Το τελευταίο διάστημα, σε συνέχεια της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης που συντελείται τα τελευταία χρόνια, έρχεται προς κατάθεση το νέο νομοσχέδιο για την παιδεία που εκτός των άλλων προβλέπει αλλαγές στον τρόπο εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, είσαγει όριο φοίτησης και θεσπίζει τη δημουργία αστυνομικού πανεπιστημιακού σώματος. Οι αλλαγές αυτές στοχέυουν στην ενίσχυση των ταξικών φραγμών, στον ακόμα μεγαλύτερο περιορισμό των εισαχθέντων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, στην εντατικοποίηση των σπουδών, στην πειθάρχηση, τον έλεγχο και την καταστολή των αγώνων των φοιτητών. Όλα αυτά συμβαίνουν εν μέσω πανδημίας και απαγόρευσης κυκλοφορίας με τα πανεπιστήμια να είναι πλήρως απονεκρωμένα καθώς λειτουργούν μέσω τηλεκπαίδευσης και τις αντιστάσεις που ξεπηδούν από εκεί αρκετά μειωμένες. Βέβαια, η ψήφιση νομοσχεδίων σε νεκρό χρόνο, δηλαδή σε περιόδους κινηματικής νηνεμίας, δεν μας εκπλήσσει, καθώς αποτελεί συνήθη πρακτική της κυριαρχίας, αν θυμηθούμε νομοσχέδια όπως αυτό για το άσυλο και το νομοσχέδιο Γαβρόγλου το 2019 που πέρασαν μέσα στο καλοκαίρι, διάστημα κατά το οποίο οι σχολές ήταν κλειστές.

 

Ο τρόπος εισαγωγής στην τριτοβάθμια αλλάζει ριζικά, καθώς πλέον η ελάχιστη βάση εισαγωγής θα ορίζεται από το μέσο όρο των επιδόσεων όλων των υποψηφίων στα μαθήματα κάθε επιστημονικού πεδίου και από ένα συντελεστή που θα ορίζει το πανεπιστημιακό τμήμα και θα προκύπτει από αυτόν το μέσο όρο. Αυτό θα δημιουργήσει διαφορετική βάση εισαγωγής σε κάθε τμήμα, η οποία θα διαφέρει κάθε χρονιά. Τα μηχανογραφικά πλέον θα γίνονται σε δύο φάσεις, όπου στη δεύτερη θα συμπληρώνουν ξανά μηχανογραφικό όσοι δε κατάφεραν να πιάσουν την ελάχιστη βάση εισαγωγής των περιορισμένων σχολών που είχαν τη δυνατότητα να δηλώσουν στην πρώτη φάση (10% επί του συνόλου των σχολών και τμημάτων του οικείου επιστημονικού πεδίου). Αφενός αυτό από τη μία οδηγεί στον αποκλεισμό πολλών μαθητών από την τριτοβάθμια εκπαίδευση και αφετέρου μετατρέπει τα σχολεία σε εξεταστικό κέντρο, καλλιεργείται το αίσθημα ανταγωνισμού μεταξύ των μαθητών αλλά και το άγχος, καθώς καλούνται να αποδεικνύουν συνεχώς την «αξία» και την «ικανότητά» τους. Ο αποκλεισμός τόσων μαθητών από την πρόσβαση στη δημόσια τριτοβάθμια εκπαίδευση θα αναγκάσει πολλούς από αυτούς να στραφούν προς τα ιδιωτικά ΙΕΚ, ενισχύοντας έτσι την ιδιωτική εκπαίδευση και κερδοφορία.

Όσον αφορά τις αλλαγές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση προβλέπεται το όριο φοίτησης ν+2 για τις σχολές τεταρτοετούς φοίτησης και ν+3 για όσες απαιτούν περισσότερα έτη σπουδών, το οποίο θα έχει ως αποτέλεσμα τις μαζικές διαγραφές φοιτητών. Είναι ένα ξεκάθαρο εκδικητικό μέτρο που έρχεται να κουμπώσει στους ήδη εντατικοποιημένους ρυθμούς φοίτησης, με όρια δήλωσης, αλυσίδες μαθημάτων και έχει ως στόχο να πειθαρχήσει τους φοιτητές και να μετατρέψει το πανεπιστήμιο σε εκκολαπτήριο αποφοίτων – εργαζομένων που θα είναι παραγωγικοί για τη διασφάλιση της μεγαλύτερης δυνατής κερδοφορίας των αφεντικών και υποταγμένοι στις προσταγές και τις ορέξεις τους. Στην πραγματικότητα τιμωρείται μέσω διαγραφών όποιος φοιτητής δυσκολεύεται να ανταπεξέλθει στους όλο και πιο εντατικοποιημένους ρυθμούς σπουδών, τιμωρείται όποιος φοιτητής σε αυτή την ταξικά διαρθρωμένη κοινωνία έτυχε να ανήκει στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα και δεν μπορεί να καλύψει το όλο και μεγαλύτερο κόστος φοίτησης. Τιμωρείται όποιος φοιτητής θεωρεί αναφαίρετο δικαίωμα του να ορίζει ο ίδιος τους ρυθμούς που θα σπουδάζει και τα χρόνια που θα χρειαστούν για να λάβει το πτυχίο του, από τη στιγμή που το ίδιο το σύστημα τους είναι αυτό που ωθεί πολλούς από μας στην εκβιαστική συνθήκη της μαύρης, ανασφάλιστης εργασίας για να βγάζουμε τα προς το ζην μας, έτσι ώστε να μπορούμε να σπουδάζουμε ταυτόχρονα.

 

Το νομοσχέδιο που τίθεται προς διαβούλευση έχει ως κεντρικό σημείο το ζήτημα της «ασφάλειας και προστασίας» των ΑΕΙ. Το σχέδιο αυτό περιλαμβάνει την ελεγχόμενη είσοδο στους χώρους των πανεπιστημίων, την επιτήρηση μέσω καμερών τόσο των εσωτερικών όσο και των εξωτερικών χώρων των ιδρυμάτων, την συγκρότηση «Επιτροπής Ασφάλειας και Προστασίας» και μια σειρά άλλων αντιδραστικών διατάξεων. Η ομάδα προστασίας πανεπιστημιακών ιδρυμάτων (ΟΠΠΙ) που συστήνεται, θα υπάγεται στην ΕΛ.ΑΣ και θα έχει ως κύριες αρμοδιότητες την πάταξη της «ανομίας και της παραβατικότητας» εντός των πανεπιστημίων καθώς και την εκτέλεση περιπολιών. Ταυτόχρονα, αναβαθμίζεται ο πειθαρχικός κώδικας που αφορά αξιόποινες πράξεις εντός των ιδρυμάτων (αντιγραφές, παρεμπόδιση της εύρυθμης λειτουργίας του ιδρύματος, χρήση εγκαταστάσεων χωρίς άδεια κ.α). Οι ποινές που προβλέπονται σε περίπτωση τέλεσης των παραπάνω πράξεων περιλαμβάνουν από απλή επίπληξη μέχρι απαγόρευση συμμετοχής στις εξεταστικές ακόμα και οριστική διαγραφή. Είναι φανερό ότι οι κυρίαρχοι επιδιώκουν τη μετατροπή του ανοικτού και δημόσιου χαρακτήρα του πανεπιστημίου σε έναν κλειστό, φρουρούμενο χώρο στον οποίο κάθε δραστηριότητα που δεν σχετίζεται άμεσα με την ακαδημαϊκή λειτουργία θα ποινικοποιείται και θα απαγορέυεται.

 

Η ίδρυση πανεπιστημιακής αστυνομίας, τα face control, η επιτήρηση και ο έλεγχος στις σχολές, οι πειθαρχικές διώξεις, η κατάργηση του ασύλου εκφράζουν τον απώτερο στόχο των κυρίαρχων που δεν είναι άλλος από τον αφοπλισμό, την ανοχύρωση και την οπισθοχώρηση του φοιτητικού κινήματος, έτσι ώστε να εξαπολύουν με τους καλύτερους δυνατούς όρους και συσχετισμούς τις επιθέσεις τους πάνω στα κεκτημένα και συμφέροντα μας. Επιδιώκουν τη διαμόρφωση ενός πανεπιστημίου αποστειρωμένου από κάθε ίχνος πολιτικής ζύμωσης, τριβής και συζήτησης μεταξύ φοιτητών για τα προβλήματά τους. Ένα πανεπιστήμιο όπου ο ταξικός φοιτητικός συνδικαλισμός και κάθε απόπειρα οργάνωσης των συλλογικών αντιστάσεων όπως και κάθε προσπάθεια αμφισβήτησης των σχεδίων κράτους και κεφαλαίου θα είναι πλήρως εποπτευόμενη και ποινικοποιημένη. Η παρουσία της αστυνομίας στα πανεπιστήμια και η αναβάθμιση των ποινών έχουν ως ξεκάθαρο στόχο το σπάσιμο φοιτητικών καταλήψεων, επιβάλλοντας μια συνθήκη όπου «ο νόμος και η τάξη βασιλεύει». Ο νόμος και η τάξη της αγοράς, της καπιταλιστικής κερδοφορίας, των πάσης φύσεως αυθαιρεσιών (καθηγητικών και μη), της πειθάρχησης, της εντατικοποίησης και του ελέγχου. Ορέγονται ένα πανεπιστήμιο πλήρως ευθυγραμμισμένο με τις απαιτήσεις του κράτους και του κεφαλαίου, ένα πανεπιστήμιο μεγαλύτερων ταξικών φραγμών, όπου η φοίτηση είναι προνόμιο των λίγων, εκλεκτών και εύπορων, με τις φοιτητικές παροχές να εξανεμίζονται και τις βασικές ανάγκες για σίτιση, στέγαση και μετακίνηση να εμπορευματοποιούνται πλήρως.

 

Εμείς κόντρα σε αυτή τη δυστοπική πραγματικότητα, κόντρα στην αποστείρωση των πανεπιστημίων και την απονεύρωση των αγώνων εντός και εκτός των σχολών, κόντρα στην ποινικοποίηση των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων και την καταστολή των διαδηλώσεων, να εμπνευστούμε από τους αγώνες του παρελθόντος και να πιάσουμε το νήμα της αντίστασης και του αγώνα. Από το Πολυτεχνείο του 73’, τις δυναμικές κινητοποιήσεις το 06’-07’ με το νόμο Γιαννάκου, και το ’11 με το νόμο Διαμαντοπούλου να θυμηθούμε ότι τίποτα δε μας χαρίστηκε, όλα κερδίζονται με αγώνες. Απέναντι στην κουλτούρα της ηττοπάθειας , της εξατομίκευσης και της ανάθεσης να προτάξουμε την πίστη στον συλλογικό αγώνα, την αλληλεγγύη και την αυτοοργάνωση. Να μετατρέψουμε τις σχολές σε ζωντανά κέντρα αγώνα, σε τόπους συλλογικής συζήτησης, ζύμωσης, αμφισβήτησης και αντίστασης. Με όργανα λήψης αποφάσεων τις γενικές συνελεύσεις, όπλα τις συντονισμένες – στη βάση – καταλήψεις διαρκείας και τις μαζικές διαδηλώσεις και όχημα τον αυτόνομο και μαχητικό φοιτητικό – ταξικό συνδικαλισμό, υπερασπιζόμαστε με κάθε κόστος το άσυλο και τα υπόλοιπα ταξικά μας συμφέροντα.