Ούτε υγεία ούτε ελευθερία, το κράτος σπέρνει θάνατο και τρομοκρατία

 

Έναν χρόνο μετά το ξέσπασμα της πανδημίας του covid-19 η κρατική διαχείριση παραμένει ίδια. Η κυβέρνηση αρνείται να πάρει τα αναγκαία μέτρα προστασίας της δημόσιας υγείας, ενώ προχωράει σε αλλεπάλληλα λοκντάουν με στόχο τη γενικευμένη επιτήρηση και με αποτέλεσμα την αύξηση της καταστολής και την εξαθλίωση των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων. Οι εγκληματικές πολιτικές του κράτους αποδεικνύουν για ακόμη μια φορά ότι δεν υπάρχει καμία έγνοια για τις ζωές των ανθρώπων της κοινωνικής βάσης, των εργαζόμενων, των αδύναμων. Δεν έχει υπάρξει καμία ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας, παρά μόνο συνεχείς προσλήψεις στα σώματα ασφαλείας και μια σειρά ανόητων μέτρων που εντείνουν τη φτωχοποίηση του πληθυσμού και τη στοχοποίησή του από το ίδιο το κράτος (αφήγημα για ατομική ευθύνη).

Τα περιστατικά αστυνομικής βίας αλλά και γενικά οι περιπολίες αστυνομικών σωμάτων σε γειτονιές και πλατείες όπου συμπεριφέρονται ως στρατός κατοχής είναι πλέον συχνό φαινόμενο. Μια εικόνα διάχυτης κρατικής τρομοκρατίας που στόχος της μπορεί να είναι οποιοσδήποτε. Η διαχείριση της πανδημίας από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας επιχειρεί ακόμα μία φορά να αξιοποιήσει την πανδημία ως εργαλείο αντικοινωνικής επιβολής κι ενώ ήδη μετράμε χιλιάδες θανάτους υπό τη διακυβέρνησή της. Μια πολιτική επίθεσης στην κοινωνική βάση που διαχέεται σε όλο το φάσμα της, όπως δείχνει αντίστοιχα και η προσπάθεια μετατροπής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης σε χώρο απόλυτου ελέγχου, με ξυλοδαρμούς και συλλήψεις των φοιτητών που διεκδικούν το άνοιγμα και τη επαναλειτουργία των σχολών τους.

Η ύφεση και η ανεργία σε συνδυασμό με την αυξανόμενη καταστολή έχουν ενισχύσει την κοινωνική δυσαρέσκεια και τις αντιστάσεις των από τα κάτω απέναντι στην εγκληματική πολιτική του κράτους. Γεγονός που γίνεται φανερό από τις μεγαλειώδεις φοιτητικές πορείες στο κέντρο της Θεσσαλονίκης αλλά και τις συγκεντρώσεις ενάντια στην καταστολή των κατοίκων της Νέας Σμύρνης την περασμένη Τρίτη αλλά και πολλών γειτονιών της Αθήνας και άλλων πόλεων γενικότερα. Γιατί πάντα η λύση βρίσκεται στον δρόμο του αγώνα, την αλληλεγγύη ανάμεσα στους καταπιεσμένους και τις ταξικές και κοινωνικές αντιστάσεις απέναντι στην κρατική τρομοκρατία και τον σύγχρονο ολοκληρωτισμό.