ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΜΑΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ/ΣΤΟΥΣ ΣΠΟΥΔΑΣΤΡΙΕΣ/ΕΣ ΤΩΝ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΩΝ ΣΧΟΛΩΝ
Κύριο χαρακτηριστικό της σημερινής εποχής αποτελούν οι συνεχείς και πολυεπίπεδες κρίσεις του συστήματος πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης της κοινωνίας, του κρατικού- καπιταλιστικού- πατριαρχικού συστήματος εξουσίας. Η συστημική συνδεσιμότητα ως απόρροια της παγκοσμιοποίησης οδήγησε σε έναν κόσμο πλήρως αλληλεξαρτώμενο, βαθιά πολύπλοκο, όπου τα γεγονότα διαδραματίζονται με πρωτοφανή μεγάλη ταχύτητα. Μπορούμε να δούμε την ταχύτητα παντού στην κοινωνική δυσαρέσκεια, τις τεχνολογικές αλλαγές, τους γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς, τις κρίσεις του χρηματοπιστωτικού συστήματος, τις αναδιαρθρώσεις στην εργασία, καθώς και την αλλαγή των χαρακτηριστικών της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Όλες αυτές οι ασύνδετες φαινομενικά καταστάσεις έχουν μία κοινή ρίζα, την βασική αρχή του καπιταλιστικού συστήματος, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Εντός αυτού του πλαισίου, το κράτος από το 2019 έως σήμερα έχει περάσει μία σειρά νόμων που βασικό σκοπό έχει την πλήρη αποδυνάμωση των κοινωνικών αντιστάσεων, με την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, τον νόμο για την περιστολή των διαδηλώσεων, την ψήφιση του νέου ποινικού κώδικα, τον νόμο 4777 που φέρνει την πανεπιστημιακή αστυνομία, καθώς και τις συνεχείς διώξεις αγωνιστών με αποτέλεσμα την φυλάκιση αρκετών εξ’ αυτών. Η συνεχής πρόσληψη κάθε λογής μπάτσων, η υλικοτεχνική αναβάθμιση της αστυνομίας, καθώς και η όξυνση της επιτήρησης από τις μυστικές (παρα)κρατικές υπηρεσίες δείχνουν ότι η εξουσία φιλοδοξεί, όχι απλώς να προλάβει να αντιμετωπίσει τις κοινωνικές συγκρούσεις που έπονται, αλλά να προλάβει ακόμα και τη δημιουργία τους.
Γιατί θεωρούμε ότι δεν υπάρχει άλλη λύση από τον αδιαμεσολάβητο αντι-κρατικό και αντι-καπιταλιστικό αγώνα; Γιατί ακριβώς η ίδια η μετεξέλιξη και ο εκσυγχρονισμός του καπιταλισμού προκύπτει από κρίσεις που το ίδιο το σύστημα παράγει, και ενώ οι βαθιές αντιθέσεις του φαίνονται να θίγουν την υπόσταση του, αντιθέτως αυτό που κάνουν πραγματικά είναι να επανατοποθετούν το πρόβλημα με νέους και σκληρότερους όρους για τους από τα κάτω. Πιο ειδικά, η επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού επικύρωσε θεσμικά/νομοθετικά την πλήρη απαξίωση κάθε τι δημόσιου και επέβαλε την απόλυτη κυριαρχία των αγορών στις ζωές μας. Με σημαία την ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού, τον ατομοκρατισμό, τον καταναλωτισμό και την ιδιώτευση, ο κόσμος εισήλθε σε μία τροχιά που η υγεία, η παιδεία, οι μετακινήσεις, η τέχνη… αποτελούν απλώς ένα προϊόν με το ανάλογο κέρδος.
Η βασική κατεύθυνση του νεοφιλελευθερισμού σχετικά με την παιδεία και την γνώση είναι ότι η εκπαιδευτική διαδικασία οφείλει να συνδέεται με την οικονομική δραστηριότητα σε επίπεδο καταμερισμού της εργασίας και εσωτερικής λειτουργίας της, και να σέβεται την θεμελιώδη αρχή της οικονομίας του κέρδους. Τα πτυχία χάνουν το ισχυρό τους αντίκρισμα στην αγορά εργασίας και στη διασφάλιση εργασιακών δικαιωμάτων και προσαρμόζονται στις ανάγκες του κεφαλαίου. Άρα, η τριτοβάθμια εκπαίδευση πλέον τείνει να αποτελέσει χώρο δημιουργίας και εκγύμνασης του νέου τύπου εργαζόμενου, ή ίσως καλύτερα του νέου τύπου ανθρώπου, απόλυτα ελεγχόμενου και κατευθυνόμενου, ανίκανου πια να εξεγερθεί ατομικά ή συλλογικά.
Από το 2010 έως σήμερα το ελληνικό κράτος υπό τις διαταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου έχει φέρει μία σειρά από μεταρρυθμίσεις, με αποτέλεσμα την όξυνση των ταξικών ανισοτήτων, την ανεργία και την μετανάστευση πολλών νέων στο εξωτερικό. Το προεδρικό διάταγμα 85, εκτός από όλα τα συντεχνιακά χαρακτηριστικά τα όποια έχει προβάλει, φανερώνει και την συνολικότερη σήψη τους συστήματος, καθώς η επίθεση στον πολιτισμό και τους ανθρώπους του αποτελεί μία ολομέτωπη επίθεση προς όλη την κοινωνία. Η υποβάθμιση των ζωών της πλειοψηφίας των καλλιτεχνών, στον τόπο τον οποίο γεννήθηκε το θέατρο, αποτελεί μία υπαρξιακή απειλή για όλη την κοινωνική βάση, καθώς η τέχνη γίνεται απλώς ένα χόμπι, και στην εποχή που ζούμε χόμπι έχουν μόνο όσοι διαθέτουν λεφτά και χρόνο. Η μόνη τέχνη που έχει αξία για το σύστημα είναι αυτή που μπορεί να μετρηθεί με χρήματα και η τέχνη που έχει το μεγαλύτερο κέρδος είναι αυτή που πληρώνει το λιγότερο δυνατόν τους ανθρώπους που την φτιάχνουν.
Εμείς, ως φοιτητές και φοιτήτριες, δεν βρίσκουμε καμία απολύτως διαφορά στους λόγους και τις αιτίες που αυτή την στιγμή υποβαθμίζεται το πτυχίο των σπουδαστών και σπουδαστριών των καλλιτεχνικών σχολών. Δεν βλέπουμε καμία διαφορά στο αποτέλεσμα. Δεν μας επιτρέπει η συνείδηση μας να σκεφτούμε ότι απλά πρόκειται για ένα συντεχνιακό ζήτημα, στο οποίο μόνο οι καλλιτέχνες θα πρέπει να βρουν μία λύση για τα εργασιακά τους δικαιώματα με το κράτος. Ο αγώνας των σπουδαστών/στριών των καλλιτεχνικών σχολών είναι αγώνας όλης της κοινωνίας, πόσο δε μάλλον του φοιτητικού κινήματος. Γιατί ακριβώς το ΠΔ 85 είναι κομμάτι της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης που έχει θεσπίσει την ελάχιστη βάση εισαγωγής, το ν + ν/2, τα τουρνικέ, το πιστοποιητικό παιδαγωγικής επάρκειας, την κατάργηση του ασύλου. Ο αγώνας που δίνεται αυτή την στιγμή είναι και δικός μας αγώνας και μία νίκη των σπουδαστών/στριών των δραματικών σχολών θα αποτελέσει μία νίκη ενάντια στο κράτος και την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση.
Ως αναρχικοί και αναρχικές πιστεύουμε ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για αυτόν τον αγώνα δεν είναι η καταστολή, αλλά οι ειδικοί στην πολιτική. Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα των σπουδαστών/τριών καλλιτεχνικών σχολών είναι ότι δεν περιμένουν από τους εκλεγμένους αντιπροσώπους, που αντιμετωπίζουν την πολιτική σαν μία πρακτική τέχνη, την οποία άλλοι κατέχουν και άλλοι όχι, και συνεπώς η πλειοψηφία θα πρέπει να αφήσει την ζωή της στα χέρια λίγων “ειδικών”. Αντίθετα, μιας και για εμάς η πολιτική δεν είναι θέμα τεχνικής, αλλά θέμα γνώμης, και θεωρώντας ότι ο λαός μπορεί και πρέπει να αυτοκυβερνηθεί, προτάσσουμε την άμεση δράση και τον αδιαμεσολάβητο ακηδεμόνευτο αγώνα χωρίς εκπροσώπους. Οφείλουμε να αναδείξουμε ότι η απόφαση των σπουδαστών/τριών να καταλάβουν το κτήριο, και πριν την περίοδο των Χριστουγέννων αλλά και μετά, αποτέλεσε την σπίθα αυτού του αγώνα, αλλά μπορεί να αποτελέσει και το καύσιμο του. Η κατάληψη ως μέσο αγώνα αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της αγωνιστικής ιστορίας και κουλτούρας στον ελλαδικό χώρο, με παρακαταθήκη την εξέγερση του Πολυτεχνείου, το μαθητικό κίνημα του ‘91, τους φοιτητικούς αγώνες του 2006-2007, την Δεκεμβριανή εξέγερση του 2008. Η μετατροπή των δραματικών σχολών σε κέντρα αγώνα σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, και Πάτρα κρατάει αναμμένη αυτή την αγωνιστική φλόγα και σίγουρα έχει δημιουργήσει αρκετά προβλήματα στους υψηλά ιστάμενους.
Η έντονη πολιτική πίεση που ασκείται αυτή την στιγμή στην κυβέρνηση είναι ακριβώς γιατί ο αγώνας των σπουδαστριών/ων είναι ακηδεμόνευτος και αδιαμεσολάβητος. Είναι ένας αγώνας που δίνεται από ανθρώπους που δεν προσκύνησαν κανέναν και δεν συμβιβάστηκαν με τίποτα, που διεκδικούν μία καλύτερη ζωή κυνηγώντας το όνειρο τους. Καθώς η θέληση να ακολουθήσεις την ζωή την οποία θες, και όχι αυτήν που σε αναγκάζουν να έχεις, μπορεί να φέρει τους πιο φαινομενικά δυνατούς αυτής της κοινωνίας στην πιο δύσκολη θέση.
Ζούμε την εποχή που σημασία έχει η εικόνα και όχι η ουσία, που μία ψευδαίσθηση μπορεί να ελέγξει την πραγματικότητα. Μία περίοδο που η εξουσία προσπαθεί αδιάκοπα να απονοηματοδοτήσει τα πάντα από τις ζωές μας και από τους αγώνες του χθες. Η επανανοηματοδότηση της ζωής μας, των αγώνων μας, των ονείρων μας δεν μπορεί παρά να έρθει από τον πολιτισμό μας. Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στους σπουδαστές και τις σπουδάστριες των δραματικών σχολών που τελούν υπό κατάληψη ( δραματική Σχολή Εθνικού Θεάτρου, δραματική Σχολή ΚΘΒΕ και ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας) ηθικά - υλικά - πολιτικά, όχι μόνο γιατί αγωνιζόμαστε ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, ενάντια στο κράτος και τον καπιταλισμό, αλλά γιατί πιστεύουμε ότι η τέχνη και ο πολιτισμός των “από τα κάτω” θα επανανοηματοδοτήσει το όραμα για την κοινωνική απελευθέρωση, θα προωθήσει μία τέχνη βαθιά αντισυστημική, δίνοντας το τελειωτικό χτύπημα στους εξουσιαστές αυτού του κόσμου.
Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ
ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΘΕΣΗ ΠΡΟΣ ΟΛΗ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
ΚΑΛΟΥΜΕ ΣΤΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ, ΔΕΥΤΕΡΑ 23/1 - 11:00
Πρωτοβουλία Αναρχικών Φοιτητών/-τριών Αθήνας