Κάλεσμα σε ανοιχτή συνέλευση την Τρίτη 18/2, στις 17:00, στην ΑΣΟΕΕ (υπόγειο)

Είναι γεγονός πως η ιδιωτικοποίηση των δημοσίων αγαθών και η μετατροπή τους σε κερδοφόρες επιχειρήσεις οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην απαξίωση των κοινωνικών αναγκών, ακόμα και της ίδιας της ανθρώπινης ζωής, με όλες τις πτυχές της να καταλήγουν να αξιολογούνται με όρους κόστους-κέρδους. Παρόλα αυτά δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να δημιουργούνται αυταπάτες πως η κρατικοποίοησή τους είναι αυτή που θα φέρει τις λύσεις που αναζητάμε. Σε αντίθεση με την ψευδαίσθηση για ένα «δίκαιο και κοινωνικό κράτος πρόνοιας» που καλλιεργείται από διάφορα κομμάτια της αριστεράς, της σοσιαλδημοκρατίας και ευρύτερα του δημοκρατικού τόξου, εμείς γνωρίζουμε πολύ καλά πως η με οποιονδήποτε τρόπο κρατική διαχείριση των κοινωνικών αγαθών μόνο καταστροφικά αποτελέσματα μπορεί να επιφέρει για την ίδια την κοινωνική βάση. Όχι λόγω μεμονωμένων διεφθαρμένων πολιτικών εκπροσώπων του, ούτε επιμέρους λάθος επιλογών από μεριάς του, αλλά λόγω της ίδιας της φύσης και των δομικών χαρακτηριστικών του κρατικού συστήματος, που δεν είναι άλλα από τον ολοκληρωτισμό, τον συγκεντρωτισμό και τον έλεγχο όλων των εκφάνσεων της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής, την ολοένα ενίσχυση της εξουσίας του, την πειθάρχιση όλων και την τιμωρία σε όσους δε συμμορφώνονται προκειμένου να διαιωνίσει την παρασιτική του ύπαρξη με κάθε μέσο, κλείνοντας παράλληλα το μάτι στους ντόπιους και διεθνείς οικονονικούς άρχοντες. Το βλέπουμε από την χυδαία προσπάθεια συγκάλυψης των ευθυνών κεντρικών πολιτικών εκπροσώπων του για το κρατικό έγκλημα στα Τέμπη και τον χλευασμό προς τις οικογένειες των νεκρών και τους επιζώντες απο μεριάς του. Το βλέπουμε όταν μέχρι και σήμερα οι σιδηρόδρομοι δεν λαμβάνουν κανένα μέτρο ασφαλούς μετακίνησης έχοντας εμφανιστεί ήδη δύο περιστατικά παρολίγων μετωπιαίας συγκρουσης.
Αντίστοιχα αποτελέσματα είτε της εισχώρησης του Κεφαλαίου, είτε της κρατικής ανικανότητας να ανταπεξέλθουν στις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες βλέπουμε σε όλα τα κοινωνικά αγαθά, όπως η παιδεία, που σε δημόσια πανεπιστήμια υπό κρατική διαχείριση, όπως το ΑΠΘ, ασανσέρ μετατρέπονται σε παγίδες θανάτου μέσα στις ίδιες τις εστίες που μας έχει παραχωρήσει το κράτος ως δήθεν αρωγή. Το βλέπουμε όταν ταβάνια καταρέουν και αίθουσες πλημμυρίζουν όσο ένας τραυματισμένος άνθρωπος πεθαίνει γιατί δεν υπάρχουν ασθενοφόρα και γιατροί. Το βλέπουμε τώρα με την μετατροπή 22 σχολείων σε Ωνάσεια, όταν δημόσια σχολεία ξεπουλιούνται σε ομίλους και επενδυτές στο όνομα της ανάπτυξης αποκλείοντας το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνικής βάσης από την πρόσβαση στην δημόσια και δωρεάν παιδεία. Το ίδιο βλέπουμε με τα όρια φοίτησης και τις επερχόμενες διαγραφές φοιτητών, την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής, την τράπεζα θεμάτων και όλες τις αντιεκπαιδευτικές κρατικές μεταρρυθμίσεις που εντείνουν τους ταξικούς φραγμούς στην εκπαίδευση, αφήνοντας τις κοινωνικές ανάγκες στο έλεος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Με την αξιολόγηση σχολικών μονάδων και την ατομική αξιολόγηση εκπαιδευτικών, οι οποίες είναι εντελώς ενδεικτικές για τον τρόπο με τον οποίο το κράτος αντιλαμβάνεται την «πρόνοια» και την διαχείριση των κοινωνικων παροχών και αναγκών, χτυπώντας δηλαδή τους πιο ευάλωτους εκπαιδευτικούς και μαθητές και οδηγώντας στην υποχρηματοδότηση, την υποστελέχωση και στο τέλος στο κλείσιμο σχολείων που δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις ανταγωνιστικές επιταγές της αγοράς. Και φυσικά, όποιος και όποια αντιστέκεται στην παραπάνω συνθήκη, είτε μεσω της απεργίας-αποχής, είτε με οποιοδήποτε άλλο μέσο αγώνα, καταστέλλεται άγρια, με ένα κρεσέντο πειθαρχικών και ποινικών διώξεων εκπαιδευτικών, φοιτητών και μαθητών τους τελευταίους μόνο μήνες να έχει σαρώσει τις προσπάθειες συλλογικής και ατομικής αντίστασης, όπου αυτές εκδηλώνονται.
Η δικαιοσύνη λοιπόν οφείλει να αποκατασταθεί από αυτούς που βάλλονται και όχι από αυτούς που βάλλουν. Και αυτό επιτυγχάνεται με το σύνολο των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων να οξύνονται στο εκάστοτε πεδίο που τους αναλογεί. Είναι αναγκαιότητα να απαιτήσουμε στο εδώ και στο τώρα ασφάλεια στα δίκτυα μεταφορών, πρόσβαση σε όλους στην εκπαίδευση, δωρεάν υγεία και περίθαλψη, φθηνό ρεύμα και νερό. Είναι ανάγκη να βρούμε τον τρόπο που θα πετύχουμε όλα αυτά και ακόμα περισσότερα για να αποδοθεί δικαιοσύνη σε έναν εκ φύσεως άδικο κόσμο. Να αγωνιστούμε στο εδώ και το τώρα ο ένας δίπλα στην άλλη, για να χτίσουμε μέσα στο κέλυφος αυτού του σάπιου κόσμου το νέο κόσμο. Έναν κόσμο όπου τα κοινωνικά αγαθά θα βρίσκονται στον έλεγχο της ίδιας της κοινωνικής βάσης, από τα κάτω για τα κάτω. Από τις δυνατότητες του καθένα ξεχωριστά στις ανάγκες όλων. Έναν κόσμο που θα χωράει πολλούς κόσμους. Αυτόν της Ισότητας, της Αλληλεγγύης και της Γενικευμένης Αυτοδιεύθυνσης. Αυτόν της Αναρχίας και του Ελευθεριακού Κομμουνισμού.

ΠΑΙΔΕΙΑ - ΥΓΕΙΑ - ΜΕΤΑΦΟΡΕΣ
ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Πρωτοβουλία Αναρχικών Φοιτητών/-τριών Αθήνας