ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ-ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΑ Δ.Μ.

που διώκεται βάσει κρατικής σκευωρίας για τις συγκρούσεις που έλαβαν χώρα έξω από το Εφετείο στις 7 Οκτώβρη του 2020, ημέρα απόφασης στη δίκη της Χ.Α.

Στις 7 Οκτώβρη του ‘20 πραγματοποιείται μία από τις πιο μεγαλειώδεις αντιφασιστικές κινητοποιήσεις των τελευταίων δεκαετιών στον ελλαδικό χώρο. Μέσα στους δεκάδες χιλιάδες συγκεντρωμένους ήταν το πιο ριζοσπαστικό και μαχητικό κομμάτι των κινημάτων που για χρόνια έβαζε αναχώματα στην επέλαση των παρακρατικών ταγμάτων εφόδου δίνοντας καθημερινά μάχες σώμα με σώμα με τις νεοναζιστικές συμμορίες στους δρόμους, στις πλατείες και στις γειτονιές. Ήταν όλοι όσοι δεν σιώπησαν μπροστά στις δολοφονίες και τους ξυλοδαρμούς μεταναστών και σε βάρος κοινωνικών και πολιτικών αγωνιστών, που δεν επέτρεψαν τη διάχυση της μισαλλοδοξίας στο δημόσιο πεδίο, στους χώρους εργασίας, στα σχολεία και τις σχολές και όρθωσαν το ανάστημά τους μπροστά στην επαπειλούμενη τρομοκράτηση της κοινωνίας από το παρακρατικό δεκανίκι του κράτους. Ήταν όλοι όσοι, ως οι πραγματικοί πολιτικοί αντίπαλοι του βάρβαρου κόσμου της εξουσίας, ταυτόχρονα με τις κατασταλτικές επιχειρήσεις του κράτους, δέχονταν δολοφονικές και εμπρηστικές φασιστικές επιθέσεις στις καταλήψεις και τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους αγώνα. Χωρίς αυταπάτες πως το κράτος, οι θεσμοί και η μηχανισμοί του μπορούν να θέσουν φραγμό στο φασισμό, δηλώνοντας τη μόνη πραγματική απάντηση με προοπτική νίκης, που δεν είναι άλλη από την ανάπτυξη του κοινωνικού και ταξικού αγώνα απέναντι στην εκμετάλλευση, την καταπίεση, τις ανισότητες, τον ρατσισμό, τον φασισμό που φέρει ο κόσμος τους κράτους και του καπιταλισμού.

Το «τείχος της δημοκρατίας» και η θεσμική δικαιοσύνη καταδίκασε την Χ.Α ως εγκληματική οργάνωση προκειμένου να ξεπλύνει τις ευθύνες του κράτους ως τον βασικό ενορχηστρωτή των παρακρατικών νεοναζιστικών επιθέσεων και να αποπροσανατολίσει την κοινωνία από την άρρηκτη σχέση κράτους και φασιστών. Καταδίκασε τη Χ.Α. ως αποτέλεσμα της κοινωνικής πίεσης και εκβιαζόμενο από την πιθανότητα να απωλέσει κάθε νομιμοποίηση μετά τη δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα, αφήνοντας τα παρακρατικά τάγματα εφόδου να δρουν ανενόχλητα. Την ώρα ανακοίνωσης της απόφασης καταδίκης, ξεσπούν συγκρούσεις στη λεωφόρο Αλεξάνδρας με τα ένστολα καθάρματα της δημοκρατίας να επιτίθονται στους χιλιάδες συγκεντρωμένους. Και είναι τέτοιο το μένος της εξουσίας απέναντι στους αγωνιζόμενους που η Κρατική Ασφάλεια εκκίνησε έρευνα για τη στοχοποίηση αγωνιστών που συμμετείχαν στη συγκέντρωση, καλλιεργώντας τη θεωρία των δύο άκρων. Αποτέλεσμα αυτής της μεθόδευσης είναι η κρατική δίωξη του αντιφασίστα-αναρχικού Δ.Μ. που δικάζεται βάσει ενός σαθρού κατηγορητηρίου και χωρίς πραγματικά στοιχεία με αποκλειστικό στόχο, μαζί με την επιχείρηση τρομοκράτησης και απενεργοποίησης ενός σταθερού και συνεπή αγωνιστή, την εκδίκηση του κράτους απέναντι στους πολιτικούς του αντιπάλους και τη συνέχιση της κατασταλτικής εκστρατείας απέναντι σε όλους όσοι αγωνίζονται. Ο Δ.Μ. είναι ένας από εμάς και την επίθεση που δέχεται την αντιλαμβανόμαστε ως επίθεση απέναντι σε όλες και όλους μας, απέναντι στους δεκάδες χιλιάδες που βρέθηκαν εκείνη την ημέρα έξω από το Εφετείο, σε όσους συνεχίζουν τον αδιαπραγμάτευτο μαχητικό, ριζοσπαστικό αγώνα απέναντι σε κράτος, κεφάλαιο και φασίστες.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΚΡΑΤΙΚΟ ΡΕΒΑΝΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ-ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ

ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ, ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ

Δίκη: Παρασκευή 27/9, Ευελπίδων(Κτίριο 9), 9.00

αναρχικό-αντιεξουσιαστικό στέκι Αντίπνοια, Κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37, Αυτοδιαχειριζόμενος Κοινωνικός Χώρος Pasamontaña , Ομάδα Αδράστεια, Πρωτοβουλία Αναρχικών Φοιτητών/-τριών Αθήνας

---------------------------------------------------

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΑ Δ.Μ.
ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ, ΤΟΝ ΚΡΑΤΙΚΟ ΡΕΒΑΝΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΙΚΑΣΤΙΚΕΣ ΣΚΕΥΩΡΙΕΣ – ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ!

Στις 7 Οκτώβρη του 2020, την ημέρα απόφασης για τη δίκη της Χρυσής Αυγής, βρεθήκαμε μαζί με δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές έξω από το Εφετείο της Αθήνας, σε μια από τις μεγαλύτερες αντιφασιστικές συγκεντρώσεις όλων των εποχών στον ελλαδικό χώρο. Χωρίς αυταπάτες πως το σύστημα εκμετάλλευσης και καταπίεσης μπορεί να εξωραϊστεί, χωρίς αυταπάτες πως οποιαδήποτε κυβέρνηση μπορεί να αποτελέσει φραγμό στον φασισμό, χωρίς αυταπάτες για το ρόλο της αστικής δικαιοσύνης και των αποφάσεων της, μέσα από τη δυναμική συγκέντρωση και τις συγκρούσεις με τους ένστολους δολοφόνους της αστυνομίας επί της Λεωφόρου Αλεξάνδρας,φωνάξαμε με όλες μας τις δυνάμεις πως δεν βρεθήκαμε εκεί για να πολεμήσουμε τον φασισμό μαζί με το κράτος, την κυβέρνηση, τον όψιμο αντιφασισμό των ΜΜΕ και τους κάθε λογής θεσμικούς θιασώτες ενός κίβδηλου και υποκριτικού αντιφασισμού, αλλά αντίθετα, βρεθήκαμε έξω από το Εφετείο σε πείσμα όλων αυτών που μεθοδικά πριμοδοτούν σε καθημερινή βάση τον κοινωνικό εκφασισμό και τον κρατικό ολοκληρωτισμό.
Είναι γεγονός πως η ΧΑ, ήδη από την ίδρυση της τη δεκαετία του ’80, λειτούργησε ως κρατικό ενεργούμενο και υποχείριο. Ενώ, βασική της κατεύθυνση, τόσο της ίδιας της οργάνωσης, όσο και του κράτους που την καθοδηγούσε, ήταν να αμβλύνει τις αντιστάσεις της κοινωνίας λειτουργώντας παραπληρωματικά ή/και αντί της επίσημης καταστολής, καθώς και να αναπτύξει τα πιο συντηρητικά και αντιδραστικά κοινωνικά ένστικτα, διαλύοντας τους όποιους συλλογικούς, ταξικούς και κοινωνικούς δεσμούς, συμβάλλοντας έτσι στον κοινωνικό εκφασισμό. Αυτό μαρτυρούν και οι εκατοντάδες δολοφονικές επιθέσεις σε βάρος πολιτικών και κοινωνικών αγωνιστών, αριστερών, αναρχικών και συνδικαλιστών, καταλήψεων και αυτοδιαχειριζόμενων χώρων αγώνα, προσφύγων και μεταναστών, πάντα απολαμβάνοντας τη συνεργασία, την προστασία και την ασυλία που σταθερά της παρείχαν οι επίσημοι κατασταλτικοί μηχανισμοί, η αστυνομία και η δικαιοσύνη.
Μέσα σε συνθήκες βαθιάς πολιτικής και οικονομικής κρίσης, ιδιαίτερα μετά την κοινωνική εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, και αντιμέτωπο με τις μαζικές κινητοποιήσεις των επόμενων χρόνων ενάντια στη φτώχεια και την εξαθλίωση των μνημονιακών πολιτικών, το καθεστώς επέλεξε να πριμοδοτήσει ακόμα περισσότερο τη δολοφονική συμμορία της ΧΑ με όλα τα μέσα, ως εργαλείο στο πλαίσιο μιας ευρύτερης αντι-εξεγερτικής και αντεπαναστατικής στρατηγικής. Το αποκορύφωμα της εγκληματικής δράσης των νεοναζί, η δολοφονία του Παύλου Φύσσα στις 18 Σεπτέμβρη 2013 στο Κερατσίνι, επέδρασε καθοριστικά στις συνειδήσεις των αγωνιζόμενων, αλλά και σε εκείνο το ευρύτερο και πλειοψηφικό ρεύμα της κοινωνίας που δεν αποδέχεται τον εκφασισμό, με τρόπο και συνέπειες που το καθεστώς θέλησε να ελέγξει.
Η κίνηση αυτή των, προσχεδιασμένων και προβεβλημένων στα ΜΜΕ, συλλήψεων και των διώξεων δεν μπορεί βέβαια να ιδωθεί ως μια αμυντική κίνηση από την πλευρά του κράτους. Αντίθετα, γρήγορα εντάχθηκε σε μια επιθετική κίνηση στο πλαίσιο της ανασυγκρότησής του, στην κατεύθυνση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Μια κίνηση που έστελνε σαφές κατασταλτικό μήνυμα στον κόσμο που αγωνίζεται αντιθεσμικά και από τα κάτω, τόσο μέσα από την εφαρμογή του νόμου περί εγκληματικής οργάνωσης που δημιουργήθηκε για την ποινικοποίηση των κοινωνικών-ταξικών αντιστάσεων, όσο και μέσα από τη χρήση της θεωρίας των δύο άκρων, η οποία επιχειρεί να ταυτίσει την παρακρατική δράση των τραμπούκων και φονιάδων της ΧΑ με τον κόσμο του αγώνα και της αντίστασης.
Η 7η Οκτώβρη του 2020 ήταν, λοιπόν, ημέρας καταδίκης για τη ΧΑ ωστόσο δεν άργησε και μια έρευνα της κρατικής ασφάλειας, λίγο καιρό αργότερα, με αφορμή τις συγκρούσεις που ξέσπασαν έξω από το Εφετείο, σε μία ακόμη εφαρμογή της θεωρίας των δύο άκρων, που δεν έχει άλλο στόχο παρά να εξισώσει όσους βρίσκονται στις επάλξεις των ταξικών και κοινωνικών αντιστασεων, όσους στην πράξη αγωνίζονται ενάντια στον φασισμό με ναζιστικά καθάρματα. Εν τέλει, σχηματίζεται δικογραφία και ασκείται δίωξη που απευθύνεται στον σύντροφό και μέλος της ΑΠΟ, Δ.Μ., ο οποίος κατηγορείται για τα πλημμελήματα της διατάραξης κοινής ειρήνης και της διακεκριμένης φθοράς, ενώ μένει ανοιχτή σε βάρος και άλλων, άγνωστων μέχρι στιγμής, προσώπων. Η δίωξη αυτή βασίζεται σε έναν μεγάλο όγκο οπτικοακουστικού υλικού (βίντεο, φωτογραφίες, αμοντάριστα πλάνα) από τη μέρα της συγκέντρωσης, το οποίο συλλέχθηκε από μπάτσους και ρουφιάνους δημοσιογράφους και δεν αιτιολογεί με κανένα τρόπο τις κατηγορίες εις βάρος του.
Οι στημένες, ασφαλίτικου τύπου, δικογραφίες δεν είναι καινούριο εργαλείο στη φαρέτρα του κράτους και των αρχών. Η συγκεκριμένη περίπτωση όμως, αποτελεί μία κραυγαλέα απόπειρα κρατικού ρεβανσισμού απέναντι σε μία από τις μαζικότερες διαδηλώσεις των τελευταίων δέκα χρόνων, ταυτόχρονα με την ειδική στοχοποίηση του συντρόφου, ο οποίος ούτε προσήχθη ούτε συνελήφθη εκείνη την ημέρα, αλλά οι κατηγορίες που του αποδίδονται προκύπτουν από, κατά πολύ μεταγενέστερες, διεργασίες μέσα στη ΓΑΔΑ. Η δικογραφία αυτή, υπηρετεί έναν πάγιο στόχο της εξουσίας. Αποσκοπεί στο να τρομοκρατήσει τους αγωνιζόμενους, να τους απομονώσει από το κοινωνικό σώμα, να τους κρατήσει σε ένα ιδιότυπο καθεστώς ομηρίας και, εν τέλει, να τους εκδικηθεί για αυτό ακριβώς που κάνουν, να αγωνίζονται ενάντια στον σάπιο κόσμο της εξουσίας.
Πιο συγκεκριμένα, σε ό,τι αφορά τον σύντροφό μας Δ. Μ. είναι γεγονός ότι πρόκειται για έναν οργανωμένο αναρχικό που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του αγώνα με συνέπεια, όντας εδώ και χρόνια σταθερό μέλος πολιτικών δομών, που αδιάλειπτα βρίσκονται σε κάθε πεδίο που ξεσπούν οι κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις. Έτσι, έχει πέσει στα χέρια των κατασταλτικών μηχανισμών ξανά στο παρελθόν, μαζί με άλλους συντρόφους και συντρόφισσες, στο πλαίσιο της συλλογικής αναρχικής δράσης, αντιφασιστικών κινητοποιήσεων, κινήσεων αλληλεγγύης σε πολιτικούς κρατούμενους και υπεράσπισης των δημόσιων χώρων. Είναι αδιαμφισβήτητο πως το κράτος τον στοχοποιεί για να χτυπήσει έναν ενεργό αγωνιστή. Καθώς και πως η δίωξή του αποτελεί επίθεση απέναντι σε όλους και όλες μας.
Η δίωξη αυτή δεν αποτελεί, βέβαια, μεμονωμένο περιστατικό αλλά είναι κομμάτι μιας ευρύτερης κατασταλτικής εκστρατείας που έχει εξαπολύσει το κράτος απέναντι σε όσους αγωνίζονται ενάντια στην επέλαση κράτους και κεφαλαίου. Μέσα σε μια περίοδο όπου το ίδιο το συστήμα που καταπιέζει και εκμεταλλεύεται τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, οι μηχανισμοί της προληπτικής αντιέξεγερσης είναι απαραίτητοι για την προφύλαξη της εξουσίας: στημένες δικογραφίες, εισβολές σε καταλήψεις και χώρους αγώνα, απαγόρευση των διαδηλώσεων και το χτύπημά τους, όξυνση του ελέγχου, αστυνομοκρατία στο κέντρο των πόλεων, επίθεση στην απεργία και τις εργατικές κινητοποιήσεις και διώξεις σε βάρος φοιτητών-τριών για την έκφραση της αλληλεγγύης τους στην Παλαιστίνη αποτελούν μέρη του κατασταλτικού πλέγματος του κράτους για την καθυπόταξη της κοινωνίας και των ανιστάσεών της.
Από τη δική μας πλευρά, ως Αναρχική Πολιτική Οργάνωση, συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε για την ανατροπή του κόσμου της εξουσίας που δεν έχει να υποσχεθεί τίποτα για τα πληβειακά στρώματα της κοινωνίας πέρα από φτώχεια, εξαθλίωση και πόλεμο. Δεν ξεχνάμε πως ο αγώνας ενάντια στον φασισμό είναι κομμάτι του συνολικού αγώνα ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Αγωνίζομαστε ενάντια στις δικαστικές μεθοδεύσεις που στόχο έχουν να εξοντώσουν τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες πολιτικά, ηθικά και υλικά. Μέσα από τους κοινωνικούς- ταξικούς αγώνες στεκόμαστε ενάντια στο εκμεταλλευτικό σύστημα, που προωθεί τις ανισότητες, την ιεραρχία και τους διαχωρισμούς. Αγωνιζόμαστε μέσα και έξω από τις αίθουσες των δικαστηρίων, σε όλα τα κοινωνικά πεδία, στους καθημερινούς αγώνες για ένα κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας. Το μόνο πραγματικό δίλημμα της εποχής μας είναι κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα ή ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ
ΠΙΣΩ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΕΜΠΡΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ
ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ, ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ & ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ
OΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

Συγκέντρωση: Παρασκευή 27 Σεπτέμβρη, Ευελπίδων (κτίριο 9), 09.00

Αναρχική Πολιτική Οργάνωση – Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων