του επιβλήθηκε από τις 5 Μαΐου του 2022, με απόφαση της τότε υπουργού δικαιοσύνης, ενώ είναι ήδη έγκλειστος τα τελευταία δέκα χρόνια σε φυλακές υψίστης ασφαλείας. Στην πορεία της απεργίας προστέθηκαν κι άλλοι κρατούμενοι και κρατούμενες, σε ένδειξη αλληλεγγύης.
Το καθεστώς 41α συνεπάγεται μια φυλακή μέσα στη φυλακή και αποτελεί βασανιστήριο, σχεδιασμένο για την ψυχολογική και σωματική εξόντωση των πολιτικών κρατούμενων, μέσω της απομόνωσης και της αισθητηριακής στέρησης. Προβλέπει μεταξύ άλλων ασφυκτικό περιορισμό και έλεγχο των επισκεπτηρίων, του προαυλισμού και της επικοινωνίας τόσο με τον έξω κόσμο όσο και με τον υπόλοιπο πληθυσμό της φυλακής, αποσκοπώντας στον πολιτικό και κοινωνικό θάνατο των έγκλειστων. Το 2009, η Ντιάνα Μπλεφάρι, καταδικασμένη για τις νέες ερυθρές ταξιαρχίες, αυτοκτόνησε μετά από τέσσερα χρόνια ομηρίας σε καθεστώς απομόνωσης 41α, με την ψυχική της υγεία σακατεμένη. Στο εφιαλτικό περιβάλλον που διαμορφώνει το συγκεκριμένο καθεστώς ανήκει και η στέρηση της δυνατότητας του κρατούμενου να προσέλθει στο δικαστήριο, να εκφράσει πολιτικό λόγο και να συναντηθεί με αλληλέγγυους, αφού δικάζεται μέσω τηλεδιάσκεψης, ενώ βρίσκεται σε ειδικό κελί των φυλακών. Ενδεικτικά, όταν ο Αλφρέντο Κόσπιτο επιχείρησε στις 20 Οκτωβρίου να διαβάσει τη δήλωσή του για την έναρξη της απεργίας πείνας, στο δικαστήριο του Σάσαρι, ο δικαστής, πατώντας απλώς ένα κουμπί, έκλεισε τη σύνδεση, για να μην ακουστεί ποτέ. Στη συνέχεια το κείμενο χαρακτηρίστηκε δικαστικό απόρρητο, ενώ ακόμα και οι συνήγοροι του Κόσπιτο απειλούνται με ποινή φυλάκισης αν προβούν σε δημοσιοποίηση.
Για να υπαχθεί κάποιος κρατούμενος στο συγκεκριμένο καθεστώς απομόνωσης αρκεί η πολιτική απόφαση του εκάστοτε υπουργού δικαιοσύνης, ενώ για την άρση του προβλέπονται δηλώσεις μετάνοιας, ομολογίες και «συνεργασία με τις αρχές», κοινώς, πρακτικές κατάδοσης.
Ταυτόχρονα, το δικαστικό σύστημα του ιταλικού κράτους έχει θεσπίσει μια επιπλέον ποινή της ισόβιας κάθειρξης (ergastolo ostativo), σύμφωνα με την οποία συγκεκριμένοι ισοβίτες, καταδικασμένοι για πράξεις «τρομοκρατίας», θα στερούνται όλα όσα προβλέπει γενικά ο νόμος για τα ισόβια. Δεν έχουν, δηλαδή, καμία δυνατότητα αποφυλάκισης μετά από την έκτιση μεγάλου μέρους της ποινής τους, δεν δικαιούνται άδειες κ.ά. Μια τέτοια ποινή επαπειλείται αυτή τη στιγμή για τον Αλφρέντο Κόσπιτο αλλά και την αναρχική Άννα Μπενιαμίνο, αφού προτείνεται η αναβάθμιση των κατηγοριών που τους αποδίδονται για επίθεση σε σχολή του δολοφονικού κατασταλτικού σώματος των καραμπινιέρων. Μολονότι δεν υπήρξαν τραυματισμοί στη συγκεκριμένη ενέργεια, πόσο μάλλον θάνατοι, επιχειρείται να δικαστούν με την κατηγορία της «πολιτικής σφαγής».
Τόσο το ειδικό καθεστώς κράτησης 41α όσο και η ποινή των ισοβίων που συνεπάγεται καταδίκη σε θάνατο μέσα στις φυλακές έχουν δεχθεί σφοδρή κριτική από το συνταγματικό δικαστήριο της Ιταλίας αλλά και από την ευρωπαϊκή επιτροπή για την πρόληψη των βασανιστηρίων, όσον αφορά τις απάνθρωπες συνθήκες που επιβάλλουν. Ωστόσο, θα ήταν ανόητο να μην αναγνωρίσουμε ότι αποτελούν εκφράσεις του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, ενδεικτικές της κατεύθυνσης που ακολουθεί σε διεθνές επίπεδο η κρατική τρομοκρατία, σε μια εποχή που συνδυάζει το ιστορικό κατασταλτικό της οπλοστάσιο απέναντι στους πολιτικούς της αντιπάλους και ταυτόχρονα απεκδύεται τα κουρέλια μιας προσχηματικής δημοκρατίας με τα οποία καλύπτονταν τα εγκλήματα της κυριαρχίας. Και φυσικά αυτή η διαδικασία δεν αφορά ούτε αποκλειστικά την Ιταλία, αλλά ούτε περιορίζεται μέσα στα τείχη των φυλακών, αντίθετα αφορά όλη την κοινωνία, είτε το βλέπει κανείς είτε θέλει να το αποσιωπά.
Από το καθεστώς FIES στην Ισπανία ως τα λευκά κελιά της Τουρκίας, από τα υπόγεια κελιά του Κορυδαλλού, τη στέρηση αδειών στον πολιτικό κρατούμενο Δ. Κουφοντίνα και τον νέο σωφρονιστικό κώδικα στην Ελλάδα, οι πολιτικοί και οι απείθαρχοι κοινωνικοί κρατούμενοι θάβονται ζωντανοί. Το αναρχικό κίνημα, οι καταλήψεις, οι απεργίες, οι διαδηλώσεις, οι κοινωνικοί-ταξικοί αγώνες και οι εξεγέρσεις βρίσκονται στο στόχαστρο της καταστολής, με απροκάλυπτες μεθόδους μιντιακού γκεμπελισμού, δικαστικών κατασκευών και μιας λυσσαλέας αστυνομικής βίας. Γιατί σε κοινωνίες που βυθίζονται όλο και περισσότερο στη φτώχεια και την εξαθλίωση, όπου η πείνα και οι αποκλεισμοί βαφτίζονται κανονικότητα, οι δολοφονίες στα σύνορα αποτελούν την επίσημη ευρωπαϊκή πολιτική, η θεσμική πατριαρχική βία μετρά αμέτρητες γυναικοκτονίες και βιασμούς, ο φυσικός κόσμος λεηλατείται και κάθε ίχνος ελευθερίας στραγγαλίζεται, το κράτος οπλίζεται για να καταπνίξει τη μοναδική διέξοδο της ανθρωπότητας από τα δεσμά της κυριαρχίας: τον αγώνα για την κοινωνική επανάσταση, για έναν κόσμο χωρίς κράτη και αφεντικά, χωρίς φυλακές και σύνορα, χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση. Νο pasaran!
Αναρχική Πολιτική Οργάνωση- Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων