ΜΑΥΡΟΚΟΚΚΙΝΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

ενάντια στο κράτος, τα αφεντικά, τον πόλεμο, την ανάθεση, την υποταγή, τη μισθωτή σκλαβιά

ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΛΠΕΣ

ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ- ΑΠΕΡΓΙΕΣ- ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

1Η ΜΑΗ | Συγκεντρώσεις- Διαδηλώσεις

Αθήνα: Προπύλαια, 11.00, με το μπλοκ της Συνέλευσης Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Χειραφέτηση

Θεσσαλονίκη: Καμάρα, 10.00

Αναρχική Πολιτική Οργάνωση | Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων

---------------------------

ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
την εκμετάλλευση, τον πόλεμο, τη φτώχεια, την καταστολή

137 χρόνια μετά την εξέγερση των εργατών στο Σικάγο και την άγρια απεργία τον Μάη του 1886 τίποτα δεν έχει τελειώσει. Ο πόλεμος μεταξύ κυρίαρχων και εκμεταλλευόμενων εξακολουθεί να υφίσταται σε ολόκληρο τον πλανήτη, που αποτελεί ένα διαρκές πεδίο σύγκρουσης όπου θα επιβιώσει ή το απάνθρωπο κρατικό και καπιταλιστικό σύστημα ή οι κοινωνίες. Από τη μία η Εξουσία και όσα αυτή φέρει- ιεραρχία, ανισότητα, εκμετάλλευση και καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο, λεηλασία της φύσης, φτώχεια, αποκλεισμοί, δολοφονίες, αρρώστιες, πόλεμοι -και από την άλλη, η Κοινωνία που ασφυκτιά υπό το βάρος της βαρβαρότητας της κυριαρχίας και όλοι όσοι αντιστέκονται στη δυστοπία που επιχειρείται να επιβληθεί απ’ άκρη σε άκρη αυτής της γης και παλεύουν για τη δημιουργία ενός κόσμου Ελευθερίας, Ισότητας, Αλληλεγγύης, ενός κόσμου που θα χωρά πολλούς κόσμους.

Γιατί η οργάνωση των κοινωνιών από το υπάρχον σύμπλεγμα εξουσίας δεν είναι αποτέλεσμα μίας αμοιβαίας συμφωνίας μεταξύ των δύο μερών (που έστω κακοφόρμισε όπως διατείνονται οι χαμαιλέοντες της ρεφορμιστικής αριστεράς) αλλά συνθήκη που επιβλήθηκε πάνω στην ανθρωπότητα μέσω αιματηρών μαχών. Όσο λοιπόν, κι αν επιχειρείται να εδραιωθεί η αντίληψη πως οι κοινωνίες είναι που έχουν ανάγκη το Κράτος και τα Αφεντικά, όσο κι αν επιχειρείται να ταυτιστεί η διάσωση του κρατικού-καπιταλιστικού συστήματος- μέσω συνεχών στρεβλών αφηγημάτων -με την επιβίωση του ανθρώπινου γένους και της φύσης, δεν είναι παρά ολοφάνερο πως για την επιβίωση των πολιτικών και οικονομικών ελίτ, για την αύξηση των κερδών τους και τη γενίκευση της κυριαρχίας τους, απαραίτητη είναι η ύπαρξη του φυσικού κόσμου- και η συνακόλουθη πλήρης αφαίμαξή του -και όχι το αντίθετο.

Και αυτό είναι κάτι που αποκαλύπτεται όλο και πιο καθαρά την τελευταία περίοδο της επέλασης του σύγχρονου ολοκληρωτισμού: με τη διαρκή όξυνση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, τη γενίκευση της φτώχειας και της ανέχειας, με το ξέσπασμα πολέμων που ρημάζουν τόπους και έχουν ως αποτέλεσμα τη μαζική δολοφονία ανθρώπων και τον βίαιο εκτοπισμό τους, τον εγκλεισμό τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, τους πνιγμούς στη Μεσόγειο και στα σύνορα της Ευρώπης-Φρούριο, με τους ξυλοδαρμούς και τις δολοφονίες από τους πραιτοριανούς του κράτους μέσα στις δυτικές μητροπόλεις, με τη διάχυση της μισαλλοδοξίας και του ρατσισμού, τη καλλιέργεια του συντηρητισμού, της εξατομίκευσης, την επιβολή όρων ζούγκλας και τη διάλυση του κοινωνικού ιστού, με την ολοένα και βιαιότερη καταστολή των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων και τη δημιουργία ενός όλο και ασφυκτικότερου πλέγματος ελέγχου και επιτήρησης που δεν στοχεύουν παρά στην υποταγή των κοινωνιών στους σχεδιασμούς Κράτους και Κεφαλαίου.

Στον ελλαδικό χώρο η ακροδεξιά κυβέρνηση της Ν.Δημοκρατίας, παίρνοντας τη σκυτάλη από την προηγούμενη σοσιαλδημοκρατική διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ- που έσπειρε αυταπάτες, καπηλεύτηκε τους αγώνες της προηγούμενης περιόδους, συνέτριψε τα κινήματα και προχώρησε απρόσκοπτη στο βάθεμα του νεοφιλευθερισμού – επιχείρησε με ακόμα μεγαλύτερη σφοδρότητα να μετασχηματίσει πλήρως όλα τα κοινωνικά πεδία. Το ξέσπασμα και η διάδοση δε της θανατηφόρας ασθένειας του Covid-19 επιτάχυνε το σύνολο των αναδιαρθρώσεων που εδώ και δεκαετίες ήθελε να επιβάλλει το ελληνικό κράτος. Έτσι προχώρησε στη κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και στην είσοδο της αστυνομίας στις σχολές, ψήφισε αντιπεριβαλλοντικούς νόμους, άνοιξε το δρόμο στην ιδιωτικοποίηση της δημόσιας παιδείας και της δημόσιας υγείας, ψήφισε νόμους περιστολής των διαδηλώσεων, παρέδωσε στα ιδιωτικά συμφέροντα δημόσιους χώρους, πάρκα και πλατείες, εξέδωσε προεδρικά διατάγματα που θίγουν τόσο την αναγνωρισμένη κατάρτιση όσο και τα εργασιακά δικαιώματα του χώρου των καλλιτεχνών, ποινικοποίησε τη συνδικαλιστική δράση, αυστηροποίησε τους όρους για την κήρυξη απεργίας, κατήργησε το 8ωρο και τις συλλογικές συμβάσεις, την ίδια στιγμή που εκατοντάδες εργάτες και εργάτριες δολοφονούνται στα κάτεργα της ταξικής εκμετάλλευσης για την κερδοφορία των αφεντικών. Παράλληλα, προκειμένου να επιτύχει τους σχεδιασμούς του όξυνε την καλλιέργεια των συντηρητικών ανακλαστικών της κοινωνίας και την κρατική καταστολή και τρομοκρατία στοχεύοντας στο τσάκισμα των κοινωνικών αντιστάσεων και στην επιβολή σιγής νεκροταφείου στην κοινωνία: βασανίζοντας, ξεγυμνώνοντας, απειλώντας με βιασμό και ξυλοκοπώντας νεολαίους/ες στο δρόμο και στις πλατείες, εκκενώνοντας καταλήψεις, διώκοντας και στήνοντας δικαστικές σκευωρίες απέναντι σε αναρχικούς και αγωνιστές/στριες, διαλύοντας συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις, βιάζοντας στα Α.Τ. και στα αστυνομικά μπλόκα, ξεπλένοντας βιαστές και συγκαλύπτοντας κυκλώματα trafficking, εκτελώντας Ρομά, εξαθλιώνοντας πρόσφυγες και μετανάστες και δολοφονώντας τους στα σύνορα και στο Αιγαίο.

Το ποια είναι η αξία της ανθρώπινης ζωής για τους δυνάστες μας, καθώς και οι συνέπειες της ίδιας της ύπαρξής τους πάνω στις ζωές μας αποκαλύπτεται κάθε φορά με όλο και εφιαλτικότερο τρόπο μέσα από τις πολυάριθμες κρατικές δολοφονίες, που εν ριπή οφθαλμού βαφτίζονται «ατυχήματα» από τα συστημικά ΜΜΕ, τα τσιράκια και τους εκφραστές της κυρίαρχης προπαγάνδας. Το πρόσφατο τραγικό γεγονός της μετωπικής σύγκρουσης των δύο τρένων στα Τέμπη, στην κεντρικότερη σιδηροδρομική αρτηρία της χώρας -που λίγο καιρό πριν διατείνονταν η κυβέρνηση πως αναβαθμίστηκε- ήταν το αποτέλεσμα του ξεπουλήματος (επί Σύριζα) και των ιδιωτικοποιήσεων (που συνέχισε η ΝΔ) και του πραγματικού στόχου κράτους και ιδιωτικών εταιριών που δεν είναι η ικανοποίηση των αναγκών των πληβείων αλλά η αύξηση της κερδοφορίας του ίδιου του συστήματος. Ενώ η επακόλουθη διαχείριση από τα κυβερνητικά επιτελεία και το προεκλογικό πανηγύρι που εκκίνησε από όλα τα κόμματα- πάνω στις πλάτες των δεκάδων νεκρών, των οικογενειών που έχασαν του ανθρώπους τους, των επιζώντων που στιγματίστηκαν για μια ζωή από αυτή τη νύχτα τρόμου και ολόκληρης της κοινωνίας που πάγωσε από τη σφοδρότητα του χτυπήματος στα σπλάχνα της -αποκαλύπτει την υποκρισία των δακρύων τους, όσο κι αν επιχειρούν να πλασαριστούν το κάθε ένα πολιτικό κόμμα ως κάτι διαφορετικό και να διεκδικήσει διαφορετικό μερίδιο από την πίτα, στοχεύουν σύσσωμοι αποκλειστικά στην επανανομιμοποίηση του κρατικού καπιταλιστικού συστήματος, στον αποπροσανατολισμό της κοινωνίας πως αυτό είναι απόλυτα υπεύθυνο για τις κρατικές δολοφονίες και πως όσο θα συνεχίζει να υπάρχει αμέτρητες ζωές θα θυσιάζονται στο βωμό της κερδοφορίας και του κοινωνικού ελέγχου.

Στον αντίποδα του κόσμου της βαρβαρότητας, του κόσμου της Εξουσίας, σηκώνουν ανάστημα οι κοινωνικές δυνάμεις. Από τις μαζικές κινητοποιήσεις και απεργιακές διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα με αφορμή το κρατικό- καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη μέχρι τον αγώνα που ξέσπασε στο χώρο των καλλιτεχνών από τον Δεκέμβρη του ’22 με βάση το ΠΔ85/2022 που υποβάθμιζε τις καλλιτεχνικές σχολές, ακρωτηρίαζε τα εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων στο χώρο των τεχνών και προωθούσε την ιδιωτικοποίηση της ανώτατης εκπαίδευσης. Ενάντια σε αυτό το προεδρικό διάταγμα υψώθηκε ένα κύμα αυτοοργανωμένων αντιστάσεων, με αφετηρία το σπουδαστικό σώμα των δραματικών σχολών, που εξαπλώθηκε σε ολόκληρη τη χώρα με καταλήψεις σχολών και θεατρικών σκηνών, με συνελεύσεις, διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις, παρεμβάσεις. Ένας αγώνας που διήρκησε κοντά τέσσερις μήνες, που επιχειρήθηκε και να αποκρυφτεί, και να φιμωθεί και να κηδεμονευτεί από τους συνήθεις θεσμικούς παράγοντες και γραφειοκράτες. Έναν αγώνα που σε ένα βαθμό- με πιο χαρακτηριστική την παγκαλλιτεχνική πορεία που άλλαξε το περιεχόμενό της μπροστά στο κρατικό έγκλημα των Τεμπών και την επί 18 ημέρες κατάληψη της Πρυτανείας του ΕΚΠΑ που καταλήφθηκε από την Κίνηση Φοιτητ(ρι)ών, Σπουδαστ(ρι)ών για την ελευθεριακή οργάνωση στη βάση, στο πλαίσιο ενός κοινού αγώνα ενάντια στο ΠΔ 85, την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και τη δολοφονική κερδοσκοπική πολιτική που οδήγησε στο κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών και εκκενώθηκε στις 30 Μαρτίου από τις αστυνομικές δυνάμεις έπειτα από τη συγκατάθεση του Πρύτανη -μπόρεσε να συνδέσει τους επιμέρους αγώνες και τις συλλογικές αγωνίες της κοινωνίας.

Για τους εργαζόμενους και τους άνεργους, για όλους εμάς τους καταπιεσμένους/ες η εξέγερση των εργατών του Σικάγο και η άγρια απεργία τους τον Μάη του 1886 δεν είναι απλά σελίδες στα βιβλία ιστορίας, ούτε αφορμή για επετειακές εκδηλώσεις, αλλά αποτελούν πηγή έμπνευσης για τις καθημερινές μάχες που δίνουμε απέναντι στο καθεστώς εκμετάλλευσης και υποταγής. Η ιστορική μνήμη της Πρωτομαγιάς παραμένει ζωντανή και παρούσα στις συλλογικές μας αντιστάσεις, στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες και τις εξεγέρσεις της εποχής μας. Άλλωστε οι ίδιοι οι αγωνιζόμενοι εργάτες του Σικάγο συνέδεσαν τον αγώνα για το οχτάωρο με την συνολικότερη κριτική απέναντι στον κόσμο του κράτους και του καπιταλισμού, με τα συνδικάτα τους να διακηρύσσουν πως «όλη η γη αποτελεί κοινωνική κληρονομιά, ο πλούτος είναι δημιούργημα της εργασίας, δεν μπορεί να υπάρχει καμία αρμονία ανάμεσα στους εργάτες και το κεφαλαίο, κάθε εργάτης οφείλει να αποσπαστεί από τα καπιταλιστικά πολιτικά κόμματα και να αφοσιωθεί στο συνδικάτο». Έτσι και οι αγωνιζόμενοι/ες του σήμερα οφείλουμε να συνδέουμε, τους αγώνες που δίνουμε για ζωή και αξιοπρέπεια, με το συνολικό όραμα για την ανατροπή της μισθωτής σκλαβιάς, του κράτους και του καπιταλισμού.

Η ιστορία των κοινωνικών και ταξικών κινημάτων που διεκδίκησαν και πάλεψαν για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση μας δείχνει πως οι προλετάριοι δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από τους θεσμούς, τα κοινοβούλια, τις γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές ηγεσίες και τους διαμεσολαβητές της ταξικής πάλης. Ό,τι έχουν να κερδίσουν θα είναι αποτέλεσμα των πλατιών, οργανωμένων στη βάση, μαχητικών και ριζοσπαστικών αγώνων τους. Μόνο η συνολική ανατροπή του κράτους και του καπιταλισμού, η κοινωνική απαλλοτρίωση του πλούτου που εμείς οι ίδιοι παράγουμε και απομυζά μια κάστα εξουσιαστών και η οργάνωση του αγώνα για την Κοινωνική Επανάσταση για έναν κόσμο κοινοκτημοσύνης, ειρήνης, αλληλεγγύης και ελευθερίας μπορούν να δικαιώσουν τους πόθους και τις πραγματικές ανάγκες των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων.

Απεργιακή διαδήλωση: Δευτέρα 1η Μάη, Προπύλαια, 11.00

Καμιά εμπιστοσύνη - καμιά συμμετοχή στις κάλπες της ανάθεσης και της υποταγής
Απεργίες- Διαδηλώσεις- Καταλήψεις- Συγκρούσεις
ΟΡΓΑΝΩΣΗ, ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Χειραφέτηση