Από την εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης, την ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης και τις εκδικητικές απολύσεις, την κρατική καταστολή, τους συνεχείς κοινωνικούς και ταξικούς αποκλεισμούς μέχρι τις καθημερινές δολοφονίες εργατών και τα μαζικά κρατικά εγκλήματα στα Τέμπη και την Πύλο

ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ

Ή ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ - ΥΓΕΙΑ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΤΡΟΦΗ, ΣΤΕΓΑΣΗ, ΜΕΤΑΦΟΡΕΣ

ΟΛΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ!

Συγκέντρωση: Τρίτη 8 Απρίλη, Προπύλαια, 18.30

Γενική απεργία: Τετάρτη 9 Απρίλη, Πλ. Κολοκοτρώνη (Σταδίου), 10.30

Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Χειραφέτηση

***

ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

Από το κρατικό έγκλημα στα Τέμπη μέχρι τις καθημερινές δολοφονίες εργατών στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς, την εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης και τους διαρκείς κοινωνικούς αποκλεισμούς, την κρατική τρομοκρατία και τις δολοφονίες μεταναστών στα σύνορα, στα αστυνομικά τμήματα και μπλόκα

Όλοι και όλες στη Γενική Απεργία στις 9 Απρίλη

Στις 28 Φλεβάρη 2023 η επιβατική αμαξοστοιχία ΙC 62 της Hellenic Train, με εκατοντάδες επιβαίνοντες συγκρούεται με εμπορική αμαξοστοιχία, των ίδιων ιδιωτικών συμφερόντων, στα Τέμπη. Ο αριθμός των νεκρών έφτασε στους 57, δεκάδες τραυματίστηκαν ενώ ακόμα και σήμερα υπάρχουν αγνοούμενοι. Η ανείπωτη αυτή τραγωδία μας θυμίζει, με τον χειρότερο τρόπο, τι σημασία δίνει το Κράτος και το Κεφάλαιο στην ανθρώπινη ζωή. Αυτό που συνέβη στα Τέμπη ήταν μια προαναγγελθείσα δολοφονία με υπαίτιους το ελληνικό κράτος και το ιδιωτικό κεφάλαιο.
Με το ξεπούλημα της ΤΡΑΙΝΟΣΕ στους Ιταλούς επενδυτές (επί ΣΥΡΙΖΑ) και την επαναφορά τραίνων που είχαν αποσυρθεί στην Ελβετία, ακολούθησαν οι κυβερνητικοί διθύραμβοι σχετικά με την αναβάθμιση των σιδηροδρομικών μέσων. Η αναβάθμιση που διαφήμιζαν περιλαμβάνει: απαρχαιωμένα ή ανύπαρκτα συστήματα συντήρησης και ελέγχου και υποστελέχωση του εργατικού δυναμικού. Κι ενώ οι ίδιοι οι εργαζόμενοι είχαν προειδοποιήσει μέσω δελτίων τύπου και εξωδίκων προς τους αρμόδιους και είχαν κάνει αλλεπάλληλες κινητοποιήσεις και απεργίες (οι οποίες κρίνονταν παράνομες και καταχρηστικές από την αστική δικαιοσύνη), για τη βελτίωση του δικτύου και για επιπλέον προσλήψεις, τα πράγματα έμειναν ως είχαν, ενώ η σύμβαση 717 δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Όταν λοιπόν οι ζωές μας λογίζονται ως ένα ακόμα έξοδο στον προϋπολογισμό του κράτους και του κεφαλαίου μιλάμε για προδιαγεγραμμένες δολοφονίες – ούτε για ατυχήματα, ούτε για “ανθρώπινα λάθη’’, ούτε για “κακή στιγμή’’.
Ποιος ευθύνεται λοιπόν; Μήπως δεν ευθύνονται όλοι αυτοί που άφησαν δίχως καμία σήμανση τον βασικότερο σιδηροδρομικό άξονα της χώρας; Μήπως δεν ευθύνονται αυτοί που καρπώθηκαν κονδύλια για έργα τηλεματικής που ποτέ δεν ολοκληρώθηκαν; Μήπως δεν ευθύνονται αυτοί που παραχώρησαν τον δημόσιο σιδηρόδρομο σε ιδιωτικές εταιρείες που ασφαλώς και υποστελέχωσαν το απαραίτητο εργατικό δυναμικό; Εμείς λέμε η ακόρεστη δίψα για παραπάνω κέρδος των εταιρειών και του κεφαλαίου, το οποίο λειτουργεί υπό την απόλυτη κρατική προστασία διότι ο κρατικός μηχανισμός, οι άνθρωποί του, οι πολιτικοί αξιωματούχοι, οι δικαστικοί και τα ένστολα σώματα αποτελούν το άλλο μισό της συμμαχίας που συγκροτούν με τα αφεντικά.
Οι εγκληματίες του υπουργείου μεταφορών, της διοίκησης της Hellenic Train και όλου του κρατικού μηχανισμού, που συνέβαλαν σε αυτή τη δολοφονία, θα λογαριαστούν με όλη την κοινωνική βάση, το οργανωμένο κίνημα και τις αντιστάσεις του. Όχι μόνο γιατί είναι οι βασικοί υπεύθυνοι για αυτή τη μαζική δολοφονία αλλά γιατί δυο χρόνια μετά το κρατικό έγκλημα στα Τέμπη, με σκοπό τη συγκάλυψη των ευθυνών τους, συνεχίζουν να λοιδορούν και να χλευάζουν τις οικογένειες των θυμάτων και να επιτίθενται σε όσους αναδεικνύουν αγωνιζόμενοι στους δρόμους τη συνολική δολοφονική φύση του συστήματος εξουσίας.
Το κρατικό έγκλημα στα Τέμπη 2 χρόνια πριν, αλλά και η εμπειρία από προηγούμενα μαζικά κρατικά εγκλήματα, όπως στη Ρικομέξ, το Σάμινα, την Ηλεία, τη Μάνδρα, το Μάτι και την Πύλο καταδεικνύουν την αθεράπευτα αντικοινωνική και δολοφονική φύση του επιβαλλόμενου εξουσιαστικού και ιεραρχικού τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας από το κράτος και το κεφάλαιο. Έτσι γίνεται καθαρό πως η διαμεσολάβηση συνολικά των κοινωνικών σχέσεων από το κράτος, ανεξάρτητα της πολιτικής διαχείρισής του, διαχρονικά δεν έχει προσανατολισμό και στόχο την εξυπηρέτηση των κοινωνικών αναγκών αλλά αντίθετα προτεραιότητα πάντα των κρατικών θεσμών και μηχανισμών είναι η διαιώνιση και η αναπαραγωγή της παρασιτικής σχέσης των πολιτικών και οικονομικών ελίτ εις βάρος της κοινωνίας.
Ταυτόχρονα, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τη διαρκώς κλιμακούμενη επίθεση κράτους και αφεντικών στη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, σε κάθε κοινωνικό πεδίο, όπως η εργασία, η υγεία, η εκπαίδευση. Η ποινικοποίηση των εργατικών κινητοποιήσεων, της συνδικαλιστικής δράσης και της απεργίας, η απελευθέρωση των απολύσεων, τα ελαστικά ωράρια, η κατάργηση του 8ώρου και η θέσπιση 6ήμερης και 13ώρης εργασίας, η ενταντικοποίηση των συνθηκών εργασίας και η συρρίκνωση στην πραγματικότητα του κατώτατου μισθού αποτελούν μέρη των αντικοινωνικών και αντεργατικών αναδιαρθρώσεων για την περαιτέρω εκμετάλλευση και καταπίεση των από τα κάτω, η επιβολή των οποίων έχει ως προϋπόθεση το τσάκισμα κάθε κοινωνικής και ταξικής αντίστασης που εκδηλώνεται. Η κοινωνική βάση βρίσκεται αντιμέτωπη με τα υπέρογκα ενοίκια και το αυξανόμενο κόστος ζωής, την επισφάλεια και τη δυσκολία κάλυψης των βασικών αναγκών, με αποτέλεσμα τα φτωχότερα κοινωνικά κομμάτια να αντιμετωπίζουν τον άμεσο κίνδυνο της ανέχειας. Επιπλέον, είναι δεκάδες οι εργοδοτικές δολοφονίες στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς όπως και οι τραυματισμοί, καθώς ακόμη και τα λιγοστά μέτρα προστασίας αποτελούν απλά αυξημένο κόστος για τις τσέπες των αφεντικών. Η εγκληματική συνθήκη των καθημερινών εργατικών δολοφονιών και τραυματισμών είναι τόσο τραγικά εμφανής, όπου από τις αρχές του 2025 μετράμε περισσότερους από 40 νεκρούς εργάτες και πλέον των 200ων τραυματισμένων, και αποτελεί μόνο την κορυφή του παγόβουνου της άγριας ταξικής εκμετάλλευσης. Χαρακτηριστικό όλης της προαναφερθείσας κατάστασης είναι βέβαια και η προσπάθεια καταστολής τόσο διοικητικά όσο και ποινικά της οποιασδήποτε εργατικής κινητοποίησης με απολύσεις εργαζομένων που συμμετέχουν σε απεργιακές κινητοποιήσεις ή ακόμη και αντίστοιχες πειθαρχικές διώξεις χιλιάδων απεργών εκπαιδευτικών, με αποκορύφωμα την πρόσφατη απόφαση του πρώην υπουργού παιδείας Πιερρακάκη να θέσει σε δυνητική αργία την καθηγήτρια δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης Χ. Χότζογλου, βαφτίζοντας την αγωνιστική της δράση ενάντια στην αξιολόγηση “ανάρμοστη συμπεριφορά εντός υπηρεσίας” και παρακάμπτοντας την ομόφωνη αθωωτική απόφαση του πειθαρχικού συμβουλίου.
Μέσα σε μια συνθήκη όπου τα σχολεία καταρρέουν και υπολειτουργούν, όπου υπάρχουν ακόμη βασικές ανάγκες σε εκπαιδευτικούς -και όχι μόνο-, το κράτος επιχειρεί τη διάλυση της δημόσιας παιδείας και την περαιτέρω ιδιωτικοποίησή της. Έτσι οι προωθούμενες αναδιαρθρώσεις, όπως τα ωνάσεια σχολεία, οι αξιολογήσεις εκπαιδευτικών και σχολικών μονάδων, το διεθνές απολυτήριο, οι εξετάσεις Pisa και επαγγελματικές ακαδημίες δεν έχουν άλλο στόχο παρά την όξυνση των κοινωνικών και ταξικών αποκλεισμών στην εκπαίδευση, τον έλεγχο και την πειθάρχηση μαθητών και εκπαιδευτικών, την καταστολή όσων αντιστέκονται και την πλήρη κατάργηση των εργασιακών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών. Παράλληλα η κρατική επίθεση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση συνεχίζεται με τα πειθαρχικά και τις επικείμενες διαγραφές φοιτητών, την αστυνομοκρατία μέσα στις σχολές, τις εκκενώσεις αυτοοργανωμένων χώρων αγώνα στα πανεπιστήμια, την επιχειρούμενη κατάργηση του άρθρου 16, τη συνεργασία των ιδρυμάτων με το ιδιωτικό κεφάλαιο και την πολεμική βιομηχανία και το χτύπημα του ασύλου και του κοινωνικού του χαρακτήρα.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο το κράτος θωρακίζεται, ενισχύοντας το νομικό του οπλοστάσιο και εξοπλίζοντας διαρκώς τους κατασταλτικούς του μηχανισμούς, στην κατεύθυνση της προληπτικής αντιεξέγερσης και με στόχο να επιβάλλει το φόβο, τη σιωπή και την εξατομίκευση μέσω της καταστολής των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων, καθώς και να αποτρέψει κάθε πιθανότητα κοινωνικής έκρηξης, σε μια περίοδο όπου η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία βρίσκεται αντιμέτωπη με τις αναδιαρθρώσεις, που την οδηγούν στην όλο και αγριότερη εκμετάλλευσή της. Το κρατικό και καπιταλιστικό σύστημα στην προσπάθεια διατήρησης της εξουσίας του επιχειρεί να διαρρήξει καθετί συλλογικό, να σβήσει την μνήμη αγώνων του παρελθόντος και να συντρίψει όποιον σήμερα ορθώνει ανάστημα στη διαρκώς κλιμακούμενη κρατική βία της εξαθλίωσης και της καταστολής. Η καταστολή των καταλήψεων, του αναρχικού κινήματος και οι διώξεις αγωνιστών/τριών, η απαγόρευση των διαδηλώσεων και το χτύπημά τους, η όξυνση του ελέγχου, η αστυνομοκρατία στο κέντρο των πόλεων, η επίθεση στην απεργία και τις εργατικές κινητοποιήσεις, στο πανεπιστημιακό άσυλο και οι συνεχιζόμενες κρατικές δολοφονίες φτωχών, εργατών, ρομά και προσφύγων- μεταναστών αποτελούν μέρη του κατασταλτικού πλέγματος του κράτους για την καθυπόταξη της κοινωνίας και των ανιστάσεών της.
Απέναντι στη συνθήκη της γενικευμένης επίθεσης, λεηλασίας και καταστροφής, απαιτείται μια πλατιά κοινωνική αφύπνιση και μια συνολική κοινωνική κριτική του αδιέξοδου και χρεωκοπημένου συστήματος, το ξεπέρασμα της ανάθεσης, της διαμεσολάβησης και της αδράνειας, το δυνάμωμα των κοινωνικών-ταξικών αγώνων, η συγκρότηση αυτοοργανωμένων, αντιθεσμικών μετώπων αντίστασης και η δημιουργία κάθε δυνατού αναχώματος σε κάθε σημείο που εκδηλώνεται η κρατική και καπιταλιστική επιθετικότητα. Απέναντι στο δυστοπικό μέλλον που μας επιφυλάσσουν οι ελίτ της εξουσίας και του πλούτου, υπάρχει η επιλογή της συλλογικής αντίστασης και του αγώνα. Να τους θυμίσουμε τι μπορεί να συμβεί όταν η κοινωνία των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων ανθρώπων παίρνει την κατάσταση στα χέρια της και αντιστέκεται μαζικά και μαχητικά στους σχεδιασμούς τους. Αν μένει κάτι ακόμα να σωθεί από τη φρίκη και τη βαρβαρότητα που μας καταδικάζει το κρατικό και καπιταλιστικό σύστημα, αυτό βρίσκεται στα δικά μας χέρια. Η μόνη λύση για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας, για έναν κόσμο που η ζωή μας δεν θα παζαρεύεται και δεν θα εξαρτάται από τους υπολογισμούς των κυρίαρχων, για έναν κόσμο χωρίς πολέμους, φτώχεια, λεηλασία της φύσης, ξεριζωμό, αρρώστιες και θάνατο είναι η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ.

ΤΟ ΚΡΑΤΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΤΕΙ – ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΘΑ ΚΡΙΘΕΙ

ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
Υγεία – Παιδεία – Τροφή – Στέγαση – Μεταφορές
ΟΛΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

ΜΑΧΗΤΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ – ΑΠΕΡΓΙΕΣ – ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ – ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ

ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΕΤΑΡΤΗ 9 ΑΠΡΙΛΗ
Αθήνα: Πλ. Κολοκοτρώνη (Σταδίου), 10.30 | Θεσσαλονίκη: Καμάρα, 11.00

Αναρχική Πολιτική Οργάνωση – Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων

----------------------

ΟΛΑ ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΑΓΑΘΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Όλες οι πτυχές της ζωής μας, όλα τα κοινωνικά πεδία στα οποία ζούμε και δραστηριοποιούμαστε δέχονται τη συνεχή επίθεση του Κράτους και του Κεφαλαίου. Η ίδια η ουσία του νεοφιλελεύθερου μοντέλου βρίσκεται στην μεταστροφή του συνόλου των κοινωνικών σχέσεων προς την εξατομίκευση, την εντατικοποίηση και τον ανταγωνισμό, εκμηδενίζοντας κάθε συλλογικό όραμα και υπονομεύοντας κάθε προοπτική αντίστασης και διεκδίκησης, κάνοντας τις να φαντάζουν παρωχημένες εν μέσω μιας όλο και σκληροτερης επέλασης των αντικοινωνικών θανατοπολιτικών.
Έτσι, βιώνοντας μια εξατομίκευση, ουσιαστικά επιβεβλημένη, εκατομμύρια άνθρωποι ανήμποροι ακόμα και να σκεφτουν να αντιδράσουν στον ευτελισμό της ανθρώπινης ζωής,παρακολουθούν καθηλωμένοι την κρατική-καπιταλιστική βαρβαρότητα να παίρνει την πιο κτηνώδη μορφή της. Ο αριθμός των νεκρών παρελαύνει στους δέκτες μας, μετρώντας τους νεκρούς στα πολεμικά μέτωπα της Ουκρανίας, τους δολοφονημένους στις μαζικές σφαγές και τις γενοκτονίες στην Παλαιστίνη, το Σουδάν και τη Συρία, τους πνιγμένους και διαμελισμένους στα υδάτινα και χερσαία σύνορα της Ευρώπης-Φρούριο, όσους χάνουν τη ζωή τους στα διαλυμένα νοσοκομεία, τους εργάτες που σκοτώνονται στα σύγχρονα εργατικά κάτεργα, τους Ρομά που εκτελούνται από τους ένστολους δολοφόνους, τους άστεγους που πεθαίνουν αβοήθητοι στους δρόμους.
Τα εγκλήματα αυτά είναι η φυσική κλιμάκωση όλων των αναδιαρθρώσεων που έχουν επιβληθεί σε όλα τα πεδία της καθημερινότητας και της κοινωνικής ζωής, αποσκοπώντας στον όλο και μεγαλύτερο έλεγχο τους από το κράτος και το κεφάλαιο. Έτσι, οικοδομείται ένα σύμπλεγμα εξουσίας όπου ολα τα κοινωνικά αγαθά περνούν στα χέρια κάποιων οικονομικών και πολιτικών ελίτ, μετατρεπόμενα από τη μια σε εργαλεία επιβολής και αναπαραγωγής της εξουσίας και από την άλλη πεδία κερδοφορίας και “επιχειρηματικότητας”. Χαρακτηριστική αυτού είναι η ευρύτερη εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που βλέπουμε να επελαύνει στις σχολές μας εδώ και χρόνια καθώς και το επιστέγασμα αυτής, ο νόμος Πιερρακακη για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Ουσιαστικά το πανεπιστήμιο που ευαγγελίζονται δεν προσαρμόζεται απλά στην εξυπηρέτηση επιχειρηματικών συμφερόντων αλλά επιχειρηματικοποιείται το ίδιο. Από τη μία μετατρέπεται σε έναν προθάλαμο της αγοράς εργασίας και δημιουργεί τους εξειδικευμένους εργάτες που αυτή χρειάζεται, ενώ παράλληλα παράγει ερευνητικό έργο για το όφελος του κεφαλαίου, με κάθε στοιχείο αμφισβήτησης, κριτικής σκέψης, αυτοοργάνωσης και αγωνιστικής διάθεσης εντός του να ξεριζώνεται εν τη γεννέσει του. Το πανεπιστήμιο του σύγχρονου ολοκληρωτισμού δεν μπορεί να αποτελεί πεδίο όπου υψώνονται ταξικά και κοινωνικά αναχώματα, πολιτικής ζύμωσης και συλλογικόποιησης ή γόνιμο έδαφος για την καλλιέργεια των αξιών ενός κόσμου αλληλεγγύης, αλληλοβοήθειας και ισότητας. Κάθε τι που έρχεται σε αντιπαράθεση με το υπάρχον πρέπει να τσακίζεται.
Σε αυτό το πλαίσιο, το κράτος και το κεφάλαιο χωρίς να έχουν να υποσχεθούν τίποτα περισσότερο από τη συνέχιση και την αναβάθμιση της συνολικής βίας την οποία δεχόμαστε, θωρακιζονται αναβαθμίζοντας το κατασταλτικό και νομικό οπλοστάσιο τους. Από τις νέες προσλήψεις ένστολων από κοινού με τις αναγγελίες περί εκ νέου αυξήσεων στους μισθούς τους και τις δολοφονικές επιθέσεις ενάντια σε όλους/-ες τους αγωνιζόμενους/-ες στους δρόμους ως την επίθεση στη συνδικαλιστική δράση και στο μέσο της απεργίας, τα πειθαρχικά των εκπαιδευτικών, τις απειλές σε μαθητές/-τριές που συμμετέχουν στις καταλήψεις των σχολείων και τις συλλήψεις και διαγραφές φοιτητών/-τριών το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: οποιοσδήποτε επιλέγει να αγωνιστεί ενάντια στον ζωφο που μας περιβάλλει θα έρθει αντιμέτωπος με την κρατική μηχανή.
Η στρατηγική αυτή, η οποία επικρατεί ανεξαρτήτως της πολιτικής διαχείρισης του κράτους καταδεικνύει και την πραγματική του φύση ως αυτή του κυρίαρχου που δεν “αδιαφορεί” απλώς για την ευημερία του κοινωνικού σώματος αλλά αντιθέτως από τα ίδια του τα δομικά χαρακτηριστικά δε θα μπορούσε παρά να δρα αντικοινωνικά. Έτσι, εγκλήματα όπως τα Τέμπη, το Μάτι και η Πύλος τα οποία έρχονται ως η οξυμένη μορφή της καθημερινής βίας την οποία δεχόμαστε, αποτελούν απλώς την αποκρυστάλλωση του πολέμου που ζούμε, εγκλήματα που δεν αφήνουν περιθώρια για την οποιαδήποτε αμφιβολία σχετικά με την αξία που θεωρούν οι δυνάστες μας πως έχει η ανθρώπινη ζωή.
Εν όψει μιας νέας γενικής απεργίας λοιπόν, έναν μήνα μετά την 28η Φλεβάρη και τις μέρες που την ακολούθησαν όταν και ολόκληρη η χώρα σειόταν από την κοινωνική οργή που θέριεψε από το θράσος των κρατικών επιτελείων που δε δίστασαν να σπιλώσουν ακομα και τους συγγενείς των δολοφονημένων προκειμένου να συγκαλύψουν το έγκλημα που διέπραξαν στα Τέμπη, εμείς αντιλαμβανόμαστε ότι η θέση μας δε μπορεί να είναι παρά στους δρόμους του αυτοοργανωμένου αγώνα. Και αυτό γιατί το πάνδημο πλέον αίτημα για δικαιοσύνη μπορεί να βρει δικαίωση μόνο μέσα από τη συλλογική διάσταση αυτής -την Κοινωνική Δικαιοσύνη. Η δικαιοσύνη αυτή που θα έρθει μονάχα με τον εκμηδενισμό των τάξεων και των προνομίων, της καταπίεσης, και του καταναγκασμού, όταν όλα τα κοινωνικά αγαθά, η παιδεία, η υγεία, οι μεταφορές θα βρίσκονται στα χέρια της ίδιας της κοινωνίας συλλογικά. Από μεριάς μας συνεπώς, γνωρίζουμε πως ο αγώνας αυτός δε θα λήξει ούτε άμα παραπεμφθεί στα δικαστήρια κάποιος υψηλόβαθμος ούτε με κάποια αλλαγή της κρατικής διαχείρισης, οπότε και οφείλουμε να είμαστε σε θέση να εντείνουμε την οργανωμένη παρέμβασή μας στα κοινωνικά πεδία όπου ζούμε, σπουδάζουμε, δουλεύουμε, δραστηριοποιούμαστε, να πολιτικοποιήσουμε τις αντιστάσεις και τους αγώνες που αναδύονται προτάσσοντας την άμεση συμμετοχή στις πολιτικές διαδικασίες και στις κοινές υποθέσεις και οικοδομώντας τις δομές αυτές που θα προωθούν τη συλλογική δράση, θέτοντας στο εδώ και στο τώρα τα θεμέλια της κοινωνίας για την οποία παλεύουμε. Μια κοινωνία Ισότητας, Ανθρωπισμού, Δικαιοσύνης, Αλληλεγγύης. Την κοινωνία της Αναρχίας και του Ελευθεριακού Κομμουνισμού.

ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ ΔΕ ΘΑ ΞΕΧΑΣΤΕΙ
ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΘΑ ΚΡΙΘΕΙ
ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ

Μικροφωνική Συγκέντρωση: 7 Απρίλη, Νομική 12.00
Γενική Απεργία: 9 Απρίλη, 10.30, Πλ. Κολοκοτρώνη

Πρωτοβουλία Αναρχικών Φοιτητών/-τριών Αθήνας