Γη και Ελευθερία - Camillo Berneri

Camillo Berneri | 1897 - 1937

Σαν σήμερα, 5 Μάη 1937, δολοφονείται ο Ιταλός αναρχικός θεωρητικός και επαναστάτης Camillo Berneri στη Βαρκελώνη από τους σταλινικούς. Ο Camillo Berneri γεννήθηκε το 1897 στο Lodi της Λομβαρδίας. Συγγραφέας, δημοσιογράφος, φιλόσοφος, καθηγητής και αναρχικός αγωνιστής ο Camillo Berneri υπήρξε μια σημαντική προσωπικότητα του αναρχικού κινήματος. Από νεαρή ηλικία βρέθηκε αντιμέτωπος με τις κρατικές διώξεις τόσο λόγω της εναντίωσής του στον πόλεμο, όπου και το 1919 φυλακίστηκε στο νησί Pianosa, όσο και λόγω της άρνησής του να δηλώσει πίστη στο ιταλικό φασιστικό καθεστώς με αποτέλεσμα να εξαναγκαστεί να φύγει στη Γαλλία μαζί με την γυναίκα του (Giovanna Caleffi/Berneri) αναρχική αγωνίστρια και αυτή και τις δυο κόρες τους. Διώκεται από τη Γαλλία και από μια σειρά χωρών μετά από υποδείξεις του ιταλικού φασιστικού καθεστώτος, φυλακίστηκε τόσο στο Βέλγιο όσο και στη Γαλλία, ενώ τον Ιούλη του 1936 μεταβαίνει στην Ισπανία. Φτάνοντας στην Καταλονία, μαζί με ένα φορτίο όπλων και πυρομαχικών, οργανώνει μια συγκέντρωση στην Plaza de los Toros, στην οποία συμμετείχαν περισσότεροι από 100.000 άνθρωποι, εκφράζοντας την αλληλεγγύη των Ιταλών αναρχικών προς την Ισπανική Επανάσταση. Οργάνωσε μια ιταλική αναρχική ομάδα και πολέμησε στο μέτωπο της Αραγωνίας. Εργάστηκε επίσης ως δημοσιογράφος και έκανε εκπομπές στον ραδιοφωνικό σταθμό της CNT-FAI στην ιταλική γλώσσα με προορισμό τη χώρα του. Στο βιβλίο του "Pensieri e battaglie", που εξέδωσε η σύντροφός του Giovanna μετά τον θάνατό του το 1938 και το οποίο προλόγισε η Emma Goldman, επέκρινε την πολιτική κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει το καταλανικό αναρχικό κίνημα και ο "κυβερνητισμός" του και το έθεσε σε επιφυλακή απέναντι σε μια πιθανή αντεπανάσταση του σταλινικού κομμουνισμού. Με την εγκαθίδρυση της σταλινικής κυβέρνησης-μαριονέτας του Juan Negrín μπαίνει στο στόχαστρό της και στις 5 Μάη του 1937 συλλαμβάνεται από μια ένοπλη ομάδα σταλινικών και δολοφονείται. Το σώμα του βρέθηκε γεμάτο διάτρητα σημάδια από τους πυροβολισμούς κοντά στην Plaça de la Generalitat. Ο Camillo Berneri μεταξύ άλλων συνεργάστηκε με τον Μαλατέστα στην αναρχική εφημερίδα Umanità Nova, εξέδιδε την αναρχοσυνδικαλιστική εβδομαδιαία εφημερίδα Guerra di Classe, όργανο της Ιταλικής Συνδικαλιστικής Ένωσης (USI), συμμετείχε ενεργά στην Ιταλική Αναρχική Ένωση (UAI), έγραψε κείμενα ενάντια στον φασισμό και τον Μουσολίνι, ενάντια στον κλήρο και τη θρησκεία, ενάντια στην πατριαρχία, αρθρογράφησε στον τύπο της Βαρκελώνης. Το 1962 ιδρύθηκε στη μνήμη του στο Reggio de l'Emília ένα σημαντικό αρχείο του αναρχικού κινήματος (Archivio Famiglia Berneri - Aurelio Chessa) με τα έγγραφα και το υλικό του.

***

"πρέπει να απαλλαγούμε από τον ρομαντισμό, που πάει να πει ότι επιτέλους κάποτε θα πρέπει να δούμε προοπτικά τις μάζες. Ο υποτιθέμενος ομοιογενής λαός δεν υπάρχει, αυτό που όντως υπάρχει είναι ένα πλήθος ανθρώπων που όχι μόνο διαφέρουν μεταξύ τους, αλλά και που είναι χωρισμένοι σε κατηγορίες. Η υποτιθέμενη επαναστατική θέληση των μαζών δεν υπάρχει, αυτό που όντως υπάρχει είναι διάφορες επαναστατικές στιγμές όπου μόνο κατά την διάρκειά τους οι μάζες μπορούν να λειτουργήσουν ως κινητήριος μοχλός για την επανάσταση"
La Platarforma, Lotta umana, Παρίσι, ν.5, 3 Δεκέμβρη 1927

*
"Οι Μαρξιστές «δεν έχουν κατά νου την πλήρη καταστροφή του Κράτους», αλλά προβλέπουν τη φυσική εξαφάνιση του Κράτους ως συνέπεια της καταστροφής των τάξεων μέσω της «δικτατορίας του προλεταριάτου», δηλαδή του Κρατικού Σοσιαλισμού, ενώ οι Αναρχικοί επιθυμούν την καταστροφή των τάξεων μέσω μιας κοινωνικής επανάστασης που καταργεί, μαζί με τις τάξεις, το Κράτος. Οι Μαρξιστές, επιπλέον, δεν προτείνουν την ένοπλη κατάκτηση της Κομμούνας από ολόκληρο το προλεταριάτο, αλλά προτείνουν την κατάκτηση του Κράτους από το κόμμα που φαντάζεται ότι αντιπροσωπεύει το προλεταριάτο. Οι Αναρχικοί επιτρέπουν τη χρήση της άμεσης εξουσίας από το προλεταριάτο, αλλά κατανοούν ότι το όργανο αυτής της εξουσίας σχηματίζεται από ένα ολόκληρο σώμα συστημάτων κομμουνιστικής διοίκησης - συνεταιριστικές οργανώσεις, κοινοτικοί θεσμοί, τόσο περιφερειακοί όσο και εθνικοί - που συγκροτούνται ελεύθερα εκτός και σε αντίθεση με κάθε πολιτικό μονοπώλιο των κομμάτων και προσπαθούν να μειώσουν στο ελάχιστο τον διοικητικό συγκεντρωτισμό. Ο Λένιν, προς όφελος της πολεμικής, απλοποίησε αυθαίρετα τα γεγονότα σχετικά με τη διαφορά μεταξύ των Μαρξιστών και ημών.
Η λενινιστική φράση: «Οι μαρξιστές θέλουν να προετοιμάσουν το προλεταριάτο για την Επανάσταση χρησιμοποιώντας το σύγχρονο Κράτος» αποτελεί τη βάση του λενινιστικού γιακωβινισμού, όπως ακριβώς αποτελεί τη βάση της κοινοβουλευτικής διακυβέρνησης και του σοσιαλρεφορμιστικού υπουργισμού.
[…]
Στα Διεθνή Σοσιαλιστικά Συνέδρια του Λονδίνου (1896) και του Παρισιού (1900) διαπιστώθηκε ότι μόνο τα κόμματα και οι εργατικές οργανώσεις που αναγνώριζαν την αρχή της «σοσιαλιστικής κατάκτησης των δημόσιων εξουσιών από την προλεταριακή φράξια που οργανώθηκε σε κόμμα ως τάξη» μπορούσαν να ανήκουν στη Σοσιαλιστική Διεθνή. Η διάσπαση έγινε σε αυτό το σημείο, αλλά στην πραγματικότητα ο αποκλεισμός των αναρχικών από τη Διεθνή ήταν μόνο ένας θρίαμβος του υπουργισμού, του οπορτουνισμού και του «κοινοβουλευτικού κρετινισμού».
[…]
Όποιος ανατρέξει στην ιστορία του σοσιαλισμού μετά τον αποκλεισμό των αναρχικών μπορεί να δει από μόνος του τον σταδιακό εκφυλισμό του μαρξισμού ως πολιτικής φιλοσοφίας μέσα από τις ερμηνείες και τις πρακτικές των σοσιαλδημοκρατών."
Dictatorship of the Proletariat and State Socialism, 5 Νοέμβρη 1936

*
"Δεν είναι το ρωσικό προλεταριάτο που έχει καταλάβει την εξουσία του κράτους, αλλά μάλλον το Μπολσεβίκικο Κόμμα που δεν έχει καταστρέψει καθόλου το προλεταριάτο και που από την άλλη πλευρά έχει δημιουργήσει έναν Κρατικό Καπιταλισμό, μια νέα αστική τάξη, ένα σύνολο συμφερόντων που συνδέονται με το μπολσεβίκικο κράτος και τείνουν να διατηρηθούν διατηρώντας το κράτος.
Η εξαφάνιση του κράτους είναι πιο μακριά από ποτέ στην ΕΣΣΔ όπου ο κρατικός παρεμβατισμός είναι όλο και πιο τεράστιος και καταπιεστικός, και όπου οι τάξεις δεν εξαφανίζονται.
[…]
Οι Λενινιστές, οι Τροτσκιστές, οι Μπορντιγκιστές, οι Κεντρώοι χωρίζονται μόνο από διαφορετικές τακτικές ιδέες. Όλοι οι Μπολσεβίκοι, σε όποιο ρεύμα ή φράξια κι αν ανήκουν, είναι υποστηρικτές της πολιτικής δικτατορίας και του Κρατικού Σοσιαλισμού. Όλοι ενώνονται από τον τύπο: «Δικτατορία του Προλεταριάτου», μια διφορούμενη φράση που αντιστοιχεί στον «κυρίαρχο λαό» του Ιακωβινισμού. Ό,τι κι αν είναι ο Ιακωβινισμός, είναι βέβαιο ότι θα προκαλέσει την παρέκκλιση της Κοινωνικής Επανάστασης. Και όταν παρεκκλίνει, «η σκιά ενός Βοναπάρτη» ρίχνεται πάνω της.
Θα έπρεπε να είναι κανείς τυφλός για να μην δει ότι ο Βοναπαρτισμός του Στάλιν είναι απλώς η φρικτή και ζωντανή σκιά του Λενινιστικού Δικτατορισμού."
The Abolition and Extinction of the State

camilo bernari1