ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΚΑΝΙΒΑΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Η γενική απεργία στις 28 Φλεβάρη του 2025 ανέδειξε το μέγεθος και τη δυναμική της κοινωνικής οργής που αναμοχλεύονταν τα τελευταία δύο χρόνια, αλλά αδυνατούσε να βρει υλικό τρόπο έκφρασης στον δρόμο. Μια οργή που τα αίτια γέννησής της δεν βρίσκονται μόνο στο ίδιο το έγκλημα των Τεμπών, αλλά στη σταθερή και θεσπισμένη ασυδοσία που έχουν επιβάλει διαχρονικά το Κράτος και το Κεφάλαιο, έχοντας να υποσχεθούν μονάχα μια συνεχή συγκάλυψη των εγκλημάτων των εξουσιαστών, και μια όλο και σκληρότερη αντιμετώπιση των εξουσιαζόμενων. Από τις δολοφονίες του Βασίλη Μάγγου, του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, των Ρομά Σαμπάνη, Μιχαλόπουλο, και Φραγκούλη, μέχρι τα εγκλήματα στο Μάτι, στην Πύλο και στα Τέμπη, το Κράτος και το Κεφάλαιο σκοτώνουν και η “δικαιοσύνη” τους δρα επικουρικά για να κατευνάσει την κοινωνική οργή, υποσχόμενη μια πλασματική απόδοση ευθυνών, ενώ ταυτόχρονα κρύβει τις βαθύτερες αιτίες των εκάστοτε εγκλημάτων.
Βλέπουμε λοιπόν πάλι αυτές τις μέρες το ίδιο το κράτος που σκόπιμα υποβάθμιζε για δεκαετίες το σιδηροδρομικό δίκτυο και μετέπειτα ξεπούλησε το επικερδές κομμάτι του στην ιταλική Hellenic Train, ενώ κράτησε το κομμάτι που έμεινε υπό τη δικιά του διαχείριση σε μια κατάσταση υπολειτουργίας με το ελάχιστο δυνατό κόστος, να έρχεται και να αυτοανακηρύσσεται ως ο μόνος υπεύθυνος να αποδώσει “δικαιοσύνη” μέσα από τους θεσμούς του, μέσα δηλαδή από τη δικαστική εξουσία. Έτσι, συντηρεί τη θέση του ως δυνάστη της κοινωνίας, υποβαθμίζοντας και σκοτώνοντας από τη μία, αλλά ελέγχοντας και ρυθμίζοντας την μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία από την άλλη, κρατώντας τη δέσμια ενός συμπλέγματος εξουσιών και επιβάλλοντας πάνω της την πολιτική του, η οποία δεν αποσκοπεί σε τίποτα άλλο παρά στον ολοκληρωτισμό, τον συγκεντρωτισμό, και τον έλεγχο όλων των εκφάνσεων της πολιτικής, οικονομικής, και κοινωνικής ζωής, την ολοένα ενίσχυση της εξουσίας του, την πειθάρχηση όλων και την τιμωρία σε όσους δε συμμορφώνονται, προκειμένου να διαιωνίσει την παρασιτική του ύπαρξη με κάθε μέσο.
Τις συνέπειες της επιχειρούμενης επέλασης του Κράτους και του Κεφαλαίου τις βλέπουμε πάνω σε μια σειρά κοινωνικών αγαθών, τα οποία δέχονται μια παρόμοια επίθεση που αποσκοπεί στον μέγιστο δυνατό έλεγχο πάνω τους και στην εκμετάλλευσή τους. Σε δημόσια πανεπιστήμια υπό κρατική διαχείριση, όπως το ΑΠΘ, ασανσέρ μετατρέπονται σε παγίδες θανάτου μέσα στις ίδιες τις εστίες που μας έχει παραχωρήσει το κράτος ως δήθεν αρωγή, ενώ ταβάνια καταρρέουν, και αίθουσες πλημμυρίζουν όσο ένας τραυματισμένος άνθρωπος πεθαίνει γιατί δεν υπάρχουν ασθενοφόρα και γιατροί. Το βλέπουμε τώρα με την μετατροπή 22 σχολείων σε Ωνάσεια, όταν δημόσια σχολεία ξεπουλιούνται σε ομίλους και επενδυτές στο όνομα της ανάπτυξης, αποκλείοντας το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνικής βάσης από την πρόσβαση στην δημόσια και δωρεάν παιδεία, ενώ οι αγώνες που δίνονται από μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικούς σπιλώνονται και καταστέλλονται με διώξεις καθηγητών για τη συνδικαλιστική τους δράση και απειλές για συλλήψεις μαθητών σε καταλήψεις σχολείων.
Ταυτόχρονα, μαζί με την κλιμάκωση του αγώνα που δίνεται αυτή τη στιγμή για την απόδοση δικαιοσύνης στο έγκλημα των Τεμπών, ήρθε και η προσπάθεια κομματικής εκμετάλλευσης και οριοθέτησής του από την αριστερή εναλλακτική μορφή της κρατικής διαχείρισης. Ενώ ήδη από τον Μάρτη του 2023, όταν οι πόλεις όλης της χώρας σείονταν από την κοινωνική οργή, η αριστερά μίλαγε για την ανάγκη μετάθεσης της κοινωνικής οργής από τον δρόμο στις κάλπες, πλέον οι πολιτικοί της εκπρόσωποι έχουν ξεπεράσει κάθε όριο χυδαιότητας με μια καμπάνια προβοκατολογίας, η οποία στοχεύει κάθε έναν και κάθε μία αγωνιστή/-στρια που επιλέγει να δράσει και συλλογικοποιηθεί εξωθεσμικά αποκαλώντας τους ασφαλίτες και πράκτορες του εχθρού. Ένας ανυπόστατος γκεμπελισμός οι καταβολές του οποίου βρίσκονται στον σταλινικό εσμό του προηγούμενου αιώνα, υιοθετείται πλέον από ένα σημαντικό κομμάτι του πολιτικού φάσματος και στοχεύει στην στοχοποίηση ολόκληρης της αναρχικής ιδεολογίας και αντίληψης, παρουσιάζοντάς την ως ένα περιθωριακό σημείο συνάντησης αντικοινωνικών στοιχείων το οποίο δε μπορεί να προστατέψει τον εαυτό του και άγεται και φέρεται από τις διαταγές κάποιων κρατικών κέντρων εξουσίας.
Από μεριάς μας δηλώνουμε πως ο αγώνας που έχει ξεκινήσει δε θα τελειώσει ούτε άμα σταλεί στο δικαστήριο κάποιος υψηλόβαθμος, ούτε άμα αλλάξει η διαχείριση της πολιτικής εξουσίας. Και αυτό γιατί γνωρίζουμε πως η μόνη δικαιοσύνη άξια λόγου είναι η Κοινωνική Δικαιοσύνη, η οποία γεννιέται μέσα από τη συλλογική πάλη και μπορεί να υπάρξει μόνο μεταξύ ίσων. Η δικαιοσύνη αυτή που θα έρθει μονάχα με τον εκμηδενισμό των τάξεων και των προνομίων, της καταπίεσης, και του καταναγκασμού, όταν όλα τα κοινωνικά αγαθά, η παιδεία, η υγεία, οι μεταφορές δε θα ανήκουν στα χέρια κάποιων οικονομικών και πολιτικών ελίτ, αλλά θα βρίσκονται στα χέρια της ίδιας της κοινωνίας συλλογικά. Όταν θα προέρχονται, θα αναπτύσσονται, και θα επιστρέφουν σε εκείνη, ακριβώς γιατί αυτά είναι τα ελάχιστα που χρειάζονται οι άνθρωποι για την επιβίωση και την καλλιέργεια τους.
Δικαιοσύνη λοιπόν θα αποδοθεί από εκείνους που βάλλονται και όχι εκείνους που βάλλουν, και αυτό δε μπορεί να γίνει παρά μόνο στους δρόμους του συλλογικού αυτοοργανωμένου αγώνα. Να εντείνουμε την οργανωμένη παρέμβασή μας στα κοινωνικά πεδία όπου ζούμε, σπουδάζουμε, δουλεύουμε, δραστηριοποιούμαστε, να πολιτικοποιήσουμε τις αντιστάσεις και τους αγώνες που αναδύονται, στρέφοντάς τους σε ριζοσπαστική τροχιά, μακριά από τα ημίμετρα που προωθούνται από τις δυνάμεις της αριστεράς. Να προτάξουμε την άμεση συμμετοχή στις πολιτικές διαδικασίες και στις κοινές υποθέσεις, οικοδομώντας τις δομές αυτές που θα προωθούν ενάντια στην ανάθεση και την εξατομίκευση τη συλλογική δράση, θέτοντας στο εδώ και στο τώρα τα θεμέλια της κοινωνίας για την οποία παλεύουμε. Μια κοινωνία Ισότητας, Ανθρωπισμού, Δικαιοσύνης, Αλληλεγγύης. Την κοινωνία της Αναρχίας και του Ελευθεριακού Κομμουνισμού.

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Διαδηλώσεις:
-Τετάρτη 5/3, 19.00 Σύνταγμα
-Παρασκευή 7/3, 12.00 Προπύλαια

Πρωτοβουλία Αναρχικών Φοιτητών/-τριών Αθήνας