Αυτό που ονομάζεται «κρίση» σοβεί στον κόσμο τουλάχιστον μετά το 2008 και εξακολουθεί παίρνοντας ανεξέλεγκτες και απρόβλεπτες διαστάσεις. Με απλά λόγια, όταν ακούμε για κρίση σημαίνει ότι τα αφεντικά, οι κατέχοντες τεράστια μερίδα του κοινωνικού πλούτου δεν είναι ικανοποιημένοι από το ποσοστό και τον ρυθμό αύξησης των κερδών τους -όταν μια καπιταλιστική οικονομία καταρρέει λόγω των εγγενών αντιφάσεών της- ετοιμάζοντας έναν νέο κύκλο επίθεσης, στους μισθούς, τα δικαιώματα και τη ζωή μας, στις ζωές δηλαδή των φτωχών, των εργαζόμενων, των ανέργων. Έτσι και σήμερα, μετά την πανδημία του Covid-19 που έκανε έκδηλες τις διαδικασίες αφαίμαξης των πληβειακών στρωμάτων προσφέροντας την ευκαιρία στο κεφάλαιο να αυξήσει τα κέρδη του, εν μέσω του πολέμου στην Ουκρανία και των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών για την κυριαρχία στη νομή των ενεργειακών πηγών και την επικράτηση στις διεθνείς αγορές, η κρίση του καπιταλισμού παράγει ακόμη μεγαλύτερη εκμετάλλευση και εξαθλίωση.

Η αύξηση του κόστους διαβίωσης και η γενικευμένη ακρίβεια είναι η μοναδική προοπτική του καπιταλισμού για τη σωτηρία του. Οι τιμές στα βασικά αγαθά, στους λογαριασμούς του ρεύματος, του πετρελαίου και του αερίου, το κόστος των ενοικίων αυξάνονται κατακόρυφα και επιθετικά προς τα κατώτερα στρώματα. Κι όσο περνάει ο καιρός είναι μαθηματικά βέβαιο πως όλο και μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας θα έρχονται αντιμέτωπα με τις ολέθριες συνέπειες αυτής της κρίσης. Άνθρωποι δίχως την δυνατότητα πρόσβασης σε βασικά προϊόντα σε σπίτια δίχως τις βασικές παροχές σε ρεύμα και θέρμανση. Και αποτελεί ξεκάθαρη προσπάθεια αποποίησης των ευθυνών των κυβερνώντων η μεταφορά των ευθυνών στη «διεθνή συγκυρία» και τον «πόλεμο». Πολύ παραπάνω καταδεικνύει τις σχέσεις τους και την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ντόπιων ολιγαρχών και αποτελεί σαφή συνδήλωση ότι δεν είναι καθόλου διατεθειμένοι να κάνουν την παραμικρή υποχώρηση για τη λήψη μέτρων ανακούφισης των εργαζομένων και πραγματικής στήριξης της κοινωνίας. Σε αυτήν τη συνθήκη, οι φαινομενικές αυξήσεις στον κατώτατο μισθό και οι μειώσεις των λογαριασμών αποτελούν χυδαίες γελοιότητες και μπορούν να λειτουργήσουν μόνο ως στάχτη στα μάτια.

Ακόμη χειρότερα, η αδηφάγος λαιμαργία των αφεντικών για μεγαλύτερα κέρδη οδηγεί στον πλειστηριασμό των κατοικιών των ανθρώπων που δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στις ορέξεις τους αδιαφορώντας φυσικά πλήρως για τους ίδιους και τις ζωές τους. Η πρόσφατη περίπτωση του πλειστηριασμού κατοικίας στις Συκιές αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα αυτής της κατάστασης. Πιο συγκεκριμένα, η τράπεζα Eurobank έχει βγάλει σε πλειστηριασμό από τις 19/5 το διαμέρισμα τετραμελούς οικογένειας με άνεργο πατέρα, μητέρα Αμεα και δύο φοιτήτριες. Η μεθόδευση της κατάργησης και η υποτίμηση της προστασίας της πρώτης κατοικίας επιβουλεύεται από την έναρξη των μνημονίων και οι διαδικασίες πλειστηριασμού διευκολύνθηκαν από τις σχετικές διατάξεις για την ηλεκτρονική διεξαγωγή τους που θεσμοθέτησε η κυβέρνηση Σύριζα το προηγούμενο διάστημα.

Αυτή είναι η πραγματικότητα που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε και μέσα στην οποία οφείλουμε να δράσουμε. Είναι ο δυστοπικός μονόδρομος που έχει να μας υποσχεθεί η καπιταλιστική βαρβαρότητα. Η κρατική διαχείριση της πανδημίας, αλλά και γενικότερα η προσπάθεια αναδιάρθρωσης μέσω περαιτέρω καταπίεσης και εξαθλίωσης των πληβείων του καπιταλισμού, κάνει ακόμα πιο εμφανή τα αδιέξοδα του και την αδυναμία του ίδιου του συστήματος να επιτρέψει στους καταπιεσμένους να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Ενόσω οι πολεμικές εμπλοκές και συρράξεις σε διάφορα σημεία του πλανήτη φέρνουν το τέρας του πολέμου όλο και πιο κοντά. Απέναντι στην ακρίβεια, την υποτίμηση των ζωών, τη φτωχοποίηση και την καταπίεση, απέναντι σε πολέμους και εθνικισμό, απέναντι σε κράτη και αφεντικά που καταδυναστεύουν τις ζωές μας να εντείνουμε τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες.

Καμία διαπραγμάτευση των αναγκών μας. Η στέγαση, η σίτιση και πρόσβαση σε ρεύμα, θέρμανση και νερό δεν αποτελούν πολυτέλειες ούτε τίθενται προς διαπραγμάτευση. Με όπλα μας την κοινωνική και ταξική αλληλεγγύη και την αυτοοργάνωση σε γειτονιές και χώρους δουλειάς να διεκδικήσουμε τα εργατικά μας δικαιώματα και να ακυρώσουμε στην πράξη κάθε απόπειρα έξωσης. Μόνο ο λαός σώζει τον λαό. Ενάντια στην κρατική και καπιταλιστική επίθεση, να οξύνουμε την αντιπαράθεση με τα αφεντικά. Να τελειώνουμε με τους πλειστηριασμούς να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας.

Ενάντια στην ακρίβεια, το κράτος & το κεφάλαιο

Όλα για όλους. Στέγαση, Τροφή, Υγεία, Παιδεία

Συγκέντρωση ενάντια στους πλειστηριασμούς κατοικίας, Τετάρτη 1 Ιουνίου στις 13:00 Τσιμισκή με Αριστοτέλους, έξω από κεντρικό υποκατάστημα της Eurobank.

Τοπικός Συντονισμός Θεσσαλονίκης

της Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης - Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων

//ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΥΣ ΤΕΤΑΡΤΗ 1/6 13:00
ΤΣΙΜΙΣΚΗ ΜΕ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ
(Στο κεντρικό κατάστημα της Eurobank)
Η ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΒΙΑ ΤΑΞΙΚΗ

Καθημερινά βιώνουμε τι σημαίνει καπιταλιστική κρίση. Από το 2008 και μετά -τουλάχιστον- ακούγαμε και συνηθίσαμε να ζούμε στην οικονομική κρίση, μειώσεις μισθών, απολύσεις κι ανεργία, μαύρη κι επισφαλής εργασία, φουσκωμένοι λογαριασμοί, κομμένα «ρεύματα», απλήρωτα νοίκια, αποκλεισμοί από κοινωνικές παροχές όπως παιδεία και υγεία, ακρίβεια σε βασική είδη. Η φτώχεια, η ανισότητα, η λεηλασία κι η εξαθλίωση είναι ο βασικός τρόπος για να περιγράψουμε την κρατική-καπιταλιστική πραγματικότητα. Ήδη από τις προ-κόβιντ εποχές είχαν ξεκινήσει οι συζητήσεις για την οικονομική κρίση που έρχεται σ '΄έναν κόσμο που καταρρέει.
Δύο χρόνια μετά, με την πανδημία του κόβιντ να 'χει στοιχήσει τη ζωή σε τουλάχιστον 27.500 ανθρώπους μόνο στον ελλαδικό χώρο, αρχίζουμε και βιώνουμε ακόμα πιο έντονα την κρίση τα αποτελέσματα της υγειονομικής κρίσης. H κρίση στην εφοδιαστική αλυσίδα, λόγο του κόβιντ, η αισχροκέρδεια των βιομήχανων, των κλινικαρχών και των αλυσίδων εμπορίου, έχουν δημιουργήσει ενεργειακή φτώχεια. Τα κράτη κατηγορούν την κοινωνική βάση για υπερκατανάλωση ενέργειας που μολύνει το περιβάλλον, μετακυλώντας το κόστος της μετάβασης σε Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας σε εμάς. Την ίδια στιγμή οι ενεργοβόρες βιομηχανίες, εφοπλιστικές κι αεροπορικές εταιρείες ξεζουμίζουν τους φυσικούς πόρους του πλανήτη για να πλουτίζουν οι πλουσιότεροι αυτού του κόσμου. Ακόμα πιο έντονα τα κράτη σπαταλούν πόρους κι ενέργεια για να ενισχύσουν την πολεμική βιομηχανία και τις ένοπλες δυνάμεις για να αναβαθμίσουν τον γεωπολιτικό τους ρόλο σε βάρος των λαών αυτού του κόσμου.

Όσο λοιπόν η οικονομική, υγειονομική, ενεργειακή, περιβαλλοντική -κι οποιαδήποτε άλλη- κρίση αποτελούν απλά ένα συμπλήρωμα της κρατικής-καπιταλιστικής πραγματικότητας το βασικό ερώτημα για τα αφεντικά και την εξουσία είναι πως θα μετακυλήσουν την κρίση στις πλάτες της κοινωνικής βάσης. Πώς αλλιώς θα συνεχίσει το κράτος να αναπαράγεται και να επιβάλλεται, αν δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα της κυρίαρχης οικονομικής ελίτ που το συντηρεί και το επιβάλλει; Πώς αλλιώς θα συνεχίσουν τα αφεντικά να πλουτίζουν, να συντηρούν τα προνόμια τους και το καπιταλιστικό σύστημα να αναπαράγεται και να κερδοφορεί σε κάθε πεδίο της κοινωνικής ζωής, σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας;
Από τις αρχές του φθινοπώρου του 2021 βρίσκεται σε εξέλιξη ένα κύμα ανατιμήσεων σε καταναλωτικά και βιομηχανικά είδη, ένα νέο κύμα ακρίβειας που επηρεάζει βασικά αγαθά, όπως ρεύμα, φυσικό αέριο, καύσιμα, τρόφιμα. Με αυτόν τον τρόπο συντελείτε έμμεση μείωση μισθών και αναδιανομή του πλούτου προς τα αφεντικά, αφού ο βασικός μισθός δεν φτάνει καν να καλύψει αυτές τις ανάγκες. Την ίδια στιγμή η κοινωνική βάση συμπιέζεται και αποκλείεται από όλο και περισσότερα πεδία επιβαρύνοντας την καθημερινότητα της, ενώ τα αφεντικά καρπώνονται τον πλούτο ιδιωτικοποιώντας και ενισχύοντας την κερδοφορία τους.
Το παράδειγμα της πανδημίας ανέδειξε με τον χαρακτηριστικότερο τρόπο τις προθέσεις των αφεντικών. Από την αρχή της υγειονομικής κρίσης το κράτος αδιαφόρησε για την προστασία της ανθρώπινης ζωής, αντί να ενισχύει το ΕΣΥ, να προσλάβει προσωπικό, να πάρει μέτρα για την πρόληψη της μετάδοσης του ιού επέλεξε να αναπαράγει το αφήγημα της «ατομικής ευθύνης», να απολύσει, να σπρώξει χιλιάδες ασθενείς στον ιδιωτικό τομέα, να συγχωνεύσει κλινικές και νοσοκομεία και να βοηθήσει το ιδιωτικό κεφάλαιο να κερδοφορεί σε κοινοπραξίες κι εργολαβίες.

ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΙ
Όπως ήταν αναμενόμενο, έπειτα από όλη ατην επίθεση στα βασικά κοινωνικά αγαθά, αντιμετωπίζουμε ξανά την επίθεση στην πρώτη κατοικία μέσω των πλειστηριασμών. Κράτος και κεφάλαιο με μοναδικό σκοπό το κέρδος και την φτωχοποιηση των κατατρεγμένων του κόσμου, του στερούν όλα τα μέσα επιβίωσης. Διαλύουν τη δημόσια υγεία, ιδιωτικοποιούν τα κοινωνικά αγαθά, το ρεύμα, το νερό, μας αποκλείουν από την πρόσβαση στην παιδεία. Στην ίδια αλληλουχία οι κρατικοί μηχανισμοί και οι κεφαλαιοκρατες τραπεζίτες μας στερούν τη πρόσβαση στη στέγαση, αλλά θα μας βρουν απέναντι τους με κάθε κόστος και δίπλα σε όσους χτυπούν και επιτίθονται.
Στην Θεσσαλονίκη, στην περιοχή των Συκεών, η οποία μπήκε το τελευταίο διάστημαστο στόχαστρο των τραπεζιτών, επιδιώκεται με κάθε τρόπο να αρπαχτούν τα σπίτια φτωχών οικογενειών. Πιο συγκεκριμένα πριν κάποιες
μέρες η Eurobank έβγαλε σε πλειστηριασμό το διαμέρισμα 80τ.μ. τετραμελούς οικογένειας (πατέρας άνεργος, μητέρα ΑΜΕΑ και δυο παιδιά φοιτητές) για υπόλοιπο χρέους 30.000 ευρώ (κι ενώ έχει ήδη πληρώσει 80.000 ευρώ). Και παρά την δικαστική προσφυγή τηςοικογένειας και εν αναμονή της απόφασης του δικαστηρίου, το σπίτι εκπλειστηριάστηκε για 56.050 ευρώ. Τόσο αξίζουν οι κόποι μιας ζωής
για τους τραπεζίτες και τους κεφαλαιοκρατες.

Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΤΩΝ "ΛΙΓΩΝ"
Αντίστοιχη διαχείριση γίνεται και στο κομμάτι της εκπαίδευσης. Η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση επιταχύνθηκε στα χρόνια της πανδημίας, κλείνοντας τον μεταπολιτευτικό κύκλο, καταργείται το άσυλο, περνάνε νόμοι για όριο φοίτησης και διαγραφές φοιτητ(ρι)ών, η αστυνομία αποκτά ειδικό «σώμα» για τα πανεπιστήμια, τα σχολεία κι οι σχολές συγχωνεύονται, λειτουργούν με κριτήρια ανταγωνισμού και στόχους εταιρείας, οι εξετάσεις είναι διαρκείς κι αυξανόμενες, «ανεβάζοντας» το κόστος φοίτησης κι αποκλείοντας δεκάδες χιλιάδες από την τριτοβάθμια. Την ίδια στιγμή προωθείται η επαγγελματική εκπαίδευση, η οποία αντανακλά με τους πιο χυδαίους όρους την καπιταλιστική πραγματικότητα, της μαύρης κι επισφαλής εργασίας που αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της.

Η ΜΕΡΙΜΝΑ ΚΕΡΔΟΦΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΡΓΟΛΑΒΙΕΣ
Η επιβολή διδάκτρων σε παροχές που μέχρι πριν θεωρούνταν δωρεάν, είναι απλά η επιτομή μιας αέναης διεργασίας κέρδους κι αποκλεισμών. Ήδη ορισμένες σχολές ξεκινούν προπτυχιακούς κύκλους σπουδών με αντίτιμο, ενώ τα μεταπτυχιακά και τα ενισχυτικά εκπαιδευτικά προγράμματα, απαραίτητα για την αγορά εργασίας, είναι σχεδόν κανονικοποιημένα με αντίτιμο. Παρ' όμοια η άλλοτε μέριμνα για τους/ις φοιτητ(ρι)ές είναι απλά πεδίο κερδοφορίας για εργολάβους. Τα νοίκια ακριβαίνουν σε όλες τις πόλεις και η αξιοπρεπής στέγαση απομακρύνεται όλο και περισσότερο. Την ίδια στιγμή οι φοιτητικές εστίες βαράνε διάλυση και οι θέσεις είναι ελάχιστες. Οι εστιακοί/ες φοιτητ(ρι)ές αντιμετωπίζουν καθημερινά προβλήματα όπως η έλλειψη ζεστού νερού, θέρμανσης, ίντερνετ και σίτισης. Με τις σχολές απομακρυσμένες, τις εστίες μακριά από τα ιδρύματα και τα αυξημένα ενοίκια ακόμα και η μετακίνηση των φοιτητ(ρι)ών αποτελεί ένα επιπρόσθετο βάρος για το κόστος φοίτησης.

Η ίδια κατεύθυνση, δηλαδή της κερδοφορίας των αφεντικών και του αποκλεισμού με ταξικά κριτήρια, υπάρχει κι όσον αφορά την σίτιση. Ήδη από το 2013 γίνονται κοινοπραξίες ή εξ ολοκλήρου αναλήψεις από εργολαβίες, φυσικά δε μιλάμε για «φιλάνθρωπες» εταιρείες αλλά για αφεντικά που επιθυμούν να κερδοφορούν. Αποτέλεσμα είναι η μείωση της ποιότητας και της ποσότητας του φαγητού, ενώ στις περισσότερες περιπτώσεις ο προϋπολογισμός παραμένει σταθερός. Επιπλέον ιδιαίτερα στα χρόνια της πανδημίας είδαμε προσπάθειες περιορισμού της σίτισης με κάρτες εισόδου, ελέγχους πιστοποιητικών και πάσο. Αποτελεί διαχρονική επιδίωξη των εργολάβων και των διοικήσεων η μείωση των εξυπηρετούμενων από την λέσχη παρά την ολοένα και μεγαλύτερη φτωχοποίηση. Επιπλέον μειώσεις γίνονται και στο προσωπικό με αποτέλεσμα τεράστιες ουρές, ελλιπή εξυπηρέτηση κι αποκλεισμό για όσους/ες δεν έχουν τον χρόνο να περιμένουν.
Η εργασία είναι σχεδόν υποχρεωτική, οι μόνες επιλογές είναι η μαύρη εργασία κι η επισφάλεια, οι μόνες προοπτικές. Με τις προαναφερθείσες συνθήκες τόσο στις ανατιμήσεις βασικών αγαθών αλλά και στην αύξηση του κόστους φοίτησης - κυρίως με την μείωση της μέριμνας- καθίσταται η εργασία υποχρεωτική και για τους/τις φοιτητ(ρι)ές.

Ενάντια στην ολοένα αυξανόμενη επίθεση στην τάξη μας να εντείνουμε την ταξική σύγκρουση με το κράτος και τα αφεντικά. Με όπλα μας την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη οργανωνόμαστε σε κάθε κοινωνικό πεδίο για να οργανώσουμε την κοινωνική και ταξική αντεπίθεση. Με μαζικές γενικές συνελεύσεις, ανοιχτά πλαίσια, οργάνωση στην βάση, καταλήψεις, συγκρούσεις και διαδηλώσεις να υπερασπιστούμε το δημόσιο έξω και πέρα από το κράτος ενάντια στους αντεργατικούς νόμους και την εντεινόμενη φτωχοποίηση της κοινωνικής βάσης.

ΝΑ ΜΗΝ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥΣ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΙ ΑΓΩΝΑΣ ΣΕ ΣΧΟΛΕΙΑ, ΣΧΟΛΕΣ, ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ & ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ
ΠΑΙΔΕΙΑ - ΥΓΕΙΑ - ΤΡΟΦΗ - ΣΤΕΓΑΣΗ
ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ/ΕΣ

Αναρχική Συνέλευση Φοιτητ(ρι)ών Quieta Movere