ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 2008-ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 2022

Η κοινωνική εξέγερση παραμένει πάντα ζωντανή και δίκαιη

Στις 6 Δεκέμβρη του 2008 ο μπάτσος Επαμεινώνδας Κορκονέας μαζί με τον συνεργάτη του Σαραλιώτη τραβάει το υπηρεσιακό του πιστόλι και ρίχνει στο ψαχνό, τραυματίζοντας θανάσιμα τον 15χρονο μαθητή Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο στα Εξάρχεια. Αυτή η κρατική δολοφονία ήρθε ως επιστέγασμα της εντεινόμενης κρατικής κατασταλτικής επιθετικότητας απέναντι στους αγώνες εκείνης της περιόδου, ως θηριώδης απάντηση του κράτους και των αφεντικών στην όξυνση των συγκρούσεων που πυροδότησε το κοινωνικό κίνημα. Ήταν μια ακόμη στιγμή που εκδηλώθηκε η δολοφονική κρατική βία με την έσχατη μορφή της, μια διαρκής επίδειξη υπεροχής των κυρίαρχων πάνω στους καταπιεσμένους.

Δεκατέσσερα χρόνια μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη , τα ντόπια πολιτικά και οικονομικά αφεντικά προωθούν ακόμα πιο εντατικά τη λεηλασία της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας και την άγρια καταστολή των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων στο σύνολό τους. Από το χτύπημα εργατικών και απεργιακών κινητοποιήσεων, όπως στο εργοστάσιο της Μαλαματίνας στη Θεσσαλονίκη, τις συλλήψεις και τους ξυλοδαρμούς από τις δυνάμεις καταστολής που έχουν στρατοπεδεύσει σε πάρκα, πλατείες, λόφους, και πανεπιστήμια τη δολοφονική επίθεση στο 3ο Ελευθεριακό Φεστιβάλ Κατειλημμένων χώρων και συλλογικοτήτων εντός του ΑΠΘ, τα συνεχή και άγρια χτυπήματα των διαδηλώσεων στο κέντρο της Αθήνας και τα κατασκευασμένα κατηγορητήρια και τις διώξεις εναντίον αναρχικών αγωνιστών μέχρι τους πνιγμούς, τα pushbacks και τις δολοφονίες προσφύγων και μεταναστών στα υδάτινα και τα χερσαία σύνορα, το ξέσπασμα του πολέμου και τις συνεχείς πολεμικές προετοιμασίες, την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, την επίταση της φτώχειας και της εξαθλίωσης αναδεικνύεται η βαθιά σήψη του κρατικού-καπιταλιστικού συστήματος , το οποίο προσπαθεί με κάθε μέσο να διαφυλάξει την υπεροχή του και να διαιωνίσει την ύπαρξη του. Ενω πάγια τακτική του κράτους , κομμάτι της ευρύτερης προληπτικής αντιεξέγερσης , είναι και οι επιθέσεις στις καταλήψεις και τις αυτοοργανωμένες δομές του αγώνα. Με πιο πρόσφατα παραδείγματα την εκκένωση της κατάληψης Ντουγρού στη Λάρισα , την εισβολή στα κατειλλημμένα Προσφυγικά και την εκκένωση της αναρχικής κατάληψης Μundo Nuevo στην Θεσσαλονίκη που από το 2015 αποτελεί ένα ορατό σημείο αναφοράς του αναρχικού αγώνα ενάντια στο κρατικό και καπιταλιστικό σύστημα.

Το κράτος πιστό στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο που ακολουθείται από τα χρόνια του μνημονίου στον ελλαδικό χώρο, συνεχίζει τις πολιτικές φτωχοποίησης και εξαθλίωσης της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας, αυξάνοντας το κόστος επιβίωσης με ακόμα πιο εντατικούς ρυθμούς, Έχοντας αφήσει ως παρακαταθήκη ένα διαλυμένο/εγκαταλελειμμένο δημόσιο υγειονομικό σύστημα και χιλιάδες νεκρούς ως τραγική συνέπεια της δολοφονικής-κρατικής διαχείρισης της πανδημίας, επιτίθεται στους από τα κάτω αυξάνοντας το κόστος ζωής. Βασικά αγαθά, όπως το ψωμί και το λάδι έχουν καταγράψει τρομακτική αύξηση ενώ τα καύσιμα, βρίσκονται αυτή τη στιγμή, στο υψηλότερο κόστος που έχει υπάρξει ποτέ, δυσχεραίνοντας σε μεγάλο βαθμό τις συνθήκες επιβίωσης. Ταυτόχρονα, η ραγδαία αύξηση των ενοικίων έχει οδηγήσει μεγάλο μέρος των κατώτερων τάξεων σε αδυναμία κάλυψης βασικών αναγκών όπως η στέγαση, ενώ έχει καταδικάσει άλλους σε αστεγία λόγω έξωσης από την κατοικία τους.

Η σημερινή νεοφιλελεύθερη διαχείριση έρχεται να υλοποιήσει την επιθετική κρατική πολιτική αναδιαρθρώσεων σε όλα τα κοινωνικά πεδία. Ταυτόχρονα η καταστολή των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων στο σύνολό τους, αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την εφαρμογή των αντικοινωνικών πολιτικών τους. Η κατασταλτική εκστρατεία έχει ως σαφή στόχο την επιβολή ενός καθεστώτος τρομοκρατίας, μιας κοινωνικής συνθήκης που θα κυριαρχεί η σιωπή, ο φόβος και η υποταγή. Αυτός ο κοινωνικός μετασχηματισμός, η αλλαγή της κοινωνικής συνείδησης, η εξουδετέρωση των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων είναι οι προϋποθέσεις για το βάθεμα των όρων επιβολής. Κράτος και κεφάλαιο επιχειρούν να καθυποτάξουν κάθε φωνή που αρθρώνεται ενάντια στους επιθετικούς σχεδιασμούς τους είτε με τα ΜΑΤ είτε με την αναβάθμιση του νομικού και θεσμικού τους οπλοστασίου.

Για εμάς η εξέγερση του Δεκέμβρη του ’08 ήταν καθοριστική. Από τη μια έδειξε στα αγωνιζόμενα, κατώτερα, πληβειακά στρώματα της κοινωνίας ότι η αντίσταση στους θεσμούς του κράτους είναι εφικτή, διαλύοντας -έστω και προσωρινά- το προσωπείο της παντοδυναμίας της εξουσίας, ριζοσπαστικοποιώντας τις συνειδήσεις σε μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων, αφήνοντας πίσω της μεγάλο πολιτικό κεφάλαιο ως παρακαταθήκη στο αναρχικό- αντιεξουσιαστικό κίνημα. Από την άλλη επεσήμανε τα όρια μιας αυθόρμητης εξέγερσης αλλά και την ανάγκη εμβάθυνσης της αυτοοργάνωσης σε όλα τα κινηματικά επίπεδα, με την διαρκή αναρχική παρουσία στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, με ορίζοντα πάντα την κοινωνική επανάσταση. Έκανε φανερό το γεγονός πως δεν αρκεί η ευκαιριακή συσπείρωση γύρω από ένα μέτωπο αγώνα, αλλά είναι αναγκαία η διάρκεια, η συνεχής συνάντηση των αγώνων από τα κάτω και η δημιουργία νέων μετώπων για την εξάπλωση της σύγκρουσης με κάθε πτυχή της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Είναι, δηλαδή, αναγκαία η κοινωνική και ταξική οργάνωση σε ελευθεριακά σχήματα βάσης όσο και η πολιτική οργάνωση των αναρχικών για το ξεπέρασμα της μερικής και αντανακλαστικής διαμαρτυρίας, με σκοπό την δημιουργία μίας συνολικής αναρχικής επαναστατικής πρότασης. Η ανάγκη αυτή έγινε ακόμα πιο έκδηλη όταν τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις που είχαν αναπτυχθεί το προηγούμενο διάστημα επιχείρησε να εκμεταλλευτεί, να χειραγωγήσει και να καπηλευτεί η αριστερά με όχημα τις εκλογικές αυταπάτες για μια δήθεν δικαίωση των αγώνων που δόθηκαν, του αίματος που χύθηκε από χιλιάδες στους δρόμους, όσων βασανίστηκαν από τα ένστολα καθάρματα της δημοκρατίας, των οδομαχιών στις μητροπόλεις, όσων φυλακίστηκαν και διώχθηκαν. Η δικαίωση των καταπιεσμένων δεν μπορεί να είναι τίποτα λιγότερο από την επαναστατική ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος εξουσίας από την ίδια την πληβειακή βάση της κοινωνίας.

Δεν ξεχνάμε- Δε συγχωρούμε

Για τον Χρήστο, τη Σταματίνα, τον Ιάκωβο, τον Μιχάλη, τον Χριστόφορο, τον Αλέξανδρο, τον Λάμπρο, τον Παύλο, τη Zackie, τον Νίκο… Ο αγώνας μας συνεχίζεται!

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ MUNDO NUEVO KAI ΑΠΟ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

Για το πέρασμα από την αυθόρμητη εξέγερση στον συνεχή και οργανωμένο αγώνα για την Κοινωνική Επανάσταση, την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό

Τρίτη 6 Δεκέμβρη

Αθήνα: Συγκέντρωση 18.00 Προπύλαια και διαδήλωση με το μπλοκ της Συνέλευσης Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Χειραφέτηση

Θεσ/νίκη: Συγκέντρωση 18:00 Καμάρα

ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ

----------------------------------

Η φλόγα της εξέγερσης είναι πάντα ζωντανή μέσα στους αγώνες

για τη χειραφέτηση και την κοινωνική επανάσταση ενάντια στο κτήνος της εξουσίας

Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 ξεκίνησε ως οργισμένη απάντηση στην δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια από τους μπάτσους Ε.Κορκονέα και Β.Σαραλιώτη. Η δολοφονία αυτή εξέφρασε την οξυμένη κρατική κατασταλτική επιθετικότητα εκείνης της περιόδου. Μιας περιόδου που η κρατική καταστολή έδειξε το πρόσωπο της με συλλήψεις, βασανισμούς και δεκάδες τραυματισμούς διαδηλωτών. Η εξέγερση ήρθε να αποτελέσει την δίκαιη αντίδραση των πιο καταπιεσμένων και προωθημένων κομματιών της κοινωνίας, κάτι παραπάνω από μια στιγμή θυμού και οργής. Μια εξέγερση ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Μια εξέγερση πιασμένη από το νήμα των αγώνων του παρελθόντος, του Πολυτεχνείου του ‘73, της κατάληψης του χημείου το ‘85 μετά τη δολοφονία του Μιχάλη Καλτεζά από το μπάτσο Μελίστα, του «Πότε θα κάνει ξαστεριά» του ‘95, των ανθρώπων που βγήκαν στο δρόμο ενάντια στην κρατική τρομοκρατία μετά τις συλλήψεις μελών της 17Ν με σύνθημα “Πίσω ρουφιάνοι, Εμπρός Σύντροφοι”, των διαδηλώσεων ενάντια στη σύνοδο κορυφής το 2003 και των κινητοποιήσεων αλληλεγγύης για τους 7 της Θεσσαλονίκης, των αγώνων αλληλεγγύης σε πρόσφυγες και μετανάστες, των μαθητικών καταλήψεων, των μαχητικών φοιτητικών κινητοποιήσεων, των απεργιών και των ταξικών πρωτοβουλιών, των αντιφασιστικών μαχών με τα παρακρατικά τάγματα εφόδου και των συγκρούσεων με τις δολοφονικές δυνάμεις καταστολής, ανοίγοντας τον δρόμο για τους αγώνες του μέλλοντος. Μια εξέγερση που δεν αποτελεί για εμάς απλά μια επέτειο στην ατζέντα αλλά συνιστά ένα ζωντανό σύμβολο αντίστασης και σημείο αναφοράς του αγώνα για τη χειραφέτηση.

Η εξέγερση του Δεκέμβρη έδωσε πνοή για τους επόμενους αγώνες μας, με το πρόταγμα της αυτοοργάνωσης να αναπτύσσεται διαρκώς σε συνελεύσεις, γειτονιές και καταλήψεις. Τους αγώνες μας που έγιναν ακόμη πιο σκληροί για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στην αντιεξεγερτική εκστρατεία του κράτους, η οποία και εξαρχής έθεσε στον πυρήνα της στόχευσής της τον αναρχικό και αντιεξουσιαστικό αγώνα και τις δομές του. Μια κατασταλτική εκστρατεία που κινείται παράλληλα με τις συνολικές διαδικασίες αναδιάρθρωσης των δομών εξουσίας και στοχεύει από τη μια πλευρά στο σβήσιμο της αγωνιστικής παρακαταθήκης των προηγούμενων ετών, των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων που αναπτύχθηκαν από τα κάτω, των σημείων αυτών μέσα στην ιστορία που υπενθύμιζαν πως η οργή των καταπιεσμένων είναι άσβεστη και σιγοκαίει τα θεμέλια της κυριαρχίας και από την άλλη στην επιβολή του φόβου και της τρομοκρατίας για την καταστολή οποιασδήποτε υποβόσκουσας κοινωνικής έκρηξης.

Σήμερα η κρατική και καπιταλιστική επίθεση στη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία κλιμακώνεται από την ψήφιση του νόμου για την περιστολή των διαδηλώσεων, την κατάργηση του 8ώρου και την επίθεση στο δικαίωμα της απεργίας, την απελευθέρωση των απολύσεων μέχρι την απόλυτη απαξίωση του αγαθού της δημόσιας υγείας όπως με την ψήφιση του νομοσχεδίου για την ιδιωτικοποίηση του ΕΣΥ, την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση των αποκλεισμών, της υποταγής και της καταστολής, τους πλειστηριασμούς της α’ κατοικίας, την ακρίβεια και τη λεηλασία της κοινωνικής βάσης. Το δόγμα της «μηδενικής ανοχής» αναβαθμίζεται σε μια ενιαία στρατηγική Προληπτικής Αντιεξέγερσης με τα κρατικά κατασταλτικά επιτελεία στοχεύουν στο χτύπημα του κόσμου που ορθώνει το ανάστημά του απέναντι στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα και καταστέλουν με μανία κάθε αγωνιστική δραστηριότητα που επιχειρεί να καταδείξει τον σάπιο κόσμο της εξουσίας και να τον ανατρέψει. Από τις συνεχιζόμενες εκκενώσεις κατειλημμένων χώρων αγώνα με πιο πρόσφατη αυτή της αναρχικής κατάληψης Mundo Nuevo στη Θεσσαλονίκη, τη δολοφονική επίθεση στο 3ο Ελευθεριακό Φεστιβάλ Κατειλημμένων χώρων και συλλογικοτήτων εντός του ΑΠΘ, το χτύπημα εργατικών και απεργιακών κινητοποιήσεων, όπως στο εργοστάσιο της Μαλαματίνας στη Θεσσαλονίκη, τις συλλήψεις και τους ξυλοδαρμούς από τις δυνάμεις καταστολής που έχουν στρατοπεδεύσει σε πάρκα, πλατείες, λόφους και πανεπιστήμια μέχρι τα συνεχή και άγρια χτυπήματα των διαδηλώσεων στο κέντρο της Αθήνας και τα κατασκευασμένα κατηγορητήρια και τις διώξεις εναντίον αναρχικών αγωνιστών.

Η ακροδεξιά πολιτική διαχείριση επιταχύνει τις αντικοινωνικές διαδικασίες αναδιάρθρωσης βάζοντας στο στόχαστρο κάθε έκφανση της κοινωνικής ζωής, εντείνοντας τους αποκλεισμούς και απαξιώνοντας βασικές κοινωνικές ανάγκες, την υγεία, την παιδεία, τη στέγαση, την τροφή, τη μετακίνηση, την ίδια στιγμή που δίνει υπέρογκα ποσά τόσο στα μιντιακά φερέφωνα της εξουσίας όσο στην πρόσληψη πλήθους μπάτσων και στον εξοπλισμό τους.

14 χρόνια μετά τη δολοφονία του Αλ. Γρηγορόπουλου το κράτος δεν έχει να υποσχεθεί τίποτα περισσότερο από εξαθλίωση, τρομοκρατία, εκμετάλλευση και θάνατο για τους φτωχούς, τους πληβείους και τους απόκληρους. Από τους χιλιάδες νεκρούς της δολοφονικής κρατικής διαχείρισης της πανδημίας, τις δολοφονίες εργατών στα κάτεργα της εκμετάλλευσης, τον εγκλεισμό χιλιάδων προσφύγων και μεταναστριών στα σύγχρονα κολαστήρια των στρατοπέδων συγκέντρωσης, τις επαναπροωθήσεις και τις δολοφονίες τους στα χερσαία και υδάτινα σύνορα της Ευρώπης- φρούριο μέχρι τα βασανιστήρια, τις κακοποιήσεις και τους βιασμούς στα αστυνομικά μπλόκα και τμήματα.

Για το πέρασμα από την εξέγερση στον οργανωμένο και συνεχή αγώνα για την Κοινωνική Επανάσταση

Ο Δεκέμβρης του 2008 καταδεικνύει πως ο κοινωνικός ξεσηκωμός είναι εφικτός, πως η κοινωνία όχι απλώς δεν είναι νεκρή αλλά μέσα της κυοφορούνται αυτές οι αστείρευτες συλλογικές δυνάμεις που μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, πως η κοινωνική και ταξική αντεπίθεση-σε αντίθεση με την ενσωμάτωση, την παραίτηση και την εξατομίκευση-είναι η μόνη ρεαλιστική προοπτική νίκης των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων. Η εξέγερση του Δεκέμβρη είναι σήμερα ζωντανή ως πρόταγμα, όχι για την επανάληψή της, αλλά για την υπέρβασή της από τους ίδιους του αγωνιζόμενους στην προοπτική της κοινωνικής επανάστασης.

Η κοινωνική επανάσταση, ως χειραφετητική υπόθεση της ίδιας της κοινωνίας προϋποθέτει μια πλατιά και διαρκή συλλογική διαδικασία οργάνωσης και σύγκρουσης, που καταργεί το κράτος και τον καπιταλισμό, με στόχο τον ελευθεριακό μετασχηματισμό του συνόλου των κοινωνικών σχέσεων και δομών στη βάση της ελευθερίας και της ισότητας. Για το άνοιγμα του δρόμου για την κοινωνική επανάσταση δεν αρκούν τα αυθόρμητα, πρόσκαιρα, ανοργάνωτα ξεσπάσματα της δίκαιης οργής μας. Απαιτείται πολιτική, κοινωνική και ταξική αυτοοργάνωση των ίδιων των καταπιεσμένων για τον σχεδιασμό, την ανάπτυξη και την συνέχεια του αγώνα. Είναι απαραίτητο οι αγωνιζόμενοι να στήσουμε φραγμούς στις προσπάθειες αφομοίωσης και στις απόπειρες χειραγώγησης, καπήλευσης, διαμεσολάβησης των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων. Με όπλο μας την αλληλεγγύη να αγωνιστούμε στην κατεύθυνση της διασύνδεσης και της συνάντησης των αγώνων από τα κάτω, όπως και στην κατεύθυνση της οργάνωσης και της ριζοσπαστικοποίησης κάθε κοινωνικού και ταξικού μετώπου αγώνα μέσα από τη σύνδεσή του με το καθολικό κοινωνικό όραμα της ανατροπής κράτους και κεφαλαίου για μια κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας.

Είμαστε εργαζόμενοι, άνεργοι, μαθήτριες, αναρχικοί, μετανάστριες, ρομά. Είμαστε πολλοί και τα θέλουμε όλα. Είμαστε ο Δεκέμβρης. Κατακτήσαμε και τη συνείδηση ότι την επόμενη φορά δεν θέλουμε να επιστρέψει κανείς στην κανονικότητα της κρατικής και καπιταλιστικής σήψης. Η ουτοπία μας δεν αρκείται σε μία αυθόρμητη εξέγερση. Δεν δικαιώνεται με τίποτα λιγότερο από την κοινωνική επανάσταση, την καθολική ανατροπή κράτους και καπιταλισμού για την οικοδόμηση μίας νέας αταξικής κοινωνίας ισότητας, δικαιοσύνης, ελευθερίας.

Δεν ξεχνάμε – Δε συγχωρούμε την δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου

Οργάνωση και αγώνας για την κοινωνική επανάσταση, την αναρχία και τον ελευθεριακό κομμουνισμό.

Διαδήλωση: Τρίτη 6 Δεκέμβρη, Προπύλαια, 18.00

Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Χειραφέτηση

----------------------------------

Ο Δεκέμβρης είναι η Αρχή του Κόσμου που Ονειρευόμαστε

Ο Δεκέμβρης του 2008 αποτέλεσε την μεγαλύτερη κοινωνική εξέγερση στον ελλαδικό χώρο μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου το 1973. Χωρίς καμία αμφιβολία η έκταση, αλλά και η διάρκειά του, τον έκανε να εισέλθει βίαια στην ιστορία και χαρακτηρίστηκε ως το μεγαλύτερο εξεγερσιακό γεγονός του 21ου αιώνα στην ήπειρο της Ευρώπης.
Η δολοφονία του 15χρονου μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τους μπάτσους Ε. Κορκονέα και Β. Σαραλιώτη ήταν η αφορμή να εξωτερικευτεί η συσσωρευμένη οργή των καταπιεσμένων απέναντι στο κράτος. Ήταν ακριβώς η στιγμή που η κοινωνική αντι-βία και οι πολιτικές και οργανωτικές αξίες της κοινωνικής αλληλεγγύης, της άμεσης δράσης, της ισότητας, της αντιεραρχίας και της αυτοργάνωσης διαχύθηκαν σε μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας και ιδιαίτερα σε αυτό της νεολαίας.
Στην πραγματικότητα ο Δεκέμβρης του ‘08 είχε ένα βαθύ ιστορικό, πολιτικό, και κοινωνικό υπόβαθρο συνδεδεμένο με την κίνηση των αναρχικών που ακόμα και στις πιο δύσκολες κατασταλτικά περιόδους “προετοίμαζαν” την εξέγερση. Η περίοδος 2006-2007 αποτελεί σημείο καμπής, καθώς ο αγώνας που δόθηκε από τους φοιτητές, ενάντια στην αναθεώρηση του Άρθρου 16 και την ψήφιση του νόμου πλαίσιο για τα πανεπιστήμια, εξώθησε δεκάδες χιλιάδες εξ’ αυτών σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια σε καταλήψεις, συγκρούσεις, και πορείες επί σχεδόν έναν χρόνο και ολοκληρώθηκαν με την τεράστια συγκρουσιακή πορεία της 8ης Μάρτη 2007, στην οποία για πρώτη φορά κρατήθηκε από διαδηλωτές για ώρες η περιοχή του Συντάγματος. Η δυναμική του αγώνα, η επιμονή χιλιάδων ανθρώπων να ανατρέψουν τους σχεδιασμούς του κράτους με πολύμηνες καταλήψεις, εβδομαδιαίες διαδηλώσεις και συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής, οι στιγμές που συναντήθηκαν νεολαίοι και άλλοι αγωνιστές στα οδοφράγματα, που έσπασε η τρομοκρατία του ιδεολογικού πολέμου και της κατασταλτικής βίας, οι στιγμές που ξεπεράστηκαν στο δρόμο οι λογικές της εκτόνωσης και της διαμεσολάβησης, που διαρρήχθηκαν τα όρια της παθητικής διαμαρτυρίας που υπαγορεύει η νομιμότητα, όλες αυτές οι στιγμές άνοιξαν ένα δρόμο ευρύτερης ρήξης με τους νόμους και τους θεσμούς.
Την νύχτα της 6ης Δεκεμβρίου του 2008 οι αναρχικοί, με την εμπειρία όλων των προηγούμενων ετών, αμέσως κατέλαβαν το Πολυτεχνείο κάνοντάς το κέντρο αγώνα. Όμως, κανείς/καμία τους δεν περίμενε την μαζικότητα και την οργή που θα εκφραζόταν εκείνο το βράδυ από την νεολαία. Το σύνθημα “Δεν είπαμε ακόμα την τελευταία λέξη… Αυτές οι νύχτες είναι του Αλέξη”, δονεί ολόκληρη την περιοχή. Τη Δευτέρα 8 Δεκέμβρη η εξέγερση γενικεύεται. Μαθητές και μαθήτριες σε όλη την Ελλάδα πραγματοποιούν διαδηλώσεις, καταλαμβάνουν τα σχολεία τους και επιτίθενται σε τουλάχιστον 20 ΑΤ. Το βράδυ πραγματοποιείται μεγαλειώδης διαδήλωση, κατά την οποία πολλές χιλιάδες συγκρούονται μέχρι το πρωί με την αστυνομία, ενώ καταστρέφονται τράπεζες και πολυτελή καταστήματα. Τις επόμενες τρεις εβδομάδες η εξέγερση θα συνεχιστεί με ένταση, μαζική συμμετοχή, πλατιά σύνθεση υποκειμένων και πρωτόγνωρη πολυμορφία δράσεων και αντιδομών. Από τις πρώτες κιόλας μέρες η διεθνιστική αλληλεγγύη προς τους/τις εξεγερμένους/ες εκδηλώνεται σε διάφορες μητροπόλεις του εξωτερικού, καθώς επίσης στις 19 Δεκέμβρη, κατά την διάρκεια φοιτητικής πορείας στα Προπύλαια, που ακούγεται μήνυμα αλληλεγγύης από την Τσιάπας του Μεξικού.
Μέσα από τις φλόγες του Δεκέμβρη αναδύθηκε ο χειρότερος εφιάλτης κάθε εξουσιαστή, και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο 14 χρόνια μετά βλέπουμε καθημερινά την πιο σκληρή και βάναυση πλευρά του κρατικού-καπιταλιστικού συστήματος. Το 2009 το κράτος, αναλύοντας και απολογίζοντας τα γεγονότα του Δεκέμβρη, εξυμνεί την αντι-εξεγερτική του εκστρατεία, βάζοντας στο στόχαστρο το αναρχικό κίνημα και τις καταλήψεις που το στεγάζουν. Οι εκκενώσεις καταλήψεων, με πιο πρόσφατη αυτή της Mundo Nuevo στην Θεσσαλονίκη, η υποβάθμιση της γειτονιάς των Εξαρχείων από τις ναρκομαφίες και έπειτα η επιβολή ενός στρατού κατοχής για τον “εξευγενισμό” της, τα στημένα κατηγορητήρια, οι προβοκάτσιες και οι φυλακίσεις αναρχικών είναι πάγια και συνεχής τακτική του κράτους από το 2009 έως και σήμερα και όχι επικοινωνιακή πολιτική μίας κυβέρνησης. Το 2019 καταργείται το πανεπιστημιακό άσυλο, που στέγασε μία ολόκληρη αγωνιστική ιστορία, καθώς και φιλοξένησε τα κέντρα αγώνα της εξέγερσης, διαμόρφωσε αγωνιστικές συνειδήσεις και αποτέλεσε το στοιχείο σύνδεσης χρονικά ασυνεχών αγώνων για την ελευθερία. Ο νόμος Κεραμέως – Χρυσοχοϊδη που έφερε την καταστολή μέσα στις σχολές μας και επέβαλε τους ταξικούς φραγμούς στην εκπαίδευση, δεν μπορεί παρά να είναι κομμάτι της προληπτικής αντι-εξέγερσης ακριβώς γιατί η πολιτική αποστείρωση του πανεπιστημίου το μόνο που θα αποφέρει είναι μη σκεπτόμενους και νομοταγείς πολίτες.
“Το πάθος για καταστροφή είναι επίσης ένα δημιουργικό πάθος.” Μιχαήλ Μπακούνιν.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη άφησε πίσω της γκρεμίσματα. Και μέσα από την καταστροφή το αναρχικό κίνημα άνθισε. Η εξέγερση σταμάτησε να είναι μια ουτοπία και το “τέλος της ιστορίας” καταρρίφτηκε στα πύρινα οδοφράγματα. “Ο Δεκέμβρης είναι εικόνα από το μέλλον”, έγραφαν τότε οι τοίχοι. Και είναι αλήθεια. Έδωσε, και δίνει ακόμα και σήμερα, έμπνευση και ώθηση στους αγώνες. Χάραξε βαθιά μέσα στις συνειδήσεις μας ότι δεν μπορεί να υπάρξει καμία ειρήνη ώσπου να πάρουμε εκδίκηση για τον Μιχάλη, τον Αλέξη, τον Νίκο, τον/την Ζακ/Zackie oh, τον Βασίλη και όλα τα θύματα της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Ο Δεκέμβρης άφησε ως βασικότερη παρακαταθήκη για το αναρχικό κίνημα, όχι απαντήσεις, αλλά ερωτήματα. Το βασικό ερώτημα της μετάβασης σε μία άλλη κοινωνία, το ερώτημα του πώς περνάς από την αυθόρμητη εξέγερση στην κοινωνική επανάσταση. Εμείς ως αναρχικοί/ές φοιτητές/τριες θεωρούμε πως προϋπόθεση για το πέρασμα αυτό είναι η συγκρότηση του υποκειμένου ως τέτοιο, προτάσσοντας ταυτόχρονα τον πολιτικό του χαρακτήρα, αλλά και την κοινωνική του διάσταση. Μια δομή οργανωμένη πάνω στα αναρχικά ιδεώδη, σε αυτά της αυτοργάνωσης και της αλληλεγγύης, ενάντια σε κάθε ιεραρχία, στην βάση της οριζόντιας οργάνωσης. Το από τα κάτω φοιτητικό κίνημα οφείλει να βρει τρόπους και διεξόδους συλλογικοποίησης, τρόπους οργάνωσης, με δομές και δράσεις, υπερασπίζοντας όλα όσα άφησε πίσω της η εξέγερση του Δεκέμβρη, έχοντας ως στόχο την συνέχιση τους, το επόμενο βήμα προς την ολοκληρωτική ανατροπή του κρατικού συστήματος και την δημιουργία αυτού του νέου κόσμου που γεννιέται από τις μνήμες, τους αγώνες και τις αξίες μας. Έναν νέο κόσμο, αυτόν της ισότητας, της ελευθερίας, της Αναρχίας.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ MUNDO NUEVO

ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ ΚΑΜΙΑ ΥΠΟΤΑΓΗ
ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ

ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΗΝ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΙΣ

6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 18:00 ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ

Πρωτοβουλία Αναρχικών Φοιτητών/-τριών Αθήνας

----------------------------------

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ

Το αίμα δεν είναι νερό, η μνήμη δεν είναι σκουπίδι!

Όλοι/ες στου δρόμους!

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ-ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΡΙΤΗ 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ

Θεσσαλονίκη:
-12:00 - Καμάρα - Μαθητική/ Φοιτητική Διαδήλωση
-18:00 - Καμάρα - Στηρίζουμε τα Αναρχικά Μπλοκ

Αθήνα:
-18:00 - Προπύλαια

Αναρχική Συνέλευση Φοιτητ(ρι)ών Quieta Movere
Πρωτοβουλία Αναρχικών Φοιτητ(ρι)ών Αθήνας