8Η ΜΑΡΤΗ

ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΕΊΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΩΝ

 

Η γυναικεία χειραφέτηση δεν είναι το αίτημα των γυναικών για την ισότητα τους στη διαχείριση της εξουσίας, όπως προσπαθεί να αναδείξει ο κυρίαρχος εξουσιαστικός χώρος, αλλά ένας αγώνας συνολικός, ένας αγώνας από τα κάτω που ξεκίνησε από τις κινητοποιήσεις και τις απεργίες από μετανάστριες εργάτριες στον χώρο της κλωστοϋφαντουργίας στις ΗΠΑ, τις αρχές του 20ου αιώνα. Από γυναίκες που βίωναν την εκμετάλλευση και εξεγέρθηκαν άγρια με μαχητικούς αγώνες. Εκείνοι οι αγώνες που δόθηκαν μπορούν σήμερα να μας δείξουν τον δρόμο που είναι επιτακτικό να ακολουθήσουν οι γυναίκες που βιώνουν την πλήρη απαξίωση των ζωών τους από ένα σύστημα πατριαρχικό και εξουσιαστικό, κομμάτι του καπιταλιστικού κόσμου στον οποίο ζούμε.

 

Το τελευταίο διάστημα, έρχονται στο φως ολοένα και περισσότερα περιστατικά έμφυλης βίας. Από τις δεκάδες γυναικοκτονίες που καταγράφονται, τις δολοφονημένες αδελφές μας στα σύνορα μέχρι τις κινήσεις παραβιαστών και βιαστών γενικά αλλά και ειδικότερα στις εστίες του ΑΠΘ και στη σχολή του ΔΙΠΑΕ από καθηγητή/γυναικολόγο, ο οποίος καταδικάζεται αλλά βρίσκεται έξω με αναστολή. Από τους βιαστές της Γεωργίας Μπίκα στη Θεσσαλονίκη που απαλλάχθηκαν, διότι αμφισβητήθηκε η εγκυρότητα των λεγομένων του θύματος, την υπόθεση της Ε. που κρατούνταν στο διαμέρισμα του μαστροπού μπάτσου Δ.Μπουγιούκου στην Ηλιούπολη και κατάφερε να δραπετεύσει, αλλά οι θύτες παραμένουν ελεύθεροι μέχρι την υπόθεση του ιδιοκτήτη της επιχείρησης <<Χωριάτικο>> που αθωώθηκε με υπόλοιπα 19 μέλη, μια συμμορία σωματεμπόρων στην οποία συμμετείχε και μπάτσος, επειδή τα θύματα απελάθηκαν και τους στερήθηκε η ευκαιρία να καταθέσουν. Από τους μπάτσους στο Α.Τ Ομόνοιας που βίασαν την 19χρονη μέσα στο τμήμα και κυκλοφορούν ελεύθεροι, την αθώωση των μπάτσων που κλωτσούσαν τον ΖΑΚ/Zackie Oh και το πέσιμο στα μαλακά των δολοφόνων του μέχρι την καταδίκη του Π.Φιλιππίδη για δύο απόπειρες βιασμού αλλά την απόφασή του να κυκλοφορεί και αυτός ελεύθερος.

 

Όλα αυτά τα παραδείγματα μας στέλνουν ένα ξεκάθαρο μήνυμα από την πλευρά της αστικής δικαιοσύνης. Πως δεν υπάρχει περίπτωση να μιλήσεις και να βρεις το δίκιο σου μέσα σε ένα σύστημα που προωθεί την πατριαρχία και την εξουσιαστική βία, ένα σύστημα που τρομοκρατεί τα θύματα και απελευθερώνει τους θύτες ή τους καταδικάζει αλλά τους αφήνει να κυκλοφορούν ελεύθερους, που αποσιωπά τα στοιχεία τους αλλά βγάζει στη φόρα τα ονόματα των θυμάτων, τα οποία και στοχοποιούνται. Το κράτος, οι δικαστικές αρχές, τα ΜΜΕ παράγουν την έμφυλη βία, την προωθούν και την συγκαλύπτουν με τέτοιο τρόπο, ώστε αυτή κανονικοποιείται, γίνεται μια ακόμη είδηση, ένα κομμάτι της καθημερινότητας που δεν αφορά την κοινωνία. Οι λύσεις που δίνονται από τους κρατικούς μηχανισμούς για την διαχείριση αυτών των περιστατικών συνοψίζονται στα λεγόμενα του συνδικαλιστή της ΕΛΑΣ Μπαλάσκα για την γυναικοκτονία της Κάρολαιν στα Γλυκά Νερά, που συμβουλεύει τους δράστες να αναφέρουν την γυναικοκτονία άμεσα για να έχουν ελαφρυντικά.

 

Ο αγώνας ενάντια στην πατριαρχία είναι αγώνας απέναντι σε κάθε μορφή εξουσίας, διαρκής και συνολικός ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση των γυναικών. Δεν περιμένουμε πως η λύση θα έρθει θεσμικά, από τον κόσμο της εξουσίας. Γνωρίζουμε καλά πως η αλλαγή θα έρθει από τα κάτω, με αντιιεραρχικούς αγώνες, με αλληλεγγύη και μαχητική αντίσταση, αδιαμεσολάβητα. Με γυναίκες που στέκονται η μια δίπλα στην άλλη και χτίζουν κοινότητες αγώνα, μέσα από τις οποίες θα μπορούν να επικοινωνήσουν και να μιλήσουν για όσα βιώνουν, που δεν σιωπούν απέναντι στη βία αλλά αγωνίζονται για να την εξαλείψουν. Ως αναρχικές και ως γυναίκες δηλώνουμε ξεκάθαρα πως κράτος και καπιταλισμός θα γκρεμιστούν μέσα από την οργάνωση μας, μέχρι το χτίσιμο κοινοτήτων αξιοπρέπειας και ελευθερίας παντού.