25η Νοέμβρη: Αγώνας ενάντια στο σύστημα που θρέφει και συγκαλύπτει την έμφυλη βία

Πρόγραμμα Νοεμβρίου στο Ελευθεριακό Κέντρο: "No Pasarán":

Κυριακή 19/11 στις 19:00- Παρουσίαση Μονολόγου «Η δίκη μου ιστορία» και συζήτηση για την Εμφυλη βία

*Συγγραφή Μονολόγου: Σοφία Χατζηγιάννη/Ερμηνεία: Αρετή Μακρολειβαδίτη

*θα ακολουθήσει μπαρ οικονομικής ενίσχυσης

Τρίτη 21/11 στις 19:00 - Εκδηλωση και συζήτηση για την 25η Νοέμβρη: η πατριαρχική επίθεση και οι κινηματικές απαντήσεις

Σάββατο 25/11:
-18:30 στην Καμάρα: ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ 25Η ΝΟΕΜΒΡΗ «Ημέρα αντίστασης και αγώνα»
-20:30-Ρεμπέτικο γλέντι οικονομικής ενίσχυσης με τις Τερψικόρες

Καμία μόνη απέναντι στο κρατικό, πατριαρχικό σύστημα!

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΟΡΓΑΝΩΣΗ & ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΖΩΗ, ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Ελεύθερες Γυναίκες της Συλλογικότητας για τον κοινωνικό αναρχισμό «Μαύρο&Κόκκινο», μέλος της Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης - Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων

-----------------------------------------------------------------

25η Νοέμβρη – Ημέρα μνήμης, αντίστασης και αγώνα ενάντια στην έμφυλη βία και το σύστημα που τη γεννά και τη θρέφει

Βρισκόμαστε σε μια περίοδο όπου το κρατικό – καπιταλιστικό σύστημα εντείνει όλο και περισσότερο την επίθεσή του στη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία με την όξυνση των όρων εκμετάλλευσης, την φτωχοποίηση και την ακραία απαξίωση της ανθρώπινης ζωής. Οι δεκάδες νεκροί στα Τέμπη, οι νεκροί από τη διάλυση του ΕΣΥ, οι νεκροί στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς, οι εκατοντάδες πνιγμοί προσφύγων και μεταναστών στη Μεσόγειο, οι εν ψυχρώ εκτελέσεις ανθρώπων από τα δολοφονικά τάγματα της δημοκρατίας, η λεηλασία της φύσης και η κρατική άρνηση διαχείρισης των συνεπειών της με τα καμένα δάση, τα πλημμυρισμένα χωριά, τα απανθρακωμένα σώματα ανθρώπων και ζώων είναι η πραγματικότητα που διαμορφώνουν για εμάς οι κυρίαρχοι. Ταυτόχρονα εξοπλίζει, παρατάσσει αστυνομικό στρατό, χτίζει ρητορική τάξης και ασφάλειας και χτυπά όσες και όσους αγωνίζονται, στοχεύοντας ιδιαίτερα στο αναρχικό κίνημα και στις εστίες συλλογικής και αυτοοργανωμένης αντίστασης, εντείνοντας την πάγια αντιεξεγερτική στρατηγική του, για το ξερίζωμα των εξεγέρσεων που κυοφορούνται. Τα τραγικά συμβάντα που μας συγκλονίζουν, καθώς και η άγρια κατασταλτική εκστρατεία απέναντι στους αγωνιζόμενους και τις αγωνιζόμενες, δεν αποτελούν μεμονωμένα περιστατικά αλλά εντάσσονται στη μόνη στρατηγική που εφαρμόζει μεθοδικά ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός, αυτή της βίας, της εξαίρεσης και του θανάτου.
Μέσα σε αυτή τη συγκυρία, το εξουσιαστικό πατριαρχικό καπιταλιστικό σύστημα επιτίθεται ακόμα περισσότερο στις γυναίκες των πληβειακών στρωμάτων. Γιατί η έμφυλη βία είναι συστημική βία και αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Οι κρατικοί φορείς που υπερφίαλα διατυμπανίζουν ότι νοιάζονται για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών, είναι οι ίδιοι που καθημερινά αναπαράγουν την καταπίεση και εκμετάλλευσή τους. Από τη μία οι δράστες γαλουχούνται, ενθαρρύνονται, οπλίζονται και στο τέλος καλύπτονται και δικαιολογούνται από τις κυρίαρχες αξίες και τους ίδιους τους κρατικούς μηχανισμούς και από την άλλη είναι αυτούσιοι οι κρατικοί μηχανισμοί που ασκούν έμφυλη βία.
Από την άγρια δολοφονική επίθεση των ΟΠΚΕ απέναντι στην 16χρονη αντιφασίστρια στο Ν.Ηράκλειο και τις παρακρατικές επιθέσεις απέναντι σε αγωνιζόμενες μέχρι τις βίαιες προσαγωγές γυναικών που αγωνίζονται ενάντια στο μετρό και την αστυνομοκρατία στα Εξάρχεια. Από τον εκφοβισμό και την τιμωρία όσων σπάνε τη σιωπή- με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη 12χρονη από τον Κολωνό που με σθένος αντιμετωπίζει κάθε κρατική και παρακρατική απειλή, η οποία έχει επιχειρηθεί να τρομοκρατηθεί ώστε να εκβιαστεί η σιωπή της, με πιο πρόσφατο γεγονός, στις 25 Οκτώβρη, όπου ένας 37χρονος άντρας την απείλησε ότι αν συνεχίσει να καταθέτει ενάντια στα μέλη του κυκλώματος, θα κάνει κακό στην ίδια, τα αδέρφια και την οικογένειά της και μολονότι ο δράστης συνελήφθη εξαιτίας της άμεσης αντίδρασης του κοριτσιού, τα στοιχεία του συγκαλύπτονται και αφέθηκε ελεύθερος – όσων καταγγέλλουν τους βιασμούς και ξυλοδαρμούς τους μέχρι τον εμπαιγμό των οικογενειών των δολοφονημένων μέσα στις αίθουσες της αστικής δικαιοσύνης και μέσω των ΜΜΕ, με τη συκοφάντηση και σκύλευση της ταυτότητας των παιδιών τους. Από το ξέπλυμα των δολοφόνων και βιαστών, γόνων μεγαλοεπιχειρηματιών, παραγόντων και στελεχών της εξουσίας και την αθώωση των ένστολων καθαρμάτων της δημοκρατίας μέχρι τη δικαστική ασυλία σε βιαστές, παιδοβιαστές, δολοφόνους και κυκλώματα trafficking. Από τους βιασμούς μέσα στα αστυνομικά τμήματα, στα σύνορα της Ευρώπης-Φρούριο και τον εγκλεισμό προσφύγων και μεταναστριών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης μέχρι την ανηλεή προπαγάνδα που οξύνεται από το σύστημα στοχεύοντας στον έλεγχο του γυναικείου σώματος, ενάντια στο δικαίωμα των γυναικών στην έκτρωση, που προωθεί την ταξική εκμετάλλευση, την εκμετάλλευση των γυναικών ως αναπαραγωγική μηχανή (όπως στην περίπτωση εμπορίας βρεφών στα Χανιά), τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις, τις σεξιστικές διακρίσεις και δολοφονικές επιθέσεις σε lgbtqi άτομα.
Από την πλευρά μας προτάσσουμε την οργάνωση και συλλογικοποίηση ενάντια στο κράτος, τον καπιταλισμό και την πατριαρχία. Στεκόμαστε στο πλευρό καθεμιάς και καθενός που έρχεται αντιμέτωπη με το τέρας της πατριαρχίας, σε κάθε μια που αγωνίζεται και εξεγείρεται θέτοντας σε κίνδυνο ακόμα και την ίδια της τη ζωή, σε κάθε μια που ίσως ακόμα δεν έχει βρει φωνή και η κραυγή της ακούγεται σαν ψίθυρος μέσα σε τέσσερις τοίχους. Δεν ξεχνάμε αυτές που δολοφονήθηκαν ή και βιάστηκαν και η ιστορία τους αποτέλεσε είδηση της μιας μέρας σε τηλεοπτικά πάνελ και δελτία ειδήσεων. Όλες μαζί να αγωνιστούμε για να φτιάξουμε έναν κόσμο ισότητας, ελευθέριας και αλληλεγγύης, έναν κόσμο χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση από άνθρωπο σε άνθρωπο. Να μη συνηθίσουμε τον θάνατο.
Αλληλεγγύη σε όσες αγωνίζονται και έρχονται αντιμέτωπες με την κρατική καταστολή και παρακρατική βία, σε όσες στέκονται η μια δίπλα στην άλλη απέναντι σε ένα σύστημα που διαιωνίζει, προωθεί και νομιμοποιεί την έμφυλη βία. Αλληλεγγύη στις εξεγερμένες ζαπατίστριες που στους δύσκολους καιρούς κρατούν ακόμα τη φλόγα της αντίστασης αναμμένη, στις μαχόμενες γυναίκες στη Ροτζάβα που βρίσκονται αντιμέτωπες με τις εντεινόμενες επιθέσεις του τουρκικού κράτους, στις γυναίκες στο Ιράν που αντιμετωπίζουν με κόστος την ίδια τους τη ζωή και την ελευθερία την εκδικητικότητα ενός καθεστώτος που σείστηκε από τις εξεγερμένες, στις επί δεκαετίες αντιστεκόμενες της Παλαιστίνης που σήμερα απειλούνται με εκτοπισμό και εξόντωση από το κράτος του Ισραήλ, στις αγωνιζόμενες στο Μεξικό ενάντια σε μια συνθήκη εντεινόμενης έμφυλης βίας με εξαφανίσεις, κακοποιήσεις, βιασμούς και γυναικοκτονίες, σε προσφύγισσες και μετανάστριες που κακοποιούνται, βρίσκονται έγκλειστες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και δολοφονούνται στα υδάτινα και χερσαία σύνορα της Ευρώπης-φρούριο.

Σάββατο 25 Νοέμβρη – Διαδηλώσεις
Αθήνα: Κλαυθμώνος, 12.30
Θεσσαλονίκη: Καμάρα, 18.30

ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ
ΓΙΑ ΤΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Ομάδα ενάντια στην πατριαρχία | Αναρχική Πολιτική Οργάνωση – Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων

25η ΝΟΕΜΒΡΗ ΗΜΕΡΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ

Διαδήλωση Σάββατο 25/11 στις 18:30 στην Καμάρα

«Δεν πίστευα πως ο Σκοπός, που σήμαινε ένα όμορφο ιδανικό, τον αναρχισμό, την απελευθέρωση και την ελευθερία από τις συμβάσεις και τις προκαταλήψεις, προϋπόθετε την άρνηση της ζωής και της χαράς… Και στην περίπτωση που σήμαινε κάτι τέτοιο, δεν τον ήθελα. Θέλω ελευθερία, το δικαίωμα στην αυτό-έκφραση, το δικαίωμα του καθένα σε όμορφα και χαρούμενα πράγματα…». Emma Goldman

Στην ερώτηση τι εστί πατριαρχία, ας αναλογιστούμε τις φορές που γυρνάμε στο σπίτι κρατώντας σφικτά τα κλειδιά στο χέρι μας φοβούμενες να διασχίσουμε τα σκοτεινά σοκάκια μόνες μας, ας αναλογιστούμε το γυναικείο αίμα που χύνεται διαρκώς στον βωμό της ανδρικής τιμής, τις δολοφονημένες αδελφές μας, εκείνες δίχως όνομα, χώρα ή πατρίδα που καθίστανται απλά αριθμητικά στοιχεία μιας κι οι γυναικοκτονίες έχουν εκτοξευθεί στα ύψη κάνοντάς μας να σκεφτόμαστε ποια θα είναι η επόμενη, ή αν θα είναι η μητέρα, η φίλη, η αδελφή μας. Ας αναλογιστούμε τους μυριάδες βιασμούς γυναικών σε χώρους εργασίας, σε «υπερπολυτελή σουίτες» και πάρτυ, στα κολαστήρια των φυλακών, στα σύνορα. Ας αναλογιστούμε, ακόμη, τις κτηνώδεις σεξουαλικές παρενοχλήσεις, που λαμβάνουν χώρα ακόμα και σε σχολεία, ακόμα και σε σπίτια, σε αστικά λεωφορεία, στον δρόμο, στη δουλειά. Ας μη γελιόμαστε. Από πολύ μικρές μαθαίνουμε τι θα πει να ζεις γυναίκα σε κοινωνία κρατικο- καπιταλιστική, μαθαίνουμε ποιος είναι ο ρόλος μας, οι θυσίες μας, η ανοχή που καλούμαστε να επιδεικνύουμε στον πατέρα, τον σύντροφο, τον αδερφό, το αφεντικό μας όταν εκείνος «παραφέρεται», από πολύ μικρές μαθαίνουμε πως πρέπει να υπομένουμε, να κάνουμε πίσω, να δικαιολογούμε, να σιωπούμε. Γνωρίζουμε καλά ότι η πατριαρχία μυρίζει θάνατο και καταπίεση και μεταφράζεται ως εξουσία.

Αναγιγνώσκουμε, επομένως, αυτή τη λαίλαπα ως μια σιχαμένη μορφή εξουσίας άρρηκτα συνδεδεμένη με το σύστημα μέσα στο οποίο αυτή γεννιέται κι αναπαράγεται. Ο κόσμος της κυριαρχίας, του κράτους και του κεφαλαίου δεν μπορεί επί της ουσίας να υπάρξει δίχως την πατριαρχική εκμετάλλευση. Η τακτική του «διαίρει και βασίλευε» είναι πάγια κι έχει πολλαπλές εφαρμογές κι επιδιώξεις. Η διχοτόμηση του πληθυσμού σε γυναίκες, τρανς άτομα κι άνδρες έχει σαφέστατη λειτουργία, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι που δομεί την ύπαρξη και τη διαιώνιση του υπάρχοντος συστήματος, αποπροσανατολίζοντας, στρέφοντας τον έναν ενάντια στην άλλη. Ωστόσο, οι έχοντες εξουσία δεν είναι αυτοί που μόνον ασκούν την πατριαρχία, αλλά έχουν το θράσος να τη σπείρουν εντέχνως σε ολάκερη την κοινωνία οπλίζοντας το χέρι κάθε λογής βιαστή ή γυναικοκτόνου. Δεν είναι ψέμα να πούμε πως πατριαρχία ασκεί ο εξουσιάζων, πατριαρχία ασκεί κι ο εξουσιαζόμενος, καθότι δεν κοιτά τάξη, χρώμα ή ηλικία. Η δόμηση του φρικτού αυτού ιδεολογήματος του επιτρέπει να βρεθεί στα χέρια ακόμα και αντρών εργατών με χαμηλό κοινωνικό στάτους, ανθρώπων δηλαδή ήδη καταπιεσμένων, στους οποίους η κυριαρχία χαρίζει απλόχερα το ‘’δώρο’’ της πατριαρχίας, ένα δώρο που τους επιτρέπει να πιστεύουν πως έχουν κι αυτοί μια μορφή εξουσίας στα χέρια τους, πως έχουν δικαίωμα και λόγο στο σώμα της γυναίκας τους, της αδερφής τους, της κόρης τους. Μια ασύλληπτη κρατική πρακτική αποπροσανατολισμού του κόσμου και διχοτόμησης της κοινωνίας.

Αφού λοιπόν η πατριαρχία είναι εξουσία θα ήταν εντελώς οξύμωρο να πιστεύουμε ότι μπορεί να καταπολεμηθεί μέσα από το σύστημα της αστικής δικαιοσύνης. Αυτή η πεποίθηση παραβλέπει το γεγονός ότι η δικαστική εξουσία συνιστά επίσης εξουσία αυτή καθαυτή καθώς και ότι είναι μάλιστα αναπόσπαστο τμήμα της κρατικής εξουσίας. Δεν έχουμε αυταπάτες λοιπόν, ότι θα σηκωθούν τα πόδια να χτυπήσουν το κεφάλι. Ο αγώνας ενάντια στην πατριαρχία υφίσταται μόνον όταν αυτός είναι συνολικός, αντικρατικός, αναρχικός. Ό,τι σιχαθήκαμε περισσότερο από όλα σε αυτόν τον κόσμο είναι σύσσωμο και ως τέτοιο πρέπει να πολεμηθεί, καθώς οι αιτηματικοί αγώνες ή οι θεσμικές διεκδικήσεις για βελτίωση της αστικής δικαιοσύνης δεν αποφέρουν καρπούς.

Η δικαστηριακή πρακτική αποδεικνύει ακριβώς αυτό, από τη μία ρίχνοντας στα μαλακά – ή και αθωώνοντας – τους θύτες σε υποθέσεις με έμφυλο χαρακτήρα και από την άλλη δείχνοντας ιδιαίτερη αυστηρότητα στην ποινική αντιμετώπιση γυναικών. Τα δικαστήρια του κράτους είναι αυτά που αποφάσισαν την προσωρινή αποφυλάκιση του Λιγνάδη, ήδη πρωτοδίκως καταδικασθέντα για βιασμό δύο ανηλίκων. Το ίδιο δικαστικό σύστημα, έχει αφήσει τη 12χρονη – θύμα trafficking από τον Κολωνό απροστάτευτη, με αποτέλεσμα να δέχεται μέχρι και σήμερα απειλές για τη ζωή τη δική της και της οικογένειάς της, ενώ αντίθετα έχει αφήσει ελεύθερους με περιοριστικούς όρους κάποιους από τους εμπλεκόμενους στην υπόθεση. Παράλληλα βλέπουμε, ότι με την ίδια ευκολία που το κράτος ξεπλένει βιαστές, δεν διστάζει να επιτίθεται σε γυναίκες που αγωνίζονται είτε ασκώντας τους φυσική βία, όπως στην περίπτωση της αντιφασίστριας Β., είτε στήνοντας τους κάλπικες διώξεις, όπως συνέβη με τη συμφοιτήτρια μας Ε.

Δεν είναι δύσκολο λοιπόν, να καταλήξει κανείς στο συμπέρασμα ότι η πατριαρχία δεν τσακίζεται μέσα στις δικαστικές αίθουσες και δεν πρόκειται να την σκοτώσει το ίδιο το σύστημα που τη θρέφει. Αντίθετα, πρέπει να εστιάσουμε στην εξουσιαστική φύση της και να την αντιμετωπίσουμε ως τέτοια, εντάσσοντάς την στον συνολικότερο αγώνα μας ενάντια σε κράτος, κεφάλαιο και κάθε λογής εξουσία. Στον αγώνα αυτό, πολύτιμα όπλα μας είναι η αλληλεγγύη και η σύσταση κοινοτήτων στη βάση της ισότητας και της αλληλοβοήθειας και όχι του ανταγωνισμού και της διαίρεσης που προωθεί το κρατικο-καπιταλιστικό σύστημα. Είναι σημαντικό να αποτινάξουμε τα πατριαρχικά κατάλοιπα που οι θεσμοί και το κράτος μας εμποτίζουν από την αρχή της ζωής μας και να σταθούμε ουσιαστικά ο ένας δίπλα στην άλλη. Να χτίσουμε δίκτυα και κοινωνικές σχέσεις όπου άνδρες, γυναίκες, διεμφυλικά άτομα, ντόπιοι, μετανάστριες θα ζούμε συλλογικά και ισότιμα, εστιάζοντας στη κοινή ανθρώπινη φύση μας και όχι σε επίπλαστους διαχωρισμούς που μας επιβάλλουν οι από πάνω. Να κάνουμε την 25η Νοέμβρη όχι μία απλή επέτειο όπως την κατοχυρώνει ο ΟΗΕ, αλλά μία πυξίδα που θα συνδέει τους αγώνες του χτες με τους αγώνες του σήμερα και θα μας υπενθυμίζει την ανάγκη για διαρκή επαγρύπνηση και οργάνωση μέχρι να ατενίσουμε την αναρχική κοινωνία που ονειρευόμαστε και στην οποία η γυναικεία χειραφέτηση δεν θα αποτελεί απλώς έναν διακηρυκτικό στόχο, αλλά μία υπαρκτή συνθήκη.

ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ

ΓΙΑ ΤΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

Αναρχική Συνέλευση Φοιτητών/τριών Quieta Movere

Η πατριαρχία είναι εξουσία και η εξουσία δολοφονεί

“Αν με σκοτώσουν θα βγάλω τα χέρια από τον τάφο και θα γίνω ακόμα πιο δυνατή” ήταν η απάντηση που έδινε η Μινέρβα Μιραμπάλ σε όσους επιδίωκαν να τη προειδοποιήσουν για το τι θα πάθει αν συνεχίσει να αγωνίζεται.

Μας είναι γνωστό ότι η πατριαρχία είναι βασικό θεμέλιο της εξουσίας, βασικό όπλο καταπίεσης, ενώ η έμφυλη βία είναι το απότοκο αυτού του βίαιου κόσμου. Η καθιέρωση παγκόσμιων ημερών από τους θεσμούς, εις μνήμη αιματηρών αγώνων, δεν μας εγγυάται τίποτα, καθώς ούτε κατά διάνοια δεν συνεπάγεται την εξάλειψη της έμφυλης βίας. Ουσιαστικά, πρόκειται για άλλη μια προσπάθεια της κυριαρχίας να αποχαρακτηρίσει τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες και εν προκειμένω να αφομοιώσει εν τέλει τον αγώνα για την χειραφέτηση. Έτσι λοιπόν η 25η Νοέμβρη δεν είναι απλώς μία επετειακή μέρα αφιερωμένη στην εξάλειψη της έμφυλης βίας, ορισμένη από τον ΟΗΕ το 1991. Στην πραγματικότητα είχε ήδη οριστεί προηγουμένως από γυναικείες οργανώσεις που ήθελαν να τιμήσουν τις αδελφές Μιραμπάλ , αγωνίστριες απέναντι στο δομινικανή δικτατορία, που βασανίστηκαν, ξυλοκοπήθηκαν και στραγγαλίστηκαν μέχρι θανάτου, κατ’ εντολή του δικτάτορα Τρουχίλο στις 25/11/1960. Αυτή η μέρα έχει χαραχτεί ως μια βίαιη και χυδαία υπενθύμιση του τι σημαίνει πατριαρχία και έμφυλη καταπίεση.
Οι παρενοχλήσεις, οι ξυλοδαρμοί και οι βιασμοί, οι γυναικοκτονίες, οι επιχειρησεις του τράφικινγκ, οι παιδεραστές, βασανιστές και οι μπάτσοι δολοφόνοι είναι καθημερινότητα. Κι αν υπάρχει κάτι ως δεδομένο διαχρονικά ανά τον κόσμο, αυτό είναι πως η εξουσία όχι μόνο αδιαφορεί παντελώς για τις ζωές των ανθρώπων, αλλά υπόσχεται μονάχα εξαθλίωση και θάνατο, βρίσκοντας ταυτόχρονα τρόπους να προστατεύεται, να αναπαράγεται και να παρασιτεί εις βάρος της κοινωνικής βάσης. Ταυτόχρονα τα ΜΜΕ και η αστική δικαιοσύνη λειτουργούν με όρους απόκρυψης, αναπαραγωγής και συγκάλυψης των περιστατικών, ειδικά όταν πρόκειται για δράστες που είναι οργανικά κομμάτια του συστήματος. Οι υποθέσεις με τον παιδοβιαστή Λιγνάδη, τους μπάτσους βιαστές της 19χρονης, του κυκλώματος για τη 12χρονη στον Κολωνό, τη δολοφονία της Zackie-Oh είναι ένα μικρό κομμάτι παραδειγμάτων για το ότι η έμφυλη βία είναι συστημική βία.

Στην 25η Νοέμβρη ζουν οι αδερφές Μιραμπάλ και ζουν άλλες τόσες δολοφονημένες και δολοφονημένα που στους τάφους τους έχουν ποτίσει αίμα οι πάσης φύσεως γυναικοκτόνοι, βιαστές, κακοποιητές. Για εμάς ο αγώνας ενάντια στη πατριαρχία είναι συνολικός, άρα και γι’ αυτό εναντιωνόμαστε σε οποιαδήποτε μορφή εξουσίας. Ο αγώνας θέλουμε να μας βρει στο δρόμο για τις αδικοχαμένες αδελφές μας, τις μετανάστριες και πρόσφυγες, τις φυλακισμένες, τις τρανς, τις λεσβίες, τις σεξεργάρτριες, για όλους τους κατατρεγμένους αυτού του κόσμου. Μόνο εμείς μπορούμε να φτιάξουμε τις δικές μας μέρες, το κόσμο που θέλουμε να ζήσουμε, μακριά από την εκμετάλλευση και την υποταγή. Για αυτόν τον κόσμο λοιπόν καλούμαστε να αγωνιστούμε όχι απλά για μια ισότητα αλλά για ελευθερία. Το μόνο που έχουμε είναι η μία το άλλο και το όπλο μας: η αλληλεγγύη.

ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ ΣΤΗ ΣΘΕ 22/11 ΣΤΙΣ 10:00
ΠΟΡΕΙΑ 25 ΝΟΕΜΒΡΗ ΚΑΜΑΡΑ 18:30

Σύλλογος Φοιτητ(ρι)ών Γεωλογίας