Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ
ΔΕΝ ΕΞΩΡΑΪΖΕΤΑΙ – ΔΕΝ ΕΞΑΝΘΡΩΠΙΖΕΤΑΙ

Το κρατικό καπιταλιστικό σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας βρίσκεται σε συνολική και βαθιά κρίση, λόγω των ίδιων των αντιφάσεών του, που τις προκαλεί η αθεράπευτη σύγκρουση που επιβάλλει η βασική του αρχή, η εκμετάλλευση και καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο. Ο χρεοκοπημένος κόσμος της εξουσίας δεν έχει να προσφέρει τίποτα πλέον στους από τα κάτω πέρα από πόλεμο και φασισμό, τίποτα πέρα από προσφυγιά, λεηλασία της φύσης και των κοινωνιών, τίποτα πέρα από εξαθλίωση και θάνατο. Αδυνατώντας πλέον να παράξει οποιοδήποτε συνεκτικό κοινωνικό όραμα, προοπτική και ελπίδα για τους από τα κάτω και προκειμένου να συνεχίζει να επιβάλλει και να διαιωνίζει την κυριαρχία του και να επεκτείνει την ισχύ του, κλιμακώνει συνεχώς την επιθετικότητά του. Έτσι, σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, εξαπολύει μια ολομέτωπη επίθεση απέναντι στην κοινωνική βάση, στους φτωχούς και τους απόκληρους και επιχειρεί να αναχαιτίσει την όποια έκφραση κοινωνικής δυσαρέσκειας, στοχεύοντας στην πλήρη καθυπόταξη της ανθρωπότητας στους σχεδιασμούς κράτους και αφεντικών.

Η στρατιωτική εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία αποτελεί το πιο πρόσφατο γεγονός μέσα από το οποίο αναδεικνύεται πως σε καιρούς αποσάθρωσης του κόσμου της εξουσίας και της συνεπακόλουθης όξυνσης των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών, κράτη και διακρατικοί μηχανισμοί, στοχεύοντας στη διεύρυνση της «σφαίρας επιρροής» τους αλλά και στη σωτηρία σύσσωμης της κρατικής-καπιταλιστικής μηχανής, αφήνοντας το όποιο «φιλειρηνικό» τους προσωπείο, δεν διστάζουν να βάλουν μπροστά τις πολεμικές μηχανές τους, φέρνοντας βία και καταστροφή, εξαπολύοντας στρατιωτικές επιχειρήσεις και διαμορφώνοντας εμπόλεμες κοινωνίες. Μοναδικός χαμένος σε μία τέτοια πραγματικότητα είναι οι πληβείοι όλου του κόσμου, πρωτίστως οι λαοί που βιώνουν τη φρίκη του πολέμου και του ξεριζωμού και έπειτα όλοι οι υπόλοιποι που βιώνουν τόσο τις συνέπειες της λεηλασίας κάθε πεδίου παροχής των στοιχειωδών για την επιβίωση κοινωνικών αγαθών όσο και την περαιτέρω όξυνση του ελέγχου, της επιτήρησης, της καταστολής και των όρων εκμετάλλευσης και καταπίεσης.

Στην πορεία προς το σύγχρονο ολοκληρωτισμό – που όχι μόνο δεν ανακόπτεται από την εναλλαγή της πολιτικής διαχείρισης, αλλά ίσα ίσα λόγω της αναλλοίωτης στρατηγικής του κράτους επιταχύνεται με την πάροδο του χρόνου – η παγκόσμια δικτατορία του κράτους και του καπιταλισμού για τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία δεν έχει να υποσχεθεί τίποτε άλλο, πέρα από βαρβαρότητα. Αυτό είναι κάτι που αποκαλύπτεται όλο και πιο καθαρά την τελευταία περίοδο της επέλασης του σύγχρονου ολοκληρωτισμού: με τη διαρκή όξυνση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, τη γενίκευση της φτώχειας και της ανέχειας, με το ξέσπασμα πολέμων που ρημάζουν τόπους και έχουν ως αποτέλεσμα τη μαζική δολοφονία ανθρώπων και τον βίαιο εκτοπισμό τους, τον εγκλεισμό τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, τους πνιγμούς στη Μεσόγειο και στα σύνορα της Ευρώπης-Φρούριο, με τους ξυλοδαρμούς και τις δολοφονίες από τους πραιτοριανούς του κράτους μέσα στις δυτικές μητροπόλεις, με τη διάχυση της μισαλλοδοξίας και του ρατσισμού, τη καλλιέργεια του συντηρητισμού, της εξατομίκευσης, την επιβολή όρων ζούγκλας και τη διάλυση του κοινωνικού ιστού, με την ολοένα και βιαιότερη καταστολή των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων και τη δημιουργία ενός όλο και ασφυκτικότερου πλέγματος ελέγχου και επιτήρησης που δεν στοχεύουν παρά στην υποταγή των κοινωνιών στους σχεδιασμούς Κράτους και Κεφαλαίου.

Στον ελλαδικό χώρο η ακροδεξιά κυβέρνηση της Ν.Δημοκρατίας, παίρνοντας τη σκυτάλη από την προηγούμενη σοσιαλδημοκρατική διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ- που έσπειρε αυταπάτες, καπηλεύτηκε τους αγώνες της προηγούμενης περιόδου, συνέτριψε τα κινήματα και προχώρησε απρόσκοπτη στο βάθεμα του νεοφιλευθερισμού – επιχείρησε με ακόμα μεγαλύτερη σφοδρότητα να μετασχηματίσει πλήρως όλα τα κοινωνικά πεδία. Το ξέσπασμα και η διάδοση δε της θανατηφόρας ασθένειας του Covid-19 επιτάχυνε το σύνολο των αναδιαρθρώσεων που εδώ και δεκαετίες ήθελε να επιβάλλει το ελληνικό κράτος. Έτσι προχώρησε στη κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και στην είσοδο της αστυνομίας στις σχολές, ψήφισε αντιπεριβαλλοντικούς νόμους, άνοιξε το δρόμο στην ιδιωτικοποίηση της δημόσιας παιδείας και της δημόσιας υγείας, ψήφισε νόμους περιστολής των διαδηλώσεων, παρέδωσε στα ιδιωτικά συμφέροντα δημόσιους χώρους, πάρκα και πλατείες, εξέδωσε προεδρικά διατάγματα που θίγουν τόσο την αναγνωρισμένη κατάρτιση όσο και τα εργασιακά δικαιώματα του χώρου των καλλιτεχνών, ποινικοποίησε τη συνδικαλιστική δράση, αυστηροποίησε τους όρους για την κήρυξη απεργίας, κατήργησε το 8ωρο και τις συλλογικές συμβάσεις, την ίδια στιγμή που εκατοντάδες εργάτες και εργάτριες δολοφονούνται στα κάτεργα της ταξικής εκμετάλλευσης για την κερδοφορία των αφεντικών. Παράλληλα, προκειμένου να επιτύχει τους σχεδιασμούς του όξυνε την καλλιέργεια των συντηρητικών ανακλαστικών της κοινωνίας και την κρατική καταστολή και τρομοκρατία στοχεύοντας στο τσάκισμα των κοινωνικών αντιστάσεων και στην επιβολή σιγής νεκροταφείου στην κοινωνία: βασανίζοντας, ξεγυμνώνοντας, απειλώντας με βιασμό και ξυλοκοπώντας νεολαίους/ες στο δρόμο και στις πλατείες, εκκενώνοντας καταλήψεις, διώκοντας και στήνοντας δικαστικές σκευωρίες απέναντι σε αναρχικούς και αγωνιστές/στριες, διαλύοντας συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις, βιάζοντας στα Α.Τ. και στα αστυνομικά μπλόκα, ξεπλένοντας βιαστές και συγκαλύπτοντας κυκλώματα trafficking, εκτελώντας Ρομά, εξαθλιώνοντας πρόσφυγες και μετανάστες και δολοφονώντας τους στα σύνορα και στο Αιγαίο.

Το ποια είναι η αξία της ανθρώπινης ζωής για τους δυνάστες μας, καθώς και οι συνέπειες της ίδιας της ύπαρξής τους πάνω στις ζωές μας αποκαλύπτεται κάθε φορά με όλο και εφιαλτικότερο τρόπο μέσα από τις πολυάριθμες κρατικές δολοφονίες που εν ριπή οφθαλμού βαφτίζονται «ατυχήματα» από τα συστημικά ΜΜΕ, τα τσιράκια και τους εκφραστές της κυρίαρχης προπαγάνδας. Το πρόσφατο τραγικό γεγονός της μετωπικής σύγκρουσης των δύο τρένων στα Τέμπη, στην κεντρικότερη σιδηροδρομική αρτηρία της χώρας -που λίγο καιρό πριν διατείνονταν η κυβέρνηση πως αναβαθμίστηκε- ήταν το αποτέλεσμα του ξεπουλήματος (επί Σύριζα) και των ιδιωτικοποιήσεων (που συνέχισε η ΝΔ) και του πραγματικού στόχου κράτους και ιδιωτικών εταιριών που δεν είναι η ικανοποίηση των αναγκών των πληβείων αλλά η αύξηση της κερδοφορίας του ίδιου του συστήματος. Ενώ η επακόλουθη διαχείριση από τα κυβερνητικά επιτελεία και το προεκλογικό πανηγύρι που εκκίνησε από όλα τα κόμματα- πάνω στις πλάτες των δεκάδων νεκρών, των οικογενειών που έχασαν του ανθρώπους τους, των επιζώντων που στιγματίστηκαν για μια ζωή από αυτή τη νύχτα τρόμου και ολόκληρης της κοινωνίας που πάγωσε από τη σφοδρότητα του χτυπήματος στα σπλάχνα της -αποκαλύπτει την υποκρισία των δακρύων τους, όσο κι αν επιχειρούν να πλασαριστούν το κάθε ένα πολιτικό κόμμα ως κάτι διαφορετικό και να διεκδικήσει διαφορετικό μερίδιο από την πίτα, στοχεύουν σύσσωμοι αποκλειστικά στην επανανομιμοποίηση του κρατικού καπιταλιστικού συστήματος, στον αποπροσανατολισμό της κοινωνίας πως αυτό είναι απόλυτα υπεύθυνο για τις κρατικές δολοφονίες και πως όσο θα συνεχίζει να υπάρχει αμέτρητες ζωές θα θυσιάζονται στο βωμό της κερδοφορίας και του κοινωνικού ελέγχου.

*

ΠΑΙΔΕΙΑ

Η σημερινή πολιτική διαχείριση, πατώντας πάνω στο έδαφος που άνοιξε η προηγούμενη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (τόσο μέσα από αντιεκπαιδευτικά νομοσχέδια όσο και από τις κατασταλτικές επιχειρήσεις της, όπως αυτή της εισβολής αστυνομικών δυνάμεων το 2015 στην κατειλημμένη πρυτανεία ΕΚΠΑ και της εκκένωσής της), κατήργησε το πανεπιστημιακό άσυλο, προώθησε και ψήφισε μια σειρά νόμων που μόνο στόχο έχουν την ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση της δημόσιας παιδείας, τη διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών, την ένταση των ταξικών αποκλεισμών, την καταστολή, την πειθάρχηση και την υποταγή μαθητών, φοιτητών και εκπαιδευτικών στις επιταγές του συστήματος.
Από τον νόμο 4777 που προβλέπει την τοποθέτηση πανεπιστημιακής αστυνομίας μέσα και έξω από τα πανεπιστημιακά ιδρύματα και τους ταξικούς φραγμούς που θέτει η ελάχιστη βάση εισαγωγής για τους μαθητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και το ν + ν/2 που ορίζει χρονικό όριο στον κύκλο σπουδών, μέχρι την επιχειρούμενη εφαρμογή του νόμου για την εσωτερική αξιολόγηση των σχολικών μονάδων και την πρόσφατη προσπάθεια του ΥΠΑΙΘ να προχωρήσει στην ατομική αξιολόγηση στοχεύοντας στο πιο ευάλωτο κομμάτι των εκπαιδευτικών, τους νεοδιόριστους εκπαιδευτικούς, και το ΠΔ 85/2022 που υποβαθμίζει περαιτέρω τις σπουδές και τα εργασιακά δικαιώματα των καλλιτεχνών, η επιχειρούμενη αναδιάρθρωση στην εκπαίδευση αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της συνολικότερης επίθεσης ενός συστήματος σε πλήρη σήψη.
Ενώ ως απάντηση στις πολύμηνες κινητοποιήσεις σπουδαστών/τριών και τις καταλήψεις δραματικών σχολών και θεάτρων, πανεπιστημιακών σχολών και της πρυτανείας του ΕΚΠΑ από φοιτητές/τριες και σπουδαστές/τριες ενάντια τόσο στο ΠΔ85 όσο και στο ν.4777 αλλά και ευρύτερα ενάντια στο σύστημα που εξαθλιώνει, εκμεταλλεύεεται και δολοφονεί, η σημερινή πολιτική διαχείριση σε αγαστή συνεργασία με τις πρυτανικές αρχές πρώτα εισβάλλει στην κατάληψη της πρυτανείας του ΕΚΠΑ και συλλαμβάνει 10 καταληψίες και έπειτα σε συνεργασία με τον δήμο Αθηναίων εκκενώνει την κατάληψη του θεάτρου Ολύμπια, συλλαμβάνοντας 10 χορευτές/τριες.

ΥΓΕΙΑ

Όσον αφορά τον τομέα της υγείας η ακροδεξιά νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της ΝΔ από την πρώτη στιγμή του ξεσπάσματος της πανδημίας του covid-19 επιχείρησε να απαξιώσει πλήρως τη δημόσια υγεία, αφήνοντας υποστελεχωμένα τα ήδη κορεσμένα νοσοκομεία, με ελλείψεις σε προσωπικό, δομές και υλικοτεχνικό εξοπλισμό. Απαξίωσε πλήρως την πρωτοβάθμια περίθαλψη και τις δομές υγείας στις γειτονιές, μετακύλισε το βάρος της κάλυψης των εξόδων για ιατροφαρμακευτικές ανάγκες, για μέσα προστασίας και τεστ στην κοινωνική βάση και οδήγησε το υγειονομικό προσωπικό στα όρια της κατάρρευσης. Η κρατική διαχείριση της πανδημίας από την μια οδήγησε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους στον θάνατο και από την άλλη έριχνε νερό στο μύλο του ανορθολογισμού, εκθρέφοντας συνομωσιολογικές αφηγήσεις, που αποτέλεσαν προνομιακό πεδίο ακροδεξιών και φασιστών για να επανεμφανιστούν στο δημόσιο πεδίο.
Σε συνέχεια της δολοφονικής κρατικής διαχείρισης της πανδημίας ήρθε και η ψήφιση του αντικοινωνικού νομοσχεδίου για τη διάλυση και ιδιωτικοποίηση της δημόσιας υγείας, με κλείσιμο και συγχωνεύσεις νοσοκομειακών μονάδων, με θέσπιση επί πληρωμή επεμβάσεων, με τις εκ του αποτελέσματος μακροχρόνιες λίστες αναμονής για δημόσια περίθαλψη, κάνοντας σαφές πως το αγαθό της υγείας είναι για τους λίγους και τους έχοντες. Ενώ η κρατική και καπιταλιστική ασυδοσία συνεχίζεται με ελλείψεις και αυξήσεις τιμών σε φάρμακα όλων των ειδών.

ΣΤΕΓΑΣΗ- ΑΚΡΙΒΕΙΑ

Η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία βρίσκεται αντιμέτωπη με τη διαρκή και εντεινόμενη φτωχοποίηση καθώς η λεηλασία της κοινωνικής βάσης συντελείται με ταχείς ρυθμούς. Οι λογαριασμοί και το κόστος παραγωγής αυξήθηκε σε σύντομο χρονικό διάστημα όσο ποτέ άλλοτε. Η τιμή του ρεύματος, του αερίου και των καυσίμων εκτοξεύτηκαν, συμπαρασύροντας ασφαλώς και όλα τα προϊόντα και τις υπηρεσίες μαζί τους. Βασικά αγαθά, όπως το ψωμί, έφτασαν σε ασύλληπτα μέχρι πρότινος ύψη. Με αυτό το τρόπο απομειώνεται η δυνατότητα των φτωχών να καλύψουν τις πρώτες ανάγκες τους με αποτέλεσμα την ολοκληρωτική εξαθλίωση της ζωής τους, αφού αδυνατούν να εξασφαλίσουν ακόμα και τα βασικά με όρους επιβίωσης. Tο στεγαστικό ζήτημα με τη συνεχή αύξηση των ενοικίων έχει καταδικάσει μεγάλο μέρος της κοινωνικής βάσης στο να αδυνατεί να ανταπεξέλθει και παράλληλα ο νέος πτωχευτικός κώδικας απειλεί χιλιάδες οικογένειες με έξωση από την κατοικία τους. Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και η πρόσφατη απόφαση του αρείου πάγου με την οποία δίνεται το πράσινο φως σε ιδιωτικά funds να προχωρήσουν σε εξώσεις και πλειστηριασμούς α’ κατοικίας, όπως επίσης και η πρόσφατη ψήφιση του νομοσχεδίου για το νερό, το οποίο αποτελεί το πρώτο βήμα για την ιδιωτικοποίηση του κοινωνικού αγαθού του νερού, θεσπίζοντας τη λειτουργία ρυθμιστικής αρχής.

ΕΡΓΑΣΙΑ

Η ακροδεξιά νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της ΝΔ, σε συνέχεια των αντικοινωνικών πολιτικών του ΣΥΡΙΖΑ, ψήφισε το αντεργατικό νομοσχέδιο επιβάλλοντας ακόμα πιο σκληρούς όρους εκμετάλλευσης. Η ανασφάλιστη και επισφαλής εργασία, τα ελαστικά ωράρια, η εντατικοποίηση της εργασίας, η όλο και αυξανόμενη ανεργία, η κατάργηση του 8ώρου και οι απλήρωτες υπερωρίες, η απελευθέρωση των απολύσεων, η επίθεση στο δικαίωμα της απεργίας, η ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης και οι συνεχείς εργατικές δολοφονίες στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς είναι σημεία των αναδιαρθρώσεων, που σκοπό έχουν την όξυνση των ταξικών ανισοτήτων και των αποκλεισμών και την πλήρη υποτίμηση της εργασίας και της ζωής των πληβειακών στρωμάτων. Η ψήφιση του αντεργατικού νομοσχεδίου έχει ανοίξει τον δρόμο στη γιγάντωση της εργοδοτικής τρομοκρατίας και ασυδοσίας, γεγονός που γίνεται ακόμα πιο φανερό μέσα από τις εκδικητικές απολύσεις εργαζομένων επειδή συμμετείχαν σε απεργίες, μέσα από τα ελλιπή μέτρα προστασίας στους χώρους εκμετάλλευσης και τις ενταντικοποιημένες συνθήκες εργασίας που ως αποτέλεσμα έχουν τις δεκάδες δολοφονίες εργατών, όπου μόνο για τους πρώτους 4 μήνες του 2023 ανέρχονται στις 50, μέσα από την καταστολή απεργών με τη συνδρομή των ΜΑΤ όπως στη Μαλαματίνα και την Kavala oil, μέσα από την κατάργηση της επιθεώρησης εργασίας, τους μισθούς πείνας, τη μαύρη εργασία, την απειλή της ανεργίας.

ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ

Το βάθεμα των αντικοινωνικών αναδιαρθρώσεων και η επιδίωξη του ριζικού μετασχηματισμού της κοινωνίας από το κράτος και το κεφάλαιο έχει ως προϋπόθεση το τσάκισμα των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων και όλων όσοι ορθώνουν ανάστημα απέναντι στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα. Σε αυτό το πλαίσιο ένα από τα πρώτα νομοσχέδια που ψηφίστηκε από την κυβέρνηση της ΝΔ ήταν αυτό της περιστολής των διαδηλώσεων. Η αντιεξεγερτική εκστρατεία του κράτους και το φασιστικό δόγμα “Νόμος και Τάξη” εκδηλώνονται με ακόμα πιο σφοδρούς όρους. Από τη δολοφονική και ρατσιστική αντιμεταναστευτική πολιτική των pushbacks, των στρατοπέδων συγκέντρωσης και των αστυνομικών πογκρόμ σε πρόσφυγες και μετανάστες, τις εν ψυχρώ κρατικές δολοφονίες (όπως αυτή του 18χρονου Ρομά Ν. Σαμπάνη στο Πέραμα και του 16χρονου Ρομά Κ. Φραγκούλη στη Θεσσαλονίκη), τους βασανισμούς και τις κακοποιήσεις σε αστυνομικά τμήματα και μπλόκα, τις απαγορεύσεις διαδηλώσεων και το χτύπημά τους, τις διώξεις και τους βασανισμούς αγωνιστών/τριών, τα στημένα κατηγορητήρια σε βάρος αναρχικών και ευρύτερα τη στοχοποίηση του αναρχικού κινήματος, τις εκκενώσεις καταλήψεων, τη στρατοπέδευση αστυνομικών δυνάμεων τόσο σε γειτονιές του κέντρου της πόλης, όπως τα Εξάρχεια όσο και σε πάρκα, πλατείες και λόφους, την επιχείρηση εισόδου της πανεπιστημιακής αστυνομίας στις σχολές και την επίθεση στον κοινωνικό χαρακτήρα του ασύλου και την καταστολή εργατικών και απεργιακών αγώνων. Ο κόσμος της εξουσίας επιχειρεί με την τρομοκρατία και τη διαχυση του φόβου να επιβάλει τη σιωπή και να θωρακιστεί απέναντι στην προοπτική νέων πληβειακών ξεσηκωμών, ενώ ταυτόχρονα πριμοδοτεί την επανεμφάνιση φασιστικών συμμοριών στους δρόμους, οι οποίες λειτουργούν παραπληρωματικά της κρατικής καταστολής. Απέναντι στην κρατική επιχείρηση τρομοκρατίας και επιβολής φόβου και ηττοπάθειας, 15 σύντροφοι και συντρόφισσες της κατάληψης Mundo Nuevo στη Θεσσαλονίκη ανακαταλαμβάνουν το εκκενωμένο κτίριο στις 16 Μάρτη, ημέρα γενικής απεργίας, στέλνοντας ένα ηχηρό μήνυμα αντίστασης απέναντι σε έναν οργανωμένο και πάνοπλο εχθρό, που επιχειρεί να επιβάλλει την εμπέδωση της παντοδυναμίας του στο κοινωνικό σώμα. Παρά την εκ νέου εκκένωση της Mundo Nuevo και τις συλλήψεις των καταληψιών λίγο μετά την ανακατάληψη, η κίνηση αυτή καταδεικνύει οτι όταν οι από τα κάτω μάχονται, οι δυνάμεις που απελευθερώνονται είναι αστείρευτες.

*

Με τις επερχόμενες εκλογές, το σάπιο κρατικό-καπιταλιστικό σύστημα επιδιώκει την επανανομιμοποίησή του και την άντληση συναίνεσης από τους φτωχούς και καταπιεσμένους στους αντικοινωνικούς σχεδιασμούς του. Ταυτόχρονα επιχειρεί να εμπεδωθεί η αντίληψη στη κοινωνική πλειοψηφία πως αυτός ο κόσμος μπορεί να υπάρξει μόνο στη βάση της ιεραρχίας, της ανισότητας, της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, αρχές πάνω στις οποίες δομείται το υπάρχον σύμπλεγμα εξουσίας, προκειμένου να θεωρείται ανέφικτη η οποιαδήποτε προοπτική ανατροπής του.
Και για αυτό τον λόγο, παράλληλα με την επιβολή όλο και επαχθέστερων όρων πάνω στο κοινωνικό σώμα και τον φυσικό κόσμο, το κράτος και οι μηχανισμοί του επιτίθονται με σφοδρότητα απέναντι στις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις. Απέναντι σε όλους όσοι δεν θεωρούν αυτονόητο τον θάνατο εκατομμύριων ανθρώπων από την πείνα, τις αρρώστιες, τον πόλεμο· που δεν αποδέχονται ως φυσιολογική συνθήκη τις δολοφονίες προσφύγων και μεταναστών στα σύνορα, τις εκτελέσεις από μπάτσους των περιθωριοποιημένων και απόκληρων· τους βιασμούς γυναικών μέσα στα αστυνομικά τμήματα, τις γυναικοκτονίες από σιχαμένα υποπροϊόντα του πατριαρχικού κόσμου και τα κυκλώματα trafficking· τον εγκλεισμό σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, το ξεζούμισμα στα εργασιακά κάτεργα, την επιβολή σιωπής και όρων υποτέλειας· που δεν αρκούνται στο απλά να διαπιστώνουν την τεράστια περιβαλλοντική κρίση αλλά αντιστέκονται στη λεηλασία της φύσης· που δεν υποχωρούν μπροστά στην εγκαθίδρυση μιας τρομακτικής δυστοπίας όπου θα επικρατεί ο φασισμός, ο πόλεμος και ο κοινωνικός κανιβαλισμός αλλά τολμούν και παλεύουν για έναν άλλο κόσμο. Γιατί όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν παρά κομμάτι ενός ολόκληρου συστήματος που κάθε τέσσερα χρόνια αλλάζει διαχειριστές αλλά μένει πάντα σταθερό και ακλόνητο ως προς τον πυρήνα του, στη βαρβαρότητα που επιβάλλει.
Κάθε πολιτικός διαχειριστής λοιπόν δεν επιδιώκει παρά να σταθεροποιήσει το ίδιο το κρατικό-καπιταλιστικό σύστημα, να επεκτείνει την ισχύ του και να αυξήσει την κερδοφορία του τσακίζοντας τις κοινωνίες, καταστρέφοντας τη φύση και ρουφώντας το αίμα των πληβείων. Συνεπώς οποιαδήποτε επιλογή πολιτικού διαχειριστή δεν αποτελεί στην πραγματικότητα κάποιου είδους διαφορετική επιλογή, αλλά αντίθετα συμβάλει στη διαιώνιση του κόσμου της βαρβαρότητας. Οι καταπιεσμένοι και εκμεταλλευόμενοι δεν πρέπει για άλλη μία φορά να πιστέψουν στις αυταπάτες. Είναι πολύ κοντά η περίοδος κατά την οποία αναδείχθηκε πως δεν υπάρχει καμία εναλλακτική εντός του υπάρχοντος μοντέλου οργάνωσης της κοινωνίας, αντίθετα, οι αυταπάτες που καλλιεργήθηκαν από την προηγούμενη σοσιαλδημοκρατική διαχείριση που ανήλθε στον κυβερνητικό θώκο καπηλευόμενη τους μεγάλους αγώνες της προηγούμενης περιόδου συνέτριψε τα κοινωνικά και ταξικά κινήματα, διέλυσε τους αυτοοργανωμένους αγώνες, επιτέθηκε με λύσσα στα πιο ριζοσπαστικά κομμάτια του αγώνα, όπως το αναρχικό-αντεξουσιαστικό και άνοιξε τον δρόμο στη μετέπειτα ακροδεξιά κυβέρνηση που ήρθε για να συνεχίσει την απρόσκοπτη εφαρμογή του νεοφιλελεύθερου μοντέλου.
Για εμάς ως αναρχικούς το πρόταγμα της αποχής από τις εκλογές και της εκλογικής απεργίας συνδέεται άμεσα με την αυτοοργάνωση και την συμμετοχή στους κοινωνικούς, ταξικούς και πολιτικούς αγώνες. Η αποχή από τις κάλπες έχει πραγματική σημασία και είναι επικίνδυνη για το πολιτικό-οικονομικό σύστημα, όταν δεν εδράζεται και δεν στηρίζεται στην ηττοπάθεια και την μοιρολατρία, αλλά μεταφράζεται και αποτυπώνεται μέσα από τις συλλογικές αντιστάσεις των από τα κάτω. Με τους μαχητικούς αγώνες των φοιτητών ενάντια στην πανεπιστημιακή αστυνομία και των καθηγητών ενάντια στην εσωτερική αξιολόγηση των σχολικών μονάδων, τον αγώνα των υγειονομικών ενάντια στην υποστελέχωση του Δημοσίου Συστήματος Υγείας, τους αγώνες υπεράσπισης των καταλήψεων και των αυτοοργανωμένων δομών αγώνα και τους αγώνες ενάντια στο ΠΔ 85/2022 που υποβαθμίζει περαιτέρω τις σπουδές και τα εργασιακά δικαιώματα των καλλιτεχνών. Μέσα από τις μάχες που θα κληθούν οι εκμεταλλευόμενοι να δώσουν απέναντι στους κοινούς τους δυνάστες, μέσα από τις σχέσεις αλληλεγγύης που πρέπει να αναπτυχθούν κοινωνικά μεταξύ των καταπιεσμένων στα σχολεία, τις σχολές, τις γειτονιές, τους χώρους εκμετάλλευσης, μέσα από την πεποίθηση πως η μόνη ρεαλιστική προοπτική απέναντι στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα είναι η Κοινωνική Επανάσταση.
Δεν τρέφουμε αυταπάτες πως υπάρχει τρόπος να εξωραϊστεί και να εξανθρωπιστεί το κρατικό και καπιταλιστικό σύστημα. Ο δρόμος που καλούμαστε να επιλέξουμε είναι ο δύσκολος δρόμος, αυτός της κοινωνικής επανάστασης. Η ιστορία των κοινωνικών και ταξικών κινημάτων που διεκδίκησαν και πάλεψαν για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση μας δείχνει πως δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από τους θεσμούς, τα κοινοβούλια, τις εκλογές, τις γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές ηγεσίες, τους εμπόρους ελπίδας και τους διαμεσολαβητές της ταξικής πάλης. Ό,τι έχει να κερδηθεί θα είναι αποτέλεσμα των πλατιών, οργανωμένων στη βάση, μαχητικών και ριζοσπαστικών αγώνων μας.

Αντιεκλογική συγκέντρωση: Παρασκευή 19/5 | πλ.Βικτώριας | 18.30

ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ - ΑΚΥΡΟ - ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΛΠΕΣ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ
ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΣΤΗ ΒΑΣΗ

ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ - ΑΠΕΡΓΙΕΣ - ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ

ΌΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
Υγεία - Παιδεία - Τροφή - Στέγαση

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ,
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Χειραφέτηση

--------------------------------------------------

Καμία ανακωχή του κοινωνικού και ταξικού πολέμου. Κανένας συμβιβασμός απέναντι στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα

Βασικό στοιχείο του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, όπως εκφράζεται από την απόλυτη κυριαρχία κράτους και καπιταλισμού σε οποιοδήποτε κοινωνικό πεδίο είναι η αφήγηση του “there is no alternative”. Οποιαδήποτε αφήγηση κατατίθεται στο πολιτικό σκηνικό από την πλευρά της κυριαρχίας επιχειρεί να πείσει την κοινωνική βάση για το αναπόδραστο της απόλυτης καταπίεσης και εκμετάλλευσής τους. Στον λόγο της κυριαρχίας εμφανίζεται πιο πιθανή η εξάλειψη της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης από την κοινωνική απελευθέρωση. Ταυτόχρονα, είναι απαραίτητο να ειπωθεί πώς ο εκάστοτε κομματικός μηχανισμός που επιχειρεί να πάρει την εξουσία θα υπηρετήσει για ακόμη μία φορά, πώς να κάνει κι αλλιώς άλλωστε, τα κεφαλαιοκρατικά συμφέροντα και θα παίξει τον δικό του ρόλο στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό, ανάλογα με το προσωπείο διακυβέρνησης που πλασάρει. Η ιδιοκτησία, το κράτος, ο καπιταλισμός, η αστυνομία, ο στρατός και όλες οι πηγές καταπίεσης και εκμετάλλευσης που συγκροτούν τους αρμούς αυτού του κόσμου είναι αδύνατον να υποσκαφτούν μέσα από την εκλογική διαδικασία.
Είναι προφανές, ότι τα τελευταία 4 χρόνια είδαμε να εκτυλίσσεται μία λυσσαλέα επίθεση προς την κοινωνική βάση και τα κεκτημένα αγώνα. Έπειτα από την περίοδο νέκρωσης των κινημάτων από την σοσιαλδημοκρατική διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ήρθε η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση ως όψη του ίδιου νομίσματος να επιτεθεί από την πρώτη στιγμή στις κατακτήσεις των κοινωνικών και ταξικών αγώνων και πρώτα από όλα στις δομές του αναρχικού κινήματος. Ακόμη, την περίοδο της πανδημίας φάνηκε τόσο η ανικανότητα του κρατικού μηχανισμού για την διαχείριση οποιασδήποτε κρίσης την οποία το ίδιο το σύστημα γεννά, όσο και πως το πρώτο μέλημα του εξουσιαστικού συστήματος ήταν, είναι και θα είναι η οχύρωσή του απέναντι στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες και η επιβολή του εγκλεισμού ως το μόνο μέτρο προστασίας απέναντι στην πανδημία. Επιπλέον, συνεχίστηκε η υποβάθμιση της ανθρώπινης ζωής σε κάθε κοινωνικό πεδίο. Είτε μιλάμε για την επίθεση στον κόσμο της εργασίας με την κατάργηση του οκταώρου, την αύξηση του κόστους ζωής μέσα από την ολοένα εντεινόμενη ακρίβεια ή ακόμη την προσπάθεια της αλλαγής της πραγματικότητας εντός των πανεπιστημίων (κατάργηση ασύλου, ν.4777, πανεπιστημιακή αστυνομία) ή τέλος την κρατική και καπιταλιστική δολοφονία στα Τέμπη ένα είναι σίγουρο: στα πλαίσια του καπιταλισμού η ανθρώπινη ζωή γίνεται αντιληπτή ως μέσο παραγωγής κέρδους και μόνο.
Στο σημείο αυτό, είναι απαραίτητο να αναγνωρίσουμε την παρουσία και την επιδραστικότητα των κινημάτων και των αντιστάσεων όλο αυτό το διάστημα. Σε καμία περίπτωση κανένας λόγος εντός του κοινοβουλίου ή εν γένει των κομμάτων δεν αρθρώθηκε, τέτοιος, ώστε να εναντιώνεται ουσιαστικά στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα. Αντίθετα, οι ίδιοι οι ριζοσπαστικοί αγώνες της κοινωνικής βάσης, με πρώτο το αναρχικό κίνημα, έθεσαν αντιστάσεις αλλά και αντιπροτάσεις απέναντι στην καταπίεση και την εκμετάλλευση. Από τις πρώτες δημόσιες συγκεντρώσεις ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, την κατάληψη της πρυτανείας του ΑΠΘ, τις κινητοποιήσεις αλληλεγγύης στους υγειονομικούς και αλληλεγγύης στο απεργό πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα που κατάφεραν τόσο να επιτύχουν νίκες στα εκάστοτε πεδία, όσο και να αμφισβητήσουν στην πράξη την κρατική διαχείριση της πανδημίας. Επιπλέον, οι μεγαλειώδεις απεργίες των εργαζομένων της e-food και της Cosco, της Μαλαματίνα, της kavala oil και των λιπασμάτων Καβάλας που επιχείρησαν να θέσουν αναχώματα στην περαιτέρω υποβάθμιση των συνθηκών εργασίας και στην εκμετάλλευση. Ακόμη, οι δυναμικές κινητοποιήσεις διαρκείας των σπουδαστών των καλλιτεχνικών σχολών που με όπλο την κατάληψη έθεσαν αναχώματα στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση. Τέλος, την τελευταία περίοδο, μέσα από την κατάληψη της πρυτανείας του ΕΚΠΑ, τις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις αλλά και την ανακατάληψη της Mundo Nuevo έγινε ξεκάθαρο πώς μόνο η ίδια η κοινωνική βάση, το αναρχικό και ριζοσπαστικό κίνημα, στο δρόμο, μακριά από εκλογικές αυταπάτες έθεσαν αναχώματα στην κρατική και καπιταλιστική κυριαρχία σε κάθε κοινωνικό πεδίο.
Η επόμενη περίοδος είναι κρίσιμη καθώς μετά από μια πυκνή περίοδο συστημικής επίθεσης αλλά και μεγάλων κινητοποιήσεων, η κυριαρχία, επιχειρεί να αφηγηθεί μια νέα κανονικότητα. Θέτει ως κύριο αφήγημα την κανονικότητα, την αμεταβλητότητα του υπάρχοντος συστήματος εξουσίας και εκμετάλλευσης και καλεί τους πληβείους να προσαρμοστούν στην ακρίβεια, την αύξηση του κόστους ζωής, την ένταση της καταστολής, την επίθεση στα εργασιακά κεκτημένα, την ολοένα αυξανόμενη απειλή για μια γενικευμένη πολεμική σύρραξη με αφετηρία την εισβολή του ρωσικού στρατού στην Ουκρανία και τους συνεχώς εντεινόμενους ενδοκαπιταλιστικούς και ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς του ΝΑΤΟ και της Ρωσίας.
Το επόμενο διάστημα θα πρέπει να συμμετέχουμε ακόμη πιο δυναμικά σε όλα τα πεδία στα οποία ξεπηδούν οι πρωτογενείς αντιστάσεις, να επεκτείνουμε την επίδραση του αναρχικού λόγου αντίστασης στα φτωχοποιημένα τμήματα, να συγκροτήσουμε νέες κοινωνικές συμμαχίες με τους καταπιεσμένους. Είναι απαραίτητο στο σήμερα να γιγαντώσουμε την οργανωμένη παρέμβαση των αναρχικών, από τα σχολεία και τα πανεπιστήμια ως τους χώρους εργασίας και τις γειτονιές. Να καταδείξουμε με απτό τρόπο πώς η συμμετοχή στις τάξεις του οργανωμένου αναρχικού κινήματος είναι η μόνη λύση στην σημερινή καταπίεση και εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Για την οικοδόμηση ενός μαζικού αναρχικού κινήματος που θα θέτει τόσο οδοφράγματα στην επέλαση κράτους και κεφαλαίου, όσο και καταφάσεις για την κοινωνία του αύριο.

Αντιεκλογική συγκεντρώση

Παρασκευή 19/5, πλ. Βικτώριας, 18.30

ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ
ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΛΠΕΣ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

Αναρχική Πολιτική Οργάνωση | Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων