ΑΝΑΡΧΙΚΗ 1Η ΜΑΗ ενάντια σε κράτος, αφεντικά, πόλεμο, εκμετάλλευση & μισθωτή σκλαβιά

ΌΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ! Υγεία, Παιδεία, Τροφή, Στέγαση

Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ, ΤΑΞΙΚΗ, ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

Λευτεριά στη μαχόμενη Παλαιστίνη

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

Τετάρτη 1/5 – ΑΠΕΡΓΙΑΚΕΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ

Αθήνα: Προπύλαια, 11.00

Θεσσαλονίκη: Καμάρα, 10.30

διαδηλώνουμε με το μπλοκ της Ελευθεριακής Συνέλευσης για την Ταξική Οργάνωση στη Βάση

Αναρχική Πολιτική Οργάνωση – Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων

-------------------------------

ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ | ΑΓΩΝΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ / ΤΑΞΙΚΟΣ / ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΟΣ
Ενάντια στο κράτος, το κεφάλαιο, τον πόλεμο, την εκμετάλλευση & την καταπίεση

138 χρόνια μετά την εξέγερση των εργατών την Πρωτομαγιά του 1886 στο Σικάγο, το εξαιρετικά επίκαιρο μήνυμα της ριζοσπαστικής σύνδεσης της επιμέρους διεκδίκησης για το 8ωρο με το καθολικό κοινωνικό πρόταγμα της κοινωνικής απελευθέρωσης από τα δεσμά του κράτους και των αφεντικών, συνεχίζει να αποτελεί φάρο έμπνευσης για τους αγωνιζόμενους στη μόνη ρεαλιστική προοπτική των κοινωνιών για ένα κόσμο ειρήνης, κοινοκτημοσύνης, ισότητας και αλληλεγγύης, την παγκόσμια κοινωνική επανάσταση.

Το κρατικό καπιταλιστικό σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας βρίσκεται σε συνολική και βαθιά κρίση, λόγω των ίδιων των αντιφάσεών του, που τις προκαλεί η αθεράπευτη σύγκρουση που επιβάλλει η βασική του αρχή, η εκμετάλλευση και καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο. Ο χρεοκοπημένος κόσμος της εξουσίας δεν έχει να προσφέρει τίποτα πλέον στους από τα κάτω πέρα από πόλεμο και φασισμό, τίποτα πέρα από προσφυγιά, λεηλασία της φύσης και των κοινωνιών, τίποτα πέρα από εξαθλίωση και θάνατο. Αυτό είναι που αναδεικνύεται με τον πιο τραγικό τρόπο, τόσο στο πολεμικό σφαγείο στην Ουκρανία μετά την εισβολή του Ρωσικού στρατού 2 χρόνια πριν όσο και με τη γενοκτονία που συντελείται σήμερα εναντίον του παλαιστινιακού λαού με 35.000 νεκρούς τους τελευταίους 7 μήνες και αποτελεί την αποθρασυμένη κλιμάκωση του, εδώ και 76 χρόνια, αιματοβαμμένου διωγμού του λαού της Παλαιστίνης από τη γη του από το κράτος του Ισραήλ και τους συμμάχους του.
Αδυνατώντας η κυριαρχία πλέον να παράξει οποιοδήποτε συνεκτικό κοινωνικό όραμα, προοπτική και ελπίδα για τους από τα κάτω και προκειμένου να συνεχίζει να επιβάλλει και να διαιωνίζει την εξουσία της και να επεκτείνει την ισχύ της, κλιμακώνει συνεχώς την επιθετικότητά της. Έτσι, σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, εξαπολύει μια ολομέτωπη επίθεση απέναντι στην κοινωνική βάση, στους φτωχούς και τους απόκληρους και επιχειρεί να αναχαιτίσει την όποια έκφραση κοινωνικής δυσαρέσκειας, στοχεύοντας στην πλήρη καθυπόταξή της ανθρωπότητας στους σχεδιασμούς κράτους και αφεντικών.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες συνολικής συστημικής κρίσης, το κρατικό καπιταλιστικό σύστημα επιταχύνει τις αναδιαρθρώσεις που βάζουν στο στόχαστρο κάθε έκφανση της κοινωνικής ζωής, απαξιώνοντας βασικές κοινωνικές ανάγκες, την εργασία, την υγεία, την παιδεία, τη στέγαση, τη μετακίνηση. Το κράτος πιστό στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο που ακολουθείται από τα χρόνια του μνημονίου στον ελλαδικό χώρο, συνεχίζει να εντείνει τους κοινωνικούς και ταξικούς αποκλεισμούς και να αυξάνει το κόστος επιβίωσης με ακόμα πιο εντατικούς ρυθμούς, ενώ η ανασφάλιστη και επισφαλής εργασία, τα ελαστικά ωράρια, η εντατικοποίηση της εργασίας, οι ιδιωτικοποιήσεις και η διαχείριση από τα αφεντικά όλων των βασικών μας αναγκών είναι σημεία που ανταποκρίνονται στην ανάγκη του καπιταλισμού για την όξυνση της ταξικής ανισότητας και την πλήρη υποτίμηση της ζωής μας. Αυτό ακριβώς είναι που θα μας θυμίζει, με τον χειρότερο τρόπο, η ανείπωτη τραγωδία στα Τέμπη 1 χρόνο πριν με την δολοφονία 57 ανθρώπων με απολύτως υπαίτιους το ελληνικό κράτος και το ιδιωτικό κεφάλαιο.
Η περαιτέρω λεηλασία της κοινωνικής βάσης συντελείται με τη γιγάντωση της ακρίβειας σε βασικά αγαθά της καθημερινότητας, ενώ την ίδια στιγμή οι πενιχροί μισθοί και μεροκάματα δεν φτάνουν για να καλύψουν το κόστος επιβίωσης, οδηγώντας τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία μπροστά στον κίνδυνο της ανέχειας. Οι αυξήσεις στις τιμές των προϊόντων στα supermarket, που καθιστούν στοίχημα την κάλυψη των απολύτως απαραίτητων αναγκών, όπως η τροφή, με χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό του βρεφικού γάλακτος και του ελαιόλαδου, είναι αποτέλεσμα της οξυμένης επίθεσης των αφεντικών με στόχο τη διαρκή μεγιστοποίηση των κερδών τους σε βάρος των πληβείων. Ταυτόχρονα διογκώνεται τόσο το κόστος της μετακίνησης λόγω της αύξησης των τιμών στα καύσιμα όσο και της θέρμανσης, ως απότοκο της εγκληματικής και εκβιαστικής πολιτικής του καρτέλ ενέργειας.
Σε αυτή τη συνθήκη της απαξίωσης βασικών αναγκών έρχεται να προστεθεί το στεγαστικό ζήτημα, με τα υπέρογκα ποσά των ενοικίων και τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας από funds και servicers, που έχουν ως αποτέλεσμα είτε οι άνθρωποι να δαπανούν το μεγαλύτερο μέρος του μισθού τους για να νοικιάζουν ένα σπίτι είτε να πετιούνται στο δρόμο. Το ρημαγμένο τοπίο στην υγεία, με τη διάλυση και ιδιωτικοποίηση του ΕΣΥ, με τις συγχωνεύσεις και το κλείσιμο νοσοκομειακών μονάδων, δομών απεξάρτησης, πρωτοβάθμιων δομών υγείας και νοσοκομείων για παιδιά, την αναβολή προγραμματισμένων χειρουργείων και θεραπειών, τις αυξήσεις στις τιμές των φαρμάκων και την εμπορευματοποίηση των υπηρεσιών υγείας που ανοίγει την πόρτα σε κάθε λογής κερδοσκόπους, έρχεται να οξύνει ακόμα περισσότερο τους κοινωνικούς και ταξικούς αποκλεισμούς, πετώντας εκτός όσους δεν μπορούν να ανταποκριθούν οικονομικά, με άμεσο κίνδυνο της υγείας τους. Παράλληλα ο νέος νόμος για τα «Ελεύθερα Πανεπιστήμια» έρχεται να επισφραγίσει την απόλυτη εμπορευματοποίηση της παιδείας, αφού η κατοχύρωση των ιδιωτικών ιδρυμάτων – ακόμα και ως παραρτήματα δήθεν μεγάλων ιδρυμάτων του εξωτερικού, στον βασικό κορμό της παρεχόμενης εκπαίδευσης επικυρώνει την ιδιωτικοποίηση ακόμη ενός δημοσίου αγαθού. Αναδεικνύεται έτσι ευκρινέστερα η ουσία συνολικά των αντικοινωνικών αναδιαρθρώσεων που είναι από τη μία η συνεχής αύξηση των ποσοστών της βίας του κράτους και των αφεντικών σε βάρος της κοινωνικής και ταξικής βάσης και από την άλλη το τσάκισμα των συλλογικών αντιστάσεων, η τρομοκράτηση και η πειθάρχηση της κοινωνίας για την απρόσκοπτη επέλαση της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Από την επιχειρούμενη ιδιωτικοποίηση της δημόσιας υγείας και παιδείας, τους εκατοντάδες εργάτες/τριες που σακατεύονται και δολοφονούνται κάθε χρόνο στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς μέχρι τους πλειστηριασμούς της πρώτης κατοικίας, τις εκκενώσεις καταλήψεων, τις διώξεις και τα πειθαρχικά για συνδικαλιστική δράση, την κρατική τρομοκρατία και τις δολοφονίες από μπάτσους γίνεται εμφανής η κρατική αντικοινωνική ατζέντα που στοχεύει στην πλήρη λεηλασία της ζωής της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας στον βωμό της εξουσίας, του ελέγχου και του κέρδους των πολιτικών και οικονομικών αφεντικών.
Απέναντι στις κρατικές και καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις των αποκλεισμών, της υποταγής και της καταστολής, την υποτίμηση της ζωής μας, τη φτωχοποίηση και την καταπίεση, απέναντι σε κράτη και αφεντικά που καταδυναστεύουν τις ζωές μας να εντείνουμε τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Να σταθούμε όλοι και όλες μαζί στο δρόμο και τους αγώνες της κοινωνικής αντίστασης και της ταξικής αλληλεγγύης. Να αγωνιστούμε συλλογικά και από τα κάτω ενάντια στους δυνάστες μας, να δυναμώσουμε και να περιφρουρήσουμε τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις που βρίσκονται στο στόχαστρο της καταστολής και να οργανώσουμε νέες.

Η ιστορία των κοινωνικών και ταξικών κινημάτων που διεκδίκησαν και πάλεψαν για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση μας δείχνει πως οι προλετάριοι δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από τους θεσμούς, τα κοινοβούλια, τις γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές ηγεσίες και τους διαμεσολαβητές της ταξικής πάλης. Ό,τι έχουν να κερδίσουν θα είναι αποτέλεσμα των πλατιών, οργανωμένων στη βάση, μαχητικών και ριζοσπαστικών αγώνων τους. Μόνο η συνολική ανατροπή του κράτους και του καπιταλισμού, η κοινωνική απαλλοτρίωση του πλούτου που εμείς οι ίδιοι παράγουμε και απομυζά μια κάστα εξουσιαστών και η οργάνωση του αγώνα για την Κοινωνική Επανάσταση για έναν κόσμο κοινοκτημοσύνης, ειρήνης, αλληλεγγύης και ελευθερίας μπορούν να δικαιώσουν τους πόθους και τις πραγματικές ανάγκες των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων.

ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ!
ΤΡΟΦΗ, ΥΓΕΙΑ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΣΤΕΓΑΣΗ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗ ΜΑΧΟΜΕΝΗ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ,

ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

Απεργιακή συγκέντρωση και πορεία: Τετάρτη 1η Μάη, Προπύλαια, 11.00

*

“Την 1η Μάη 1886 κηρύσσεται γενική απεργία στο Σικάγο των ΗΠΑ με κεντρική διεκδίκηση την καθιέρωση του οχταώρου, καλύτερες συνθήκες εργασίας και ζωής, όπου συμμετείχαν 40.000 εργάτες, οι οποίοι μέσα στις επόμενες μέρες αυξήθηκαν σε 65.000. Την 3η Μάη 200 εργάτες αποσπώνται από την ομιλία του αναρχικού Σπάιζ, κατευθύνονται σε ένα εργοστάσιο ξυλείας και επιτίθενται στους απεργοσπάστες. Ακολουθούν συγκρούσεις με την αστυνομία, η οποία πυροβολεί τους απεργούς, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 4 εργάτες και να τραυματιστούν δεκάδες. Την επόμενη μέρα χιλιάδες διαδηλωτές συγκεντρώνονται στην πλατεία Haymarket. Όταν οι μπάτσοι επιχειρούν να διαλύσουν την συγκέντρωση, μια βόμβα εκτοξεύεται από το πλήθος εναντίον τους, σκοτώνοντας 7 και τραυματίζοντας 66. Η αστυνομία ανοίγει για άλλη μια φορά πυρ σκοτώνοντας αρκετούς και τραυματίζοντας εκατοντάδες απεργούς. Τις επόμενες μέρες συλλαμβάνονται οι αναρχικοί Σπάιζ, Φίλντεν, Σουόμπ, Φίσερ, Ένγκελς, Λινγκ, Νιμπ και Πάρσονς, οι οποίοι έγιναν γνωστοί ως οι «8 του Σικάγο». Οι 3 φυλακίζονται για χρόνια, ενώ οι υπόλοιποι 5 απαιτώντας Ελευθερία ή Θάνατο εκτελούνται στην αγχόνη. Για τους εργαζόμενους , για όλους τους καταπιεσμένους η εξέγερση των εργατών του Σικάγο και η άγρια απεργία τους τον Μάη του 1886 αποτελεί πηγή έμπνευσης για τις καθημερινές μάχες που δίνουμε απέναντι στο καθεστώς εκμετάλλευσης και υποταγής. Η ιστορική μνήμη της Πρωτομαγιάς παραμένει ζωντανή και παρούσα στις συλλογικές μας αντιστάσεις, στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες και τις εξεγέρσεις της εποχής μας”

[Ιστορικό σημείωμα για την 1η Μάη 1886]

Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Χειραφέτηση

---------------------------------

ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΟΙ ΕΡΓΑΤΙΚΟΙ - ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ ΞΑΝΑ
ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΤΙΣ ΑΠΕΡΓΙΑΚΕΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ

Από το Σικάγο του 1886, με τους αναρχικούς αγωνιστές, τους οποίος καταδίκασε και εκτέλεσε το Αμερικανικό κράτος, στην προσπάθειά του να κάμψει το αναρχικό-εργατικό κίνημα, μέχρι τη κρατική-καπιταλιστική δυστροπία του σήμερα, η Πρωτομαγιά αποτέλεσε πολλές φορές ορόσημο για τους εργατικούς αγώνες. Οι γενικές απεργίες του Σικάγο ξεκίνησαν από τα Αμερικανικά συνδικάτα με τους αναρχικούς εργάτες και συνδικαλιστές να παίζουν καθοριστικό ρόλο στην οργάνωση, με αφορμή την καθιέρωση του 8ωρου. Στις απεργίες αυτές ακολουθήσαν μαχητικές συγκρούσεις με τους μπάτσους, με αποτέλεσμα να υπάρξουν τραυματίες, αλλά και νεκροί εργάτες. Το πρόταγμα που καθιερώθηκε από το Σικάγο του 1886 είναι πιο επίκαιρο από ποτέ στο σήμερα, καθώς τα τελευταία χρόνια έχουν περάσει μια σειρά αντεργατικών νόμων (χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ο νόμος Χατζιδάκη),με αποτέλεσμα την πρακτική κατάργηση του 8ωρου και της πενθήμερη εργασίας. Οι νόμοι αυτοί είναι ο λόγος των εκατοντάδων εργατικών δολοφονιών κάθε χρόνο στην Ελλάδα. Ταυτόχρονα, οι ιδιωτικοποιήσεις σε όλα τα κοινωνικά πεδία έχει ως αποτέλεσμα τους χιλιάδες νεκρούς από την διάλυση του ΕΣΥ κατά την διάρκεια της πανδημίας του COVID, το κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη με την ιδιωτικοποίηση των τραίνων, αλλά και το πιο πρόσφατο παράδειγμα να είναι η ιδιωτικοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, οξύνοντας έτσι τους κοινωνικούς και ταξικούς φραγμούς.
Ο αγώνας εντός των σχολών, όπως τον αντιλαμβανόμαστε ως οργανωμένοι/ες αναρχικοί/ές φοιτητές/-τριες, δεν μπορεί να γίνει αντιληπτός με συντεχνιακούς όρους, αλλά αντιθέτως, ώντας μέλη του φοιτητικού κινήματος, παλεύουμε για τη σύνδεσή του με άλλα κοινωνικά και ταξικά μέτωπα. Η επίθεση την οποία δέχεται η κοινωνική βάση, δεν έχει ως αποδέκτη μόνο τους φοιτητές, ή μόνο τους εργάτες. Η επίθεση Κράτους και Κεφαλαίου στην κοινωνική βάση είναι ολομέτωπη, δηλαδή λαμβάνει χώρα τόσο στα πανεπιστήμια, όσο και στους χώρους εργασίας, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, στους δημόσιους χώρους, στο περιβάλλον και τη φύση.

Σίγουρα, είναι δύσκολο να μην αναγνωρίσει κανείς τον ρόλο που έχει παίξει η μορφή αντίστασης της κατάληψης και στα δύο αυτά πεδία διαχρονικά. Η κατάληψη είτε στους χώρους της δουλειάς είτε στα πανεπιστήμια και στα σχολεία αποτελεί την εδαφικοποίηση του προτάγματος “όλα είναι δικά μας, γιατί όλα είναι κλεμμένα”, καθώς αποτελεί μια προσπάθεια των καταπιεσμένων να πάρουν πίσω τους χώρους που ενώ τους ανήκουν, έχουν περάσει στα χέρια μιας μικρής μειοψηφίας. Τόσο κατά την περίοδο 1-4 Μάη του 1886, όσο και σε μετέπειτα εργατικούς αγώνες, η κατάληψη των χωρών της δουλειάς έχει αποτελέσει ένα ξεκάθαρο μέσο κλιμάκωσης ενός αγώνα, που επιτίθεται άμεσα τόσο στη δυνατότητα κερδοφορίας του εκάστοτε αφεντικού όσο και στην απεργοσπασία. Παρόμοια είναι και η λογική πίσω από τις φοιτητικές καταλήψεις, με την διαφορά ότι το πανεπιστήμιο δεν αποσκοπεί στην άμεση κερδοφορία του κεφαλαίου, αλλά στην διάδοση της αστικής ιδεολογίας στις νέες γενιές, οι οποίες διδάσκονται τα απαραίτητα ώστε να γίνουν στο μέλλον χρήσιμοι για το Κεφάλαιο εργάτες. Ταυτόχρονα, τόσο στον ελλαδικό χώρο όσο και στο εξωτερικό, κυρίως οι καταλήψεις σχολών είναι που αποτέλεσαν και αποτελούν εστίες συλλογικοποίησης, αναχώματα στους κρατικούς σχεδιασμούς, ορμητήρια και προμαχώνες για ευρύτερους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες.

Παράλληλα, μπορούμε να δούμε μια σύνδεση ανάμεσα στην απεργία των εργατών και την πρακτική της μαζικής αποχής από τα μαθήματα των φοιτητών, όπως η δεύτερη πραγματοποιούνταν κατά κύριο λόγο στο παρελθόν από το εγχώριο κίνημα. Και οι δύο αυτές πρακτικές στον πυρήνα τους περιστρέφονται γύρω από την αμφισβήτηση και την άρνηση του ευτελισμού των ζωών μας είτε αυτή είναι άμεσα η μισθωτή σκλαβιά είτε η κανονικοποίηση και διάδοση της λογικής της, ως μια φυσική πραγματικότητα η οποία δε μπορεί με κανέναν τρόπο να γκρεμιστεί. Έτσι, ο σκοπός των δύο αυτών πρακτικών είναι εκτός του να προκαλέσουν ζημίες στο κράτος και στο κεφάλαιο, να κάνουν γνωστό τοις πάσι και πρώτα απ' όλα στους ίδιους τους/τις καταπιεσμένους/ες ότι η συνέχιση της αδικίας εις βάρος τους δεν μπορεί να συνεχιστεί χωρίς την ανοχή που και οι ίδιοι δείχνουν.

Γίνεται λοιπόν εμφανής και η διαφοροποίηση με τις δυνάμεις του ρεφορμισμού, οι οποίες παγιδευμένες σε μια λογική απομονωμένων επιμέρους αγώνων στα στενά όρια του εκάστοτε πεδίου τους, ούτε μπορούν ούτε θέλουν να προσδώσουν στη δράση τους ευρύτερα χαρακτηριστικά που να αποσκοπούν σε μια συνολικότερη απελευθερωτική προοπτική. Έτσι παγιδεύονται σε έναν φαύλο κύκλο αγώνων καθαρά αιτηματικού και συντεχνιακού χαρακτήρα.

Εμείς όμως, δε σκοπεύουμε να αναλωθούμε σε αγώνες με προδιαγεγραμμένη πορεία, αλλά αντιθέτως ως αναρχικοί και αναρχικές θέτουμε οι ίδιοι και οι ίδιες το εύρος, τη διάρκεια και τα μέσα τους. Με αφορμή την επέτειο της Πρωτομαγιάς θέλουμε να πιάσουμε το νήμα των ταξικών και κοινωνικών αντιστάσεων, της αδιαμεσολάβητης αντίστασης στην κρατική-καπιταλιστική βαρβαρότητα, της οργανωμένης αναρχικής παρέμβασης στο κοινωνικό πεδίο, της εξέγερσης ενάντια στην εγκαθιδρυμένη ανισότητα, και του οράματος της κοινωνικής επανάστασης. Με την παρακαταθήκη των αγωνιζόμενων φοιτητών, αγροτών και εργατών ανά τα χρόνια στο οπλοστάσιο του, το κίνημα σήμερα θα πρέπει να συνεχίσει την οργανωμένη πάλη στο εδώ και το τώρα για έναν μελλοντικό κόσμο αλληλεγγύης, αυτοοργάνωσης και ισότητας, τον κόσμο της αναρχίας και του ελευθεριακού κομμουνισμού

Όλοι/ες στα Προπύλαια την Τετάρτη 1 Μάη, στις 11:00

Πρωτοβουλία Αναρχικών Φοιτητών/-τριών Αθήνας