Αναδημοσιεύουμε την ανακοίνωση του ΣΦ Κινηματογράφου για την σημερινή κατάληψη στο Ολύμπιον.
Μέρος Α’
Τίτλος:
ΤΙ ΓΥΡΕΥΟΥΝ ΟΙ ΦΟΙΤΗΤΡΙΕΣ ΣΤΟ ΟΛΥΜΠΙΟΝ;
ΣΚΗΝΗ 1η ΜΕΡΑ/ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ/ΟΛΥΜΠΙΟΝ/
Επιλέξαμε να καταλάβουμε το Ολύμπιον για να μεταφέρουμε το αίσθημα του αγώνα στο κέντρο της πόλης. Θέλουμε να συναντηθούμε με όσες/ους κατοικούν σε αυτήν την πόλη και να συνδέσουμε τους αγώνες μας. Ανοίγουμε για μία μέρα τις δυνατότητες που μπορεί να προσφέρει ένα κλειστό κτίριο στο κέντρο της πόλης – και οικειοποιούμαστε λίγο από ό,τι μας κλέβουν καθημερινά. Υπάρχει ένας πλούτος σχέσεων, συναισθημάτων και εκπαιδευτικών διαδικασιών που βρίσκεται στους ίδιους τους αγώνες μας. Αυτούς τους αγώνες που κάνουμε για να ακυρώσουμε στη πράξη έναν νόμο που έρχεται να θέσει περεταίρω καταπιέσεις στις ζωές μας.
ΣΚΗΝΗ 2η ΝΥΧΤΑ/ ΕΣΩ- ΕΞΩ/ ΑΠΘ
Ο νόμος Κεραμέως/Χρυσοχοΐδη αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα μεταφοράς της κρατικής πολιτικής στον χώρο της εκπαίδευσης. Σε μία χρονική συγκυρία με κλειστά πανεπιστήμια περισσότερο από έναν χρόνο, με τους φοιτητές/τριες περιορισμένους/ες σε τηλε-μαθήματα, η κυβέρνηση επιλέγει να καταθέσει νύχτα και να ψηφίσει έναν νόμο ο οποίος φέρνει την ελάχιστη βάση εισαγωγής και τις διαγραφές φοιτητ(ρι)ών (ν+ν/2 έτη), αποκλείοντας με αυτόν τον τρόπο ουσιαστικά τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα που αδυνατούν να ανταπεξέλθουν σε ένα ακόμη περισσότερο εντατικοποιημένο περιβάλλον φοίτησης.
Παράλληλα με τους ταξικούς φραγμούς που εντείνονται, ο νέος νόμος προβλέπει μεγάλες οικονομικές δαπάνες για την εγκατάσταση συστημάτων παρακολούθησης (κάμερες, μηχανήματα ελέγχου εισόδου), την ίδρυση πανεπιστημιακής αστυνομίας για την οποία θα δαπανηθούν 20 εκατ. ευρώ -λες και δεν έχουμε ήδη αρκετούς μπάτσους στη ζωή μας- και την επιβολή καρτών εισόδου για τον περιορισμό της πρόσβασης και της ελεύθερης κυκλοφορίας και δράσης μέσα στο πανεπιστήμιο.
Με το νέο πειθαρχικό κώδικα που θεσπίζεται, ποινικοποιείται οποιαδήποτε δράση μέσα στους χώρους του πανεπιστημίου που ξεφεύγει από το ακαδημαϊκό πλαίσιο ή δεν εγκρίνεται από τη διοίκηση και την αστυνομία.
ΣΚΗΝΗ 3η ΜΕΡΑ/ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ/ ΔΡΟΜΟΣ-ΑΠΘ
Σε όλα αυτά, εδώ και δύο μήνες απαντάμε άμεσα, με μαζικές κινητοποιήσεις, με τις μεγαλύτερες πορείες των τελευταίων ετών και με καταλήψεις σχολών και διοικητικών κτιρίων. Παρά τα μέτρα καταστολής και πειθάρχησης που επιβάλλονται με αφορμή την πανδημία, δίνουμε ζωή στα κλειστά πανεπιστήμια καλώντας σε πολιτικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις και δράσεις.
Υπερασπιζόμαστε καθημερινά το πανεπιστημιακό άσυλο επανοικειοποιούμενα το campus, μετατρέποντάς το σε ένα κοινό τόπο που συνδέει αγώνες και κοινωνικές αντιστάσεις.
ΣΚΗΝΗ 4η ΜΕΡΑ/ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ / ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ
Έχουμε καταλάβει, λοιπόν, ότι αν υπάρχει κάποιος καλός λόγος για να βγούμε από το σπίτι είναι για να αγωνιστούμε. Βρισκόμαστε και εμείς στις διαδικασίες των φοιτητικών συλλόγων και συζητάμε από κοινού για τα προβλήματα μας, τις αδυναμίες αλλά και όλα αυτά που βλέπουμε να συμβαίνουν γύρω μας. Χωρίς αρχηγούς, χωρίς διαμεσολαβητές, χωρίς έτοιμες λύσεις. Αποφασίζουμε, ότι δεν είναι δυνατόν να συνεχίσουμε με σταυρωμένα τα χέρια και επιλέγουμε να κάνουμε κατάληψη διεκδικώντας την απόσυρση ενός ακόμα νόμου, που μας αποδεικνύει για άλλη μία φορά πως ό,τι ονοματίζεται νόμιμο δεν είναι και δίκαιο.
Μέρος Β’
Τίτλος:ΣΙΝΕΜΑ ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ;
ΣΚΗΝΗ 5η ΝΥΧΤΑ / ΕΣ-ΕΞ / ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΑΙ ΠΟΛΗ
Κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το Ολύμπιον παρουσιάζεται σαν ένα στολίδι, κέντρο του “πολιτισμού”. Εμάς από την άλλη, μας αρέσει ως κτίριο αλλά δεν μας αρέσουν όλα αυτά που συμβολίζει και αναπαράγει.
Η “λάμψη” του συμβόλου του φεστιβάλ λειτουργεί ως υπενθύμιση για το ότι εκεί που ο δήμος πουλάει άρτο και θεάματα κρύβεται η απλήρωτη εργασία των εθελοντών, ο αποκλεισμός των φοιτητών από κεκτημένα προηγούμενων αγώνων (δωρεάν είσοδος σε προβολές κλπ.) και οι διακρίσεις σε βάρος κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων. Την ίδια στιγμή που διαφημίζεται η συμπεριληπτικότητα και η προοδευτικότητα του θεσμού του φεστιβάλ μέσα από ευαισθητοποιημένες ταινίες που αναφέρονται σε κοινωνικά ζητήματα, αποκλείονται τα ίδια τα υποκείμενα των θεματικών του. Για να στηθεί η γιορτή του φεστιβάλ, κόκκινα χαλιά στρώνονται για να υποδεχτούν τους “καταξιωμένους” καλλιτέχνες, τους “επίτιμους” καλεσμένους και το προνομιούχο κοινό, την ίδια στιγμή που φεστιβάλ και δήμος πραγματώνουν “επιχειρήσεις σκούπα” εκτοπίζοντας μετανάστριες, χρήστες ουσιών, αστέγους και σεξεργάτριες από το κέντρο της πόλης.
Το φεστιβάλ κάνει αφιερώματα που αφορούν όλα τα καταπιεσμένα κομμάτια της κοινωνίας, ενώ ταυτόχρονα θέτει ξεκάθαρα ένα ταξικό φραγμό με το υψηλό αντίτιμο των προβολών. Την στιγμή που προβάλλει ταινίες για τη μετανάστευση, οι μετανάστες που αιτούνται Άσυλο εκδιώκονται από την πλατεία Αριστοτέλους (Νοέμβριος 2018). Τη στιγμή που προβάλλει ταινίες για κοινωνικούς αγώνες, υμνώντας τις αντιστάσεις του παρελθόντος, αντιμετωπίζει αντιδραστικά την όποια διεκδικήση σε ενεστώτα χρόνο. Τη στιγμή που δείχνει ταινίες για την ανεργία και την κατάθλιψη των νέων, στηρίζει την λειτουργία του στην απλήρωτη εργασία των εθελοντών. Την ίδια στιγμή που το φεστιβάλ δείχνει την ευαισθησία του σε σχέση με την έμφυλη βία, με αφιερώματα στον queer κινηματογράφο και στα φεμινιστικά κινήματα, δεν παύει να είναι αλληλένδετο με θεσμούς και σχέσεις εξουσίας που αναπαράγουν την πατριαρχία και συγκαλύπτουν παραβιαστές.
Αυτή είναι η βασική διαδικασία που παράγει το θέαμα: ο διαχωρισμός της πραγματικότητας από την αναπαράσταση της, η διάλυση της σχέσης μεταξύ μορφής και περιεχομένου. Η διαμεσολάβηση των ανθρώπινων σχέσεων από το θέαμα και το εμπόρευμα συνδέεται άμεσα με την τάση για εξατομίκευση και αποξένωση. Είναι η τάση αυτού του κόσμου να μετατρέπει τις σχέσεις μεταξύ ανθρώπων σε σχέσεις μεταξύ εμπορευμάτων, τάση στην οποία η σύγχρονη πολιτισμική βιομηχανία συχνά δρα ως πρωτοπορία.
ΣΚΗΝΗ 6η ΜΕΡΑ/ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ/ΟΛΥΜΠΙΟΝ (βλ.ΣΚΗΝΗ 1η)
Ε ΛΟΙΠΟΝ, ΝΑ ΤΙ ΓΥΡΕΥΟΥΝ ΟΙ ΦΟΙΤΗΤ(ΡΙ)ΕΣ ΣΤΟ ΟΛΥΜΠΙΟΝ!
Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση αποφασίσαμε να συναντηθούμε, αρνούμενοι/ες να αποδεχτούμε αυτό που μας σερβίρεται ως αναπόφευκτο. Αποφασίσαμε να καταλάβουμε τα άδεια πανεπιστήμια και να τους δώσουμε ζωή, να σταματήσουμε τα αποστειρωμένα τηλεμαθήματα και να αρχίσουμε πραγματικά εκπαιδευτικές και κοινωνικές διαδικασίες με συνελεύσεις, συζητήσεις, προβολές και διαδηλώσεις.
Αποφασίσαμε να καταλάβουμε και αυτό το κτίριο στο κέντρο της πόλης, θέλωντας να δηλώσουμε ότι ο αγώνας μας πρέπει να επεκταθεί στο σύνολο της κοινωνικής ζωής και αφορά τους/τις πάντες.
Καταλάβαμε ότι δεν μας αρκεί ένα τηλεμάθημα, μια προβολή, μια αίθουσα, ένα αφιέρωμα, μια παραίτηση, να αποσυρθεί ένας νόμος, ή να πέσει μια κυβέρνηση. Δεν θα σταματήσουμε μέχρι να αλλάξουμε πραγματικά τις ζωές μας.
Και αυτό δεν είναι απειλή, αλλά υπόσχεση-
CUT TO BLACK
Φοιτητικός Σύλλογος Τµήµατος Κινηµατογράφου
