Κάλεσμα στη συγκέντρωση αλληλεγγύης στους συλληφθέντες/-ίσσες της κατειλημμένης πρυτανείας ΕΚΠΑ στα δικαστήρια Ευελπίδων την Τρίτη 22/10, 10:30, κτίριο 12

Η κατάληψη της Πρυτανείας του ΕΚΠΑ ήταν μια σταγόνα από την καταιγίδα που έρχεται

Το ΠΔ85 ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για τους σπουδαστές και τις σπουδάστριες που έχουν αφιερωθεί στον σκοπό της δημιουργίας. Εκτός από ένα χτύπημα στα εργασιακά τους δικαιώματα ήταν και ένα χτύπημα στο κύρος και την αξία του ίδιου του πολιτισμού και της τέχνης, πόσο μάλλον στον τόπο όπου γεννήθηκε το θέατρο και η τραγωδία.
Έτσι το αναδυόμενο αγωνιστικό υποκείμενο των σπουδαστών και σπουδαστριών των δραματικών σχολών έπιασε το νήμα των αγώνων των τελευταίων πέντε δεκαετιών και ξεκίνησε ένα κύμα καταλήψεων σε σχολές και κεντρικές σκηνές. Δημιουργήθηκε ένα πολύμορφο κίνημα που μετέφερε τα χαρακτηριστικά του στο δρόμο και έθεσε το κύριο πολιτικό επίδικο της εποχής μας. Να αγωνιστούμε ενάντια στην υποβάθμιση των ζώων μας.
Από την πρώτη στιγμή που ο σύλλογος σπουδαστών/-τριών της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου ανακοίνωσε την πρώτη κατάληψη της σχολής του στις 22 Δεκεμβρίου, παρατηρήσαμε και εκτιμήσαμε την δυναμική αυτού του αγώνα. Ακριβώς γιατί ο αγώνας των σπουδαστ(ρι)ών αυτών ήταν ακηδεμόνευτος και αδιαμεσολάβητος.
Είμαστε όλοι και όλες εμείς που βρεθήκαμε και αγωνιστήκαμε δίπλα δίπλα στις καταλήψεις και κινητοποιήσεις των δραματικών σχολών, που πορευτήκαμε στον δρόμο ενάντια στο ΠΔ85 και την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, που διαδηλώσαμε μαζί με χιλιάδες ανθρώπους ενάντια στις κρατικές και καπιταλιστικές δολοφονίες στις ράγες των τρένων, στα νοσοκομεία και στα σύνορα, διεκδικώντας το δίκιο και τη ζωή που μας αξίζει.
Ο πλούτος και η δυναμική του κινήματος κρύβεται μέσα στις συνειδήσεις των ίδιων τους των ανθρώπων. Ακριβώς γιατί καθ’ όλη την διάρκεια της μάχης αυτής, οι πορείες, οι δράσεις, οι καταλήψεις ως κέντρα αγώνα, γεννήσαν ένα βίωμα για τον καθένα και τη καθεμία που έσπασε την κανονικότητα της καπιταλιστικής κυριαρχίας, δημιούργησε σχέσεις συντροφικότητας μεταξύ των αγωνιζομένων, συλλογικοποίησε την οργή ενάντια στο κράτος, και πάλεψε για το όραμα ενός κόσμου ισότητας και αλληλεγγύης. Οι καταλήψεις εδαφικοποίησαν την αντίσταση του υποκειμένου και οδήγησαν στην επανοικειοποίηση του κοινωνικού του χώρου. Σπάσανε το δόγμα της ιδιοκτησίας και προέβαλαν τις αξίες της κοινοκτημοσύνης και τις αντι-ιεραρχικότητας. Αυτά λοιπόν τα βιώματα και ακόμα περισσότερα που χρειάζονται χιλιάδες σελίδες για να περιγράφουν είναι η μαγιά της σύνθεσης μιας συλλογικής συνείδησης που έχει δημιουργηθεί.
Το πρωί της 13/03 καταλάβαμε την Πρυτανεία του ΕΚΠΑ ως “Κίνηση Φοιτητών/τριών Σπουδαστριών/ών για την Ελευθεριακή Οργάνωση στην Βάση” , στην καρδιά της αθηναϊκής μητρόπολης, για να συνδέσουμε τους αγώνες μας, να ενώσουμε τις φωνές μας και να χαράξουμε μία κοινή πορεία για τον αγώνα ενάντια στην υποβάθμιση των ζώων μας, δηλαδή τον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση, αποσκοπώντας στην δημιουργία ενός κέντρου αγώνα ανοιχτό προς όλη την κοινωνία και την νέα γενιά που επιθυμεί να συλλογικοποιηθεί εκτός κομματικών παρατάξεων και ιεραρχιών. Η Πρυτανεία του ΕΚΠΑ, ένα κτήριο επιφορτισμένο με τους αγώνες που εδαφικοποίησε στο παρελθόν, ανέδειξε ένα πλήθος νοημάτων και αποτέλεσε ένα αγκάθι στα σχέδια αποκλιμάκωσης ενός αγώνα που απέκτησε εκθετική αύξηση με βάση την επιρροή των καλλιτεχνών και παράλληλα την απονομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος έπειτα από την κρατική καπιταλιστική δολοφονία στα Τέμπη. Αποτέλεσε την υλική έκφραση της σύνδεσης μεταξύ σπουδαστικού και φοιτητικού υποκειμένου και αποκρυστάλλωσε τις αδιαμεσολάβητες σχέσεις αλληλεγγύης που δημιουργήθηκαν στον δρόμο εκείνες τις ημέρες. Υπερασπίστηκε το άσυλο και τον κοινωνικό του χαρακτήρα θέτοντας ένα ανάχωμα αντίστασης στην πολιτική της προληπτικής αντι-εξέγερσης που βλέπουμε να εφαρμόζεται μέσα στις σχολές μας. Αλλά πάνω απ’ όλα για εμάς ως Πρωτοβουλία Αναρχικών Φοιτητών/-τριών Αθήνας οι 18 μέρες που περάσαμε μέσα στην Πρυτανεία μαζί με τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που μπήκαμε μαζί ή γνωριστήκαμε στην συνέχεια μαζί τους μας έκανε να καταλάβουμε, πως ο αγώνας και η δράση επιταχύνει και μετουσιώνει τις συντροφικές σχέσεις, πως η ουτοπία γίνεται πραγματικότητα και η αδάμαστη δύναμη της θέλησης μπορεί να κοιτάξει κατάματα τους δολοφόνους που αποφασίζουν για τις ζωές μας καθημερινά και να κάνει πράξη την φράση ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ.
Την Πέμπτη 30/3, στις 6:00 τα ξημερώματα ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις καταπάτησαν το πανεπιστημιακό άσυλο εισβάλλοντας στην επί 18 ημέρες κατειλημμένη Πρυτανεία και συνέβαλαν 10 αγωνιστές, σπουδαστές/-τριες, φοιτητές/-τριες και ανάμεσά τους και ένας αλληλέγγυος. Το έδαφος για την εκκένωση προετοιμαζόταν από την προηγούμενη μέρα μέσω δημοσίευσης σε άρθρο εφημερίδας, στην οποία ο Πρύτανης έδινε δημόσια την συγκατάθεσή του.
Από την αρχή του εγχειρήματος το κράτος και οι πρυτανικές αρχές είχαν εφαρμόσει σχέδιο περικύκλωσης και αποκλεισμού της Πρυτανείας από αστυνομικές δυνάμεις, αποστερώντας από στοιχειώδεις πόρους διαβίωσης (τροφή, θέρμανση, φάρμακα). Κατά την διάρκεια της κατάληψης απαγορεύτηκε η είσοδος δημοσιογράφων, δικηγόρων, έγιναν τραμπουκισμοί και δεκάδες προσαγωγές αλληλέγγυου κόσμου, με την αστυνομική βία να κορυφώνεται με τον ξυλοδαρμό ατόμου που επιχείρησε να αφήσει τρόφιμα στους καταληψίες. Το σχέδιο εκβιασμού με σκοπό την εγκατάλειψη του κέντρου αγώνα της κατειλημμένης πρυτανείας απέτυχε να κάμψει το σθένος και την αποφασιστικότητα των αγωνιζόμενων φοιτητών/τριών σπουδαστριών/των και αλληλέγγυων. Κατά τη διάρκεια αυτών των 18 ημερών, το πλήγμα που επιχειρήθηκε από τις δυνάμεις καταστολής μέσα από τον αποκλεισμό της κατάληψης απαντήθηκε με την διοργάνωση πλήθους συγκεντρώσεως και εκδηλώσεων στον χώρο των Προπυλαίων, με τη συμμετοχή πλήθους αλληλέγγυων.
Επιλέξαμε να αντισταθούμε μαχητικά, φοιτητές/-τριες και σπουδαστές/-τριες μαζί, απορρίπτοντας την συντεχνιακή αντίληψη και τα στερεότυπα που μας διαχωρίζουν. Έχοντας πλήρη συνείδηση της ταξικής μας θέσης, αντιληφθήκαμε ότι ο αγώνας ενάντια στο ΠΔ85 είναι κομμάτι του αγώνα ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση. Η εξίσωση των πτυχίων στο δημόσιο τομέα, κολλεγίων και ΑΕΙ, με το άρθρο 7 του ΠΔ85 είναι άλλο ένα κομμάτι που καταδεικνύει την αναγκαιότητα της σύνδεσης των δυο υποκειμένων. Μέσω της κίνησής μας αποσκοπούσαμε στην σύνδεση φοιτητικού και σπουδαστικού υποκειμένου για έναν συνολικότερο αγώνα ενάντια στην υποβάθμιση των ζωών μας. Οι καταλήψεις των καλλιτεχνικών σχολών και των κεντρικών θεάτρων άνοιξαν τον δρόμο για ένα κίνημα ακηδεμόνευτο, χωρίς διαμεσολαβητές και ειδικούς, που είχε ήδη κερδίσει ηθικά από την πρώτη στιγμή που αποφάσισε να αγωνιστεί.
Έπειτα από μήνες, ήρθε η ψήφιση του νέου νόμου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, το οποίο προβλέπει την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, παρακάμπτοντας το άρθρο 16 του Συντάγματος. Ο νόμος «Ελεύθερο Πανεπιστήμιο», όπως τον ονόμασαν οι ισοπεδωτές οτιδήποτε δημόσιου και ελεύθερου, έρχεται να επισφραγίσει το τέλος της δημόσιας και δωρεάν παιδείας, αφήνοντας τις σπουδές, τα πτυχία, το μέλλον, και τις ζωές μας στο έλεος της αγοράς, των επενδυτών, και των μανατζαρέων.
Σε αυτή τη συνθήκη, ξέσπασε ένα κίνημα με ένα τεράστιο κύμα καταλήψεων σε σχολές σε ολόκληρη την χώρα και μαζικές διαδηλώσεις όπου χιλιάδες άνθρωποι πλημμύρισαν τους δρόμους κάθε εβδομάδα.
Για εμάς, η προσπάθεια παράκαμψης του άρθρου 16, όπως και το ΠΔ85, αποτελούν κομμάτια της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης και της εξουσίας του Κράτους και του Κεφαλαίου πάνω στις ζωές μας γενικότερα. Γι’ αυτό και από την πρώτη στιγμή πιάσαμε το νήμα του αγώνα που δώσαμε την προηγούμενη περίοδο ενάντια στο ΠΔ85 και την δολοφονία των Τεμπών.
Κόντρα λοιπόν στο κλίμα ατομοκεντρισμού και ηττοπάθειας, το μήνυμα οφείλει να είναι ότι ο αγώνας συνεχίζεται με επιμονή και οργάνωση. Με όρους αντι-ιεραρχικούς, χωρίς ειδικούς και μη, αυτοοργανωμένα, να δημιουργήσουμε τις δομές που χρειάζεται το κίνημα για να σπάσει την ηγεμονία της γραφειοκρατικής ελίτ στα συλλογικά μας όργανα, να οριζοντιοποιήσουμε τις διαδικασίες μας, οι αξίες και οι θέσεις μας να διαχυθούν στην κοινωνική βάση και οι πλασματικοί διαχωρισμοί που δημιουργούν τάξεις εντός της τάξης να καταρρεύσουν. Μέχρι την ολοκληρωτική καταστροφή κράτους και κεφαλαίου, και την οικοδόμηση μιας κοινωνίας ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης.

Πρωτοβουλία Αναρχικών Φοιτητών/-τριών Αθήνας