Στις 8 Γενάρη ο αγωνιστής Δ. Κουφοντίνας ξεκινάει απεργία πείνας αντιστεκόμενος στον κρατικό ολοκληρωτισμό που εκδικητικά και παραδειγματικά επιχειρεί να επιβάλλει ένα ειδικό καθεστώς εις βάρος του, αλλά και εις βάρος όλων όσοι θα βρεθούν ή έχουν ήδη βρεθεί στο στόχαστρο της κρατικής καταστολής. Η ψήφιση, τον Δεκέμβριο, ενός νόμου που ξεκάθαρα διαμορφώνει ένα ειδικό καθεστώς για τους «καταδικασθέντες για τρομοκρατία», δηλαδή για όσους το κράτος ορίζει ως εσωτερικό εχθρό, αφενός έχει φωτογραφικά χαρακτηριστικά σε ό,τι αφορά την αφαίρεση της δυνατότητας του Δ. Κουφοντίνα να κρατείται σε αγροτικές φυλακές και αφετέρου δημιουργεί μία ακόμα κακή παρακαταθήκη για την ενίσχυση του καθεστώτος εξαίρεσης ενάντια σε όσους αντιστέκονται στη βαρβαρότητα του κράτους και του καπιταλισμού.
Όντας κρατούμενος για 18 χρόνια, από τα οποία τα 16 τα πέρασε στην ειδική πτέρυγα των φυλακών Κορυδαλλού, ο Δ. Κουφοντίνας σύμφωνα ακόμα και με αυτόν τον αυταρχικό νόμο που καταστρατηγεί κατάφωρα τα δικαιώματα των πολιτικών κρατουμένων, θα έπρεπε να μεταφερθεί στις φυλακές Κορυδαλλού. Προχωρώντας σε μία ακόμα επίδειξη κρατικής αυθαιρεσίας τον μετέφεραν στις φυλακές Δομοκού, παραποιώντας ακόμα και τα σχετικά έγγραφα μεταγωγής του σε μία επιβεβαίωση της ρήσης: «To κράτος είναι η μεγαλύτερη μαφία όλων». Απέναντι στις διαρκείς μεθοδεύσεις εναντίον του, που συνοδεύτηκαν και από τη σχετική ιδεολογική κατασυκοφάντηση και την προπαγάνδα των ΜΜΕ, ο Δ. Κουφοντίνας επέλεξε να αντισταθεί μέσω της απεργίας πείνας.
Οι κινητοποιήσεις αλληλεγγύης που άρχισαν να αναπτύσσονται αμέσως μετά την έναρξη της απεργίας πείνας, αντιμετώπισαν σε πλήθος περιπτώσεων την τρομοκρατική βία των δυνάμεων καταστολής, την ίδια στιγμή που οι χώροι δουλειάς και τα μέσα μεταφοράς γέμιζαν ασφυκτικά με εργαζόμενους, αποδεικνύοντας πως η πανδημία για τους κρατούντες δεν είναι παρά ένα εργαλείο επιβολής. Οι χιλιάδες νεκροί από αυτήν, άλλωστε, είναι αποτέλεσμα των πολιτικών τους, που έχοντας ως απόλυτο κριτήριο το κέρδος και τον έλεγχο διέλυσαν τις δομές υγείας και επέβαλαν το μαζικό συνωστισμό σε χώρους δουλειάς και σε αγορές. Οι ασκήσεις αυταρχισμού με τις απαγορεύσεις κυκλοφορίας, με τις επιθέσεις κατά συγκεντρωμένων, με τις συνεχείς διώξεις και την αναβάθμιση των κατηγορητηρίων, επιχείρησαν μάταια να αποτελέσουν διαρκή βήματα προς την εγκαθίδρυση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού.
Απέναντι τους βρήκαν την αγωνιστικότητα του απεργού πείνας, τις επίμονες κινήσεις (συγκεντρώσεις, παρεμβάσεις, καταλήψεις) σε πρώτη φάση των εκατοντάδων αγωνιστών, κυρίως του αναρχικού κινήματος που εξέφρασαν μέσα από τη δράση τους, για περισσότερες από 40 μέρες, την κοινωνική οργή, η οποία συσσωρευόταν. Η απεργία πείνας του Δ. Κουφοντίνα, ιδιαίτερα από τη στιγμή που η κατάσταση της υγείας του έφτανε σε απολύτως οριακό σημείο, κατάφερε να δημιουργήσει ρήγματα στο λόγο της εξουσίας και ταυτόχρονα οι κινητοποιήσεις αλληλεγγύης στους δρόμους διαμόρφωσαν σημείο αναφοράς και συσπείρωσης για ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια, ενώ ακόμα παρά πέρα μέσα από τον αγώνα αυτό επιχειρήθηκαν, και ως ένα βαθμό επιτυχώς, συνδέσεις με τους ευρύτερους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες που αναπτύσσονταν απέναντι στη συνολική αντικοινωνική κρατική και καπιταλιστική επίθεση στην κοινωνία.
Από την πλευρά μας ως αναρχικοί από την έναρξη της απεργίας πείνας σταθήκαμε αλληλέγγυοι στον αγωνιστή Δ. Κουφοντίνα ενάντια στο καθεστώς εξαίρεσης των πολιτικών κρατούμενων και ευρύτερα ενάντια στις κατασταλτικές πολιτικές του κράτους, με σειρά παρεμβάσεων και κινήσεων αλληλεγγύης μαζί με πολλούς ακόμα συντρόφους/ισσες. Από τις συγκεντρώσεις και τις διαδηλώσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, μέχρι τις καταλήψεις του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης, του Αθηναϊκού πρακτορείου Ειδήσεων, του υπουργείου Υγείας, του παραρτήματος του υπουργείου Πολιτισμού και τη συγκέντρωση στα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας στο Μοσχάτο. Επίσης στόχος της πολιτικής μας παρέμβασης ήταν η διασύνδεση του αγώνα ενάντια στο καθεστώς εξαίρεσης με τις ευρύτερες κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις, οι οποίες αναπτύσσονταν στους δρόμους και επιχειρούσαν να στήσουν αναχώματα στην κρατική και καπιταλιστική δυστοπία, που επιχειρείται να επιβληθεί σε ολόκληρη την κοινωνία. Με χαρακτηριστικό παράδειγμα τις καταλήψεις σχολών ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, την αστυνομοκρατία και την κρατική τρομοκρατία μέσα στα πανεπιστήμια, την κατειλημμένη πρυτανεία ΑΠΘ και τις μαχητικές διαδηλώσεις φοιτητών και φοιτητριών στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, που αποτέλεσαν σημαντικό σημείο μέσα στις φοιτητικές αντιστάσεις που αναπτύχθηκαν στον ελλαδικό χώρο.
Το κράτος, ανάμεσα στην επιλογή της ανασυγκρότησης του με όρους πρόνοιας και την αντίστοιχη με όρους καταστολής, επέλεξε το δεύτερο γιατί η κοινωνική πρόνοια θεωρείται μια παρωχημένη παραχώρηση που αναγκάστηκε να κάνει ο καπιταλισμός σε ένα προηγούμενο στάδιο. Ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός δεν χρειάζεται -και δεν μπορεί- να υποσχεθεί τίποτε. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, ενώ ήδη μετράει χιλιάδες θανάτους υπό τη διακυβέρνησή της, επιχειρεί ακόμα μία φορά να αξιοποιήσει την πανδημία ως εργαλείο αντικοινωνικής επιβολής. Ο σκοπός της είναι να προχωρήσει στην υλοποίηση των σχεδιασμών των κυρίαρχων για αφανισμό όλων των αντιστάσεων και για ολοκληρωτική επιβολή πάνω στο κοινωνικό σώμα, διαλύοντας πλήρως τη δημόσια υγεία, υποβαθμίζοντας ολοένα τη δημόσια παιδεία, περνώντας νομοσχέδια για τα εργατικά που επιτείνουν την ταξική εκμετάλλευση και ανοίγουν τις πόρτες στην πλήρη αυθαιρεσία των αφεντικών, ενώ αφοπλίζουν ολοένα τα σωματεία, εντείνοντας τη λεηλασία του φυσικού περιβάλλοντος και απαξιώνοντας την ανθρώπινη ζωή. Επιβάλλουν ένα καθεστώς εξαίρεσης απέναντι στους πιο αόρατους αυτής της κοινωνίας, είτε πρόκειται για φυλακισμένους/ες είτε για πρόσφυγες και μετανάστες/στριες, είτε ακόμα και απέναντι σε όσους και όσες αγωνίζονται ενάντια στην επέλαση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού.
Η αστυνομική επίθεση στη Νέα Σμύρνη ανέδειξε μια εικόνα που επικρατεί σε όλα τα πεδία της καθημερινότητας, ανέδειξε την αστυνομική κατοχή των πόλεων και των γειτονιών, την κρατική τρομοκρατία και βία με την οποία βρίσκονται διαρκώς αντιμέτωποι οι αγωνιστές και αγωνίστριες, οι πληβείοι, οι νεολαίοι, οι μαθητές και φοιτητές, οι πρόσφυγες και μετανάστες, τη συνθήκη μέσα στην οποία η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία αντιμετωπίζει από την μια πλευρά τις εγκληματικές κρατικές πολιτικές διαχείρισης της πανδημίας, την φτώχεια, την εξαθλίωση και από την άλλη τη διαρκή απειλή της κρατικής καταστολής. Απάντηση σε αυτή την επίθεση αλλά και στη γενικευμένη επιχείρηση τρομοκράτησης της κοινωνικής βάσης αποτέλεσε η τεράστια διαδήλωση στη Ν. Σμύρνη, οι συγκεντρώσεις στις πλατείες και οι πορείες σε δεκάδες πόλεις και γειτονιές. Αποτέλεσμα αυτών των κινητοποιήσεων και των αντιστάσεων που παρήχθησαν ήταν η υποχώρηση της εντεινόμενης καταστολής και το προσωρινό όριο που τέθηκε απέναντι της, καθώς η καταστολή και η δόμηση ενός αστυνομικού κράτους ήταν η κεντρική κρατική επιλογή για την διαχείριση της πανδημίας και γενικότερα. Μια κρατική επιλογή που τέθηκε για ακόμα μια φορά σε εφαρμογή μέσα από την επίθεση στη μεγαλειώδη διαδήλωση της Ν.Σμύρνης, μέσα από το όργιο καταστολής και το αστυνομικό πογκρόμ που εξαπολύθηκε στους δρόμους της περιοχής με ξύλο, δακρυγόνα, κρότου λάμψης στο σωρό, με εισβολές σε πολυκατοικίες και καταστήματα, με τον βασανισμό και τη σεξουαλική παρενόχληση συλληφθέντων και συλληφθεισών, με την κατασκευή ενός τεράστιου κατηγορητηρίου για όσους βρέθηκαν όμηροι στα χέρια των κρατικών δολοφόνων και με την εκδικητική και αβάσιμη προφυλάκιση 3 ανθρώπων.
Μετά από 65 μέρες, η απεργία πείνας του Δ. Κουφοντίνα έληξε, χωρίς να έχει πετύχει τον αντικειμενικό στόχο της, αποτελώντας όμως μια πολύ σημαντική στιγμή του κοινωνικού και ταξικού αγώνα. Το αίτημα του απεργού πείνας δεν δικαιώθηκε, όμως η αγωνιστική συνείδηση, που οδήγησε αγωνιστές και αγωνίστριες να βρεθούν στον δρόμο μπροστά στην κατασταλτική μανία των κρατικών ταγμάτων εφόδου, ένωσε το νήμα με τις χιλιάδες κόσμου που στη συνέχεια διαδήλωναν επί μέρες σε δεκάδες πόλεις της χώρας ενάντια στην κρατική καταστολή, με τις δυναμικές κινητοποιήσεις φοιτητών και φοιτητριών, με τους χιλιάδες διαδηλωτές που γέμισαν τους δρόμους της Ν. Σμύρνης, με τις μαζικές διαδηλώσεις σε πόλεις και γειτονιές ενάντια στην αστυνομοκρατία, με τον αγώνα για την ενίσχυση της δημόσιας υγείας ενάντια στη δολοφονική κρατική διαχείριση της πανδημίας. Και είναι αυτή η αγωνιστική συνείδηση που κρατά ζωντανή τη διαρκή μάχη απέναντι στην κρατική και καπιταλιστική δυστοπία, που με πυξίδα το γκρέμισμα του χρεοκοπημένου συστήματος, το οποίο σπέρνει τον θάνατο και την τρομοκρατία, συνεχίζει να κινείται στην κατεύθυνση της οικοδόμησης μιας νέας κοινωνίας αλληλεγγύης, ισότητας, για ζωή, υγεία, ελευθερία.
Ο φόβος των εξουσιαστών για την ώρα του πληβειακού ξεσηκωμού μεγαλώνει. Ας τον κάνουμε πραγματικότητα. Η λύση βρίσκεται στον δρόμο του αγώνα. Εκεί που μπορούν να συντριβούν οι νόμοι και η δύναμη των ένστολων φρουρών της ζωής μας. Οργάνωση με ακηδεμόνευτους και αδιαμεσολάβητους όρους σε όλα τα κοινωνικά μέτωπα. Ενότητα στη βάση, συντονισμός στη δράση. Αλληλεγγύη και αντίσταση!
Ούτε υγεία ούτε ελευθερία, το κράτος σπέρνει θάνατο και τρομοκρατία.
• Αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατούμενους, που βρίσκονται αντιμέτωποι με το καθεστώς εξαίρεσης.
• Αλληλεγγύη στον αγώνα των υγειονομικών για ενίσχυση της δημόσιας υγείας.
• Αλληλεγγύη σε όσους αντιστέκονται στις σχολές, τους χώρους εκμετάλλευσης, τις γειτονιές και τους δρόμους.
• Αλληλεγγύη στους διωκόμενους για τις κινήσεις αλληλεγγύης στην απεργία πείνας του Δ. Κουφοντίνα.
• Αλληλεγγύη στους διωκόμενους και άμεση απελευθέρωση των προφυλακισμένων για τα γεγονότα της Ν. Σμύρνης.
• Αλληλεγγύη σε πρόσφυγες και μετανάστριες, ενάντια στις δολοφονίες στα σύνορα, τον εγκλεισμό σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, την εκδίωξη από χώρους στέγασης και την εξαθλίωση.
Οργάνωση και αγώνας για την κοινωνική επανάσταση, την αναρχία και τον ελευθεριακό κομμουνισμό.
Αναρχική Πολιτική Οργάνωση – Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων