Από τις αδελφές Μιραμπάλ στη διατήρηση του αγώνα στο σήμερα ενάντια στο πατριαρχικό εξουσιαστικό σύστημα
Από το 1930 έως το 1961 τον πλήρη έλεγχο της Δομινικανής Δημοκρατίας έχει ο στρατηγός Ραφαέλ Τρουχίγιο, ο οποίος ανέλαβε την εξουσία μέσω πραξικοπήματος και μέσω μιας στημένης ψηφοφορίας. Η στενή του σχέση με αριστοκράτες, εκκλησία, διανοούμενους της εποχής και τύπο αποτελεί τη βάση για την πολυετή δικτατορία του, ενώ το «μυστικό» για τη διατήρηση της εξουσίας είναι αναμφίβολα γνωστό: φυλακίσεις, στρατόπεδα συγκέντρωσης για ομοφυλόφιλους και σφαγές λαών όπως των Αϊτινών, βασανισμοί και δολοφονίες όσων τολμούν να αμφισβητήσουν αυτή την εξουσία και να εναντιωθούν στο καθεστώς κυριαρχίας που επιβάλλει. Χιλιάδες άνθρωποι εκτελούνται ως αποτέλεσμα της επιβαλλόμενης τρομοκρατίας.
Είναι μέσα σε αυτό το καθεστώς που τρεις αδελφές θα οργανώσουν τη δράση τους για την ανάπτυξη ενός επαναστατικού κινήματος. Οι αδελφές Μιραμπάλ, η Μινέρβα, η Πάτρια και η Μαρία-Τερέσα θα έρθουν αντιμέτωπες με τον πρόωρο θάνατό τους, δολοφονημένες από το καθεστώς στο οποίο εναντιώθηκαν. Μεγαλωμένες σε μια οικογένεια της μεσαίας τάξης, στάλθηκαν μαζί με την τέταρτη αδελφή τους, την Ντεντέ, σε οικοτροφείο και λαμβάνουν πολύ καλή εκπαίδευση. Η Μινέρβα ξεκινά να αναζητά ανθρώπους που επιθυμούν να αντισταθούν και συζητά με τις αδελφές της για ζητήματα καταπίεσης και δικαιοσύνης. Οι τρεις αδελφές θέτουν ως σκοπό της ζωής τους την αλλαγή στην χώρα και επενδύουν σε αυτή με κάθε μέσο.
Το ασφαλές περιβάλλον της οικογένειας τους τίθεται σε κίνδυνο, όταν το 1949 λαμβάνουν πρόσκληση για μία από τις δεξιώσεις του Τρουχίγιο, γνωστές για την επιθυμία του τελευταίου να αναζητά νέες κοπέλες σε αυτές. Η άρνηση της πρόσκλησης δεν αποτελεί επιλογή για τις οικογένειες που την λαμβάνουν. Ενώ η Μινέρβα προσπαθεί να τον αποφύγει στην δεξίωση, τελικά την προσκαλεί να χορέψουν. Και ενώ η πρόσκληση για χορό γίνεται δεκτή, η Μινέρβα αρνείται να την αγγίξει όταν αυτός το προσπαθεί. Η οικογένεια Μιραμπάλ φεύγει από την δεξίωση νωρίς, γεγονός που αποτελεί προσβολή για τον δικτάτορα και έπειτα ακολουθεί μια σειρά γεγονότων τιμωρητικών για την οικογένεια όπως η αρπαγή του πατέρα τους, η φυλάκιση και βασανισμός του και η κατάσχεση της περιουσίας τους.
Η Μινέρβα καταφέρνει να περάσει με εξετάσεις στη σχολή της νομικής, αποτελώντας την πρώτη γυναίκα της χώρας στην οποία δόθηκε άδεια να σπουδάσει. Δεν της δίνεται όμως η άδεια να εργαστεί στο αντικείμενο της καθώς ο Τρουχίγιο ήλεγχε τις διαδικασίες για να δοθεί άδεια άσκησης του επαγγέλματος.
Στη διάρκεια των σπουδών της γνωρίζει τον Μανόλο Χούστο, με τον οποίο μοιράζονται κοινές πολιτικές ιδέες και παντρεύονται το 1955. Μαζί παρακολουθούσαν τα αντάρτικα κινήματα που εμφανίζονταν στη Λατινική Αμερική. Οι δυο τους αρχίζουν να προετοιμάζουν την επανάσταση και τον αγώνα για την ανατροπή του Τρουχίγιο.
Οι αδελφές Μιραμπάλ δημιουργούν με τους συζύγους τους και με άλλους συντρόφους το κίνημα «17η Ιούνη». Με το κωδικό όνομα «Οι Πεταλούδες», οι αδελφές οργανώνουν και παρακολουθούν μυστικές συναντήσεις, ενώ εκδίδουν φυλλάδια που καταδεικνύουν με λεπτομέρειες τις παραβιάσεις του Τρουχίγιο.
Το 1960 καλούν συνάντηση με εκπροσώπους από όλη την χώρα για να δώσουν μια δομή στην οργάνωση και να προετοιμάσουν την εξέγερση. Οι κατάσκοποι όμως του δικτάτορα συλλαμβάνουν και φυλακίζουν αγωνιστές. μεταξύ αυτών τη Μινέρβα και τη Μαρία-Τερέσα.
Η πίεση της εκκλησίας και της Αμερικής, οι οποίες διατηρούσαν ιδιαίτερα στενές σχέσεις με το καθεστώς, η ανησυχία των ΗΠΑ για την διεθνή κατακραυγή αλλά και ο φόβος τους για την ύπαρξη μίας δεύτερης Κούβας οδηγούν στην έντονη άσκηση κριτικής στον Τρουχίγιο και έτσι ο τελευταίος φοβούμενος μη χάσει την στήριξή τους απελευθερώνει τις αδελφές, κρατάει όμως φυλακισμένους τους συζύγους τους.
Την 25η Νοέμβρη οι αδελφές οργανώνουν ταξίδι για να συναντήσουν τους συζύγους τους που παραμένουν φυλακισμένοι. Ενώ επιστρέφουν από τις φυλακές, άνδρες του Τρουχίγιο σταματούν το αμάξι τους και δολοφονούν τις τρεις αδελφές μαζί με τον οδηγό τους, χτυπώντας τους μέχρι θανάτου. Η δολοφονία στήνεται, ώστε να φαίνεται σαν αυτοκινητιστικό ατύχημα. Η κοινή γνώμη όμως δεν εξαπατάται και η παγκόσμια κοινότητα καταδικάζει την δολοφονία.
Η δολοφονία των αδελφών Μιραμπάλ και του οδηγού τους (ο οποίος δεν ήταν ένας απλός οδηγός, αλλά συναγωνιστής και νεαρός εργάτης με πολιτική συνείδηση που επίσης αμφισβητούσε την τυραννία), αποτελεί ένα πολιτικό έγκλημα και μια κρατική δολοφονία, ενώ το γεγονός ότι ήταν γυναίκες αποτελεί παράδειγμα της πατριαρχικής εξουσίας που δεν διστάζει να δολοφονεί όσες αντιστέκονται. Το μίσος που τρέφει ο Τρουχίγιο για την Μινέρβα βασίζεται στο γεγονός πως παρά το γεγονός ότι ήταν γυναίκα εκείνη την εποχή, κατάφερε να αποτελέσει μια πολιτική φυσιογνωμία μεγάλης σημασίας και με σθεναρό αντίκτυπο στις πολιτικές που επέβαλλε ο στρατηγός, να τον απορρίψει ενώ την παρενόχλησε σεξουαλικά αλλά και να καταφέρει να σπουδάσει σπάζοντας όλα τα πρότυπα που η πατριαρχική εξουσία επιβάλλει στις ζωές των γυναικών.
Μέχρι και σήμερα, δεν έχει κατορθωθεί η εδραίωση μιας κοινωνίας ελεύθερης, δίκαιης και αλληλέγγυας παρά τις επαναλαμβανόμενες εξεγέρσεις για την επίτευξή της. Οι πολιτισμικές και πολιτικές ρίζες της εξουσίας του Τρουχίγιο και της ιμπεριαλιστικής αποικιοποίησης έχουν ενισχυθεί σε μεγάλο βαθμό με την κυριαρχία που ασκούν οι ΗΠΑ σε αυτό το έθνος της Καραϊβικής. Η εκμετάλλευση, η διαφθορά, η κατάχρηση εξουσίας, οι ανισότητες και η όλο και αυξανόμενη φτωχοποίηση έχουν γίνει καθημερινότητα. Για αυτό και η δολοφονία των τριών αδελφών και του συντρόφου οδηγού τους, δεν αποτελεί άλλη μια ευκαιρία να αποδώσουμε τιμές στους τάφους τους. Αντίθετα, μας ανοίγει τον δρόμο προς το παράδειγμα που θέλουμε να ακολουθήσουμε για να αγωνιστούμε για μια κοινωνία απελευθερωμένη.
Η 25η Νοέμβρη καθιερώνεται έτσι από τον ΟΗΕ, το 1999, ως παγκόσμια ημέρα εξάλειψης της βίας κατά των γυναικών. Η καθεστωτική καθιέρωση όμως δεν μπορεί να αλλάξει την πραγματικότητα που το πατριαρχικό καπιταλιστικό-εξουσιαστικό σύστημα επιβάλλει μέχρι και σήμερα στις ζωές των γυναικών, μια πραγματικότητα με σεξουαλικές παρενοχλήσεις, trafficking γυναικών και παιδιών, βασανισμούς σε αστυνομικά τμήματα, δολοφονίες, δημιουργία Υπουργείων Οικογένειας, συγκαλύψεις βιασμών και βιαστών, συγκαλύψεις παιδοβιαστών και υποθέσεων παιδικής πορνογραφίας. Απέναντι στην κρατική διαχείριση των υποθέσεων βίας, απέναντι στις ψευδαισθήσεις για δικαιοσύνη από τις αποφάσεις δικαστηρίων και την αφομοίωση των αγώνων ενάντια στην πατριαρχία και το σύστημα που τη γεννά και τη θρέφει, προτάσσουμε την οργάνωση των γυναικών από τα κάτω, με συλλογικούς αγώνες για τη συνολική χειραφέτηση και την αναρχία.
Και στον δικό μας κόσμο
και στη δική μας ιστορία
η πατριαρχία σκοτώνει
όμως εμείς
υπερασπιζόμαστε τη ζωή,
τη χειραφέτηση,
την ελευθερία.
Ειρήνη Η.