ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ HOMAYOUN SABETARA
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ, ΤΡΙΤΗ 24/09, 10:00 ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ

Την Τρίτη 24 Σεπτέμβρη εκδικάζεται στη Θεσσαλονίκη η υπόθεση του Homayoun Sabetara, ενός Ιρανού μετανάστη που συνελήφθη τον Αύγουστο του 2021 στα ελληνοτουρκικά σύνορα, στην προσπάθειά του να φτάσει στη Γερμανία και να επανενωθεί με την οικογένειά του και από τότε είναι κρατούμενος στις ελληνικές φυλακές. Το Σεπτέμβρη του 2022 καταδικάστηκε πρωτόδικα σε 18 χρόνια κάθειρξη για παράνομη διακίνηση μεταναστών.
O Homayoun είναι ένας ακόμα από τους χιλιάδες μετανάστες που βρίσκονται στις ελληνικές φυλακές με την ίδια κατηγορία για παράνομη διακίνηση σε μία οργανωμένη προσπάθεια του ελληνικού κράτους τόσο να μετακυλίσει τις δικές του εγκληματικές ευθύνες όσο και να συγκαλύψει τη δολοφονική του δράση, βρίσκοντας ενόχους ανάμεσα στους κατατρεγμένους και τους απόκληρους. Στην υπόθεση των 9 επιζώντων από το ναυάγιο της Πύλου, αγνοήθηκαν μαρτυρίες επιζώντων, επίσημες και ανεπίσημες επικοινωνίες των δολοφόνων του λιμενικού, στοιχεία από τα κινητά των μεταναστών και στήθηκε ένα σαθρό κατηγορητήριο, βασισμένο σε τουλάχιστον ελλειπή στοιχεία, στέλνοντας ωστόσο στη φυλακή 9 ανθρώπους για ένα χρόνο! Στην υπόθεση του Homayoun ένας από τους βασικούς μάρτυρες κατηγορίας δεν εμφανίστηκε ποτέ στο δικαστήριο και παρά την αδικαιολόγητη απουσία του, το εφετείο αποφάσισε να παρατείνει την κράτηση μέχρι την επόμενη δικάσιμο όπου θα έχει εντοπιστεί ο μάρτυρας. Οργανώσεις όπως το BVMΝ και το LCL που παρακολούθησαν τη διαδικασία, ανέφεραν αρκετές παραβιάσεις των αρχών της δίκαιης δίκης, καταθέτοντας αναφορές, για παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου.
Η αντιμεταναστευτική πολιτική του ελληνικού κράτους δεν είναι αποκομμένη από τις δολοφονίες μεταναστών στα χερσαία και θαλάσσια σύνορα. Η υπογραφή της συμφωνίας για την “επέκταση” του φράχτη στον Έβρο κατά 35χλμ, ώστε να “αναβαθμιστεί” περαιτέρω η θωράκιση των εξωτερικών συνόρων της Ελλάδας και κατ’ επέκταση και της Ευρώπης σφραγίστηκε από τη δολοφονία εκατοντάδων προσφύγων και μεταναστών, στα ανοιχτά της Πύλου με 82 νεκρούς και 104 τραυματίες, αναδεικνύοντας με το χειρότερο τρόπο το ρόλο που επιτελεί η ρητορική περί ασφάλειας των συνόρων και οι φράχτες στα χερσαία σύνορα. Τα push-backs, οι παράνομες δηλαδή επαναπροωθήσεις μεταναστών, εξακολουθούν σε καθημερινή βάση, τα ναυάγια και οι πνιγμοί όσων επιχειρούν να διασχίσουν τα θαλάσσια σύνορα συνεχίζονται απρόσκοπτα, οι μετανάστες στοιβάζονται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και όσοι είχαν την “τύχη” να μείνουν σε κάποιο σχετικά αξιοπρεπές οίκημα μέσω κάποιου προγράμματος στέγασης, πετάχτηκαν στο δρόμο. Παρακολουθήσαμε κυβερνητικούς εκπροσώπους και σύσσωμο τον κρατικό μηχανισμό να επιχειρούν να διαψεύσουν τα δημοσιεύματα των New York Times που μιλούσαν για μυστικές φυλακές στον Έβρο όπου γίνονται συστηματικά βασανιστήρια σε πρόσφυγες και μετανάστες. Η προσπάθεια αποκλεισμού και εκτοπισμού των μεταναστ(ρι)ών από τον κοινωνικό ιστό και το κέντρο των πόλεων έχει σχεδόν ολοκληρωθεί με την άμεση μεταφορά τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, η διαδικασία χορήγησης ασύλου ολοένα και δυσχεραίνει και το νομικό οπλοστάσιο του κράτους αναβαθμίζεται μέσα από την πρόταση σχεδίου νόμου για το “Νέο Κώδικα Μετανάστευσης”. Και φυσικά τα Μ.Μ.Ε. σε απόλυτη αρμονία με τις κρατικές – κυβερνητικές επιταγές δε χάνουν την παραμικρή ευκαιρία για να διαχύσουν ρατσιστικό δηλητήριο στο κοινωνικό σώμα!
Οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης συνοψίζονται στα παραδείγματα του κέντρου κράτησης στην Κόρινθο, στο Καρά Τεπέ, στη Λέσβο, στο Παρανέστι της Δράμας αλλά και σε όλα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ανά την επικράτεια, όπου οι άνθρωποι αναγκάζονται να ζουν έγκλειστοι, χωρίς ρεύμα, θέρμανση και τρεχούμενο νερό, στοιβαγμένοι σε σκηνές. Ακόμα όμως και όσοι καταφέρνουν να ξεφύγουν από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, βρίσκονται αντιμέτωποι με τη σκληρή πραγματικότητα της διαβίωσης ως αόρατες υπάρξεις μέσα στα καπιταλιστικά κέντρα. Η μια κυβέρνηση διαδέχεται την άλλη και μέσω της εγκληματικής πολιτικής τους η οποία συνίσταται στις εκκενώσεις των προσφυγικών καταλήψεων, τις έντονες πιέσεις με σκοπό να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους αλλά και τη διακοπή ή την τρομακτική περικοπή των οικονομικών βοηθημάτων και προγραμμάτων που τους παρέχονταν, τους επιβάλλουν να ζουν κάτω από ένα καθεστώς εξευτελισμού χωρίς να ξέρουν τι τους ξημερώνει. Οι εξώσεις έρχονται η μία μετά την άλλη, ακόμη και σε όσους αιτούντες ασύλου έχουν πάρει θετική απόφαση, με αποτέλεσμα πολλοί από αυτούς να φεύγουν από τη χώρα ή να μένουν πολλά άτομα και οικογένειες μέσα σε ένα διαμέρισμα, ακόμα και να ζουν στο δρόμο μη έχοντας άλλη επιλογή.
Το κράτος και το κεφάλαιο μας γνωστοποιούν για χιλιοστή φορά με τον χειρότερο τρόπο, πως η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία απολύτως αξία αν είσαι φτωχός εργάτης, μετανάστης ή οποιοδήποτε μέλος της κατώτερης κοινωνικής τάξης. Οι ζωές των καταπιεσμένων συνεχίζουν να θυσιάζονται. Στη μακρά λίστα των θανάτων που έχουν καταγραφεί εν μέσω πανδημίας, στις όλο και συχνότερες γυναικοκτονίες και τις δολοφονίες Ρομά από τους ένστολους φρουρούς του κράτους, στο τεράστιο κρατικό- καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών που κόστισε τη ζωή σε τουλάχιστον 57 συνανθρώπους μας, στα εκατοντάδες θανατηφόρα «εργατικά ατυχήματα», στις αμέτρητες δολοφονίες προσφύγων και μεταναστών, στα χερσαία ή θαλάσσια σύνορα, στις βραχονησίδες και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η λίστα δεν έχει τελειωμό.
Η αντιμεταναστευτική πολιτική και η συντηρητικοποίηση της κοινωνίας δεν ξεκινάνε σήμερα. Το καθεστώς εξαίρεσης όπως αυτό αποτυπώνεται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και στο δόγμα της μηδενικής ανοχής που επιβάλλεται σε όσους αντιστέκονται αποτελούν την ουσία του κράτους και της εξουσίας. Το δικαίωμα στην ζωή και στην αξιοπρέπεια εκμηδενίζεται για όσους περισσεύουν, για τους αδύναμους, τους φτωχούς, τους μετανάστες και τις μετανάστριες, η δημοκρατία δηλαδή επιλέγει ποιους θα αγνοήσει και ποιους θα προστατέψει και ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός επελαύνει. Λέμε εδώ και χρόνια ότι η απομείωση της αξίας της ανθρώπινης ζωής όπως συντελείται από τις διαχρονικά εγκληματικές πολιτικές του κράτους και τις επιταγές του κεφαλαίου διαμορφώνουν ολοένα πιο δολοφονικά περιβάλλοντα. Σήμερα, μετά και τη μαζική κρατική δολοφονία που διαπράχτηκε στα Τέμπη, μετά τη μαζική δολοφονία μεταναστών στην Πύλο, η αίσθηση στην κοινωνική βάση είναι ότι έχουμε βρεθεί στη μέση ενός ακήρυχτου πολέμου, πως η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία απολύτως αξία αν είσαι φτωχός εργάτης, πρόσφυγας, μετανάστρια ή μέλος κάποιας μειονότητας. Οι ζωές των καταπιεσμένων θυσιάζονται στον βωμό της καπιταλιστικής κερδοφορίας, η οποία για να συνεχίσει απρόσκοπτα τον κύκλο εκμετάλλευσης χρειάζεται την κρατική τρομοκρατία.
Φαντάζει κάθε άλλο παρά επιτακτική η ανάγκη οργάνωσης και αντίστασης απέναντι στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα. Για να υπερασπίσουμε τη ζωή και την αξιοπρέπειά μας, δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την κοινή, οριζόντια συντονισμένη, οργανωμένη από τα κάτω δράση! Να μη συνηθίσουμε το θάνατο, την καθημερινότητα των εξώσεων, των εκκενώσεων και των πλειστηριασμών, τα ναυάγια, τις γυναικοκτονίες, τους βιασμούς. Στεκόμαστε ενάντια στον πόλεμο, στην Ευρώπη – Φρούριο και στις διακρατικές αντιμεταναστευτικές συμφωνίες, ενάντια στις δολοφονίες προσφύγων και μεταναστών, στη φασιστική πολιτική του ελληνικού κράτους, στο ρατσισμό, στον εθνικισμό και στη μισαλλοδοξία. Η κοινωνική αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων ξένων ή ντόπιων αποτελεί το όπλο μας ενάντια στους εκμεταλλευτές. Ντόπιοι και μετανάστες αντιστεκόμαστε στην ρατσιστική θανατοπολιτική κράτους και κεφαλαίου, οργανωνόμαστε και αγωνιζόμαστε μαζί απέναντι στους πολέμους, τη φτώχεια και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΚΟΙΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ – ΚΟΙΝΗ ΖΩΗ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ PUSH-BACKS, ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ, ΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤ(ΡΙ)ΩΝ
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

Αναρχική Πολιτική Οργάνωση - ΟΣ | Τ.Σ. Θεσσαλονίκης