ΠΟΡΕΙΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ ΤΗΣ ΒΙΟ.ΜΕ. ΣΑΒΒΑΤΟ 8/4 ΣΤΙΣ 12:00 ΚΑΜΑΡΑ

Η Σ.Ε. ΒΙΟ.ΜΕ. από τις 12 Φεβρουαρίου του 2013 αποτελεί το μοναδικό κατειλημμένο αυτοδιαχειριζόμενο εργοστάσιο του ελλαδικού χώρου. Οι εργαζόμενοι της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής αποφάσισαν να αψηφήσουν τις εντολές του κράτους και του κεφαλαίου και διάλεξαν τον δρόμο του αγώνα, προχωρώντας σε κατάληψη του εργοστασίου. Βασικοί άξονες πάνω στους οποίους δομήθηκε το εγχείρημα της ΒΙΟ.ΜΕ ήταν, είναι και θα είναι το τρίπτυχο αυτοδιαχείριση – αυτοδιεύθυνση – αυτοοργάνωση. Παράγοντας φυσικά και βιολογικά προϊόντα καθαρισμού και υγιεινής, αναδεικνύουν μια διαφορετική μορφή οργάνωσης της παραγωγικής διαδικασίας από τους ίδιους τους εργαζόμενους, γεγονός που φυσικά διόλου δεν συμφέρει τις οικονομικές ελίτ και τις κρατικές πολιτικές εξαθλίωσης της ταξικής βάσης.

Από το 2015, και ενώ η μητρική εταιρία με την οικογένεια Φιλίππου κατάφεραν δια της πλαγίας οδού να πτωχεύσουν το εργοστάσιο, δρομολογήθηκε η διαδικασία εκποίησης – πλειστηριασμού των οικοπέδων της Φίλκεραμ, συμπεριλαμβανομένου και του οικοπέδου της ΒΙΟ.ΜΕ.. Έκτοτε, ξεκίνησε ένας αγώνας αλληλεγγύης στους εργαζομένους της ΒΙΟ.ΜΕ., με συνεχείς κινητοποιήσεις τόσο στο κέντρο της πόλης της Θεσσαλονίκης, όσο και στο κατειλημμένο εργοστάσιο. Δημιουργήθηκαν συνελεύσεις, πλειστηριασμοί ακυρώθηκαν και παρά τη συνεχή καταστολή που εξαπέλυε το κράτος, οι δυνάμεις του κινήματος βρισκόμενες στην πρώτη γραμμή απέναντι στους μπάτσους και τους δικαστές, κατάφεραν κάθε στιγμή να κάνουν ξεκάθαρο πως η ΒΙΟ.ΜΕ. δεν παραχωρείται.

Τώρα όμως τα αφεντικά ξανάρχονται για να πάρουν πίσω αυτό που δικαιωματικά ανήκει στους εργάτες. Με τη βοήθεια των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών, ενός θεσμού που εισήγαγε η «αριστερή» κυβέρνηση το 2017, το κεφάλαιο χέρι χέρι με τη δικαστική εξουσία, ξεπούλησαν στα κρυφά το οικόπεδο πάνω στο οποίο βρίσκεται το εργοστάσιο. Αυτό που δεν μπορούν να αντιληφθούν οι πάσης φύσεως εξουσιαστές, που απεργάζονται να απομυζήσουν τον κοινωνικό πλούτο, είναι ότι οι κοινωνικές και εργατικές ανάγκες είναι αδιαπραγμάτευτες.

Η ανείπωτη τραγωδία με την σύγκρουση των αμαξοστοιχιών στα Τέμπη μας υπενθυμίζει δυστυχώς με τον χείριστο τρόπο το πως αντιλαμβάνονται το κράτος και το κεφάλαιο την ανθρώπινη ζωή διαχρονικά: Ως ένα μέσο παραγωγής κέρδους – ΚΑΙ ΜΟΝΟ. Δεκάρα δε δίνουν για την ασφάλειά μας, όπως και δεκάρα δε δίνουν για τις ζωές μας. Με το ξεπούλημα της ΤΡΑΙΝΟΣΕ στους Ιταλούς επενδυτές και την ταυτόχρονη επαναφορά τραίνων που είχαν αποσυρθεί στην Ελβετία, ακολούθησαν οι κυβερνητικοί διθύραμβοι σχετικά με την αναβάθμιση των σιδηροδρομικών μέσων. Αυτή είναι λοιπόν η αναβάθμιση στην ιδιωτικοποίηση: Να παίζεται η ζωή των ανθρώπων που μετακινούνται και των εργαζομένων κορώνα γράμματα, αφού δεν πρόκειται να δοθούν χρήματα για τον έλεγχο, την πρόληψη και την ασφάλεια των ανθρώπων. Όταν λοιπόν οι ζωές μας λογίζονται ως ένα ακόμα έξοδο στον προϋπολογισμό του κράτους και του κεφαλαίου μιλάμε για προδιαγεγραμμένες δολοφονίες – ούτε για ατυχήματα, ούτε για ‘’ανθρώπινα λάθη’’, ούτε για ‘’κακή στιγμή’’. Οι αγώνες μας για δημόσια και αξιοπρεπή συγκοινωνιακά μέσα, οι αγώνες μας ενάντια στο κράτος και τον καπιταλισμό κουβαλάνε τη δικαιοσύνη που αποζητάμε. Ήδη τα πρώτα δρομολόγια επιβατηγών τρένων έχουν αρχίσει ξανά, καθώς προφανώς το μόνο που έχει σημασία για αυτούς, είναι τα κέρδη που χάνονται. Η κυβέρνηση, σε μια προεκλογική περίοδο πλέον, βρίσκεται σε άψογα αρμονική συνεργασία με τους πληρωμένους δημοσιογράφους της, και προσπαθούν καθημερινά να κάνουν το έγκλημα των Τεμπών να ξεχαστεί. Είναι αναγκαίο, προκειμένου να μην βρισκόμαστε πιόνια στις σκακιέρες των αφεντικών, προκειμένου να μη ρισκάρουμε τις ζωές μας για τα κέρδη τους, να πάρουμε και τους εργασιακούς χώρους στα χέρια μας.

Ο μόνος τρόπος είναι η κατάληψη και η αυτοδιαχείριση των μέσων παραγωγής από τους «πραγματικούς ιδιοκτήτες» τους – την εργατική τάξη. Η ΒΙΟ.ΜΕ. αποδεικνύει ότι η αυτοδιαχείριση δεν είναι ουτοπία αλλά πραγματώνεται μέσα από αγώνες στο εδώ και στο τώρα, ανατρέποντας τις εξουσιαστικές δομές του καπιταλιστικού συστήματος. Η κατάληψη ενός χώρου και η δόμηση μιας κοινότητας αγώνα αποτελούν μία πολιτική πράξη, η οποία πρώτα και κύρια αποτελεί μία ηχηρή εναντίωση σε οποιαδήποτε μορφή ιδιοκτησίας. Οι καταλήψεις με την ύπαρξη τους και μόνο αμφισβητούν έναν από τους βασικότερους θεσμούς του καπιταλιστικού συστήματος, λειτουργούν ως πρότυπα οργάνωσης και αγώνα και αποτελούν τρόπο κριτικής σε αυτόν τον κόσμο. Θέτουν σε αμφισβήτηση την κυριαρχία μέσα από την αυτό-οργανωμένη και αντί-ιεραρχική τους λειτουργία, προεικονίζοντας ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός, ότι μία κοινότητα μπορεί να λειτουργήσει χωρίς συμφέροντα, ιεραρχία, αφεντικά, εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους. Δίχως οικονομικούς, έμφυλους, φυλετικούς και άλλους κοινωνικούς διαχωρισμούς, εναντιωμένοι στην εξουσία των λίγων και τις ηγεμονικές λογικές κράτους και καπιταλισμού, οι κατειλημμένοι χώροι αποτελούν μέσα διάχυσης γνώσης και εμπειρίας. Είναι παράθυρα προς μία άλλη κοινωνία, βασισμένη στην αλληλεγγύη, στις ισότιμες σχέσεις, στον αλληλοσεβασμό, στην αυτό-οργάνωση.

Η υποχώρηση των κοινωνικών κινημάτων τα τελευταία χρόνια και η μείωση των αντιστάσεων είναι ένας ακόμα παράγοντας που επιτρέπει στο κράτος να δρα ανενόχλητο και να χτυπάει με μικρό πολιτικό κόστος τις καταλήψεις. Οι εκκενώσεις των καταλήψεων Π. Νεκροτομείο στην Αλεξανδρούπολη, Ντουγρού στη Λάρισα, η εισβολή στα Προσφυγικά στην Αθήνα καθώς και η πρόσφατη εκκένωση της Κατάληψής μας, Mundo Nuevo στη Θεσσαλονίκη αποδεικνύουν την πολιτική κατεύθυνση της κυβέρνησης καθώς και το ακροατήριο στο οποίο απευθύνεται εν όψει εκλογών – αποκλειστικά στην άκρα δεξιά και στα πιο οπισθοδρομικά τμήματα της κοινωνίας αυτά που βρίσκονται μακριά από οποιαδήποτε διαδικασία κοινωνικής κινητοποίησης και ενημερώνονται αποκλειστικά από τα ελεγχόμενα ΜΜΕ. Ωστόσο, οι κατειλημμένοι χώροι δεν παραδίδονται αλλά μάχονται, γιατί αυτά που δομούμε είναι πιο σημαντικά από αυτά που οι εξουσιαστές αυτού του κόσμου απειλούν να μας στερήσουν μέσα από διώξεις, απειλές και προφάσεις εκκένωσης.

Αυτό φάνηκε στην πράξη, το πρωί της Πέμπτης 16 Μάρτη. Στα πλαίσια της πανεργατικής γενικής απεργίας η Mundo Nuevo ανακαταλαμβάνεται, αποτελώντας έτσι έναν ακόμα τρόπο ανάδρασης με το ευρύτερο κοινωνικό κίνημα, μια ανατροφοδότηση της ριζοσπαστικής αντίστασης, ένα λογικό βήμα για το μεγάλο άλμα της σύγκρουσης με τον ολοκληρωτισμό. Η ανακατάληψη της Mundo Nuevo πριν από οτιδήποτε άλλο σήμαινε τη διεκδίκηση να παρθεί πίσω, ένα κομμάτι της ζωής των καταπιεσμένων από τα ματωμένα χέρια πολιτικών, αστυνομικών, δικαστών και επιχειρηματιών. Η υπεράσπιση των κατειλημμένων χώρων είναι μονόδρομος, είναι η απόδειξη ότι η κοινωνική και ταξική βάση έχει κριτήρια και αντιλαμβάνεται την εγκληματική φύση του συστήματος εκμετάλλευσης.

Εμείς ως αναρχικοί/κές προτάσσουμε την κατάληψη των μέσων παραγωγής με σκοπό την κοινωνική αυτοδιεύθυνση, την συγκρότηση σωματείων βάσης και τους αγώνες των από κάτω. Συνεχίζουμε να στεκόμαστε αλληλέγγυοι στους εργαζομένους της ΒΙΟ.ΜΕ. ,και θα παλέψουμε μέχρι να δικαιωθεί ο αγώνας τους.

… μέχρι την ανατροπή του κόσμου του κράτους και του κεφαλαίου, την παγκόσμια κοινωνική επανάσταση, την αναρχία και τον ελευθεριακό κομμουνισμό!

ΜΠΑΤΣΟΙ ΔΙΚΑΣΤΕΣ ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ ΚΑΛΑ
Η ΒΙΟ.ΜΕ. ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΣΕ ΧΕΡΙΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΕΙΛΗΜΜΕΝΕΣ ΔΟΜΕΣ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΒΙΟ.ΜΕ.

Τοπικός Συντονισμός Θεσσαλονίκης – Α.Π.Ο. – Ο.Σ.