Ενάντια σε κράτος , κεφάλαιο, πόλεμο, φτώχεια , καταπίεση και καταστολή
«Αν νομίζετε ότι με το να μας κρεμάσετε, θα συντρίψετε το εργατικό κίνημα, το κίνημα απ’ όπου τα εκατομμύρια των καταπιεσμένων, τα εκατομμύρια αυτών που εργάζονται σκληρά μέσα στη φτώχεια και τη μιζέρια, περιμένουν τη λύτρωση, αν αυτή είναι η γνώμη σας, τότε κρεμάστε μας! Εδώ θα ποδοπατήσετε μια σπίθα, αλλά εκεί κι εκεί, πίσω σας και μπροστά σας, παντού φλόγες ξεφυτρώνουν. Είναι μια υπόγεια φωτιά. Δεν μπορείτε να τη σβήσετε…»
(από την απολογία του Ογκαστ Σπάις κατά την δίκη του στις 21 Ιουνίου 1886)
139 χρόνια μετά την εξέγερση των εργατών την Πρωτομαγιά του 1886 στο Σικάγο, η σύνδεση της επιμέρους διεκδίκησης για το 8ωρο εργασίας με τον συνολικό κοινωνικό αγώνα για μία κοινωνία χειραφετημένη και απελευθερωμένη από τα δεσμά κράτους και αφεντικών, παραμένει πάντα το επίκαιρο πρόταγμα για την ανατροπή του κόσμου της εξουσίας και τη μόνη ρεαλιστική προοπτική για έναν κόσμο ειρήνης, κοινοκτημοσύνης ,ισότητας, αλληλεγγύης, την παγκόσμια κοινωνική επανάσταση.
Σήμερα βρισκόμαστε σε μια παρατεταμένη περίοδο γενίκευσης και όξυνσης της επίθεσης των πολιτικών και οικονομικών αφεντικών απέναντι στους πληβείους, μέσα από το βάθεμα των αντικοινωνικών αναδιαρθρώσεων σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας. Από τη μία, ο χρεοκοπημένος κόσμος της εξουσίας δεν έχει να προσφέρει τίποτα πλέον στους από τα κάτω πέρα από πόλεμο και φασισμό, τίποτα πέρα από προσφυγιά, εξαθλίωση και θάνατο. Η γενοκτονια που συντελείται σήμερα εναντίον του παλαιστινιακού λαού αποτελεί την κλιμάκωση του εδώ και 78 χρόνια διωγμού του λαού της από τη γη του από το κράτος του Ισραήλ και τους συμμάχους του, κομμάτι των οποίων αποτελεί το ελληνικό κράτος, με την ανάπτυξη των σχέσεων συνεργασίας μέσα από μία σειρά στρατηγικών ενεργειακών, στρατιωτικών και οικονομικών συμφωνιών. Η κυριαρχία κλιμακώνοντας την επιθετικότητα της σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, εξαπολύει μια ολομέτωπη επίθεση απέναντι στην κοινωνική βάση, στους φτωχούς και τους απόκληρους και επιχειρεί να αναχαιτίσει την όποια έκφραση κοινωνικής δυσαρέσκειας, στοχεύοντας στην πλήρη καθυπόταξή της ανθρωπότητας στους σχεδιασμούς κράτους και αφεντικών.
Έπειτα, μέσω της ψήφιση μιας σειράς νομοσχεδίων που άπτονται της υγείας, της παιδείας, της εργασίας, της στέγασης, της φορολογίας, της πολιτικής και κοινωνικής έκφρασης, της δικαιοσύνης και της φύσης, οι εξουσιαστές επιτάσσουν τηφτωχοποίηση, την εξαθλίωση και την περιθωριοποίηση πάνω στο σώμα της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Κράτος και αφεντικά στοχεύουν στην όλο και μεγαλύτερη εκμετάλλευση των φτωχών, βαθαίνοντας συνεχώς τους όρους καταπίεσης, με σκοπό την πλήρη κοινωνική υποταγή.
Πιστή στο νεο-φιλελεύθερο μοντέλο, η ακροδεξιά κυβέρνηση της Ν.Δ. επιβάλλει μια σειρά αναδιαρθρώσεων , που εξυπηρετούν διακηρυγμένες και πάγιες στοχεύσεις του κόσμου της εξουσίας, ανεξαρτήτως πολιτικής διαχείρισης. Συνεχίζει, έτσι, να εντείνει τους κοινωνικούς και ταξικούς αποκλεισμούς και να αυξάνει το κόστος επιβίωσης με ακόμα πιο εντατικούς ρυθμούς. Από τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας μέχρι τη γιγάντωση των ενοικίων και από την ακραία ακρίβεια σε βασικά αγαθά της καθημερινότητας που καθιστά στοίχημα την εξασφάλιση τροφής, μετακίνησης και θέρμανσης μέχρι την άμεση απειλή της ανέχειας. Το κράτος συνεχίζει την συστηματική υποβάθμιση του ΕΣΥ από την υποστελέχωση, το κλείσιμο και τις συγχωνεύσεις νοσοκομείων, δομών υγείας για παιδιά, δομών απεξάρτησης και ψυχικής υγείας σε όλη την επικράτεια, μέχρι τις αυξήσεις των τιμών στα φάρμακα, τα ιδιωτικά χειρουργεία και την περαιτέρω εκμετάλλευση των εργαζομένων στην υγεία με δυσμενέστερους όρους εργασίας και τα πειθαρχικά σε βάρος όσων αγωνίζονται απέναντι στη λεηλασία του κοινωνικού αγαθού της υγείας. Το κράτος συνεχίζει τις νεοφιλελεύθερες αναδιαρθρώσεις σ’ όλες τι βαθμίδες της παιδείας προωθώντας από τη μια πλευρά τη διάλυση των σχολικών μονάδων στη πρωτοβάθμια και στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και εντείνοντας τους ταξικούς φραγμούς στα σχολεία και τις σχολές και από την άλλη πλευρά καταστέλλοντας μαθητές, φοιτητές και εκπαιδευτικούς με το σπάσιμο σχολικών καταλήψεων, τις διώξεις μαθητών και τα πειθαρχικά απέναντι σε εκπαιδευτικούς που συμμετέχουν στην απεργία - αποχή από την αξιολόγηση. Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και η επίθεση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση με την επιχειρούμενη κατάργηση του άρθρου 16, με τα νομοσχέδια που προωθούν τις διαγραφές φοιτητών, την είσοδο της πανεπιστημιακής αστυνομίας στις σχολές και την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου με το ταυτόχρονο χτύπημα στον κοινωνικό του χαρακτήρα.
Τα απελευθερωμένα ωράρια, η ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας, η αδήλωτη και μαύρη εργασία, η έλλειψη μέτρων προστασίας στους χώρους δουλειάς, η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, η καταπάτηση της 8ωρης εργασίας και το νέο νομοσχέδιο που επιτρέπει το 13ωρο και 6ήμερο, δεν είναι παρά συνθήκες που ήδη επιχειρούνταν να κυριαρχήσουν.
(από την απολογία του Ογκαστ Σπάις κατά την δίκη του στις 21 Ιουνίου 1886)
139 χρόνια μετά την εξέγερση των εργατών την Πρωτομαγιά του 1886 στο Σικάγο, η σύνδεση της επιμέρους διεκδίκησης για το 8ωρο εργασίας με τον συνολικό κοινωνικό αγώνα για μία κοινωνία χειραφετημένη και απελευθερωμένη από τα δεσμά κράτους και αφεντικών, παραμένει πάντα το επίκαιρο πρόταγμα για την ανατροπή του κόσμου της εξουσίας και τη μόνη ρεαλιστική προοπτική για έναν κόσμο ειρήνης, κοινοκτημοσύνης ,ισότητας, αλληλεγγύης, την παγκόσμια κοινωνική επανάσταση.
Σήμερα βρισκόμαστε σε μια παρατεταμένη περίοδο γενίκευσης και όξυνσης της επίθεσης των πολιτικών και οικονομικών αφεντικών απέναντι στους πληβείους, μέσα από το βάθεμα των αντικοινωνικών αναδιαρθρώσεων σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας. Από τη μία, ο χρεοκοπημένος κόσμος της εξουσίας δεν έχει να προσφέρει τίποτα πλέον στους από τα κάτω πέρα από πόλεμο και φασισμό, τίποτα πέρα από προσφυγιά, εξαθλίωση και θάνατο. Η γενοκτονια που συντελείται σήμερα εναντίον του παλαιστινιακού λαού αποτελεί την κλιμάκωση του εδώ και 78 χρόνια διωγμού του λαού της από τη γη του από το κράτος του Ισραήλ και τους συμμάχους του, κομμάτι των οποίων αποτελεί το ελληνικό κράτος, με την ανάπτυξη των σχέσεων συνεργασίας μέσα από μία σειρά στρατηγικών ενεργειακών, στρατιωτικών και οικονομικών συμφωνιών. Η κυριαρχία κλιμακώνοντας την επιθετικότητα της σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, εξαπολύει μια ολομέτωπη επίθεση απέναντι στην κοινωνική βάση, στους φτωχούς και τους απόκληρους και επιχειρεί να αναχαιτίσει την όποια έκφραση κοινωνικής δυσαρέσκειας, στοχεύοντας στην πλήρη καθυπόταξή της ανθρωπότητας στους σχεδιασμούς κράτους και αφεντικών.
Έπειτα, μέσω της ψήφιση μιας σειράς νομοσχεδίων που άπτονται της υγείας, της παιδείας, της εργασίας, της στέγασης, της φορολογίας, της πολιτικής και κοινωνικής έκφρασης, της δικαιοσύνης και της φύσης, οι εξουσιαστές επιτάσσουν τηφτωχοποίηση, την εξαθλίωση και την περιθωριοποίηση πάνω στο σώμα της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Κράτος και αφεντικά στοχεύουν στην όλο και μεγαλύτερη εκμετάλλευση των φτωχών, βαθαίνοντας συνεχώς τους όρους καταπίεσης, με σκοπό την πλήρη κοινωνική υποταγή.
Πιστή στο νεο-φιλελεύθερο μοντέλο, η ακροδεξιά κυβέρνηση της Ν.Δ. επιβάλλει μια σειρά αναδιαρθρώσεων , που εξυπηρετούν διακηρυγμένες και πάγιες στοχεύσεις του κόσμου της εξουσίας, ανεξαρτήτως πολιτικής διαχείρισης. Συνεχίζει, έτσι, να εντείνει τους κοινωνικούς και ταξικούς αποκλεισμούς και να αυξάνει το κόστος επιβίωσης με ακόμα πιο εντατικούς ρυθμούς. Από τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας μέχρι τη γιγάντωση των ενοικίων και από την ακραία ακρίβεια σε βασικά αγαθά της καθημερινότητας που καθιστά στοίχημα την εξασφάλιση τροφής, μετακίνησης και θέρμανσης μέχρι την άμεση απειλή της ανέχειας. Το κράτος συνεχίζει την συστηματική υποβάθμιση του ΕΣΥ από την υποστελέχωση, το κλείσιμο και τις συγχωνεύσεις νοσοκομείων, δομών υγείας για παιδιά, δομών απεξάρτησης και ψυχικής υγείας σε όλη την επικράτεια, μέχρι τις αυξήσεις των τιμών στα φάρμακα, τα ιδιωτικά χειρουργεία και την περαιτέρω εκμετάλλευση των εργαζομένων στην υγεία με δυσμενέστερους όρους εργασίας και τα πειθαρχικά σε βάρος όσων αγωνίζονται απέναντι στη λεηλασία του κοινωνικού αγαθού της υγείας. Το κράτος συνεχίζει τις νεοφιλελεύθερες αναδιαρθρώσεις σ’ όλες τι βαθμίδες της παιδείας προωθώντας από τη μια πλευρά τη διάλυση των σχολικών μονάδων στη πρωτοβάθμια και στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και εντείνοντας τους ταξικούς φραγμούς στα σχολεία και τις σχολές και από την άλλη πλευρά καταστέλλοντας μαθητές, φοιτητές και εκπαιδευτικούς με το σπάσιμο σχολικών καταλήψεων, τις διώξεις μαθητών και τα πειθαρχικά απέναντι σε εκπαιδευτικούς που συμμετέχουν στην απεργία - αποχή από την αξιολόγηση. Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και η επίθεση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση με την επιχειρούμενη κατάργηση του άρθρου 16, με τα νομοσχέδια που προωθούν τις διαγραφές φοιτητών, την είσοδο της πανεπιστημιακής αστυνομίας στις σχολές και την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου με το ταυτόχρονο χτύπημα στον κοινωνικό του χαρακτήρα.
Τα απελευθερωμένα ωράρια, η ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας, η αδήλωτη και μαύρη εργασία, η έλλειψη μέτρων προστασίας στους χώρους δουλειάς, η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, η καταπάτηση της 8ωρης εργασίας και το νέο νομοσχέδιο που επιτρέπει το 13ωρο και 6ήμερο, δεν είναι παρά συνθήκες που ήδη επιχειρούνταν να κυριαρχήσουν.
Η απελευθέρωση των απολύσεων, ο καθημερινός εκφοβισμός και η απειλή της ανεργίας, η γιγάντωση των μορφών εργασίας με μειωμένα δικαιώματα, όπως αυτή με μπλοκάκι, η ενταντικοποίησητων συνθηκών εργασίας αλλά και οι εκδικητικές απολύσεις που έρχονται ως απάντηση στις εργατικές διεκδικήσεις είναι τα όπλα που έχει προσφέρει το κράτος στη φαρέτρα των αφεντικών για την περαιτέρω εκμετάλλευση των εργατών. Όλες αυτές οι «παρεκτροπές» που νομοθετούνται επίσημα, τις τελευταίες δεκαετίες συνεχών αναδιαρθρώσεων, σφραγίζοντας την αφαίμαξη και εξάντληση της κοινωνίας, τη δολοφονία της στο βωμό του κέρδους των αφεντικών.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο οι εκμεταλλευόμενοι και οι καταπιεσμένοι συνεχίζουμε να πληρώνουμε με το αίμα μας τη διατήρηση και αναπαραγωγή του βάρβαρου εκμεταλλευτικού καταπιεστικού συστήματος που καταδυναστεύει, δολοφονεί και εξαθλιώνει. Αυτό καταδεικνύουν οι δεκάδες δολοφονίες εργατών στα κάτεργα της σύγχρονης δουλείας, που μόνο για το 2025 έχουν σημειωθεί ήδη πάνω από 40, ενώ περισσότεροι από 200 εργάτες έχουν τραυματιστεί και πλέον των 60 βαριά. Γιατί η διαιώνιση της εξουσίας και των κερδών των οικονομικών και πολιτικών αφεντικών περνά μέσα από την όξυνση της εκμετάλλευσης της τάξης μας, τη λεηλασία της ζωής μας και τη φίμωση και καταστολή όλων όσοι αρνούνται να αποδεχτούν αυτή τη βαρβαρότητα ως τη μόνη προοπτική.
Παράλληλα το κρατικό έγκλημα στα Τέμπη 2 χρόνια πριν, αλλά και η εμπειρία από προηγούμενα μαζικά κρατικά εγκλήματα, όπως στη Ρικομέξ, το Σάμινα, την Ηλεία, τη Μάνδρα, το Μάτι και την Πύλο καταδεικνύουν με τον πιο εμφατικό τρόπο την αθεράπευτα αντικοινωνική και δολοφονική φύση του επιβαλλόμενου εξουσιαστικού και ιεραρχικού τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας από το κράτος και το κεφάλαιο.
Μέσα σε όλο αυτό κλίμα τρομοκρατίας και συνεχούς υποβάθμισης της ζωής μας, από την πλευρά μας αντιλαμβανόμαστε ότι ο μόνος δρόμος που έχουν οι καταπιεσμένοι και εκμεταλλευόμενοι είναι ο αγώνας για την κοινωνική και ταξική χειραφέτηση, ο αγώνας που έχουμε να δώσουμε όλοι μαζί και όχι σαν εξατομικευμένες μονάδες μπροστά στην υπεροπλία ενός εχθρού που προορίζει για τους φτωχούς μόνο εκμετάλλευση, δυστυχία, πολέμους και θάνατο. Η υπεράσπιση των εργατικών συμφερόντων, των αναγκών, της ζωής και της αξιοπρέπειάς μας περνά μέσα από την κοινή, οριζόντια συντονισμένη, οργανωμένη από τα κάτω δράση. Η οργάνωση των αντιστάσεών μας αποτελεί κομβικής σημασίας ζήτημα, ειδικά μέσα σε μια περίοδο συνολικής και οργανωμένης επίθεσης του κρατικού και καπιταλιστικού συστήματος. Η συλλογικοποίηση, η κοινή δράση και η συναντίληψη βάσει των αναρχικών αξιών είναι τα εργαλεία μας απέναντι στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό κράτους και κεφαλαίου, απέναντι στην προσπάθειά τους να μας πείσουν ότι έχει επέλθει το τέλος της Ιστορίας, πως δεν υπάρχει καμία προοπτική πέρα από το δυστοπικό παρόν και το σύστημα εξουσίας που το δημιουργεί και πως αν επιλέξουμε το δρόμο του αγώνα και της αξιοπρέπειας θα συντριβούμε. Η ιστορία των κοινωνικών και ταξικών κινημάτων που διεκδίκησαν και πάλεψαν για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση μας δείχνει πως οι προλετάριοι δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από τους θεσμούς, τα κοινοβούλια, τις γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές ηγεσίες και τους διαμεσολαβητές της ταξικής πάλης. Το όραμα για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, για μια κοινωνία Ίσων δεν θα δικαιωθεί μέσα από τα ατομικά, μερικά ή αυθόρμητα ξεσπάσματα της δίκαιης οργής μας αλλά μέσω των πλατιών, οργανωμένων στη βάση, μαχητικών και ριζοσπαστικών αγώνων ενάντια στους καταπιεστές μας. Ο δρόμος που καλούμαστε να επιλέξουμε είναι ο δύσκολος δρόμος, αυτός που έχει ως πυξίδα τον καινούριο κόσμο που κουβαλάμε στις καρδιές μας, που ξεγεννά την Ιστορία και παλεύει για την Υπόθεση. Την Κοινωνική Επανάσταση.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο οι εκμεταλλευόμενοι και οι καταπιεσμένοι συνεχίζουμε να πληρώνουμε με το αίμα μας τη διατήρηση και αναπαραγωγή του βάρβαρου εκμεταλλευτικού καταπιεστικού συστήματος που καταδυναστεύει, δολοφονεί και εξαθλιώνει. Αυτό καταδεικνύουν οι δεκάδες δολοφονίες εργατών στα κάτεργα της σύγχρονης δουλείας, που μόνο για το 2025 έχουν σημειωθεί ήδη πάνω από 40, ενώ περισσότεροι από 200 εργάτες έχουν τραυματιστεί και πλέον των 60 βαριά. Γιατί η διαιώνιση της εξουσίας και των κερδών των οικονομικών και πολιτικών αφεντικών περνά μέσα από την όξυνση της εκμετάλλευσης της τάξης μας, τη λεηλασία της ζωής μας και τη φίμωση και καταστολή όλων όσοι αρνούνται να αποδεχτούν αυτή τη βαρβαρότητα ως τη μόνη προοπτική.
Παράλληλα το κρατικό έγκλημα στα Τέμπη 2 χρόνια πριν, αλλά και η εμπειρία από προηγούμενα μαζικά κρατικά εγκλήματα, όπως στη Ρικομέξ, το Σάμινα, την Ηλεία, τη Μάνδρα, το Μάτι και την Πύλο καταδεικνύουν με τον πιο εμφατικό τρόπο την αθεράπευτα αντικοινωνική και δολοφονική φύση του επιβαλλόμενου εξουσιαστικού και ιεραρχικού τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας από το κράτος και το κεφάλαιο.
Μέσα σε όλο αυτό κλίμα τρομοκρατίας και συνεχούς υποβάθμισης της ζωής μας, από την πλευρά μας αντιλαμβανόμαστε ότι ο μόνος δρόμος που έχουν οι καταπιεσμένοι και εκμεταλλευόμενοι είναι ο αγώνας για την κοινωνική και ταξική χειραφέτηση, ο αγώνας που έχουμε να δώσουμε όλοι μαζί και όχι σαν εξατομικευμένες μονάδες μπροστά στην υπεροπλία ενός εχθρού που προορίζει για τους φτωχούς μόνο εκμετάλλευση, δυστυχία, πολέμους και θάνατο. Η υπεράσπιση των εργατικών συμφερόντων, των αναγκών, της ζωής και της αξιοπρέπειάς μας περνά μέσα από την κοινή, οριζόντια συντονισμένη, οργανωμένη από τα κάτω δράση. Η οργάνωση των αντιστάσεών μας αποτελεί κομβικής σημασίας ζήτημα, ειδικά μέσα σε μια περίοδο συνολικής και οργανωμένης επίθεσης του κρατικού και καπιταλιστικού συστήματος. Η συλλογικοποίηση, η κοινή δράση και η συναντίληψη βάσει των αναρχικών αξιών είναι τα εργαλεία μας απέναντι στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό κράτους και κεφαλαίου, απέναντι στην προσπάθειά τους να μας πείσουν ότι έχει επέλθει το τέλος της Ιστορίας, πως δεν υπάρχει καμία προοπτική πέρα από το δυστοπικό παρόν και το σύστημα εξουσίας που το δημιουργεί και πως αν επιλέξουμε το δρόμο του αγώνα και της αξιοπρέπειας θα συντριβούμε. Η ιστορία των κοινωνικών και ταξικών κινημάτων που διεκδίκησαν και πάλεψαν για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση μας δείχνει πως οι προλετάριοι δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από τους θεσμούς, τα κοινοβούλια, τις γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές ηγεσίες και τους διαμεσολαβητές της ταξικής πάλης. Το όραμα για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, για μια κοινωνία Ίσων δεν θα δικαιωθεί μέσα από τα ατομικά, μερικά ή αυθόρμητα ξεσπάσματα της δίκαιης οργής μας αλλά μέσω των πλατιών, οργανωμένων στη βάση, μαχητικών και ριζοσπαστικών αγώνων ενάντια στους καταπιεστές μας. Ο δρόμος που καλούμαστε να επιλέξουμε είναι ο δύσκολος δρόμος, αυτός που έχει ως πυξίδα τον καινούριο κόσμο που κουβαλάμε στις καρδιές μας, που ξεγεννά την Ιστορία και παλεύει για την Υπόθεση. Την Κοινωνική Επανάσταση.
ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ!
ΤΡΟΦΗ, ΥΓΕΙΑ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΣΤΕΓΑΣΗ, ΜΕΤΑΦΟΡΕΣ
ΟΛΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
Η ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ
Απεργιακή συγκέντρωση και πορεία: Πέμπτη 1η Μάη, 10.30 Προπύλαια
Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Χειραφέτηση
Απεργιακή συγκέντρωση και πορεία: Πέμπτη 1η Μάη, 10.30 Προπύλαια
Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Χειραφέτηση