---ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ, ΠΕΜΠΤΗ 22/9 - ΚΑΜΑΡΑ 19:00---

Διανύουμε πλέον τη δεύτερη εβδομάδα με την σχεδόν καθημερινή ολιγόωρη παρουσία της ΟΠΠΙ στους πανεπιστημιακούς χώρους, γεγονός που δημιουργεί καθημερινά την ίδια γελοία και ταυτόχρονα εξοργιστική εικόνα. Η καταπάτηση του ασύλου από τις δυνάμεις καταστολής πλέον κανονικοποιείται και βλέπουμε το κράτος να εφευρίσκει συνεχώς λόγους για να αποδείξει την αναγκαιότητα εγκατάστασής τους. Πρώτα η προστασία της βιβλιοθήκης, μετά η προστασία των τουρνικέ και τώρα η πάνοπλη προστασία των ΟΠΠΙ με ΜΑΤ, αύρες κλπ. Πάντα δηλαδή η προστασία των σχεδίων του κράτους και των αφεντικών. Σχέδια που αφορούν ένα κατεχόμενο πανεπιστήμιο, ένα ταξικό πανεπιστήμιο, ένα πανεπιστήμιο πειθάρχησης και υποταγής. Δεν υπάρχουν περιθώρια σκεπτικισμού και ουδετερότητας πλέον και αυτό είναι πασιφανές: ή με τον κόσμο του αγώνα που εναντιώνεται στο τέρας του ολοκληρωτισμού ή με τους δολοφόνους και τους βασανιστές. Οι καθημερινές διαδηλώσεις, οι χιλιάδες ξυλοδαρμοί και οι εκατοντάδες συλλήψεις συντρόφων/ισσών, αγωνιστ(ρι)ών, έχουν δημιουργήσει ένα σαφές πολιτικό πλαίσιο, ένα αγωνιστικό ανάχωμα στην επέλαση του κράτους και της καταστολής.

Λίγες μέρες πριν συνδιοργανώσαμε το 3οελευθεριακό φεστιβάλ κατειλημμένων χώρων και συλλογικοτήτων, επιλέγοντας απόλυτα συνειδητά μία εκ των τεσσάρων ημερών να διεξαχθεί εξ ‘ ολοκλήρου στο αστυνομοκρατούμενο ΑΠΘ, με μπαζάρ, εκδηλώσεις και την συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Μία απόφαση με ακριβό τίμημα, μία κίνηση που απέδειξε στη πράξη πως το άσυλο ανήκει σε όλη την κοινωνία, πως το πανεπιστήμιο μας το ορίζουμε εμείς και οι αγώνες μας. Φυσικά η καταστολή δεν μπόρεσε να αντέξει την παρουσία 7 χιλιάδων ανθρώπων σε έναν χώρο που θέλει να αποστειρώσει πλήρως από κάθε κοινωνική και πολιτική μορφή που έχει και να μπορεί να τον ελέγχει και να τον καταστέλλει ανά πάσα στιγμή. Έτσι το βράδυ της 16ης Σεπτέμβρη, στη συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου οι βασανιστές των ΜΑΤ προέβησαν σε μία δολοφονική επίθεση στο κόσμο που παρευρέθηκε στο φεστιβάλ, με ρίψη χημικών, δακρυγόνων και κρότου λάμψης μέσα στο πλήθος. Σε ένα πλήθος αποτελούμενο από κάθε κοινωνική ομάδα, μικρά παιδιά, έγκυες, άτομα με αναπηρία, ηλικιωμένους κ.α., με τους μπάτσους να αφήνουν μόλις μία μικρή έξοδο από την οποία μπορούσε να αποχωρήσει όλος αυτός ο κόσμος. Με λίγα λόγια δολοφόνοι με στολή. Την επόμενη ημέρα η απάντηση δόθηκε στο δρόμο που ακόμα περισσότερος κόσμος κατέβηκε στην απογευματινή κεντρική πορεία έναντια στην αστυνομοκρατία και την καταστολή και διαδήλωσε μαχητικά, με την αστυνομία να μη μπορεί με κανέναν τρόπο να ελέγξει το πλήθος των διαδηλωτών και τελικά να αποχωρεί.

Ο αγώνας μας δεν έχει τελειώσει. Αντιθέτως, μόλις ξεκίνησε. Το άσυλο και τα κεκτημένα των αγώνων μας δε τα χαρίζουμε και δεν θα τα πάρετε αμαχητί. Στις γενικές μας συνελεύσεις, στις καταλήψεις και στις διαδηλώσεις θα συναντηθούμε και θα αντεπιτεθούμε.

Είμαστε οι πολλοί/ές, και πλέον γνωρίζουμε με κάθε τρόπο πως βρισκόμαστε στη σωστή πλευρά της ιστορίας.

ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΗ ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΚΑΜΑΡΑ 19:00

Αναρχική Συνέλευση Φοιτητών/τριων Quieta Movere

/ΠΟΡΕΙΑ ΠΕΜΠΤΗ 22/9 ΣΤΙΣ 7μμ ΚΑΜΑΡΑ
//ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 23/9 ΣΤΙΣ 12μμ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

Στις σχολές, στις πλατείες , στις απεργίες, στις πορείες, στα φεστιβαλ, στις ζωές μας, οι μπάτσοι έχουν γίνει καθεστώς.

Αυτό που πρέπει να αντλήσουμε από τη συγκυρία που ζούμε είναι η αύξηση και η αναβάθμιση της καταστολής σε όλα τα πεδία της κοινωνικής ζωής.

Από τη στρατοπέδευση των μπάτσων μέσα στα πανεπιστήμια σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, μέχρι την διαρκή παρουσία και παρέμβαση τους σε πλατείες και δημόσιους χώρους. Από την απεργία στην Μαλαματίνα και την καταστολή, μέχρι το κυνήγι μεταναστριών στον Ελαιώνα.

O κρατικός μηχανισμός μέσω των δυνάμεων καταστολής μετατρέπεται σε κοινωνικό παίχτη με σκοπό την τρομοκράτηση, την πειθάρχηση και την απομάκρυνση του κόσμου απ’ τις κοινωνικές διεκδικήσεις. Μέσα σε μια συγκυρία φτωχοποίησης και ακρίβειας το κράτος, εξυπηρετώντας ταυτόχρονα και την προεκλογική του ακροδεξιά απευθυνση, αναβαθμίζει τον ρόλο του και εξοπλίζεται προληπτικά. Για να καταπνίξει κάθε αντίδραση εν τη γενέσει.

Η μόνη διέξοδος για εμάς είναι η οργανωμένη και συλλογική αντίδραση της κοινωνικής βάσης. Η αυτοοργάνωση και η από κοινού ανάληψη ευθυνών αποτελούν για εμάς ο μοναδικός τρόπος συλλογικής διεκδίκησης.
Είναι στο χέρι μας να τα αλλάξουμε όλα, να διαλέξουμε πλευρά, να αγωνιστούμε ώστε ο φόβος να αλλάξει στρατόπεδο και να σταθούμε ο ένας δίπλα στην άλλη στον δρόμο, στις συνελεύσεις και στις καταλήψεις μας.

Ξεκινώντας από την υπεράσπιση του ασύλου εντός του ΑΠΘ, να κοινωνήσουμε των αγώνα σε όλα τα κοινωνικά πεδία

ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ-ΕΞΩ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ
ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΣΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΓΙΝΑΝ ΚΑΘΕΣΤΩΣ-ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΣ
ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΙΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ

-Αυτοοργανωμένο σχήμα αρχιτεκτονικής-

ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΠΟΡΕΙΑ ΠΈΜΠΤΗ 22/09 19:00 ΚΑΜΆΡΑ

Τις τελευταίες εβδομάδες είδαμε για πρώτη φορά τις ομάδες της ΟΠΠΙ να επιχειρούν να μπουν στις πύλες του ΕΚΠΑ και να σουλατσάρουν στο ΑΠΘ. Όπως φαίνεται για να μπορέσουν να σταθούν τα 6 μέλη της ΟΠΠΙ σε οποιοδήποτε μέρος του πανεπιστημίου είναι απαραίτητο να προστατεύονται από διμοιρίες των ΜΑΤ, ΟΠΚΕ, ασφαλίτες ακόμα και την αύρα. Βέβαια όταν μπορούν όλες αυτές οι αστυνομικές δυνάμεις να βρίσκονται στο ΑΠΘ τι ακριβώς εξυπηρετούν οι ΟΠΠΙ. Στην πραγματικότητα το αστυνομοκρατούμενο πανεπιστήμιο δεν ενδιαφέρεται για το ποια μονάδα δρα εντός της, αλλά θέλει να επιβληθεί ως νέα κανονικότητα στην συνείδηση των φοιτητ(ρι)ών.

Στο ίδιο πλαίσιο είδαμε την επίθεση στο 3ο Ελευθεριακό Φεστιβάλ κατειλημμένων χώρων και συλλογικοτήτων την ώρα της συναυλίας του Θανάση Παπακωνσταντίνου με τα χιλιάδες άτομα που συμμετείχαν σε αυτό να πνίγονται στα χημικά από τις διμοιρίες των ΜΑΤ. Επιπλέον οι εκκενώσεις του ΑΚΙ, του στεκιού στο βιολογικό, οι πολλαπλές επιθέσεις της αστυνομίας σε συγκεντρώσεις φοιτητ(ρι)ών και οι επακόλουθοι τραυματισμοί προδίδουν τις διαθέσεις του κράτους. Το κράτος επιδιώκει με κόπο κι ιδρώτα να κανονικοποιήσει την παρουσία των αστυνομικών δυνάμεων στα πανεπιστήμια, ενώ ταυτόχρονα στοχεύει στην πλήξη της ριζοσπαστικοποίησης του φοιτητικού κινήματος, στην καταστολή των αγώνων και στη διαμόρφωση ενός αποστειρωμένου πανεπιστημιακού χώρου, στο οποίο ο κόσμος θα έρχεται μόνο για μάθημα. Ένα πανεπιστήμιο-φυλακή χωρίς δημιουργικότητα, τέχνη και χώρους αυτοοργάνωσης που δε θα μας αφήνει να εξελιχθούμε ελεύθερα, αλλά θα πλάθει ανθρώπους καρμπόν, ανθρώπους που μαθαίνουν να σκύβουν το κεφάλι και να προσαρμόζονται στις αδηφάγες ανάγκες του σάπιου συστήματος. Ένα πανεπιστήμιο επιχειρηματικό, προσδεμένο στις ανάγκες της αγοράς και πλήρως προσαρμοσμένο στα ευρωπαϊκά πρότυπα, όπως το περιέγραψε ο πρόεδρος του τμήματος Ιατρικής ΑΠΘ κατά τη διάρκεια παρέμβασης που πραγματοποιήθηκε στο γραφείο του μετά από την εκκένωση του Αυτοδιαχειριζόμενοι Κυλικείου Ιατρικής. Το επιχειρηματικό πανεπιστήμιο που περιέγραφε ο πρόεδρος είναι η ουσία της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Οι σχολές λειτουργούν ως σημεία κερδοφορίας και προσέλκυσης κεφαλαίων και οι φοτητ(ρι)ες γίνονται πελάτες και απλήρωτοι/ες εργαζόμενοι/ες για ερευνητικά και βιομηχανίες.

Σε λίγες μέρες πρόκειται να ανοίξουν οι σχολές κι αναρωτιόμαστε τι γυρεύουν οι μπάτσοι στις σχολές;

Όλα τα νομοσχέδια που έχουν ψηφιστεί τα τελευταία χρόνια, συμβάλλουν στη βασική διαμόρφωση του ρόλου των πανεπιστημίων, ένα πανεπιστήμιο «λίγων» πειθαρχημένων που δε διεκδικούν κι εκλεκτών που παλεύουν συνεχώς να τα βγάλουν πέρα με τους ταξικούς φραγμούς. Οι μπάτσοι στις σχολές έρχονται για να επιταχύνουν την βίαιη αναδιάρθρωση των πανεπιστημίων, να ξεπεραστεί κάθε μεταπολιτευτικός σκόπελος για την εξουσία στα πλαίσια της προληπτικής αντιεξέγερσης και να επιβάλλουν την νέα κανονικότητα της κοινωνίας του σύγχρονου ολοκληρωτισμού.

Με το άνοιγμα των σχολών να επίκειται προετοιμάζουν το Πανεπιστήμιο του 2030» και την εφαρμογή του 4777 με βασικά σημεία:

-Η Ελάχιστη Βάση Εισαγωγήςέχει αποκλείσει ήδη 40.000 μαθητ(ρι)ες, έχει αφήσει εκατοντάδες τμήματα «μισά» και με πάρα πολλές κενές θέσεις. Οι αποκλεισμοί χιλιάδων ανοίγουν τον δρόμο για συγχωνεύσεις και καταργήσεις τμημάτων και ταυτόχρονα προωθεί την επαγγελματική εκπαίδευση της μαύρης εργασίας, της μαθητείας και της εκμετάλλευσης. Με αυτόν τον τρόπο η πρόσβαση στην εκπαίδευση μετατρέπεται σε προνόμιο, τα ιδρύματα αποκτούν χαρακτήρα επιχείρησης και διαμορφώνουν όλους/ες εμάς σε πειθαρχημένα υποκείμενα με προδιαγεγραμμένο βίο.

-Διαγραφές φοιτητ(ρι)ών με βάση το όριο φοίτησης και τα πειθαρχικά. Διαμορφώνεται ένα πανεπιστήμιο στο οποίο οι φοιτητ(ρι)ες πρέπει να ανταπεξέρχονται στις εντατικοποιημένες σπουδές για να προλάβουν το όριο φοίτησης, ενώ ταυτόχρονα όταν αγωνίζονται θα δέχονται πειθαρχικές διώξεις που θα δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο το πτυχίο.

-Η διοικητική αναδιάρθρωση των πανεπιστημίων, ίδρυση Συμβουλίων Ιδρύματος κι αξιολόγηση των σχολών από τεχνοκράτες και managers. Η αξιολόγηση είναι ιδιαίτερα γνώριμη πτυχή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, μάλιστα πρόσφατα ξεκίνησε η εφαρμογή της στα σχολεία. Επί της ουσίας αφορά την οικονομική οργάνωση βάση κριτηρίων ανταγωνιστικότητας, προσέλκυσης κεφαλαίων και μετακύληση της συντήρησης και χρηματοδότησης των ιδρυμάτων από το ιδιωτικό κεφάλαιο. Στα πλαίσια της αξιολόγησης βάση εταιρικών προτύπων, ορίζονται επί πληρωμή προπτυχιακά για ξένους φοιτητές και μεταπτυχιακά με σκοπό την εύρεση πόρων και αυτοχρηματοδότηση των σχολών. Τέλος θεσμοθετούνται βιομηχανικά μεταπτυχιακά κι έρευνες, δηλαδή πλήρης εξάρτηση από την εργασία και τα πορίσματα που έχουν ανάγκη τα αφεντικά.

-Αλλαγές στα προγράμματα σπουδών και διάσπαση του πτυχίου. Ο φοιτητής θα «χτίζει» το πτυχίο του ανάλογα με τις επιλογές μαθημάτων και θα χαράσσει τον ατομικό του δρόμο στην αγορά εργασίας, χωρίς επαγγελματικά δικαιώματα, στην κατεύθυνση της δημιουργίας φθηνού εργατικού δυναμικού, με ενότητες μαθημάτων που θα προσομοιάζουν τα σεμινάρια.

-Ενίσχυση κι εγκαθίδρυση Κέντρων Δια Βίου Μάθησης (ΚΕ.ΔΙ.ΒΙ.Μ.) τα οποία στοχεύουν στην κατάρτιση των συμμετεχόντων σε αντικείμενα με άνοδο στην αγορά εργασίας, προγράμματα με δίδακτρα και που δημιουργούν εργαζομένους πολλαπλών ταχυτήτων.

Όλα τα παραπάνω αποτελούν κομμάτι της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης δηλαδή της μεθοδευμένης υποβάθμισης και πειθάρχησης της παιδείας σε σχολεία, τεχνική εκπαίδευση και σχολές. Μάλιστα, οι κατευθύνσεις της αναδιάρθρωσης έχουν κεντρικό χαρακτήρα βάση των προτύπων ανάπτυξης του καπιταλισμού και της επιβολής της κρατικής εξουσίας των αποκλεισμών. Στο εκπαιδευτικό σύστημα της αγοραίας γνώσης και των ταξικών φραγμών τα πτυχία δεν έχουν αξία και στο εξατομικευμένο περιβάλλον της «αριστείας» μόνη εργασιακή προοπτική είναι η «μαύρη» εργασία κι η επισφάλεια.

Η έρευνα αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του σύγχρονου πανεπιστημίου, τόσο ως εργασιακή προοπτική για τους/ις φοιτητ(ρι)ες, όσο και ως πεδίο εκμετάλλευσης για τα αφεντικά και τους στρατιωτικούς και κατασταλτικούς σκοπούς του κράτους και των συμμάχων του. Η έρευνα παρότι αποτελεί εργασία βρίσκεται στην αφάνεια, “μαύρη” ανασφάλιστη, χαμηλά αμειβόμενη ή απλήρωτη. Τη συνθήκη αυτή εκμεταλλεύονται οι εταιρείες που χρησιμοποιούν τους/ις ερευνητ(ρι)ες και τους υποψήφιους διδάκτορες για να παράγουν έργο προδιαγραφών κι εξειδίκευσης, ανασφάλιστοι κι απλήρωτοι. Τέλος μέσω των αναδιαρθρώσεων προς το σύγχρονο πανεπιστήμιο φαίνεται να μετατρέπουν την έρευνα σε πεδίο χρηματοδότησης και εξυπηρέτησης των συμφερόντων.

Επιπλέον τον τελευταίο καιρό οι ανατιμήσεις, η γενικευμένη ακρίβεια και η ενεργειακή κρίση διαμορφώνουν συνεχώς δυσκολότερη ζωή για τη γενιά της επισφάλειας, του άγχους και της εντατικοποίησης. Το κύμα ανατιμήσεων διαμορφώνει όλο και πιο δύσκολη τη καθημερινότητα των νοικοκυριών, τα νοίκια κάνουν τη στέγαση συνεχώς πιο δυσεύρετη, οι μετακινήσεις γίνονται πιο ακριβές, ενώ οι καθημερινές λειτουργίες ενός σπιτιού λειτουργούν με το σταγονόμετρο λόγο της ενεργειακής κρίσης. Σε όλο αυτό οι φοιτητ(ρι)ες δε λαμβάνουν καμία υποστήριξη. Όταν αναγκαστούν να βγουν στην αγορά εργασίας, αντιμετωπίζουν εργασιακές συνθήκες «γαλέρας» με πενιχρούς μισθούς, ελαστικά ωράρια, μισά ή καθόλου ένσημα.

Η επιβολή διδάκτρων σε παροχές που μέχρι πριν θεωρούνταν δωρεάν, είναι απλά η επιτομή μιας αέναης διεργασίας κέρδους κι αποκλεισμών. Ήδη ορισμένες σχολές ξεκινούν προπτυχιακούς κύκλους σπουδών με αντίτιμο, ενώ τα μεταπτυχιακά και τα ενισχυτικά εκπαιδευτικά προγράμματα, απαραίτητα για την αγορά εργασίας, είναι σχεδόν κανονικοποιημένα με αντίτιμο. Παρ’ όμοια η άλλοτε μέριμνα για τους/ις φοιτητ(ρι)ές είναι απλά πεδίο κερδοφορίας για εργολάβους. Τα νοίκια ακριβαίνουν σε όλες τις πόλεις και η αξιοπρεπής στέγαση απομακρύνεται όλο και περισσότερο. Την ίδια στιγμή οι φοιτητικές εστίες βαράνε διάλυση και οι θέσεις είναι ελάχιστες. Οι εστιακοί/ες φοιτητ(ρι)ές αντιμετωπίζουν καθημερινά προβλήματα όπως η έλλειψη ζεστού νερού, θέρμανσης, ίντερνετ και σίτισης. Με τις σχολές απομακρυσμένες, τις εστίες μακριά από τα ιδρύματα και τα αυξημένα ενοίκια ακόμα και η μετακίνηση των φοιτητ(ρι)ών αποτελεί ένα επιπρόσθετο βάρος για το κόστος φοίτησης.

Η ίδια κατεύθυνση, δηλαδή της κερδοφορίας των αφεντικών και του αποκλεισμού με ταξικά κριτήρια, υπάρχει κι όσον αφορά την σίτιση. Ήδη από το 2013 γίνονται κοινοπραξίες ή εξ ολοκλήρου αναλήψεις από εργολαβίες, φυσικά δε μιλάμε για «φιλάνθρωπες» εταιρείες αλλά για αφεντικά που επιθυμούν να κερδοφορούν. Αποτέλεσμα είναι η μείωση της ποιότητας και της ποσότητας του φαγητού, ενώ στις περισσότερες περιπτώσεις ο προϋπολογισμός παραμένει σταθερός. Επιπλέον ιδιαίτερα στα χρόνια της πανδημίας είδαμε προσπάθειες περιορισμού της σίτισης με κάρτες εισόδου, ελέγχους πιστοποιητικών και πάσο. Αποτελεί διαχρονική επιδίωξη των εργολάβων και των διοικήσεων η μείωση των εξυπηρετούμενων από την λέσχη παρά την ολοένα και μεγαλύτερη φτωχοποίηση. Επιπλέον μειώσεις γίνονται και στο προσωπικό με αποτέλεσμα τεράστιες ουρές, ελλιπή εξυπηρέτηση κι αποκλεισμό για όσους/ες δεν έχουν τον χρόνο να περιμένουν.

ΕΞΩ ΟΙ ΜΠΆΤΣΟΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ
ΚΑΤΩ Ο Ν.4777

Ελευθεριακό Σχήμα Φιλοσοφικής ΑΠΘ