ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ

Α' Φοιτητικές Εστίες ΑΠΘ, Πέμπτη 9/2 17:30

Σηκώθηκε και τους ετοίμασε τέλεια το πρωινό
με μαθηματικές κινήσεις.

Τους χαιρέτησε: Στο καλό σας αγαπάω μην αργήσετε
απ’ το σοφά γυαλισμένο κεφαλόσκαλο.

Τίναξε το χαλί έπλυνε φλυτζάνια και τασάκια
μιλώντας μόνη της.

Έβαλε το φαΐ στην κατσαρόλα κι άλλαξε το νερό
στα βάζα.

Ένιωσε έξυπνη στο μανάβικο
χαμογέλασε συγκαταβατικά στην κομμώτρια
αλλοτριώθηκε στην αποθήκη καλλυντικών
κι αγόρασε Εκδόσεις Κύτταρο τη «ΣΥΝΕΙΔΗΔΗ ΤΗΣ
ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΣΤΟΝ ΑΝΔΡΙΚΟ ΚΟΣΜΟ».

Έστρωσε το τραπέζι την ώρα
που χτύπαγε το κουδούνι
όμορφη έξυπνη κι ενημερωμένη στα κοινά.

Το παιδί κοιμήθηκε
κι ο άντρας την ακούμπησε από πίσω.

Αυτή χαχάνισε όπως είχε δει σ’ ένα διαφημιστικό
και του’πε με χοντρή σεξουαλική φωνή: Έλα

Την πήδηξε τέλειωσε και ξεράθηκε.

Η γυναίκα σηκώθηκε με προσοχή για να μην τον
ξυπνήσει
έπλυνε τα πιάτα μιλώντας μόνη της
άνοιξε το παράθυρο να φύγει η τσικνίλα.

Έκανε τσιγάρο άνοιξε το βιβλίο και διάβασε:
«…μόνο όταν οι γυναίκες απαιτήσουν ενεργητικά
θα υπάρξει ελπίδα γι’ αλλαγή»

Και πιο κάτω:
ΝΑΙ, ΑΛΛΑ ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ ΣΗΜΕΡΑ, ΧΡΥΣΗ ΜΟΥ
ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ ΣΗΜΕΡΑ;

Σηκώθηκε με προσοχή
πήρε το καλώδιο της ψήστρας
το ’σφιξε καλά στο λαιμό του άντρα της
κι έγραψε κάτω από την ερώτηση
του φεμινιστικού κινήματος: ΕΠΝΙΞΑ ΕΝΑΝ.

ΎΣΤΕΡΑ πήρε το 100 και μέχρι να ’ρθουν
κοίταξε το ωροσκόπιό της στη ΓΥΝΑΙΚΑ.

Κατερίνα Γώγου/ Θολούρα, Τρία κλικ αριστερά

ΟΥΤΕ ΣΤΙΣ ΕΣΤΙΕΣ ΟΥΤΕ ΠΟΥΘΕΝΑ!

Στις 28 Ιανουαρίου, τα μεσάνυχτα, μια κοπέλα γύρισε μετά τη δουλειά σπίτι της, στις εστίες της Θεσσαλονίκης, και πήγε να κάνει μπάνιο. Όταν συνειδητοποίησε ότι την ακολουθούν τρία άτομα, πρόλαβε να κλειδώσει τη πόρτα και παρέμεινε εκεί, κλειδωμένη και έντρομη να ακούει τις σιχαμένες απειλές τους μέχρι να βαρεθούν και να φύγουν. Η κοπέλα προσπαθώντας να διαχειριστεί την κατάσταση <σοκ> στην οποία βρισκόταν και θέλοντας να επικοινωνήσει το περιστατικό στη δημόσια σφαίρα, προέβη σε ανώνυμη καταγγελία σε κοινόχρηστη σελίδα του Facebook. Το περιστατικό αυτό παρέμεινε μέχρι και σήμερα μια κοινή δημοσίευση στα μέσα δικτύωσης, το οποίο χάθηκε μέσα σε μια σειρά ανώνυμων δημοσιεύσεων χωρίς να καταφέρει να λάβει την απαραίτητη ανταπόκριση που αναλογεί σε μια τέτοια συνθήκη.

Και αυτές δεν είναι οι δικές μας μέρες. Κορίτσια που ζουν τον απόλυτο τρόμο γυρίζοντας μόνες το βράδυ σπίτι, γυναίκες που τρέμουν το χέρι του συζύγου τους. Γιατί στον κόσμο της εξουσίας και της πατριαρχίας οι παρενοχλήσεις, οι ξυλοδαρμοί και οι βιασμοί, οι γυναικοκτονίες, οι επιχειρησεις του τράφικινγκ, οι παιδεραστές, βασανιστές και μπάτσοι δολοφόνοι είναι η καθημερινότητα. Αυτές οι μέρες δε μπορεί να είναι δικές μας.

Για αρχή, το έλλειμα της σύγχρονης κοινωνίας να αποτελέσει χείρα σωτηρίας σε θύματα που βιώνουν την πατριαρχική καταπίεση είναι προφανές. Η αδυναμία της σύγχρονης πραγματικότητας να θεμελιώσει ένα πεδίο ασφάλειας και αμοιβαίας κατανόησης μεταξύ των καταπιεσμένων, όπου θα αποσκοπεί στην πλήρη εξόντωση των πατριαρχικών καταλοίπων, είναι αυτή που οδήγησε την κοπέλα σε μια ανώνυμη καταγγελία σε ένα μέσο δικτύωσης-που εκ φύσεως τείνει να απομείωνει το περιστατικό στη δημόσια πραγματικότητα και φανερώνει έκδηλα πως τα θύματα της έμφυλης καταπίεσης δεν λαμβάνουν εκ των προτέρων την αναγκαία στήριξη, αλλά αξιολογούνται εκ των υστέρων με ένα like σε μια δημοσίευση στο Facebook.

Στην κοπέλα, που βρήκε το θάρρος να καταγγείλει δημόσια το περιστατικό, δεν δόθηκαν ποτέ τα απαραίτητα εργαλεία για να βρει την δύναμη να ακουστεί. Υπό τον φόβο ότι δεν θα λάβει την αναγκαία κατανόηση και στήριξη από το κοινωνική σφαίρα, επέλεξε να μοιραστεί το βίωμα της ανώνυμα.

Παράλληλα, τίθεται ένα σημαντικό ζήτημα και εύλογα προκύπτει το ερώτημα: Και πως αντιμετωπίζουμε ένα τέτοιο περιστατικό? Οι χώροι των εστιών δεν αποτελούν τίποτα λιγότερο από μια κοινωνική εστία, από μια μικρογραφία ενός τμήματος του κοινωνικού μας πεδίου. Τα πατριαρχικά υπολείμματα βρίσκουν έδαφος και καρποφορούν σε όλες τις εκφάνσεις των μικρογραφιών της σύγχρονης πραγματικότητας.

Επαναφέροντας λοιπόν το παραπάνω ερώτημα, πολλοί κρίνουν πως η αντιμετώπιση των έμφυλων περιστατικών μπορεί να επιτευχθεί με περαιτέρω ασφάλεια και παρέμβαση των κρατικών μηχανισμών σε όλες τις κοινωνικές εστίες, που είναι ευεπίφορες στην εμφάνιση πατριαρχικών επιθέσεων. Συγκεκριμένα, στο παράδειγμα των εστιών, αρκετοί ίσως να είναι αυτοί που θεωρούν πως η ύπαρξη καμερών ασφαλείας, όπως επίσης και ο διαχωρισμός των κοινόχρηστων μπάνιων ανάλογα το φύλο, θα ήταν μεταρρυθμιστικοί παράγοντες που θα μπορούσαν αποτελεσματικά να επιφέρουν την αποφυγή τέτοιων φαινομένων.

Εμείς, ως αναρχικοί/ές, γνωρίζουμε και κατανοούμε πως ο καπιταλισμός είναι αυτός που γεννά την πατριαρχία, η οποία δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα θεσμικό ιδεολόγημα του ιεραρχικού κορμού. Δεν είναι λίγες οι φορές που αποδείχθηκε πως η παρέμβαση της κρατικής ‘’μέριμνας’’ στα πεδία που πλήττονται από την πατριαρχία αντί να καταφέρει την δικαίωση του θύματος, επιτυγχάνει την νομιμοποίηση του θύτη και την αποσιώπηση του περιστατικού από την δημόσια σφαίρα.

Δεν έχουμε αυταπάτες ότι σε έναν κόσμο γεμάτο δυστυχία και πόνο, φτώχεια και πείνα, στον κόσμο του κράτους και του καπιταλισμού οι ζωές των κατατρεγμένων δεν έχουν καμία σημασία. Η λίστα των ονομάτων με τις νεκρές μας αδελφές δεν έχει τελειωμό. Πρόσφυγες και μετανάστριες -της γης οι κολασμένες- αν δε πνιγούν στο Αιγαίο, ξυλοκοπούνται και βιάζονται στα σύνορα. Οι κρατούμενες στις φυλακές της Πέτρου Ράλλη πέρα από τις άθλιες συνθήκες στις οποίες ζουν, παρενοχλούνται σεξουαλικά από τους φύλακες. Ο Ζακ Κωστόπουλος/Zackie Oh, μέλος της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, λιντσάρεται και δολοφονείται από μπάτσους και καταστηματάρχες. Στην Ηλιούπολη μια 18χρονη κρατούνταν αιχμάλωτη από τον μπάτσο και μαστροπό Μπουγιούκο, που τη βίαζε και την εξέδιδε συστηματικά ενώ στο Α.Τ.-κολαστήριο Ομόνοιας, μια 19χρονη βιάζεται από τα καθάρματα της ομάδας Δίας. Ταυτόχρονα αποκαλύπτονται οι παιδεραστές ή και οι βιαστές της καλλιτεχνικής σκηνής, όπως με τη περίπτωση του Λιγνάδη και του Φιλιππίδη αλλά και από την πολιτική σκηνή, με το περιστατικό στον Κολωνό και τον παιδοβιαστή Η. Μίχο που εκπόρνευε την 12χρονη. Όλες αυτές οι υποθέσεις βρίσκονται υπό το πρίσμα ενός κοινού παρονομαστή, αυτού που στο στόχαστρο της εξουσίας βρίσκονται οι καταπιεσμένες και εξαθλιωμένες, οι από τα κάτω.

Το ίδιο το σύστημα είναι αυτό που γεννά τις έμφυλες διακρίσεις και οπλίζει καθημερινά τα χέρια επιτήδειων (παρα)βιαστών, ενισχύοντας το πατριαρχικό καθεστώς με κύρια μέσα τη συνοχή και τη συγκάλυψη. Η αστική δικαιοσύνη αποφασίζει κάθε φορά να σιωπά, αποδεικνύοντας πως για όλες εμάς, το σύστημα δεν αποτελεί χέρι σωτηρίας, αλλά κινητήριο μοχλό αναπαραγωγής πατριαρχικών και εξουσιαστικών συμπεριφορών. Εμάς, ο πρόλογος την κρατικής ασφάλειας και δικαιοσύνης -αποδεδειγμένα- δεν μας έπεισε ποτέ. Ως αναρχικοί/ες παλεύουμε για έναν κόσμο, όπου εξ αρχής θα θεμελιώνεται πάνω σε μια πραγματικότητα απαλλαγμένη από τα πατριαρχικά κατάλοιπα, όπου τα περιστατικά έμφυλης καταπίεσης δεν θα βρίσκουν σπιθαμή χώρου να καρποφορήσουν.

Δεν αναζητούμε την δικαιοσύνη και την ασφάλεια για προβλήματα που γεννά το κράτος, από το ίδιο το κράτος. Η δικαιοσύνη και η ασφάλεια για εμάς προέρχεται μόνο υπό το πρίσμα της αλληλεγγύης. Προτάσσουμε την γυναικεία χειραφέτηση με πρόποδες την κοινότητα και την οργάνωση. Και πάντα έχουμε κατά νου, ότι η πραγματική χειραφέτηση δε ξεκινά από τα δικαστήρια αλλά, όπως λέει και η E. Goldman, «από τη ψυχή της γυναίκας» άρα από την απόφαση του ίδιου του ανθρώπου να ορθώσει το ανάστημα του, απέναντι στο τέρας που λέγεται κράτος, καπιταλισμός, πατριαρχία. Γιατί τη λύση δε θα τη φέρει μια δικαστική απόφαση που δε θα τελεστεί καν, ούτε η κάμερα ή ο φύλακας στις εισόδους. Μόνο εμείς μπορούμε να φτιάξουμε τις δικές μας μέρες, το κόσμο που θέλουμε να ζήσουμε, μακριά από την εκμετάλλευση και την υποταγή. Με όπλα μας την αλληλεγγύη, την αλληλοβοήθεια, την αυτοοργάνωση, μα πάνω απ’ όλα την αγάπη μας για ζωή· να αντεπιτεθούμε βάζοντας φωτιά σε αυτό το σάπιο εξουσιαστικό σύστημα.

ΟΥΤΕ ΣΤΙΣ ΕΣΤΙΕΣ ΟΥΤΕ ΠΟΥΘΕΝΑ

ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ, ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ, ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ, ΣΕ ΣΧΟΛΕΙΑ ΚΑΙ ΣΧΟΛΕΣ

ΠΟΤΕ ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ, ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Αναρχική Συνέλευση Φοιτητών/τριών Quieta Movere

ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ
Πέμπτη 09/02, 17:30 στις Α' Φοιτητικές Εστίες

Στις 29 Ιανουαρίου δημοσιεύθηκε ανώνυμη καταγγελία σε σελίδα του facebook από φοιτήτρια που μένει στις εστίες της Θεσσαλονίκης. Η κοπέλα ανέφερε, ότι αφού γύρισε από τη δουλειά της το προηγούμενο βράδυ κι ενώ πήγε να κάνει μπάνιο δέχτηκε επίθεση από 3 άνδρες ηλικίας 25-30 ετών, οι οποίοι την ακολούθησαν. Ενόσω η κοπέλα προσπαθούσε να κάνει μπάνιο, χτυπούσαν την πόρτα επιδιώκοντας να την ανοίξουν και μιλώντας με τρόπο χυδαίο. Μετά από 10 περίπου λεπτά αποφάσισαν να φύγουν με θρασύτατες απειλές, αφήνοντας προφανέστατα την κοπέλα σε κατάσταση σοκ.

Στον κόσμο της εξουσίας η πατριαρχική βία αποτελεί μια από τις πιο επικίνδυνες μορφές καταπίεσης που βιώνουμε. Την τρομοκρατική φύση της τη συναντάμε καθημερινά, όταν σφίγγουμε τα κλειδιά μας στο χέρι στον δρόμο για το σπίτι, όταν μας μαθαίνουν να κάνουμε «τουμπεκί» και να μη γνωστοποιούμε σεξουαλικές παρενοχλήσεις που δεχόμαστε σε σχολεία, σχολές, χώρους εργασίας, όταν βιώνουμε την πατριαρχική απειλή ακόμα και μέσα στα σπίτια μας, όταν τρέμουμε να αντιμιλήσουμε στον πατέρα, στον αδερφό, τον θείο μας. Τα περιστατικά έμφυλης βίας εμφανίζονται πλέον σε καθημερινή βάση. Η πατριαρχία κανονικοποιείται, ενσωματώνεται, αποτελεί κομμάτι της καθημερινότητας των ανθρώπων· οι γυναικοκτονίες και οι βιασμοί είναι απλά ‘’ειδήσεις των 8’’, είναι απλά εικόνες στο κουτί.

Αναγνωρίζουμε το γεγονός αυτό ως μία ακόμα συνέπεια του εξουσιαστικού πατριαρχικού συστήματος που καταπιέζει τις γυναίκες σε ολόκληρο των κόσμο. Η λύση για την εξάλειψη τέτοιων περιστατικών δεν είναι ο διαχωρισμός των μπάνιων σε αντρικά και γυναικεία -όπως έσπευσαν να διεκδικήσουν κομματικές νεολαίες-, ούτε η τοποθέτηση κάμερας στους χώρους αυτούς, -όπως υποστήριξαν τα πιο συντηρητικά κομμάτια. Η αλλαγή που πρέπει να επιτευχθεί οφείλει να είναι ριζική. Το τέρας της πατριαρχίας τροφοδοτεί την διατήρηση και την ενδυνάμωση του κράτους, γι' αυτό κρατικοί φορείς δεν πρόκειται να αποδώσουν ποτέ δικαιοσύνη.

Καμία εμπιστοσύνη δεν έχουμε στην αστική δικαιοσύνη, αφού δεν είναι η πρώτη φορά που συγκαλύπτει και αφήνει ελεύθερους βιαστές ενώ προσπαθεί σταθερά και επανειλημμένα να υποβαθμίσει, να θάψει ή να χειριστεί με βάση τα πατριαρχικά στερεότυπά τις υποθέσεις αυτές. Γνωρίζουμε καλά πως η πατριαρχία αποτελεί θεμέλιο λίθο τους κράτους και του καπιταλισμού, επομένως για να την αντιμετωπίσουμε δε μπορούμε να διαλέξουμε το θεσμικό μονοπάτι. Άλλωστε, η απροθυμία του συστήματος να προσφέρει βοήθεια στα θύματα της πατριαρχικής βαρβαρότητας αναδεικνύεται κι από την επιλογή της φοιτήτριας των εστιών να ανεβάσει ανώνυμη καταγγελία σε φόρμα του Facebook φοβούμενη να απευθυνθεί σε κάποια θεσμική δομή.

Το τελευταίο χρονικό διάστημα, όλες οι υποθέσεις σεξουαλικής και έμφυλης βίας που έρχονται στο φως και παίρνουν το δρόμο της αστικής δικαιοσύνης, αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο από το κράτος, τις δικαστικές αρχές και τα κυρίαρχα ΜΜΕ στέλνοντας ένα ενιαίο συστημικό μήνυμα εξόντωσης απέναντι σε όσες τόλμησαν να σπάσουν τη σιωπή και τρομοκράτησης απέναντι σε όλες τις υπόλοιπες. Από το βιασμό της 19χρονης στο Α.Τ. Ομόνοιας από τα ένστολα καθάρματα της ομάδας ΔΙΑΣ, τη συγκάλυψη του παιδοβιαστή Λιγνάδη και των εξευτελισμό των θυμάτων του μέσα στις δικαστικές αίθουσες, τη συγκάλυψη του παιδοβιαστή και μαστροπού Η. Μίχου στην υπόθεση του Κολωνού και το ξέπλυμα του βιαστή και μαστροπού μπάτσου στην υπόθεση trafficking της Ηλιούπολης, μέχρι την αθώωση των βιαστών της Γεωργίας στη Θεσσαλονίκη, των μπαστροπών στο “Χωριάτικο” και των μπάτσων που από κοινού με τους Χορταρια και Δημόπουλο δολοφόνησαν τη Zackie Oh, η έμφυλη βία είναι συστημική βία και αποτελεί όπλο στη φαρέτρα του σύγχρονου ολοκληρωτισμού για την καθυπόταξη και των καταπιεσμένων και τη διάχυση του κοινωνικού κανιβαλισμού.

Ο αντιπατριαρχικός αγώνας, λοιπόν, είναι για εμάς ένας αγώνας συνολικός, αντιεξουσιαστικός, αναρχικός, ενάντια στο κράτος, το κεφάλαιο και οποιαδήποτε μορφή εξουσίας. Η πτώση της πατριαρχίας στο πλαίσιο του υπάρχοντος συστήματος είναι ανέφικτη. ‘Ετσι παλεύουμε ενάντια στο σύστημα συνολικά, ενάντια στην εξουσία. Στην κοινωνία που εμείς οραματιζόμαστε δεν υπάρχει χώρος για εξουσιαστικές συμπεριφορές, για συμπεριφορές που καθιστούν έναν άνθρωπο κατώτερο από κάποιον άλλον, για πρακτικές διαχωρισμού και διχοτόμησης των πληθυσμών που στρέφουν τον έναν ενάντια στην άλλη. Επιδιώκουμε να χτίσουμε κοινότητες, στις οποίες καλλιεργείται η αλληλεγγύη κι ο σεβασμός, κοινότητες, στις οποίες οι γυναίκες μπορούν να υπάρξουν ως ισάξιες οντότητες, κοινότητες στις οποίες γυναίκες θα μπορούν να απευθυνθούν, θα μπορούν να επικοινωνήσουν βιώματα τους.

Καθιστούμε σαφές, πως δεν πρόκειται να αφήσουμε σπιθαμή γης σε παραβιαστές και βιαστές μέσα σε πανεπιστημιακούς χώρους, αλλά και έξω από αυτούς. Σφίγγουμε τις γροθιές μας και προσφέρουμε ένα χέρι βοηθείας σε κάθε τραυματισμένη απ’ το λεπίδι της πατριαρχίας γυναίκα. Στεκόμαστε δίπλα σε όλους τους καταπιεσμένους και σε όλες τις καταπιεσμένες, σε κάθε θύμα βιασμού, δίπλα σε όποιον πλήττεται απ’ το αγκάθι της πατριαρχίας. Η συλλογική μας φωνή μπορεί να σπάσει όλα τα δεσμά και να ρίξει όλα τα τείχη. Μέχρι να κάνουμε τη φλόγα, φωτιά και να κάψουμε συθέμελα το σάπιο εξουσιαστικό πατριαρχικό σύστημα. Μέχρι να φτιάξουμε έναν κόσμο που θα χωρά μέσα του όλους τους κόσμους.

ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΗΝ ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ

ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΠΟΤΕ ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΕΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ & ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Ελεύθερες Γυναίκες / Μαύρο & Κόκκινο,
μέλος της Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης - Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων