Η ΦΛΌΓΑ ΤΟΥ ΔΕΚΈΜΒΡΗ ΚΑΊΕΙ ΑΚΌΜΑ ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΈΣ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΏΝ
Στις 6/12/2008 ο αστυνομικός φρουρός Επαμεινώνδας Κορκονέας δολοφονεί εν ψυχρώ τον 15χρονο αναρχικό μαθητή Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο στα Εξάρχεια, στη συμβολή των οδών Μεσολογγίου και Τζαβέλα.Η δολοφονία του Γρηγορόπουλου ήρθε να προστεθεί στο μεγάλο κατάλογο των κρατικών δολοφονιών, όπως και το 1985 όπου δολοφονήθηκε ο 15χρονος Μιχάλης Καλτεζάς έτσι και το 2008 το κράτος ήταν που όπλισε το χέρι του μπάτσου.
Η δολοφονία του Γρηγορόπουλου ήταν απλά η σπίθα για να ξεκινήσει η εξέγερση, καθώς η συγκυρία έρχεται ως επιστέγασμα στις φοιτητικές κινητοποιήσεις του ’06-’07 και στην απαρχή της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα.
Μια κρίσης που αποτύπωσε ακόμα πιο έντονα τις σχέσεις αντίθεσης ανάμεσα στους καταπιεσμένους και στους καταπιεστές.
Αντανακλαστικά μεγάλο κομμάτι του αντιεξουσιαστικού χώρου βγήκε στους δρόμους και συγκρούστηκε έντονα με την αστυνομία, φανερώθηκαν έτσι τα πρώτα σημάδια τής μεγαλειώδης εξέγερσης που ακολούθησε.Σειρά πήραν οι καταλήψεις σε σχολεία, πανεπιστήμια, δημόσια κτίρια (π.χ. δημαρχεία) σε ολόκληρη την χώρα, όπου αποτέλεσαν τόπους συνάντησης των αγωνιζόμενων και τόπους πολιτικής ζύμωσης. Η εξέγερση ξεκίνησε ως ένα μαθητικό κίνημα αλλά γρήγορα στηρίχθηκε από πολλαπλές κοινωνικές ομάδες, μαθητές, άνεργοι, φοιτητές, εργαζόμενοι και μετανάστες έδωσαν μια απάντηση στο αυταρχικό καθεστώς, έδειξαν πως οι εξεγέρσεις γεννιούνται μέσα από την αντίσταση όλων των καταπιεσμένων και πως η ανατροπή του συστήματος είναι εφικτή. Η γενιά του Αλέξη ήταν αυτή που πρωτοστάτησε στα γεγονότα καθώς όπως και σήμερα η νεολαία έχει καθήκον να αντισταθεί στην κρατική βαρβαρότητα, μαθητές σε όλη την χώρα έβαλαν φωτιά στις σάπιες αξίες της εποχής και μέσα από τίς σύγκρουσεις, τίς καταλήψεις και τα οδοφράγματα άλλαξαν απόλυτα την πολιτική κατάσταση τής χώρας.
Σήμερα η καθημερινότητα μας συνεχίζει να είναι το ίδιο σάπια και οι καταπιεσμένοι παραμένουν καταπιεσμένοι, το κράτος και το κεφάλαιο συνεχίζουν να δολοφονούν και η οργή στις καρδιές μας κρατάει ακόμα. Όσοι δεκέμβρηδες και να περάσουν είναι καθήκον τής νεολαίας να αντισταθεί, να χτίσει πολιτική και ταξική συνείδηση και να τρομοκρατήσει παλι το κράτος και το κεφάλαιο. Μεσω της οργάνωσης από την βάση παλεύουμε για την κοινωνική επανάσταση, παλεύουμε για έναν άλλο κόσμο.
Ένας κόσμος δίχως κοινωνικές τάξεις, δίχως κράτη, στρατούς και σύνορα, όπου όλοι οι άνθρωποι να είναι – όχι κατ' ανάγκην – χωρισμένοι σε μικρές κοινότητες και καθεμιά της να αποφασίζει για αυτά που την απασχολούν μέσα από τη γενική συνέλευση όλων των μελών της.
Ένας κόσμος, όπου να μην υπάρχει ατομική ιδιοκτησία, όλα να είναι για όλους, όπου ο καθένας να ασχολείται με αυτό που τον ενδιαφέρει και όχι με αυτό που του έτυχε ή μπόρεσε ν' ασχοληθεί.
Ένας κόσμος που να στηρίζεται στην εξής αρχή: από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του. Αυτή είναι η Αναρχία. Αυτές είναι οι ιδέες για τίς όποιες πέθανε ο Γρηγορόπουλος.
ΔΕΝ ΕΊΠΑΜΕ ΑΚΌΜΗ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΊΑ ΛΈΞΗ ΑΥΤΈΣ ΟΙ ΜΈΡΕΣ ΕΊΝΑΙ ΤΟΥ ΑΛΈΞΗ
6/12 ΌΛΟΙ/ΌΛΕΣ ΣΤΑ ΠΡΟΠΎΛΑΙΑ ΣΤΙΣ 12:00
“ΑΠΟΒΟΛΉ” Αυτόνομη/αντιστασιακή μαθητική ομάδα