ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΗ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ: ΤΡΙΤΗ 17 ΔΕΚΕΜΒΡΗ - 19:00 - ΚΑΜΑΡΑ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΥΣ 112 ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ/ΕΙΣΕΣ ΤΗΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗΣ ΤΗΣ 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ: ΤΕΤΑΡΤΗ 18 ΔΕΚΕΜΒΡΗ - 9:00 - ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Η κρατική βία και η αστυνομική καταστολή αποτελούν διαχρονικές σταθερές των κρατών, εργαλεία που χρησιμοποιούνται για την εδραίωση της κυριαρχίας και την καταστολή της κοινωνικής αντίστασης. Από τη δολοφονική βία της δικτατορίας μέχρι την τωρινή στρατιωτικοποίηση της αστυνομίας, το ελληνικό κράτος έχει επενδύσει επανειλημμένα σε μηχανισμούς ελέγχου και εκφοβισμού της κοινωνικής βάσης. Αυτές οι πρακτικές, που δεν είναι παρά έκφραση του φόβου της εξουσίας μπροστά στη συλλογική οργάνωση και τη δυναμική των αγώνων, καθιστούν απαραίτητη τη συστηματική αντίσταση ενάντια στην κρατική βία και καταστολή.
Σήμερα, η καταστολή έχει λάβει ακόμη πιο οργανωμένες μορφές: η στρατιωτικοποίηση της αστυνομίας και η αναβάθμιση του ρόλου της σε πολιτικό βραχίονα που παίζει κομβικό ρόλο στη διαχείριση όλων των εκφάνσεων της καθημερινότητας, καθώς και η χρήση λογισμικών παρακολούθησης, η ίδια η απαγόρευση των διαδηλώσεων είτε μέσω της τρομοκρατίας και των προληπτικών προσαγωγών, είτε μέσω της ωμής βίας και των εκατοντάδων συλλήψεων, αποκαλύπτουν την πρόθεση του κράτους να εξαλείψει κάθε μορφή αντίστασης. Η κατασταλτική πολιτική του κράτους είναι βαθιά ριζωμένη στις στρατηγικές ελέγχου της κοινωνίας. Η κρατική εξουσία αντιλαμβάνεται κάθε μορφή συλλογικής οργάνωσης και αγώνα ως απειλή, καθώς γνωρίζουν πολύ καλά πως όταν η οργή της κοινωνίας στρέφεται εναντίον τους η κυριαρχία τους θέτεται αυτομάτως υπό αμφισβήτηση. Οι εργάτες που απεργούν, οι φοιτητές που διεκδικούν καλύτερη παιδεία, οι αναρχικοί που αμφισβητούν την κυριαρχία του κράτους, όλοι στοχοποιούνται Η καταστολή όμως δεν είναι μόνο πρακτική· είναι ιδεολογικό εργαλείο. Μέσα από την κατασκευή ενός «εσωτερικού εχθρού», το κράτος επιχειρεί να απονομιμοποιήσει τους αγώνες και να απομονώσει τους αγωνιστές. Η προπαγάνδα των κυρίαρχων ΜΜΕ συμβάλλει σε αυτό, παρουσιάζοντας τους διαδηλωτές ως «ταραξίες» και την αστυνομία ως «εγγυητή της τάξης».
Οι κεντρικές διαδηλώσεις της 17ης Νοέμβρη και της 6ης Δεκέμβρη έχουν καίρια σημασία για το αναρχικό κίνημα και την ευρύτερη κοινωνία, καθώς αποτελούν ιστορικές στιγμές που συνδέουν τη συλλογική μνήμη με τη σύγχρονη αντίσταση. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν μια κραυγή ελευθερίας απέναντι σε ένα καθεστώς που δολοφονούσε και βασάνιζε. Ο αγώνας εκείνων των φοιτητών και εργατών ενέπνευσε γενιές να πιστέψουν ότι η δύναμη της συλλογικής δράσης μπορεί να ανατρέψει κάθε μορφή καταπίεσης. Η 6η Δεκέμβρη πυροδότησε μια εξέγερση που συγκλόνισε το κατεστημένο, o δρόμοι γέμισαν με μαθητές, φοιτητές, μετανάστες, εργαζόμενους και ανθρώπους κάθε ηλικίας, που διεκδικούσαν δικαιοσύνη και αντιστέκονταν στη βία του κράτους. Κάθε χρόνο, οι διαδηλώσεις αυτών των ημερών μετατρέπονται σε χώρο συλλογικής μνήμης και δράσης, είναι η διαρκής υπενθύμιση ότι, παρά την κρατική βία, οι δρόμοι παραμένουν το πεδίο όπου γεννιούνται οι αλλαγές, είναι ευκαιρίες να ακουστεί η φωνή των καταπιεσμένων, απέναντι στη σιωπή που επιχειρεί να επιβάλει το κράτος.
Έτσι από την πολιτική ατζέντα δεν δύναται να εκλείπει η – με κάθε κόστος- καταστολή των κεκτημένων αγώνα αυτών των ημερών. Κράτος και αφεντικά έδειξαν ξεκάθαρα τις προθέσεις τους να παρεμποδίσουν την συνάντηση του αντιεξουσιαστικού κινήματος στον δρόμο - με αποκορύφωμα ωμής τρομοκρατίας η πορεία το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη. Ήδη από νωρίς, οι εντολοδόχοι δολοφόνοι στρατοπεδεύσαν σε κάθε γωνιά της πόλης, δυνάμεις της ασφάλειας έκαναν αναίτιες εξακριβώσεις, ΜΑΤ και ΔΙΑΣ απέκλεισαν την πρόσβαση στην περιοχή της Ροτόντας, πολυάριθμες διμοιρίες ακολουθούσαν προκλητικά και ασφυκτικά την πορεία καθ’ όλη τη διάρκεια. Η κατασταλτική αυτή στρατηγική κορυφώθηκε με την στάση της αστυνομίας να αποτρέπει το κλείσιμο των μπλοκ στην Καμάρα, να εγκλωβίζει κόσμο στο στενό της Ναβαρίνου και τέλος να συλλαμβάνει βίαια και αναίτια 112 διαδηλωτές στην περιοχή της Τσιμισκής. Το επόμενο πρωί η συγκέντρωση αλληλεγγύης στους συλληφθέντες/ισσες στα δικαστήρια δέχτηκε σφοδρή επίθεση, με δυνάμεις της αστυνομίας να ρίχνουν χημικά και κρότου σε ευθεία βολή στον αλληλέγγυο κόσμο. Όλα αυτά ήρθαν και ενίσχυσαν την μακρά λίστα τρομοκρατίας όπου η εξουσία πασχίζει απροκάλυπτα να εδραιώσει, ενδυναμώνοντας μέρα με τη μέρα τα εργαλεία καταστολής της ενάντια σε κάθε μορφή αντίστασης που στέκεται στον αντίποδα των αφηγημάτων της.
Επιπλέον, στρατηγική ποινικοποίησης της αναρχικής δράσης αποτυπώνεται πλήρως στην υπόθεση των Αμπελοκήπων, στους διωκώμενους σύντροφους/ισσες και την συνεχιζόμενη στοχοποίηση του Νίκου Ρωμανού. Η κρατική σκευωρία εις βάρος του, η απομόνωση του στις φυλακές και η συστηματική προσπάθεια απονομιμοποίησης του αγώνα του αποτελούν καίρια στοιχεία κρατικής πολιτικής να τρομοκρατήσει κάθε αγωνιζόμενο. Η περίπτωση του Ν. Ρωμανού δεν συντελεί μεμονωμένο περιστατικό, αλλά πάγια κατασταλτική εκστρατεία του κράτους που στόχος της δεν είναι άλλος παρά η στοχοποίηση και ποινικοποίηση των αναρχικών αγώνων ευρύτερα με άμεσο απότοκο την ηθική και πολιτική εξουθένωση του κινήματος.
Η κρατική βία όμως δεν είναι παντοδύναμη .Όπως απέτυχε στο παρελθόν να καταπνίξει την εξέγερση του Πολυτεχνείου, όπως απέτυχε να σιγήσει τους δρόμους τον Δεκέμβρη του 2008, έτσι θα αποτύχει και σήμερα. Οι κεντρικές διαδηλώσεις της 17ης Νοέμβρη και της 6ης Δεκέμβρη δεν είναι απλώς επετειακές πορείες, είναι πεδία μάχης όπου η μνήμη συναντά την πράξη, είναι υπενθύμιση ότι ο αγώνας για έναν κόσμο χωρίς εξουσία, καταπίεση και εκμετάλλευση είναι διαρκής. Και αυτός ακριβώς είναι ο φόβος του κράτους, καθώς γνωρίζει πολύ καλά πως όταν η συλλογική μνήμη και οργή στοχεύει εναντίον του είναι ικανή να συντελέσει στην ολική συντριβή του. Η μαζική συμμετοχή της κοινωνίας στις εν λόγω αντικρατικές διαδηλώσεις ήταν αυτή που τελικά ματαίωσε την επιθυμία του κράτους να ισοπεδώσει την συνάντηση χιλιάδων αγωνιστών στον δρόμο.
Η απάντηση βρίσκεται στην οργάνωση και την συλλογική αντίσταση απέναντι στην καταστολή καθώς έχει αποδειχθεί ότι, ακόμη και όταν το κράτος στραγγαλίζει τις ελευθερίες, οι άνθρωποι βρίσκουν τρόπους να στέκονται όρθιοι. Από τις καταλήψεις και τις φοιτητικές κινητοποιήσεις μέχρι τους εργατικούς αγώνες και τις δομές αλληλοβοήθειας, η κοινωνική βάση αναπνέει, οργανώνεται και χτίζει τον κόσμο που οραματίζεται. Αυτός ο κόσμος γεννήθηκε μέσα από την καταπίεση, αλλά οι ιστορίες μας γράφονται από την αντίσταση. Στις σκοτεινές εποχές, το φως έρχεται από τη φωτιά που ανάβουμε στους δρόμους, από τις φωνές που υψώνουμε ενάντια στο άδικο.
Η κρατική βία δεν μπορεί να σβήσει τη φλόγα της αντίστασης. Όπως το Πολυτεχνείο έδειξε ότι ακόμη και τα τανκς δεν μπορούν να λυγίσουν τη συλλογική θέληση, όπως οι δρόμοι του Δεκέμβρη γέμισαν φωνές που αψηφούσαν τη σιωπή της εξουσίας, έτσι και σήμερα στεκόμαστε όρθιοι και δεν υποχωρούμε μπροστά στην κρατική καταστολή και την τρομοκρατία. Κάθε σφαίρα που ρίχνει το κράτος, κάθε χτύπημα από γκλομπ, κάθε δακρυγόνο δε μας λυγίζει. Αντιθέτως, μας υπενθυμίζει ότι η αντίσταση δεν είναι μόνο καθήκον απέναντι στην καταπίεση· είναι και πράξη δημιουργίας ενός κόσμου όπου οι άνθρωποι στέκονται αλληλέγγυοι, ισότιμοι και ελεύθεροι.Γιατί όσο υπάρχει ζωή, θα υπάρχει και αντίσταση! Και όσο υπάρχει αντίσταση, η ελπίδα θα στέκει φωτεινή. Μια φλόγα που ποτέ δε σβήνει..

ΔΕ ΠΑ ΝΑ ΜΑΣ ΧΤΥΠΑΝ... Η ΑΝΑΡΧΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΛΥΓΙΣΕΙ
ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΤΑΔΙΚΕΣ!

Αλληλεγγύη στους διωκόμενους για την υπόθεση των αμπελοκήπων
Λευτεριά στον Ν. Ρωμανό
Αλληλεγγύη στους συλληφθέντες/φθεισσες της πορείας της 6ης Δεκέμβρη

Συλλογικότητα για τον Κοινωνικό Αναρχισμό- Μαύρο & Κόκκινο μέλος της Αναρχική Πολιτική Οργάνωση - Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων