Η φλόγα της εξέγερσης είναι πάντα ζωντανή μέσα στους αγώνες

για τη χειραφέτηση και την κοινωνική επανάσταση ενάντια στο κτήνος της εξουσίας

Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 ξεκίνησε ως οργισμένη απάντηση στην δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια από τους μπάτσους Ε.Κορκονέα και Β.Σαραλιώτη. Η δολοφονία αυτή εξέφρασε την οξυμένη κρατική κατασταλτική επιθετικότητα εκείνης της περιόδου. Μιας περιόδου που η κρατική καταστολή έδειξε το πρόσωπο της με συλλήψεις, βασανισμούς και δεκάδες τραυματισμούς διαδηλωτών. Η εξέγερση ήρθε να αποτελέσει την δίκαιη αντίδραση των πιο καταπιεσμένων και προωθημένων κομματιών της κοινωνίας, κάτι παραπάνω από μια στιγμή θυμού και οργής. Μια εξέγερση ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Μια εξέγερση πιασμένη από το νήμα των αγώνων του παρελθόντος, του Πολυτεχνείου του ‘73, της κατάληψης του χημείου το ‘85 μετά τη δολοφονία του Μιχάλη Καλτεζά από το μπάτσο Μελίστα, του «Πότε θα κάνει ξαστεριά» του ‘95, των ανθρώπων που βγήκαν στο δρόμο ενάντια στην κρατική τρομοκρατία μετά τις συλλήψεις μελών της 17Ν με σύνθημα “Πίσω ρουφιάνοι, Εμπρός Σύντροφοι”, των διαδηλώσεων ενάντια στη σύνοδο κορυφής το 2003 και των κινητοποιήσεων αλληλεγγύης για τους 7 της Θεσσαλονίκης, των αγώνων αλληλεγγύης σε πρόσφυγες και μετανάστες, των μαθητικών καταλήψεων, των μαχητικών φοιτητικών κινητοποιήσεων, των απεργιών και των ταξικών πρωτοβουλιών, των αντιφασιστικών μαχών με τα παρακρατικά τάγματα εφόδου και των συγκρούσεων με τις δολοφονικές δυνάμεις καταστολής, ανοίγοντας τον δρόμο για τους αγώνες του μέλλοντος. Μια εξέγερση που δεν αποτελεί για εμάς απλά μια επέτειο στην ατζέντα αλλά συνιστά ένα ζωντανό σύμβολο αντίστασης και σημείο αναφοράς του αγώνα για τη χειραφέτηση.

Η εξέγερση του Δεκέμβρη έδωσε πνοή για τους επόμενους αγώνες μας, με το πρόταγμα της αυτοοργάνωσης να αναπτύσσεται διαρκώς σε συνελεύσεις, γειτονιές και καταλήψεις. Τους αγώνες μας που έγιναν ακόμη πιο σκληροί για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στην αντιεξεγερτική εκστρατεία του κράτους, η οποία και εξαρχής έθεσε στον πυρήνα της στόχευσής της τον αναρχικό και αντιεξουσιαστικό αγώνα και τις δομές του. Μια κατασταλτική εκστρατεία που κινείται παράλληλα με τις συνολικές διαδικασίες αναδιάρθρωσης των δομών εξουσίας και στοχεύει από τη μια πλευρά στο σβήσιμο της αγωνιστικής παρακαταθήκης των προηγούμενων ετών, των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων που αναπτύχθηκαν από τα κάτω, των σημείων αυτών μέσα στην ιστορία που υπενθύμιζαν πως η οργή των καταπιεσμένων είναι άσβεστη και σιγοκαίει τα θεμέλια της κυριαρχίας και από την άλλη στην επιβολή του φόβου και της τρομοκρατίας για την καταστολή οποιασδήποτε υποβόσκουσας κοινωνικής έκρηξης. Το δόγμα της «μηδενικής ανοχής» αναβαθμίζεται σε μια ενιαία στρατηγική Προληπτικής Αντιεξέγερσης ήδη από τις αρχές της διακυβέρνησης της ακροδεξιάς ΝΔ. Από τον νόμο για την περιστολή των διαδηλώσεων, τον περιορισμό των απεργιών, των ριζοσπαστικών και εργατικών διεκδικήσεων έως την πλήρη κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου με την επιχειρούμενη είσοδο αστυνομικών δυνάμεων σύμφωνα με τον νόμο Κεραμέως- Χρυσοχοΐδη, την εγκαθίδρυση ενός στρατού κατοχής τόσο στα Εξάρχεια όσο και στο κέντρο των πόλεων με την παράλληλη ενίσχυση των σωμάτων ασφαλείας αλλά και την άγρια καταστολή των διαδηλώσεων, τις συλλήψεις, τις διώξεις και τις κρατικές σκευωρίες σε βάρος αγωνιστών/τριών, είναι φανερό ότι αποτελεί διακαή πόθο της εξουσίας το ξερίζωμα της κουλτούρας της ανυπακοής και της εξέγερσης που εκδηλώνεται ως διαρκής δυνατότητα στις κοινωνικές εκρήξεις των από τα κάτω. 13 χρόνια μετά την δολοφονία του Γρηγορόπουλου το κράτος συνεχίζει τη θανατοπολιτική του με την εν ψυχρώ δολοφονία του 18χρονου ρομά Ν.Σαμπάνη, τις δολοφονίες εργατών στα κάτεργα της εκμετάλλευσης, τον εγκλεισμό χιλιάδων προσφύγων και μεταναστριών στα σύγχρονα κολαστήρια των στρατοπέδων συγκέντρωσης και τις δολοφονίες τους στα χερσαία και υδάτινα σύνορα της Ευρώπης- φρούριο.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η πανδημία εργαλειοποιείται από το κράτος και το κεφάλαιο για την περαιτέρω εξαθλίωση και καταστολή των πληβειακών στρωμάτων, ενώ οι θάνατοι εξαιτίας της κρατικής διαχείρισης και της συστηματικής υποβάθμισης της δημόσιας υγείας αυξάνουν με την πανδημία να βρίσκεται για άλλη μια φορά σε έξαρση, φτάνοντας τους 16.000. Δεν έχει υπάρξει καμιά μέριμνα για την ανθρώπινη ζωή και την περίθαλψη, με το δημόσιο σύστημα υγείας να καταρρέει, στηριζόμενο στον καθημερινό αγώνα των υγειονομικών, τις ΜΕΘ ασφυκτικά γεμάτες, την ίδια στιγμή που δόθηκαν υπέρογκα ποσά τόσο στα μιντιακά φερέφωνα της εξουσίας όσο στην πρόσληψη αμέτρητων μπάτσων και στον εξοπλισμό τους. Την ίδια στιγμή οι συνθήκες στους χώρους δουλειάς συνεχώς εντατικοποιούνται, ενώ στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στις φυλακές και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων και μεταναστών τα μέτρα προστασίας και περιορισμού της πανδημίας συνεχίζουν εδώ και 2 χρόνια να είναι ελάχιστα.

Για το πέρασμα από την εξέγερση στον οργανωμένο και συνεχή αγώνα για την
Κοινωνική Επανάσταση

Ο Δεκέμβρης του 2008 καταδεικνύει πως ο κοινωνικός ξεσηκωμός είναι εφικτός, πως η κοινωνία όχι απλώς δεν είναι νεκρή αλλά μέσα της κυοφορούνται αυτές οι αστείρευτες συλλογικές δυνάμεις που μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, πως η κοινωνική και ταξική αντεπίθεση-σε αντίθεση με την ενσωμάτωση, την παραίτηση και την εξατομίκευση-είναι η μόνη ρεαλιστική προοπτική νίκης των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων. Η εξέγερση του Δεκέμβρη είναι σήμερα ζωντανή ως πρόταγμα, όχι για την επανάληψή της, αλλά για την υπέρβασή της από τους ίδιους του αγωνιζόμενους στην προοπτική της κοινωνικής επανάστασης.
Η κοινωνική επανάσταση, ως χειραφετητική υπόθεση της ίδιας της κοινωνίας προϋποθέτει μια πλατιά και διαρκή συλλογική διαδικασία οργάνωσης και σύγκρουσης, που καταργεί το κράτος και τον καπιταλισμό, με στόχο τον ελευθεριακό μετασχηματισμό του συνόλου των κοινωνικών σχέσεων και δομών στη βάση της ελευθερίας και της ισότητας. Για το άνοιγμα του δρόμου για την κοινωνική επανάσταση δεν αρκούν τα αυθόρμητα, πρόσκαιρα, ανοργάνωτα ξεσπάσματα της δίκαιης οργής μας. Απαιτείται πολιτική, κοινωνική και ταξική αυτοοργάνωση των ίδιων των καταπιεσμένων για τον σχεδιασμό, την ανάπτυξη και την συνέχεια του αγώνα. Είναι απαραίτητο οι αγωνιζόμενοι να στήσουμε φραγμούς στις προσπάθειες αφομοίωσης και στις απόπειρες χειραγώγησης, καπήλευσης, διαμεσολάβησης των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων. Με όπλο μας την αλληλεγγύη να αγωνιστούμε στην κατεύθυνση της διασύνδεσης και της συνάντησης των αγώνων από τα κάτω, όπως και στην κατεύθυνση της οργάνωσης και της ριζοσπαστικοποίησης κάθε κοινωνικού και ταξικού μετώπου αγώνα μέσα από τη σύνδεσή του με το καθολικό κοινωνικό όραμα της ανατροπής κράτους και κεφαλαίου για μια κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας.

Είμαστε εργαζόμενοι, άνεργοι, μαθήτριες, αναρχικοί, μετανάστριες, ρομά. Είμαστε πολλοί και τα θέλουμε όλα. Είμαστε ο Δεκέμβρης. Κατακτήσαμε και τη συνείδηση ότι την επόμενη φορά δεν θέλουμε να επιστρέψει κανείς στην κανονικότητα της κρατικής και καπιταλιστικής σήψης. Η ουτοπία μας δεν αρκείται σε μία αυθόρμητη εξέγερση. Δεν δικαιώνεται με τίποτα λιγότερο από την κοινωνική επανάσταση, την καθολική ανατροπή κράτους και καπιταλισμού για την οικοδόμηση μίας νέας αταξικής κοινωνίας ισότητας, δικαιοσύνης, ελευθερίας.

Δεν ξεχνάμε – Δε συγχωρούμε την δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου

Κράτος και κεφάλαιο δολοφονούν στα αστυνομικά μπλόκα, στα εργασιακά κάτεργα
και στα σύνορα.

Οργάνωση και αγώνας για την παγκόσμια κοινωνική επανάσταση, την αναρχία και τον ελευθεριακό κομμουνισμό.

Διαδήλωση: Δευτέρα 6 Δεκέμβρη, Προπύλαια, 18.00

Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Χειραφέτηση

---------------------------------------------------------------------

Δεκέμβρης 2008- Δεκέμβρης 2021
Η κοινωνική εξέγερση παραμένει πάντα ζωντανή και δίκαιη

Στις 6 Δεκέμβρη του 2008 ο μπάτσος Επαμεινώνδας Κορκονέας μαζί με τον συνεργάτη του Σαραλιώτη τραβάει το υπηρεσιακό του πιστόλι και ρίχνει στο ψαχνό, τραυματίζοντας θανάσιμα τον 15χρονο μαθητή Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο στα Εξάρχεια. Αυτή η κρατική δολοφονία ήρθε ως επιστέγασμα της εντεινόμενης κρατικής κατασταλτικής επιθετικότητας απέναντι στους αγώνες εκείνης της περιόδου, ως θηριώδης απάντηση του κράτους και των αφεντικών στην όξυνση των συγκρούσεων που πυροδότησε το κοινωνικό κίνημα. Ήταν μια ακόμη στιγμή που εκδηλώθηκε η δολοφονική κρατική βία με την έσχατη μορφή της, μια διαρκής επίδειξη υπεροχής των κυρίαρχων πάνω στους καταπιεσμένους.

Στα χρόνια που προηγήθηκαν το κράτος είχε δείξει πολλές φορές τα δόντια του σε όσους αντιστέκονταν στην ευρύτερη αναδιάρθρωση της κοινωνίας και της οικονομίας. Ενδεικτικά του κλίματος και των διαθέσεων του κράτους -που προηγήθηκαν της δολοφονίας- ήταν η άγρια καταστολή των αντιστάσεων κατά της συνόδου κορυφής της Ε.Ε. το 2003 στη Θεσσαλονίκη, το χτύπημα των μαζικών φοιτητικών και μαθητικών αγώνων κατά του νομοσχεδίου Γιαννάκου το 2006-07, αλλά και οι “προφητικές’’ δηλώσεις του ακριβώς προηγούμενου τότε υπουργού Δημόσιας Τάξης Β. Πολύδωρα περί «ευαίσθητου νευρικού συστήματος» των μπάτσων. Οι αυτοοργανωμένοι, οριζόντιοι, κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες όμως είχαν δομήσει ένα στέρεο υπόβαθρο, δημιουργώντας ανατρεπτικές και ριζοσπαστικές συνειδήσεις σε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, προετοιμάζοντας το έδαφος για την αντεπίθεση των καταπιεσμένων μετά την απροκάλυπτη δολοφονία του Αλέξανδρου. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον ξεσπάει η εξέγερση του Δεκέμβρη, η οποία κρατά σχεδόν έναν μήνα, απαντώντας δυναμικά στην κρατική τρομοκρατία, δείχνοντας πως ο ευρύτερος ξεσηκωμός είναι εφικτός και βάζοντας φρένο στο καλλιεργούμενο κλίμα φόβου και καταστολής του κράτους. Η κοινωνική και οικονομική ζωή όλων των μεγάλων αστικών κέντρων διαρρηγνύεται. Τα τμήματα πολιορκούνται, οι τράπεζες καίγονται, οι δρόμοι γεμίζουν εξεγερμένους, οι σχολές, τα δημαρχεία και τα δημόσια κτίρια καταλαμβάνονται: η αυτοοργάνωση απλώνεται, η κοινωνική και ταξική αντεπίθεση μαίνεται. Η οργή των εξεγερμένων είναι ασταμάτητη.

Δεκατρία χρόνια μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη το κράτος και τα αφεντικά συνεχίζουν ακάθεκτοι την εγκληματική πολιτική τους εις βάρος της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Η συστηματική υποβάθμιση της ζωής των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων συνεχίζεται και εντείνεται εν μέσω πανδημίας, με το δημόσιο σύστημα υγείας να καταρρέει για ακόμη μια φορά, τον κόσμο να πακτώνεται στα μέσα μαζικής μεταφοράς, τους μαθητές και τους φοιτητές να βρίσκονται εκτεθειμένοι σε υπεράριθμες αίθουσες, την ανέχεια και την ανεργία να γιγαντώνονται, την πατριαρχική βία να φουντώνει, τα εργασιακά δικαιώματα να συρρικνώνονται, τις εργατικές δολοφονίες να πληθαίνουν, σε αντίθεση με την ανάπτυξη των εξοπλιστικών προγραμμάτων του στρατού και τη διεύρυνση των αστυνομικών σωμάτων με την πρόσληψη χιλιάδων μπάτσων. Το βράδυ της Παρασκευής 22 Οκτώβρη ο 18χρονος, ρομά Ν. Σαμπάνης πέφτει νεκρός από τους ένστολους δολοφόνους της ΕΛ.ΑΣ, οι οποίοι γάζωσαν το όχημα που επέβαινε με 38 σφαίρες, έχοντας την πλήρη κάλυψη του κράτους που από την πρώτη στιγμή προσπάθησε να δικαιολογήσει τις πράξεις τους, με τις “ανεξάρτητες’’ δικαστικές αρχές να τους αφήνουν τελικά ελεύθερους, παρά την δημοσιοποίηση στοιχείων που καταδείκνυαν τόσο τη στυγνότητα του εγκλήματός τους, όσο και την επιχειρούμενη συγκάλυψη της δολοφονίας. Η δολοφονία του Δ. Δαγκλή στα εργατικά κάτεργα της COSCO, των εργαζομένων διανομέων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, οι συνεχείς γυναικοκτονίες, οι δολοφονίες μεταναστών και οι βιασμοί μεταναστριών στα χερσαία και υδάτινα σύνορα της Ευρώπης- φρούριο είναι το αποτέλεσμα της θανατοπολιτικής κράτους, κεφαλαίου και πατριαρχίας.

Η επιβολή του σύγχρονου ολοκληρωτισμού γίνεται όλο και πιο φανερή μέρα με τη μέρα. Η επιμονή της κρατικής διαχείρισης να μην ενισχύσει το υγειονομικό σύστημα είναι υπεύθυνη για χιλιάδες θανάτους ασθενών με covid-19 αλλά και για την αφαίμαξη των υγειονομικών υπαλλήλων που δίνουν καθημερινά την μάχη απέναντι στην πανδημία, παρά τις αντιξοότητες και την εγκληματική υποστελέχωση του ΕΣΥ. Κομμάτια του πληθυσμού που θεωρούνται από την εξουσία απόκληροι (έγκλειστοι στις φυλακές και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων και μεταναστών) βρίσκονται την ίδια ώρα αποκλεισμένα ουσιαστικά από τις παροχές υγείας, πλήρως εκτεθειμένα καθημερινά στη θανατηφόρα πανδημία. Ταυτόχρονα, ο κόσμος της εξουσίας επιτίθεται κατά μέτωπο στο αναρχικό κίνημα, αναβαθμίζοντας το δόγμα της “μηδενικής ανοχής’’ σε μια ενιαία στρατηγική “προληπτικής αντιεξέγερσης’’, χρησιμοποιώντας το πρόσφατο νομοσχέδιο περιστολής των διαδηλώσεων ως ένα ακόμα όπλο του στο νομικό οπλοστάσιό του, αλλά και ευρύτερα στοχεύοντας στην κάμψη των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων μέσα από συλλήψεις αγωνιστών, επιθέσεις σε διαδηλωτές, ξυλοδαρμούς, διώξεις και σκευωρίες.

Για εμάς η εξέγερση του Δεκέμβρη του ’08 ήταν καθοριστική. Από τη μια έδειξε στα αγωνιζόμενα, κατώτερα, πληβειακά στρώματα της κοινωνίας ότι η αντίσταση στους θεσμούς του κράτους είναι εφικτή, διαλύοντας -έστω και προσωρινά- το προσωπείο της παντοδυναμίας της εξουσίας, ριζοσπαστικοποιώντας τις συνειδήσεις σε μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων, αφήνοντας πίσω της μεγάλο πολιτικό κεφάλαιο ως παρακαταθήκη στο αναρχικό- αντιεξουσιαστικό κίνημα. Από την άλλη επεσήμανε τα όρια μιας αυθόρμητης εξέγερσης αλλά και την ανάγκη εμβάθυνσης της αυτοοργάνωσης σε όλα τα κινηματικά επίπεδα, με την διαρκή αναρχική παρουσία στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, με ορίζοντα πάντα την κοινωνική επανάσταση. Έκανε φανερό το γεγονός πως δεν αρκεί η ευκαιριακή συσπείρωση γύρω από ένα μέτωπο αγώνα, αλλά είναι αναγκαία η διάρκεια, η συνεχής συνάντηση των αγώνων από τα κάτω και η δημιουργία νέων μετώπων για την εξάπλωση της σύγκρουσης με κάθε πτυχή της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Είναι, δηλαδή, αναγκαία η κοινωνική και ταξική οργάνωση σε ελευθεριακά σχήματα βάσης όσο και η πολιτική οργάνωση των αναρχικών για το ξεπέρασμα της μερικής και αντανακλαστικής διαμαρτυρίας, με σκοπό την δημιουργία μίας συνολικής αναρχικής επαναστατικής πρότασης. Η ανάγκη αυτή έγινε ακόμα πιο έκδηλη όταν τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις που είχαν αναπτυχθεί το προηγούμενο διάστημα επιχείρησε να εκμεταλλευτεί, να χειραγωγήσει και να καπηλευτεί η αριστερά με όχημα τις εκλογικές αυταπάτες για μια δήθεν δικαίωση των αγώνων που δόθηκαν, του αίματος που χύθηκε από χιλιάδες στους δρόμους, όσων βασανίστηκαν από τα ένστολα καθάρματα της δημοκρατίας, των οδομαχιών στις μητροπόλεις, όσων φυλακίστηκαν και διώχθηκαν. Η δικαίωση των καταπιεσμένων δεν μπορεί να είναι τίποτα λιγότερο από την επαναστατική ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος εξουσίας από την ίδια την πληβειακή βάση της κοινωνίας.

Η ουτοπία μας δε σταματά στο ξέσπασμα μιας αυθόρμητης εξέγερσης, ούτε τυφλώνεται από εναλλακτικές διαχειρίσεις του καπιταλισμού και των κρατικών θεσμών. Ο δικός μας αγώνας, ως αναρχικές και αναρχικοί, δίνεται στον δρόμο και στους χώρους εργασίας, στις σχολές και στα σχολεία, στις γειτονιές, εκεί που ζει και αναπνέει η κοινωνία και έχει ως σκοπό την καθολική αποτίναξη του παρασιτικού κόσμου της εξουσίας, του κράτους και του κεφαλαίου.

Δεν ξεχνάμε- δε συγχωρούμε

Για τον Χρήστο, τη Σταματίνα, τον Ιάκωβο, τον Μιχάλη, τον Χριστόφορο, τον Αλέξανδρο, τον Λάμπρο, τον Παύλο, τη Zackie, τον Νίκο… Ο αγώνας μας συνεχίζεται!

Για το πέρασμα από την αυθόρμητη εξέγερση στον συνεχή και οργανωμένο αγώνα για την Κοινωνική Επανάσταση, την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό

Δευτέρα 6 Δεκέμβρη
Αθήνα:
Διαδηλώνουμε με το μπλοκ της Συνέλευσης Αναρχικών
για την Κοινωνική και Ταξική Χειραφέτηση, Προπύλαια, 18.00

Θεσσαλονίκη:
Προσυγκέντρωση, Κατάληψη “Mundo Nuevo”, 17.00
Συγκέντρωση- διαδήλωση, Καμάρα, 18.00

Αναρχική Πολιτική Οργάνωση- Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων