ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΩΡΑ ΟΙ ΕΠΑΝΑΠΡΟΩΘΗΣΕΙΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ

Τη Δευτέρα 19/4/21, ένας ακόμα μετανάστης απαγάγεται παράνομα από την αστυνομία. Ο Ζαχαρίας Μπ.,συνελήφθη στην πλατεία Αριστοτέλους και αφού κρατήθηκε παράνομα από την αστυνομία τελικά επαναπροωθήθηκε στη Τουρκία όπου και βρίσκεται τώρα, αφού η άδεια παραμονής του είχε λήξει και αστυνομία πέταξε τα έγγραφα του.

Το κράτος ανάμεσα στην επιλογή της ανασυγκρότησης του με όρους πρόνοιας και την αντίστοιχη με όρους καταστολής επέλεξε χωρίς καμία σκέψη το δεύτερο γιατί η κοινωνική πρόνοια θεωρείται μια παρωχημένη παραχώρηση που αναγκάστηκε να κάνει ο καπιταλισμός σε ένα προηγούμενο στάδιο. Ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός δεν χρειάζεται -και δεν μπορεί- να υποσχεθεί τίποτε. Η κρατική διαχείριση ενώ ήδη μετράει χιλιάδες θανάτους επιχειρεί να αξιοποιήσει την πανδημία ως εργαλείο αντικοινωνικής επιβολής ώστε να προχωρήσει στην υλοποίηση των σχεδιασμών των κυρίαρχων για αφανισμό όλων των αντιστάσεων και για ολοκληρωτική επιβολή πάνω στο κοινωνικό σώμα, διαλύοντας πλήρως τη δημόσια υγεία, υποβαθμίζοντας ολοένα τη δημόσια παιδεία, περνώντας νομοσχέδια για τα εργατικά που επιτείνουν την ταξική εκμετάλλευση και ανοίγουν τις πόρτες στην πλήρη αυθαιρεσία των αφεντικών, ενώ αφοπλίζουν ολοένα τα σωματεία, εντείνοντας τη λεηλασία του φυσικού περιβάλλοντος και απαξιώνοντας την ανθρώπινη ζωή επιβάλλοντας ένα καθεστώς εξαίρεσης απέναντι στους πιο αόρατους αυτής της κοινωνίας, είτε πρόκειται για φυλακισμένους/ες είτε για πρόσφυγες και μετανάστ(ρι)ες, είτε ακόμα και απέναντι σε όσους/ες αγωνίζονται ενάντια στην επέλαση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Είναι αυτό το καθεστώς που οδήγησε τη νεαρή γυναίκα να αυτοπυρποληθεί, μη μπορώντας να αντέξει άλλου τους όρους ζωής που της είχαν επιβληθεί και μέσα σε μια διεστραμμένη αντιστροφή της πραγματικότητας βρέθηκε να κατηγορείται για εμπρησμό. Ένα καθεστώς εξαίρεσης που εξαπλώνεται συνεχώς, εγκαθιδρύοντας μια πολιτική καραντίνα, μέσα από την απαγόρευση και διάλυση των διαδηλώσεων, μέσα από την αστυνομική κατοχή στους δρόμους και τις γειτονιές, μέσα από ένα όργιο κατασταλτικής βίας, όπως το είδαμε να εκφράζεται και στη Νέα Σμύρνη απέναντι σε όσες και όσους αγωνίζονται, απέναντι σε όσους αρνούνται να σιωπήσουν μπροστά στον θάνατο, την εξαθλίωση και την υποταγή.

Τα παραπάνω δεν αποτελούν κάποιο πρωτοφανές γεγονός, αλλά μία πάγια κατάσταση στη διαχείριση της ζωής των προσφύγων και των μεταναστών τα τελευταία χρόνια. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα εφαρμογής του καθεστώτος εξαίρεσης. Στα μέρη αυτά η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία απολύτως αξία, καθώς το πλέον απαξιωμένο κομμάτι του πληθυσμού, στερούνται όχι μόνο τις στοιχειώδεις παροχές και δικαιώματα, όπως αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης, περίθαλψης, εκπαίδευσης ακόμα και σίτισης αλλά και το ίδιο το δικαίωμα στη ζωή. Η κατάσταση αυτή, και στην Ελλάδα, αλλά και σε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη υποδοχής προσφύγων και μεταναστών, είναι πλέον η θεμελιωμένη (και νομικά θεσπισμένη) διαχείριση των ανθρώπων που κρίνεται ότι περισσεύουν μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα. Άνθρωποι χωρίς χαρτιά, χωρίς ονόματα και τέλος δίχως ζωές προσπαθούν να ξεφύγουν από τη φρίκη του πολέμου και της φτώχειας και πεθαίνουν, προσπαθώντας να κερδίσουν λίγη από την αξιοπρέπεια και τη ζωή που τους έχει στερήσει η βαρβαρότητα της εξουσίας είτε αυτή πετάει βόμβες είτε χτίζει κολαστήρια.

Μέσα σε συνθήκες ολικού lockdown, πρόσφυγες και μετανάστ(ρι)ες να παρέμεναν στοιβαγμένοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, χωρίς κανένα υγειονομικό μέτρο σε μια χυδαία και προκλητική συνδήλωση του καθεστώτος εξαίρεσης που επιβάλλει σε αυτούς τους ανθρώπους. Ακόμα κι όταν άνοιξε ο τουρισμός οι μετανάστ(ρι)ες παρέμειναν σε καθεστώς απομόνωσης καθώς για τους ίδιους/ες εξακολουθούσαν να ισχύουν όλοι οι περιορισμοί, ανεξάρτητα από τον αριθμό των κρουσμάτων στα κέντρα.

Το ελληνικό κράτος γίνεται όλο και πιο βίαιο απέναντι στους/ις μετανάστ(ρι)ες. Ένας χρόνος έχει περάσει από τότε που αστυνομία, στρατός και παρακράτος εμποδίζαν τους πρόσφυγες στα σύνορα του Έβρου, ενώ στα νησιά ποτέ δε σταμάτησαν να βουλιάζουν βάρκες μεταναστ(ρι)ών και να εμποδίζουν την απόβαση τους. Το τελευταίο διάστημα το ελληνικό κράτος εξοπλίζεται με χιλιάδες προσλήψεις συνοριοφυλάκων, λιμενικού, ΕΠΟΠ και αστυνομίας. Ταυτόχρονα δημιουργείται ένα ασφυκτικό πλαίσιο με τη θέσπιση νόμων που κάνουν ακόμη πιο δύσκολη τη χορήγηση ασύλου και άδεια παραμονής, ενώ προβλέπεται η δημιουργία κλειστών δομών. Μέσα στις πόλεις είναι καθημερινότητα οι έλεγχοι, οι συλλήψεις, οι ξυλοδαρμοί ακόμα και οι επαναπροωθήσεις.

Από τη μεριά μας η αλληλεγγύη δεν γνωρίζει ούτε σύνορα, ούτε χρονικά περιθώρια. Είναι διαρκής, έμπρακτη και δεν εγκλωβίζεται σε κανενός είδους διαχωρισμούς (πρόσφυγες - μετανάστες). Καμία λύση δεν μπορεί να είναι προσωρινή μιας και το πρόβλημα δεν εμφανίστηκε τώρα αλλά δημιουργείται εδώ και χρόνια από τις χώρες που διαχειρίζονται τον παγκόσμιο πλούτο. Η κοινωνική αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων αποτελεί το όπλο μας ενάντια στους εκμεταλλευτές. Οργανωνόμαστε και αγωνιζόμαστε μαζί με τους/ις μετανάστ(ρι)ες για μια κοινωνία ισότητας και ελευθερίας. Αλληλεγγύη, κοινός αγώνας και κοινή ζωή.

Είναι επιτακτική η ανάγκη να σταθούμε απέναντι στο κράτος που χτυπάει με μένος τις ζωές μας, τα σώματα μας, τις δουλειές μας, τους χώρους στους οποίους κινούμαστε και αναπνέουμε.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ PUSH-BACKS, ΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤ(ΡΙ)ΩΝ

ΤΡΟΦΗ-ΥΓΕΙΑ-ΣΤΕΓΑΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

ΚΟΙΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΝΤΟΠΙΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

Συγκέντρωση Τετάρτη 28/4 17.00 στο Άγαλμα Βενιζέλου

Συλλογικότητα για τον κοινωνικό αναρχισμό Μαύρο & Κόκκινο | μέλος ΑΠΟ