Απεργιακή διαδήλωση: Τρίτη 14 Οκτώβρη, Καμάρα, 10.30

Μας γίνεται φανερό πως η επίθεση κράτους και κεφαλαίου βαθαίνει και λαμβάνει, πλέον, ακόμα πιο βίαια χαρακτηριστικά σε κάθε μία από τις πτυχές των ζωών μας. Ουσιαστικά και ειδικότερα ως προς τα εργασιακά, το τοπίο της εργασίας μεταβάλλεται και ενδεχομένως αποκρυσταλλώνεται τώρα πιο έντονα από ποτέ ένα δυστοπικό μωσαϊκό εκμετάλλευσης και φτωχοποίησης: μαύρη εργασία, ελαστικά ωράρια και εργασία τις Κυριακές, κατάργηση του 8ωρου και θέσπιση 13ωρου. Πίσω από προσχήματα δήθεν «μέριμνας», με το νέο αντιεργατικό νομοσχέδιο ο εργαζόμενος γίνεται εξάρτημα, ο χρόνος του λεία και η ζωή του ρυθμίζεται από τα χτυπήματα ενός καλοκουρδισμένου ρολογιού που κρατά το αφεντικό. Αυτό φυσικά το αναγιγνώσκουμε σε μια συνάφεια με την ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης και της απεργίας, κεκτημένα δηλαδή που κατοχυρώθηκαν μέσα από σκληρούς και αιματηρούς αγώνες του παρελθόντος. Σαφώς, οι επιταγές του κεφαλαίου έρχονται να επιβληθούν σε βάρος των ταξικών υποκειμένων, των καταπιεσμένων που αγωνίζονται ενάντια στην σαπίλα του συστήματος. Στην πραγματικότητα, καθόλου τυχαίο δεν είναι που κράτος και αφεντικά σφίγγουν ακόμα πιο έντονα την “θηλιά” αυτή γύρω από τον λαιμό της κοινωνικής βάσης, επιβάλλοντας σε μεγάλο βαθμό μια συνθήκη κατά την οποία η επιβίωση αποτελεί απλούστατα και την μοναδική στόχευση, καθιστώντας ακόμα πιο απαιτητικό το πλαίσιο για συλλογικοποίηση και βασικές εργασιακές διεκδικήσεις.
Και συνάμα τις αλλεπάλληλες επιθέσεις που βιώνει η κοινωνική βάση τις αναγνωρίζουμε στην αισχρή υποβάθμιση βασικών δομών και την ιδιωτικοποίηση στοιχειωδών αγαθών όπως η υγεία και η παιδεία, την κατακόρυφη αύξηση των τιμών όσο παράλληλα υπερθερμαίνεται η πολεμική μηχανή, τα κρατικά σκάνδαλα και τα δίκτυα μαφίας, την λεηλασία της φύσης με έργα δήθεν πράσινης “ανάπτυξης”. Η κερδοσκοπία λαμβάνει τα πλέον απροκάλυπτα χαρακτηριστικά στο κρατικό έγκλημα των Τεμπών και ό,τι έχει ακολουθήσει από άποψη κρατικής διαχείρισης, τα καθημερινά εργατικά “ατυχήματα” που φαίνεται να φτάνουν σχεδόν τα πεντακόσια για το 2025, τα pushbacks και τις δολοφονίες προσφύγων. Παράλληλα, ο πόλεμος και η έμπρακτη υποστήριξη της γενοκτονίας με πάσης φύσεως επικουρικές συμφωνίες αποτελεί την ανώτερη μορφή κρατικο-καπιταλιστικής βαρβαρότητας και αποτυπώνει με τον πιο φρικτό τρόπο την διαχρονικότητα και την θεμελειακότητα της βαρβαρότητας αυτής που αναγάγεται σε βασική στόχευση.
Την ίδια στιγμή, η παιδεία δεν θα μπορούσε να λείπει έξω από την ατζέντα του κράτους, ως βασικό κοινωνικό πεδίο που η εκάστοτε εξουσία θα διαχειριστεί κατά το όφελος της. Στο παραπάνω κλίμα επίθεσης στις συλλογικές διεκδικήσεις, αυταρχισμού και χάραξης ένος δρόμου ατομικισμού συναρμόζουν και οι πειθαρχικές διώξεις που επιβάλλονται σε αγωνιζόμενους εκπαιδευτικούς σε μια παράλληλη ευθεία με την θέσπιση των αξιολογήσεων, την συγχώνευση σχολικών μονάδων, την ίδρυση Ωνάσειων Ιδρυμάτων και γενικότερα την εντατικοποίηση και την τεχνοκρατική θέαση της γνώσης. Τόσο εκπαιδευτικοί όσο και οι μαθητές βρίσκονται μέσα από μια σειρά από αντιεκπαιδευτικά μέτρα στο στόχαστρο του κράτους και του κεφαλαίου, αποτελώντας επί της ουσίας -δυνητικά- φτηνό εργατικό δυναμικό- ένα ακόμα αποπολιτικοποιημένο γρανάζι που θα εξυπηρετεί την αγορά εργασίας και το κέρδος. Στα πανεπιστήμια εν συνεχεία, είδαμε τους ταξικούς φραγμούς να εντείνονται με την υποβάθμιση του ήδη κατακρεουργημένου «δημόσιου και δωρεάν» χαρακτήρα των σπουδών μας με την ψήφιση του νομοσχεδίου για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια αλλά και την όλο και αυξανόμενη καταστολή εντός του ασύλου απέναντι σε κάθε φωνή διεκδίκησης. Μάλιστα, από φέτος κάτω από ψευδοπροσχήματα αναβάθμισης έχουν δρομολογηθεί οι πρώτες 290.000 διαγραφές φοιτητών, ενώ ήδη έχει μπει σε τροχιά το πρώτο πειθαρχικό συμβούλιο στην Αθήνα, που από κοινού με τις υπόλοιπες αναδιατάξεις διαμορφώνουν ένα απολύτως ασφυκτικό πλαίσιο. Όλα αυτά την στιγμή που ήδη τρέχουν προγράμματα επί πληρωμή, απλήρωτες πρακτικές ενώ συγχρόνως η φοιτητική μέριμνα παραγκωνίζεται στον βωμό του κέρδους των εργολάβων. Το πανεπιστήμιο που προκύπτει είναι αυτό των ταξικών φραγμών, της επιτήρησης και της στρατιωτικοποιημένης γνώσης, ένα πανεπιστήμιο για λίγους, όπου η κοινωνική βάση αποκλείεται, ωθούμενη στα ιδιωτικά ιδρύματα των διδάκτρων ή στην τεχνική εκπαίδευση της φτηνής εργασίας.
Οι μνήμες του παρελθόντος και οι πιο πρόσφατες εμπειρίες σύγχρονων κινημάτων έρχονται να μας φωτίσουν και να μας εμπνέουν, υπενθυμίζοντας καθημερινά ότι ο φόβος μπορεί να αλλάξει πλευρά! Απέναντι στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό, τις συνθήκες σκλαβιάς και εξαθλίωσης που επιβάλλουν το κράτος και τα αφεντικά, ο δρόμος της οργάνωσης, της αντίστασης, της διεκδίκησης και του κοινωνικού-ταξικού αγώνα είναι η μόνη προοπτική. Ως φοιτητ(ρι)ες οφείλουμε να μην λησμονούμε τα εργαλεία μας και παράλληλα χρειάζεται με θάρρος μέσα στην δύσβατη αυτή συγκυρία να εφευρίσκουμε νέα και να συνδέουμε τους φοιτητικούς αγώνες με τους μαθητικούς, τους εκπαιδευτικούς, τους εργατικούς εν γένει, αναγνωρίζοντας πως μόνη λύση απέναντι στα αφεντικά είναι ο συλλογικός δρόμος της διεκδίκησης, της απεργίας και της αλληλεγγύης. Με συλλογικούς, αδιαμεσολάβητους κι οργανωμένους στη βάση κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, να αντισταθούμε σε κάθε πεδίο της κοινωνικής μας ζωής, στους χώρους εργασίας, στις σχολές, στις γειτονιές, στα σχολεία. Με όπλα μας την αλληλεγγύη και την αυτοοργάνωση να οργανώσουμε την αντεπίθεση μας μέχρι την κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς και του συστήματος εξουσίας.

ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΙ ΑΓΩΝΑΣ ΣΕ ΣΧΟΛΕΙΑ, ΣΧΟΛΕΣ, ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ & ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ
ΠΑΙΔΕΙΑ - ΥΓΕΙΑ - ΤΡΟΦΗ - ΣΤΕΓΑΣΗ - ΜΕΤΑΦΟΡΕΣ - ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
Η ΩΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΤΩΡΑ
Αναρχική Συνέλευση Φοιτητών/τριών Quieta Movere