Γιατί το κράτος δεν μπορεί να συμβιβαστεί με το Κίνημα Αλληλεγγύης στη Γάζα
Και τι σημαίνει αυτό για εμάς
Στις 17 Απριλίου, φοιτητές και φοιτήτριες του Πανεπιστημίου Κολούμπια έστησαν σκηνές εντός της πανεπιστημιούπολης σε ένδειξη αλληλεγγύης στη Γάζα. Αφού η διοίκηση κάλεσε την αστυνομία της Νέας Υόρκης σε μια αποτυχημένη προσπάθεια να καταστείλει την κινητοποίηση, φοιτητές σε όλη τη χώρα δημιούργησαν δικούς τους καταυλισμούς και καταλήψεις. Στην ανάλυση που ακολουθεί, οι συμμετέχοντες στο κίνημα διερευνούν τα στρατηγικά ερωτήματα που αυτό αντιμετωπίζει σήμερα.
Αφού οι φοιτητές άρχισαν να καταλαμβάνουν το Κολούμπια σε ένδειξη αλληλεγγύης στους Παλαιστίνιους, οι καταλήψεις και οι κατασκηνώσεις των φοιτητών εξαπλώθηκαν σαν πυρκαγιά, καταλαμβάνοντας πάνω από εκατό πανεπιστήμια σε όλο τον κόσμο. Πάνω από δύο χιλιάδες φοιτητές έχουν συλληφθεί. Κάθε μέρα γίνονται νέες καταλήψεις και νέες δράσεις. Ξανά και ξανά, η αστυνομική καταστολή εξοργίζει φοιτητές, καθηγητές και μέλη της κοινότητας, προσελκύοντας όλο και μεγαλύτερο αριθμό ατόμων σε όλο και πιο μαχητικές διαδηλώσεις. Το κίνημα για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης αναπτύσσεται με αλματώδεις ρυθμούς στις Ηνωμένες Πολιτείες ως συνέπεια της γενναιότητας των διαδηλωτών και των μπλόκων τους, τους τελευταίους έξι μήνες. Πιο πρόσφατα, αναπτύσσεται χάρη στους καταληψίες που είναι πρόθυμοι να διακινδυνεύσουν τη σύλληψη, την αστυνομική βία, τη δυσφήμιση, την δημοσίευση προσωπικών τους πληροφοριών, τα πειθαρχικά και τις διαγραφές.
Στις 30 Απριλίου, η αστυνομία οργάνωσε μια στρατιωτικοποιημένη επιδρομή στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, κλειδώνοντας άλλους φοιτητές και μέλη ΔΕΠ μέσα σε κοιτώνες και χώρους στέγασης της πανεπιστημιούπολης, κρατώντας τους όμηρους, ενώ παράλληλα χτυπούσαν και συλλάμβαναν διαδηλωτές. Παρόμοιες σκηνές διαδραματίστηκαν και στο Πανεπιστήμιο City της Νέας Υόρκης (CUNY). Η αστυνομία πέταξε δακρυγόνα εναντίον φοιτητών στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Φλόριντα στην Τάμπα και επέτρεψε σε φασίστες και σιωνιστές να επιτεθούν σε καταυλισμό στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Λος Άντζελες (UCLA) με σπρέι πιπεριού και πυροτεχνήματα ενώ παράλληλα ενεπλάκησαν σε συγκρούσεις με φοιτητές σε όλη τη χώρα.
Ωστόσο, όσο η καταστολή κλιμακωνόταν, το ίδιο έκανε και η αντίσταση. Το κίνημα απέκτησε την αρχική του δυναμική όταν φοιτητές στο Κολούμπια επέστρεψαν αμέσως με νέα «κατασκήνωση» μετά την εκδίωξη της πρώτης από την αστυνομία. Παρόμοιες ιστορίες διαδραματίστηκαν από το Τέξας μέχρι την Καλιφόρνια και το Ιλινόις. Όταν το αστυνομικό τμήμα του Λος Άντζελες ενώθηκε με φασίστες στην προσπάθεια να εκδιώξουν το κίνημα αλληλεγγύης στη Γάζα στο UCLA, οι διαδηλωτές με κράνη και ασπίδες τους κράτησαν σε απόσταση επί οκτώ ώρες.
Γιατί η αστυνομία είναι τόσο σκληρή; Γιατί τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στρέφονται σε όλο και πιο παράξενες αντιφάσεις για να καταδικάσουν τις διαδηλώσεις; Γιατί οι Δημοκρατικοί και οι Ρεπουμπλικάνοι είναι ενωμένοι στο να αντιτίθενται σε αυτές τις διαδηλώσεις; Και πώς γίνεται, στη βιασύνη τους, οι διοικήσεις των πανεπιστημίων, οι πολιτικοί και η αστυνομία να φαίνεται ότι έχουν ξεχάσει τις βασικές αρχές διαχείρισης των διαδηλώσεων;
Οι διαδηλωτές αντιμετωπίζουν την αστυνομία στα οδοφράγματα του UCLA, στη 1 Μάη του 2024
Πού βρισκόμαστε
Αυτό που ακολουθεί είναι μια σύντομη προσπάθεια να απαντηθούν αυτά τα ερωτήματα, με την ελπίδα να προσαρμοστούμε στο νέο έδαφος που ανοίγεται μπροστά μας.
Το βασικό αίτημα, να αντιμετωπίσουμε, δηλαδή, τους Παλαιστίνιους ως ανθρώπους, έρχεται σε ρήξη με τις ατζέντες της κυβέρνησης και των πανεπιστημίων των Ηνωμένων Πολιτειών.
Οι ΗΠΑ χρειάζονται το Ισραήλ ως στρατηγικό συνεργάτη για να διατηρήσουν τα ερείσματά τους στη Μέση Ανατολή ενώ τα πανεπιστήμια βασίζονται στη χρηματοδότηση και τις ερευνητικές σχέσεις τους με τον στρατό, τους κατασκευαστές όπλων και τους σιωνιστές1. Είναι αδύνατο να αναγνωρίσουμε ότι οι Παλαιστίνιοι δικαιούνται τα οικουμενικά ανθρώπινα δικαιώματα, ενώ ταυτόχρονα συνεχίζουμε να προμηθεύουμε τα όπλα, τη χρηματοδότηση και τη διπλωματική κάλυψη που χρειάζεται ο ισραηλινός στρατός για να συνεχίσει να σκοτώνει αμάχους και να καταστρέφει τα σπίτια τους. Αυτές οι διαμαρτυρίες αποκαλύπτουν τις βαθιά ριζωμένες αντιφάσεις μεταξύ λόγου και πράξης, τις οποίες η κυβέρνηση, τα μέσα ενημέρωσης και τα πανεπιστήμια είναι αποφασισμένα να αποκρύψουν.
Γνωρίζουν πολύ καλά ότι είναι συνένοχοι στη γενοκτονία αλλά όπως κάθε νταής, διπλασιάζουν τα ψέματά τους όταν έρχονται αντιμέτωποι με αυτά. Απλώς δεν υπάρχει χώρος στην κυβέρνηση ή τα μέσα ενημέρωσης των ΗΠΑ να αντιτεθούν στην ισραηλινή αποικιοκρατία εποίκων παίρνοντας θέση που μπορούν να την υποστηρίξουν ηθικά. Αυτό εξηγεί την ενοποίηση Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικάνων εναντίον των διαδηλώσεων, καθώς και την έντονη καταστολή που επέβαλαν αμέσως οι αρχές. Εξηγεί επίσης τους απίστευτους ρητορικούς ακροβατισμούς που επιδεικνύουν τα μέσα ενημέρωσης, καθώς δικαιολογούν την αστυνομία για τον ξυλοδαρμό μεγάλου αριθμού διαδηλωτών, πολλοί από τους οποίους είναι Εβραίοι, στο όνομα της καταπολέμησης του αντισημιτισμού. Αυτό είναι ιδιαίτερα εξωφρενικό καθώς αποκαλύπτονται μαζικοί τάφοι στη Γάζα, οι ισραηλινοί βομβαρδισμοί συνεχίζονται και ο Νετανιάχου συνεχίζει να υπόσχεται χερσαία εισβολή στη Ράφα, ακόμη και μετά τη σφαγή πάνω από 35.000 Παλαιστινίων, πάνω από τα δύο τρίτα των οποίων ήταν γυναίκες και παιδιά.
Οι διοικήσεις των πανεπιστημίων βρίσκονται σε δύσκολη θέση.
Από τη μία πλευρά, παρά τον εγγενή θεσμικό συντηρητισμό τους, τα πανεπιστήμια αντιμετωπίζουν μια κλιμακούμενη μετωπική επίθεση από δεξιούς πολιτικούς τόσο σε πολιτειακό όσο και σε ομοσπονδιακό επίπεδο, για να μην αναφέρουμε την απειλή της φυγής κεφαλαίων με μοχλό τους δισεκατομμυριούχους δωρητές. Από την άλλη πλευρά, τα πανεπιστήμια βιώνουν μια μαζική εξέγερση από φοιτητές και καθηγητές που κινητοποιούνται γύρω από το φαινομενικά λογικό αίτημα να σταματήσουν να υποστηρίζουν τη μαζική δολοφονία παιδιών και την προσπάθεια εξάλειψης ενός ολόκληρου λαού. Ο μόνος τρόπος με τον οποίο οι διοικήσεις μπορούν να φανταστούν ότι θα μπορούσαν να επιβιώσουν από το πρώτο είναι να πατάξουν το δεύτερο όσο πιο σκληρά γίνεται.
Αναγκάζονται να το δικαιολογήσουν αυτό στο όνομα της ελευθερίας του λόγου και της ασφάλειας, ακόμη και όταν η αστυνομία που φέρνουν πυροβολεί με αληθινές σφαίρες τυχαία μέσα στα κτίρια της πανεπιστημιούπολης. Ομοίως, παρόλο που πολλές από τις καταλήψεις διαμαρτυρίας αντιπροσωπεύουν την πιο επιτυχημένη εθελοντική συνεργασία μεταξύ μουσουλμάνων και εβραίων φοιτητών που λαμβάνει χώρα οπουδήποτε στον κόσμο σήμερα, οι διοικήσεις ισχυρίζονται ότι είναι απαραίτητο να τις καταστρέψουν “για να διατηρήσουν την ειρήνη”.
Η αστυνομία κάνει στρατιωτικού τύπου εισβολή στις καταλήψεις αλληλεγγύης για να "διατηρήσει την ειρήνη" και να προφυλάξει την "ασφάλεια" των φοιτητ(ρι)ών
Οι κατηγορίες για αντισημιτισμό είναι κυνικά ψέματα που προέρχονται από διοικητικούς και πολιτικούς που έχουν ήδη δείξει ότι δεν θα μπορούσαν να ενδιαφερθούν λιγότερο για την προστασία των φοιτητών από τους λευκούς εθνικιστές.
Οι ίδιοι διοικητικοί υπάλληλοι των πανεπιστημίων που χρησιμοποίησαν την “ελευθερία του λόγου” ως δικαιολογία για να συκοφαντήσουν και να συλλάβουν φοιτητές, επειδή διαμαρτυρήθηκαν κατά των λευκών εθνικιστών που μιλούσαν στην πανεπιστημιούπολη, τώρα επιτίθενται και κακοποιούν αντι-σιωνιστές Εβραίους και Παλαιστίνιους διαδηλωτές στο όνομα της προστασίας των Εβραίων φοιτητών από τον αντισημιτισμό. Η ελευθερία του λόγου και η ασφάλεια των φοιτητών είναι και τα δύο ψεύτικα προσχήματα: η αλήθεια είναι ότι οι πανεπιστημιακές διοικήσεις και η αστυνομία θα επιδιώξουν να καταστρέψουν κάθε δύναμη που αμφισβητεί ενεργά την εξουσία τους. Αυτό εξηγεί τη μέχρι πρότινος αδιανόητη συμμαχία μεταξύ των Ρεπουμπλικάνων που αρνούνται να αποκηρύξουν τους λευκούς εθνικιστές στο ίδιο τους το κόμμα, των Δημοκρατικών που υπερασπίζονται τη γενοκτονία στο όνομα της αντίστασης στον αντισημιτισμό και των πανεπιστημιακών διοικητών.
Οι Δημοκρατικοί επιτίθενται σε αυτούς τους αγώνες επειδή είναι αδύνατο να τους ενσωματώσουν στην αριστερή πτέρυγα του Δημοκρατικού Κόμματος.
Δεν υπάρχει τρόπος για τους Δημοκρατικούς να δώσουν στην ισραηλινή κυβέρνηση το ελεύθερο να πραγματοποιήσει γενοκτονία, εξαγοράζοντας ταυτόχρονα τις ψήφους εκείνων που πιστεύουν ότι οι ζωές των Παλαιστινίων έχουν αξία. Αυτό δημιουργεί μια κατάσταση που μπορεί να είναι μοναδική μεταξύ όλων των μαζικών αγώνων στην πρόσφατη ιστορία.
Τα κεντρώα μέσα ενημέρωσης και οι Δημοκρατικοί πολιτικοί ήταν έτοιμοι να συναινέσουν στην εξέγερση του Τζορτζ Φλόιντ το 2020 με την ελπίδα να προσελκύσουν τους ακτιβιστές πίσω στους κόλπους των πολιτικών διαπραγματεύσεων. Πίστευαν ότι θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν αυτές τις διαμαρτυρίες για να χτίσουν μια εκλογική βάση κατά του Τραμπ κατά τη διάρκεια του εκλογικού έτους.
Αυτή η στιγμή είναι διαφορετική. Είναι αδύνατο για τους Δημοκρατικούς να μετατοπιστούν τώρα, επειδή και τα δύο κόμματα εξαρτώνται πολιτικά από την ξεκάθαρη υποστήριξη της ισραηλινής κυβέρνησης, καταδικάζοντας κάθε αντίθετη άποψη ως αντισημιτική. Οι Δημοκρατικοί πολιτικοί εμμένουν σε αυτή τη θέση, ακόμη και όταν αυτή γίνεται όλο και πιο παράλογη. Το γεγονός ότι οι Δημοκρατικοί ελέγχουν τώρα την ομοσπονδιακή κυβέρνηση δεν τους επιτρέπει να επωφεληθούν από την οργή ενάντια σε αυτό που είναι ουσιαστικά μια διακομματική πολιτική.
Υπό αυτή την έννοια, υπάρχει ένα είδος συμμετρίας εδώ. Ενώ η (πρώτη;) εποχή Τραμπ τελείωσε με την εξέγερση του Τζορτζ Φλόιντ, εδραιώνοντας την επικράτηση των τακτικών άμεσης δράσης στο αποκορύφωμα των τεσσάρων ετών αντίστασης στον Τραμπ, η εποχή Μπάιντεν φαίνεται να τελειώνει με μια δική της πυρκαγιά, σηματοδοτώντας μια ανεπανόρθωτη ρήξη μεταξύ των κεντρώων και των αυτόνομων κινημάτων που εδώ και καιρό επιδιώκουν να ενσωματώσουν.
Τα οδοφράγματα αλληλεγγύης στο UCLA
Θα πρέπει να εκλάβουμε τη βίαιη καταστολή και τη συκοφαντία των μέσων ενημέρωσης ως ένδειξη ακαμψίας και ευπάθειας των εξουσιαστών.
Υπερασπίζονται μια θεμελιωδώς αστήρικτη θέση με μια προφανώς παράλογη ποσότητα βίας. Ομοίως, οι ειδήμονες των καθεστωτικών μέσων ενημέρωσης μας κατακεραυνώνουν παρά το γεγονός ότι το αίτημα να σταματήσει η γενοκτονία είναι πιο δημοφιλές από οποιονδήποτε από τους δύο προεδρικούς υποψηφίους. Σύμφωνα με μια πρόσφατη δημοσκόπηση, το 55% των Αμερικανών αποδοκιμάζει τις στρατιωτικές ενέργειες του Ισραήλ, ενώ μόνο το 36% τις εγκρίνει. Το γεγονός ότι το κίνημα έχει αυξηθεί σε αριθμό και σφοδρότητα παρά την τόση καταστολή είναι ένα σημάδι της ζωτικότητας και της δύναμής του.
Η κατάσταση αυτή θυμίζει κάπως τις συνθήκες στις οποίες ξεκίνησε αρχικά το κίνημα Black Lives Matter. Πριν από μια δεκαετία, όταν ξέσπασε η εξέγερση στο Φέργκιουσον με αφορμή τη δολοφονία του Μάικλ Μπράουν, ήταν δύσκολο ακόμη και να βρεθούν πληροφορίες σχετικά με το πόσους ανθρώπους σκοτώνει η αστυνομία κάθε χρόνο. Οι υπέρμαχοι της κατάργησης της δουλείας ήταν από τους μόνους που ασχολήθηκαν με το θέμα. Έτσι, το κίνημα απέκτησε δυναμική καθώς το εν λόγω ερώτημα κέρδιζε έδαφος στο ευρύ κοινό, επειδή πρακτικά κανείς άλλος δεν προσέφερε μια πειστική εξήγηση για το τι συνέβαινε και γιατί. Παρομοίως, το γεγονός ότι ούτε οι Ρεπουμπλικάνοι ούτε οι Δημοκρατικοί είναι πρόθυμοι να αναγνωρίσουν την αλήθεια για το τι συμβαίνει στη Γάζα, ποιοι αντιτίθενται στη γενοκτονία και γιατί αντιτίθενται, αποτελεί ένα τεράστιο τρωτό σημείο γι' αυτούς.
Οι πολιτικοί είναι τρομοκρατημένοι από τις διαδηλώσεις, αλλά είναι ακόμη πιο τρομοκρατημένοι από την προοπτική οι διαδηλώσεις να συνεχιστούν και μετά το τέλος της ακαδημαϊκής χρονιάς, έχοντας αντίκτυπο στην πανεπιστημιούπολη μέσα σε ένα μακρύ, καυτό, καλοκαίρι.
Είναι ευθύνη οποιουδήποτε προσπαθεί να σταματήσει αυτή τη γενοκτονία να διασφαλίσει ότι ο εφιάλτης τους θα γίνει πραγματικότητα. Και μπορεί να γίνει: η εξέγερση του Τζορτζ Φλόιντ είναι ακόμα ζωντανή στις μνήμες των εκατομμυρίων ανθρώπων που συμμετείχαν σε αυτή.
Το κράτος θέλει να συντρίψει αυτές τις διαμαρτυρίες πριν επεκταθούν. Όποιος πραγματικά στοχεύει να τερματίσει τη γενοκτονία στη Γάζα, θα πρέπει να θέλει αυτή η πολιτική κρίση να επεκταθεί και να βαθύνει. Μακροπρόθεσμα, ο μόνος τρόπος για να τερματιστεί η γενοκτονία στη Γάζα θα είναι η διάλυση της αμερικανικής πολεμικής μηχανής και των εταιρικών συμβουλίων που την καθοδηγούν.
Πιθανές παγίδες
Αν οι παραπάνω υποθέσεις είναι σωστές, τότε υπάρχουν αρκετές παγίδες που οι συμμετέχοντες σε αυτό το κίνημα θα πρέπει να προσέξουν να αποφύγουν.
Κάθε κατάληψη που θα διαλυθεί αφού κερδίσει μικρές παραχωρήσεις το μόνο που θα κάνει είναι να ανοίξει το δρόμο για τη γενοκτονία.
Η αρχική κατάληψη αλληλεγγύης στη Γάζα στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια ξεκίνησε απορρίπτοντας κενές υποσχέσεις:
Η διοίκηση έστειλε εκπροσώπους για να διαπραγματευτούν. Στον πρώτο γύρο, προσέφεραν ένα “μη δεσμευτικό, πανεπιστημιακό δημοψήφισμα εκποίησης”, μια μη εντυπωσιακή προσφορά, αφού το πανεπιστήμιο είχε αρνηθεί να αναλάβει οποιαδήποτε δράση μετά την έγκριση ενός παρόμοιου δημοψηφίσματος στο Columbia College το 2020 με 61% των ψήφων.
Το κύμα των καταλήψεων σε όλη τη χώρα κατέστη δυνατό μόνο επειδή οι φοιτητές στο Κολούμπια αρνήθηκαν να πέσουν ξανά σε αυτή την παγίδα.
Η εγκατάλειψη των κατασκηνώσεων και του πνεύματος αντιπαράθεσης που τις κάνει δυνατές σημαίνει ότι κλείνει ο χώρος της πολιτικής δυνατότητας που χρειαζόμαστε απεγνωσμένα αυτή τη στιγμή. Σημαίνει να κλείσουμε τη ζώνη των πιθανών συναντήσεων, όπου οι συμμετέχοντες μπορούν να βιώσουν το είδος της πολιτικής και τακτικής ανάπτυξης που θα είναι απαραίτητο για να οικοδομήσουμε μια μετα-ιμπεριαλιστική, αντιαποικιακή μορφή ζωής.
Ταυτόχρονα, ο μόνος τρόπος για να μπορέσουν αυτές οι καταλήψεις να σταματήσουν πραγματικά τη γενοκτονία θα είναι να λειτουργήσουν καταλυτικά σε μια πολύ μεγαλύτερη κοινωνική έκρηξη και πολιτική κρίση. Το έδαφος που διακυβεύεται εδώ είναι πολύ μεγαλύτερο από το πανεπιστήμιο και οι συμμετέχοντες σε κάθε κατάληψη θα πρέπει να λειτουργούν με αυτό κατά νου.
Ο στόχος μας δεν θα πρέπει να είναι να πετύχουμε υποσχέσεις ή επιτροπές ή ακόμα και εκποιήσεις καθαυτές. O στόχος μας θα πρέπει να είναι να επιφέρουμε την απελευθέρωση των Παλαιστινίων ως μια πτυχή της συνολικής απελευθέρωσης. Θα πρέπει να αξιολογούμε κάθε τακτική ανάλογα με το αν μπορεί να μας επιτρέψει να προχωρήσουμε προς αυτούς τους στόχους, κατανοώντας ότι η παλαιστινιακή απελευθέρωση θα επέλθει μόνο ως αποτέλεσμα μιας πολιτικής κρίσης πλήρους κλίμακας στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Μην αφήσετε την “επικέντρωση στο ζήτημα της Παλαιστίνης” να χρησιμεύσει ως αιτιολογία για να αποδιοργανωθούμε.
Η πολεμική μηχανή που σκοτώνει τους Παλαιστίνιους είναι ένα ουσιαστικό μέρος των πολεμικών θεσμών της αμερικανικής αυτοκρατορίας, η οποία περιλαμβάνει όχι μόνο τα πανεπιστήμια και τους εργολάβους όπλων αλλά και την ίδια την οικονομία. Όλα αυτά είναι διασυνδεδεμένα με άλλες κυβερνήσεις και αποικιοκρατικά σχέδια σε όλο τον κόσμο. Το να σταματήσουμε τη γενοκτονία των Παλαιστινίων σημαίνει να αμφισβητήσουμε κάθε πτυχή της επικρατούσας παγκόσμιας τάξης πραγμάτων.
Οι φωνές των περισσότερων από όσους υποφέρουν ως συνέπεια αυτής της τάξης σπάνια ακούγονται μέσα στους τοίχους των πανεπιστημίων.
Αυτό αφορά και εσάς.
Όπως κατέστησε σαφές ο αγώνας κατά της Cop City στην Ατλάντα, η καταπίεση του παλαιστινιακού λαού αποτελεί ένα σχέδιο για ένα πιθανό μέλλον για όλους μας. Αγωνιζόμενοι για μια ελεύθερη Παλαιστίνη, αγωνιζόμαστε και για το δικό μας μέλλον. Η αναγνώριση αυτού του γεγονότος θα πρέπει να ενισχύσει την αποφασιστικότητά μας να βάλουμε ένα άμεσο τέλος στη γενοκτονία.
Οι Παλαιστίνιοι ήταν σταθερά αλληλέγγυοι στους αγώνες στην Αμερική, από το Φέργκιουσον μέχρι την εξέγερση του 2020 και όχι μόνο. Οι φοιτητές του Πανεπιστημίου Κολούμπια εξέφρασαν αυτές τις συνδέσεις όταν άρχισαν να φωνάζουν "Stop Cop City" κατά τη διάρκεια της αστυνομικής επιδρομής στις 30 Απριλίου. Το Cop City είναι παντού, οι ρίζες της γενοκτονίας στη Γάζα είναι παντού, η αντίσταση είναι παντού.
Όσοι ανησυχούν για την προσωπική τους ασφάλεια δεν πρέπει να στερούν από τους άλλους την ελευθερία να αναλαμβάνουν κινδύνους που είναι πρόθυμοι να δεχτούν.
Δεν είναι ντροπή να φοβάσαι για την ασφάλειά σου. Αυτή η κατάσταση γίνεται όλο και πιο τρομακτική. Το ερώτημα είναι πώς μπορούμε να οικοδομήσουμε τη συλλογική ικανότητα να αναλάβουμε τους κινδύνους και να υπομείνουμε τις συνέπειες που απαιτούνται για να δημιουργήσουμε έναν κόσμο στον οποίο κανείς δεν θα χρειάζεται να φοβάται ποτέ. Μία από τις ελάχιστες προϋποθέσεις για αυτό το εγχείρημα είναι ότι δεν πρέπει να προσπαθήσουμε να υπαγορεύσουμε στους άλλους ποιες ενέργειες πρέπει να είναι δυνατές ή αποδεκτές.
Αν δεν είστε προετοιμασμένοι για τους κινδύνους που θεωρείτε ότι συνδέονται με μια συγκεκριμένη τακτική ή στρατηγική, μην προσπαθήσετε να αποτρέψετε τους άλλους από το να την εφαρμόσουν ή να την ακολουθήσουν. Απλώς αναζητήστε έναν άλλο ρόλο που θα μπορούσατε να παίξετε ή μια συμπληρωματική στρατηγική που θα μπορούσατε να ακολουθήσετε.
“Αυτό που εννοώ με τον όρο "τόλμη" είναι η ετοιμότητα να βαδίσουμε σε εδάφη που κανείς μας δεν έχει εξερευνήσει στο παρελθόν. Αυτό που εννοώ με τον όρο "προσοχή" είναι η αντίληψη ότι η ικανότητά μας να προσεγγίσουμε αυτό το έδαφος αυξάνεται μόνο στο βαθμό που όλοι όσοι μας μοιάζουν προσεγγίζουν με την ίδια τόλμη. Φτάνουμε σε ένα πεδίο δυνατοτήτων που μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν κινηθούμε μαζί όπως δεν έχουμε κινηθεί ποτέ πριν. Προχωράμε με προσοχή γιατί όσοι προχωρήσουν πολύ μπροστά θα πιαστούν χωρίς σανίδα σωτηρίας για τους υπόλοιπους. Αυτό που νομίζω ότι λαμβάνει χώρα γύρω μου είναι μια πρόοδος που αποτελείται από μικρά βήματα που γίνονται από όλους ταυτόχρονα. Κάθε μικρό βήμα δημιουργεί τις προϋποθέσεις για τη λήψη του επόμενου. Κάθε κίνηση που εμποδίζει τη συνεχή πρόοδο όλων αποκόπτει τη δυνατότητα περαιτέρω προόδου από όλους”
-Fredy Perlman,
Επιστολές των εξεγερμένων
Προχωρώντας προς τα εμπρός
Από το τέλος του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, η γενοκτονία έχει γίνει κατανοητή ως το πιο ξεκάθαρο παράδειγμα του απόλυτου κακού. Το “Ποτέ ξανά!” αποτελεί ηθική επιταγή. Παρόλο που οι ΗΠΑ έχουν χρησιμοποιήσει αυτή την αφήγηση κυνικά σε πολλές περιπτώσεις για να δικαιολογήσουν στρατιωτικές επεμβάσεις, αυτό δεν εκφράζει την αξιέπαινη κρίση των ανθρώπων που έχουν συνείδηση.
Η τωρινή κρίση ανέρχεται σε αυτό: Ή η αυτοκρατορία των ΗΠΑ θα αποσυναρμολογηθεί ή η συνείδηση μιας ολόκληρης γενιάς θα καταστραφεί.
Οι συμμετέχοντες σε κάθε καταυλισμό και κατάληψη, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που έχουν εκδιωχθεί βίαια, θα μπορούσαν να εξετάσουν τα ακόλουθα στρατηγικά ερωτήματα.
Ποιο είναι το επόμενο βήμα στην κλιμάκωση; Πώς θα αντιδράσετε σε μια επιδρομή, μια έξωση ή έναν αργό θάνατο από επιτροπή; Ποιο είναι το σχέδιό σας αν το Ισραήλ ξεκινήσει χερσαία εισβολή στη Ράφα; Θα καταλάβετε ένα κτίριο, θα διαδηλώσετε στο κέντρο της πόλης και θα επιβάλλετε οικονομικές συνέπειες, θα αποκλείσετε αυτοκινητόδρομους και λιμάνια, ή κάτι εντελώς καινούργιο; Αν οι καταυλισμοί καθίσταται αδύνατο να υπερασπιστούν, ποιο είναι το επόμενο βήμα που θα επιτρέψει στους ανθρώπους να συνεχίσουν να αγωνίζονται μαζί;
Πώς θα συνεχίσουμε να αναπτυσσόμαστε μετά το τέλος του εξαμήνου; Πώς μπορούν οι αγώνες εντός της πανεπιστημιούπολης να επωφεληθούν από την υποστήριξη μη φοιτητών; Μπορεί η δύναμη που οικοδομείται στις πανεπιστημιουπόλεις να ξεχυθεί στις κοινότητες που τις περιβάλλουν;
Πώς μπορούμε να μετατοπίσουμε τον ανταγωνισμό από τους διοικητικούς υπαλλήλους των πανεπιστημίων, τους οποίους οι πολιτικοί χρησιμοποιούν σήμερα ως θυσιαστικές ασπίδες, προς τους αντιπάλους των οποίων η ήττα θα εμπόδιζε πραγματικά την πολεμική μηχανή; Η απο-επένδυση από τους κερδοσκόπους του πολέμου είναι ένα καλό πρώτο βήμα. H κατάληψη εργοστασίων και ο αποκλεισμός λιμανιών θα ήταν μια λογική κλιμάκωση. Ποιοι είναι οι δισεκατομμυριούχοι και τα οικονομικά συμφέροντα που επιβάλλουν την καταστολή των πανεπιστημίων; Ποιος έχει να χάσει τα περισσότερα από το να σταματήσει η άνευ όρων υποστήριξη των ΗΠΑ στην αποικιοκρατική βία του ισραηλινού στρατού;
Πώς μπορούμε να δράσουμε τώρα με τρόπους που θα μας προετοιμάσουν να αντιμετωπίσουμε την πιθανή επιστροφή του Ντόναλντ Τραμπ στην εξουσία τον Ιανουάριο του 2025; Θα χρειαστούμε κάθε τακτική καινοτομία, κάθε νέα σχέση, κάθε δίκτυο και μορφή υποδομής που μπορούμε να δημιουργήσουμε για να αντιμετωπίσουμε την πλήρη δύναμη του δεξιού φασισμού που διαφαίνεται στο μέλλον μας. Βρισκόμαστε σε μια στιγμή που η ιστορία ραγίζει και αναρίθμητες νέες δυνατότητες και κίνδυνοι αναδύονται καθώς η παλιά τάξη πραγμάτων καταρρέει.
Αυτό που θα ακολουθήσει μπορεί να είναι τρομακτικό. Αλλά ο ρόλος μας στην ιστορία εξαρτάται από εμάς.
Σχόλιο 1. Ενώ οι αντισημίτες φασίστες έχουν προσπαθήσει να διαδώσουν την αφήγηση ότι το Ισραήλ ελέγχει τις Ηνωμένες Πολιτείες, συμβαίνει το αντίθετο: Το Ισραήλ είναι ο κατώτερος εταίρος στη σχέση, που εξυπηρετεί έναν σκοπό για την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών, όπως ακριβώς οι χριστιανοί εθνικιστές στις ΗΠΑ αντιμετωπίζουν τους Ισραηλινούς ως πιόνια στο πλαίσιο της ατζέντας τους.