Προφορική εισήγηση στην εκδήλωση της Αυτόνομης Συνάντησης Αγώνα στη Μεσοχώρα (13/8/21)
***
Καλησπέρα, σας μιλώ εκ μέρους της Αυτόνομης Συνάντησης Αγώνα και εδώ στην πλατεία του χωριού χαιρετίζουμε την αγωνιζόμενη Μεσοχώρα που μας φιλοξενεί για 15η χρονιά.
Καταρχάς να πούμε ότι στη διπλανή πλατεία, στην είσοδο του χωριού, πραγματοποιείται μια εκδήλωση αφιερωμένη στη μνήμη του αγωνιστή Κώστα Σταμάτη που έφυγε απ’ τη ζωή το Γενάρη, στα 51 του χρόνια, και θέλουμε να εκφράσουμε τα βαθιά μας συλλυπητήρια για την απώλειά του στους οικείους του, τους φίλους και τους συντρόφους του από το Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Αγρινίου.
Ο Κώστας ήταν ένας από τους πρώτους αλληλέγγυους που ήρθαν εδώ το καλοκαίρι του 2007, συνεισέφερε πολλά στον αγώνα, ήταν από τους συντρόφους που τραυματίστηκαν από τα ΜΑΤ όταν αυτά επιτέθηκαν στη συγκέντρωση των αλληλέγγυων στο φράγμα, τον Αύγουστο του 2009 και όλα αυτά τα χρόνια, μέχρι και πέρσι, ήταν πάντα παρών στις κινητοποιήσεις στη Μεσοχώρα. Τιμή στον αγωνιστή Κώστα Σταμάτη!
Η χρονική συγκυρία που ξανασυναντιόμαστε στο χωριό για τις ετήσιες αγωνιστικές κινητοποιήσεις είναι ζοφερή, καθώς μεγάλες πυρκαγιές κατακαίνε τα δάση σε πολλά σημεία της χώρας, κι αυτή τη στιγμή που μιλάμε οι πυρκαγιές μαίνονται εκτός ελέγχου, στην βόρεια Εύβοια, την Β.Α. Αττική και την Πάρνηθα, την Ηλεία και τη Γορτυνία, την Αν. Μάνη, τη Φωκίδα, τα Γρεβενά και αλλού. Πάνω από 1 εκατομμύριο στρέμματα δασικών εκτάσεων έχουν καεί ήδη μαζί με τα ζώα που φιλοξενούν, καθώς επίσης χωριά, πολλές εκατοντάδες σπίτια, υποστατικά, μελίσσια, στάβλοι και μαντριά με τα ζωντανά τους. Εκατοντάδες άνθρωποι έχουν υποστεί τραυματισμούς κι υπάρχει ένας τουλάχιστον νεκρός, ένας 38χρονος εθελοντής δασοπυροσβέστης, πατέρας δυο ανήλικων παιδιών.
Η καταστροφή αυτή, περιβαλλοντική και κοινωνική, προφανώς και δεν είναι μια «θεομηνία» αλλά ένα κρατικό έγκλημα, οι ολέθριες συνέπειες πάνω στο φυσικό περιβάλλον και την κοινωνία, των αντιφάσεων και των αδιεξόδων ενός χρεωκοπημένου κι όλο και επιθετικότερου πολιτικοοικονομικού συστήματος, που επιφέρει συνεχή δεινά στη φύση και την ανθρωπότητα και οδηγεί σε ακόμη χειρότερα, αποτελώντας μέρος της γενικευμένης, πολιτικής, κοινωνικής, οικονομικής, περιβαλλοντικής, υγειονομικής και πολιτιστικής κρίσης του.
Αλλά ας έρθουμε στο ζήτημα της υπεράσπισης του Αχελώου και της Μεσοχώρας, για το οποίο και συναντηθήκαμε σήμερα. Οι απαρχές του ζητήματος βρίσκονται στο σχεδιασμό του όλου έργου εκτροπής του ποταμού Αχελώου και την έναρξη κατασκευής, στα μέσα της δεκαετίας του 1980, των επιμέρους έργων κεφαλής, φραγμάτων και σηράγγων, με πρώτο το φράγμα της Μεσοχώρας, σηματοδοτώντας και την έναρξη στην περιοχή ενός κοινωνικού αγώνα 35 χρόνων που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα.
Η δική μας συμμετοχή σε αυτόν τον μεγάλο αγώνα ξεκινά το καλοκαίρι του 2006, όταν τον Ιούλιο εκείνης της χρονιάς ο τότε υπουργός Σουφλιάς ανακίνησε το παγωμένο έργο της εκτροπής με δύο τροπολογίες του στη Βουλή, επιχειρώντας να προσπεράσει νομοθετικά μια ολόκληρη σειρά από απαγορευτικές για την εκτροπή αποφάσεις του ΣτΕ, με τελευταία εκείνη του 2005. Μετά από εκείνες τις νομοθετικές τροποποιήσεις του Σουφλιά, καταθέσαμε, σε μία εκδήλωση που έγινε τότε στην Ιατρική Σχολή της Λάρισας από την Θεσσαλική Κίνηση για τη Γη και την Ελευθερία, ένα πολυσέλιδο κείμενο, αναλύοντας το ζήτημα της εκτροπής και των ολέθριων περιβαλλοντικών και κοινωνικών της επιπτώσεων, εκφράζοντας την πλήρη αντίθεσή μας στα φαραωνικών διαστάσεων καταστροφικά έργα στον Αχελώο και την αλληλεγγύη μας στους αγωνιζόμενους κατοίκους της Μεσοχώρας. Κι όπως διαπιστώσαμε στην πορεία συμβάλλαμε ουσιαστικά στη διεύρυνση του αγώνα καθώς η ανάλυση και οι θέσεις μας έτυχαν ευρείας αποδοχής και έγιναν σημείο αναφοράς για πολλούς.
Λίγο αργότερα ήρθε και η στιγμή να έρθουμε και στο επίκεντρο του αγώνα, τη Μεσοχώρα. Η πρώτη φορά που ήρθαμε εδώ, για να δούμε με τα μάτια μας τον ποταμό, το φαραωνικό φράγμα που τον απειλεί με αφανισμό και το χωριό που αγωνίζεται ενάντια στην καταστροφή του, ήταν το Γενάρη του 2007. Ήταν τότε που η οδός Άρτας-Τρικάλων περνούσε ακόμα από την παλιά γέφυρα στον Αχελώο, ιστορικό τοπόσημο της περιοχής, που σήμερα έχει σχεδόν διαλυθεί, παραδομένη στην καταστροφική εγκατάλειψή της. Όταν καταφέραμε να φθάσουμε ήταν όλα σκεπασμένα από το χιόνι κι έπρεπε να αναχωρήσουμε σύντομα, έχοντας να περάσουμε νύχτα με κακοκαιρία την απόκρημνη διάβαση της Γκρόπας.
Επανήλθαμε όμως το ίδιο καλοκαίρι πολύ περισσότεροι αυτή τη φορά, συμμετέχοντας στην κινητοποίηση που έγινε τον Αύγουστο του 2007. Μένοντας τότε αρκετές μέρες εδώ, γνωρίσαμε καλύτερα τον τόπο και τους ανθρώπους που αντιστέκονται στην καταστροφή του και κάναμε ορισμένες διαπιστώσεις, οι οποίες παρέμειναν σταθερές σε όλη τη διάρκεια των χρόνων που ακολούθησαν, με συνεχή πάντα και αδιάλειπτη την παρουσία μας και τη συμμετοχή μας στον αγώνα. Και θα αναφερθώ σε ορισμένες από εκείνες τις διαπιστώσεις, οι οποίες ισχύουν μέχρι και σήμερα:
α) Ο παραμελημένος για δεκαετίες αυτός τόπος της νότιας Πίνδου, και απόμακρος από πολλές απόψεις για τα ενδιαφέροντα του κράτους, κρύβει στη γη του έναν ανεκτίμητο θησαυρό, που είναι ορατός σχεδόν παντού γύρω μας: το νερό, το χρυσάφι της περιοχής, που την μετέτρεψε σε ένα Ελντοράντο για τα αρπακτικά του κεφάλαιου. Και για την υφαρπαγή αυτού του θησαυρού της νότιας Πίνδου σχεδιάστηκαν και κατασκευάστηκαν, αλλού ολοκληρωμένα σχεδόν κι αλλού ημιτελή, τα φαραωνικά έργα κεφαλής -φράγματα και σήραγγες- της εκτροπής, για τη συγκεντροποίηση, την ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση αυτού του πολύτιμου φυσικού αγαθού, του νερού, που η αξία του προβλέπεται να απογειωθεί στα χρηματιστήρια του μέλλοντος.
β) Δεδομένου ότι ήρθαμε στην περιοχή πολλά χρόνια μετά την κατασκευή του φράγματος και την έναρξη του αγώνα ενάντιά του, μας έγινε ολοφάνερο ότι αν αυτός ο τόπος δεν κατοικούνταν, όπως άλλοι που λεηλατούνται ανυπεράσπιστοι, ή κατοικούνταν από ανθρώπους που δεν αντιστέκονταν και παραδίδαν τον τόπο τους αμαχητί, τα έργα όχι μόνο θα είχαν ολοκληρωθεί πλήρως αλλά και θα λειτουργούσουν από πολλού χρόνου, έχοντας καταστρέψει ολοσχερώς την ορεινή κοιλάδα του ποταμού και τα οικοσυστήματά της. Επομένως, η παρουσία στην περιοχή και η αντίσταση των ίδιων των Μεσοχωριτών ήταν και είναι καταλυτικής σημασίας για την προάσπιση όχι μόνο του χωριού τους αλλά και του ποταμού και όλης της ευρύτερης περιοχής. Και η τυχόν αγνόηση και ακόμα χειρότερα η προσπάθεια ιδιοποίησης κι εκπροσώπησης 35 χρόνων αγώνα από άλλους είναι απαράδεκτη κι επιζήμια.
γ) Παρότι μιλάμε για ένα εκτεταμένο και σύνθετο έργο συγκεντρωποίησης των νερών της περιοχής σε δύο μεγάλες διαδοχικές τεχνητές λίμνες, αποτελούμενο από σειρά επιμέρους έργων κεφαλής σχεδιασμένων για την εκτροπή του ποταμού, είναι ολοφάνερο ότι και χωρίς την εκτροπή, και μόνο η λειτουργία ως Η/Υ των γιγαντιαίων φραγμάτων που σχεδιάστηκαν γι’ αυτήν πάνω στον Αχελώο, είναι αρκετή για την καταστροφή της ορεινής κοιλάδας του ποταμού, της Μεσοχώρας και των παραποτάμιων οικισμών. Για αυτό και, μολονότι το 2006 τοποθετηθήκαμε ενάντια στην εκτροπή του Αχελώου από τη φυσική του λεκάνη απορροής στην Πίνδο προς τη Θεσσαλία, από το 2007 τοποθετηθήκαμε πιο συγκεκριμένα απέναντι τόσο στα φράγματα αυτά καθαυτά όσο και στην εκτροπή για την οποία και σχεδιάστηκαν.
δ) Μιλώντας ειδικότερα για το γιγαντιαίο φράγμα της Μεσοχώρας, και βλέποντάς το από κοντά, μας έγινε άμεσα αντιληπτό ότι, παρότι είχε κατασκευαστεί από χρόνια και δεν λειτουργούσε -λόγω των ακυρωτικών αποφάσεων του ΣτΕ-, όσο εξακολουθούσε να ορθώνεται πάνω στην κοίτη του Αχελώου, θα εξακολουθούσε να απειλεί πάντα, και μόνο με την ύπαρξή του, τον ποταμό και το χωριό. Και ότι, μολονότι ανενεργό, ήταν εύκολο, εφόσον υπάρχει πάντα εκεί, να ανακινείται οποιαδήποτε στιγμή από το κράτος το ζήτημα της λειτουργίας του, κρατώντας σε βάθος χρόνου σε ομηρία το χωριό και όλη την περιοχή. Για αυτό και εμείς ήμασταν εξαρχής και είμαστε πάντα υπέρ της καταστροφής του, της αποκατάστασης του περιβάλλοντα χώρου κι επαναφοράς του ποταμού στη φυσική του κοίτη. Για αυτό και ανεβήκαμε πάνω του και γράψαμε από τότε ΚΑΤΩ ΤΟ ΦΡΑΓΜΑ. Και για αυτό στα συνθήματά μας μιλούσαμε από τότε για το γκρέμισμά του, ως μόνη εγγύηση για τη σωτηρία του ποταμού και του χωριού.
ε) Ερχόμενοι εδώ, στη Μεσοχώρα, διαπιστώσαμε ότι δεν είναι απλά ένα ωραίο χωριό στην Ν. Πίνδο, αλλά το επίκεντρο ενός μεγάλου αγώνα που αφορά όχι μόνο την υπεράσπισή της ως τοπική κοινωνία αλλά και την υπεράσπιση ενός μεγάλου ποταμού από τη λεηλασία και την καταστροφή. Και για αυτό κρίναμε ότι ο αγώνας για την υπεράσπιση του χωριού και του ποταμού δεν θα έπρεπε να μείνει περίκλειστος στα όρια της τοπικότητάς του, αλλά να συνδεθεί με ευρύτερους κοινωνικούς αγώνες για την υπεράσπιση του περιβάλλοντος και των τοπικών κοινωνιών που σαρώνονται από τη λεγόμενη ανάπτυξη. Για αυτό και πήραμε σε όλα τα χρόνια που ακολούθησαν πολλές πρωτοβουλίες, κάναμε πλήθος παρεμβάσεις και κινητοποιήσεις στην Αθήνα και πολλές άλλες πόλεις της χώρας. Ενδεικτικά θα αναφέρω τις κινητοποιήσεις στα Τρίκαλα και τη Λάρισα, όπου εστιάζει η όλη προπαγάνδα για την υποτιθέμενη αναγκαιότητα της εκτροπής του ποταμού, και ειδικότερα στη Λάρισα όπου βρίσκεται το επίκεντρό της και όπου το 2010 οργανώσαμε και πραγματοποιήσαμε διαδήλωση εναντίωσης στην εκτροπή και αλληλεγγύης στη Μεσοχώρα. Και οι συνθήκες υπαγορεύουν την ανάληψη κι άλλων τέτοιων κινητοποιήσεων την κρίσιμη περίοδο που ανοίγεται μπροστά μας.
στ) Με τον ερχομό μας στη Μεσοχώρα εκείνο το καλοκαίρι του 2007, διαπιστώσαμε ότι ο ευρύτερος αγώνας ενάντια στην εκτροπή και τα φράγματα -και ειδικότερα το φράγμα της Μεσοχώρας- συμπεριλάμβανε ένα ευρύ φάσμα αγωνιζόμενων, πολλών και διαφορετικών θέσεων. Ανάμεσα στις οποίες υπήρχαν κι ορισμένες με έντονες τάσεις ηγεμονισμού κι αυτοπροβολής των φορέων τους και μια ιδιοκτησιακή αντίληψη του αγώνα, υπερκαθορισμού των πάντων κι εκδίωξης των «ανεπιθύμητων». Και σε ό,τι αφορά το περιεχόμενό τους, εκείνο που στην πράξη πρότασσαν για τη σωτηρία του χωριού και του ποταμού ήταν μια συμμαχία των αγωνιζόμενων από τα κάτω με τις προοδευτικές δυνάμεις του πολιτικού συστήματος (ΣΥΡΙΖΑ) που ρητορικά εναντιώνονταν στα φράγματα και την εκτροπή, πράγμα που εξαρχής θεωρήσαμε αυταπάτη. Γιατί πιστεύαμε, όπως και αποδείχτηκε, ότι το όλο έργο της εκτροπής και τα φράγματα είναι ένας κρατικός σχεδιασμός που θα τον υπηρετούσε οποιαδήποτε πολιτική διαχείριση της κρατικής εξουσίας, είτε συντηρητική είτε προοδευτική. Και δεν θα έπρεπε να έχουμε καμία εμπιστοσύνη σε επίδοξους διαχειριστές της εξουσίας και πολιτικούς παράγοντες, παρά μόνο εμπιστοσύνη στις δυνάμεις των ίδιων των αγωνιζόμενων από τα κάτω. Για αυτό άλλωστε και συγκροτηθήκαμε διακριτά ως Αυτόνομη Συνάντηση Αγώνα, μακριά από αυτές τις λανθασμένες αντιλήψεις κι απέναντι στον ηγεμονισμό τους.
Μετά το 2009, οι αντιλήψεις αυτές, που έφτασαν να προβάλλουν ως σωτηρία του ποταμού και του χωριού την ίδρυση υπουργείου προστασίας του περιβάλλοντος, βρέθηκαν σε αγωνιστικό αδιέξοδο κι εξαφανίστηκαν από τον αγώνα (για να επανεμφανιστούν οι φορείς τους πολλά χρόνια αργότερα). Αλλά σε ό,τι μας αφορά, όλα αυτά τα χρόνια, από το 2010 μέχρι και σήμερα, συνεχίσαμε σταθερά και αδιάλειπτα να στηρίζουμε με εκδηλώσεις και διαδηλώσεις τον αγώνα στο πλευρό των αγωνιζόμενων κατοίκων της Μεσοχώρας.
Να προσθέσουμε ότι στην πορεία ιδρύθηκε Υπουργείο Περιβάλλοντος και αυτό που έκανε σε σχέση με τον Αχελώο ήταν να προχωρήσει σε έναν ελιγμό, ένα τέχνασμα, για να υπερκεράσει τις αποφάσεις του ΣτΕ, διαχωρίζοντας την εκτροπή του ποταμού από τα γιγαντιαία έργα που κατασκευάστηκαν γι’ αυτήν, παρουσιάζοντάς τα σαν αυτοτελή υδροηλεκτρικά έργα. Πράγμα που οδήγησε και στην απόσυρση από κάθε συμμετοχή στον αγώνα εκείνων των οικολόγων που ήταν κατά της εκτροπής αλλά όχι και κατά των φραγμάτων.
Φτάνοντας στο 2017, αποδείχτηκε πόσο λανθασμένες είναι εκείνες οι αντιλήψεις που ευελπιστούν σε συμμαχίες με κομμάτια του πολιτικού συστήματος, όταν ο υπουργός τότε Σ. Φάμελλος της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ υπέγραψε την Απόφαση Έγκρισης Περιβαλλοντικών Όρων για τη λειτουργία του φράγματος – δηλαδή την καταστροφή του ποταμού και του χωριού, διαψεύδοντας πλήρως τις ρητορικές υποσχέσεις του πολιτικού φορέα του και όσους προσδοκούσαν σε αυτές για την προστασία της Μεσοχώρας και του Αχελώου.
Και ήταν τότε που, αντιδρώντας στην απόφαση της τότε κυβέρνησης, μεταξύ των άλλων κινητοποιήσεων εδώ στο χωριό και στο φράγμα, οργανώσαμε την κατάληψη του υδροηλεκτρικού σταθμού της Γλύστρας, για να φτάσει όσο το δυνατόν πιο μακριά το μήνυμα ότι σε αυτόν τον τόπο γίνεται μια μεγάλη καταστροφή και υπάρχει μια μεγάλη αντίσταση. Και η αλήθεια είναι ότι την πρόταση για κατάληψη του Υ/Η σταθμού την είχαμε ακούσει για πρώτη φορά από έναν Μεσοχωρίτη στη συνέλευση του χωριού την προηγούμενη χρονιά.
Εδώ, σε αυτό το σημείο, να πούμε ότι, από τα χρόνια που ήρθαμε στο χωριό για να συνεισφέρουμε στον αγώνα με τις δικές μας δυνάμεις και τις δικές μας αντιλήψεις, παρακολουθούσαμε πάντα τις συνελεύσεις στο χωριό. Και η αλήθεια είναι ότι ο Σύνδεσμος Κατακλυζομένων μας πρόσφερε πάντα τη δυνατότητα αυτή, καθώς επίσης και τη δυνατότητα της συμμετοχής μας με τον δικό μας λόγο, χωρίς ποτέ κανείς να μας παρεμποδίσει. Για αυτό και, πέρα από τη συμμετοχή αρκετών Μεσοχωριτών που συμμετείχαν ως άτομα στις πορείες που κάναμε κάθε χρόνο στο φράγμα μετά το 2009, απευθυνθήκαμε δέκα χρόνια πριν στη συνέλευση του Συνδέσμου, προτείνοντας τη συμμετοχή του, και έκτοτε διαδηλώνουμε μαζί, με τα δικά μας πανό πίσω από το δικό του.
Ερχόμενοι στους τωρινούς καιρούς, να πούμε ότι μετά την κυβερνητική εναλλαγή το καλοκαίρι του 2019, από τις πρώτες εξαγγελίες της νέας κυβέρνησης (ΝΔ) ήταν η λειτουργία του φράγματος, δηλαδή η καταστροφή του ποταμού και του χωριού, πατώντας πάνω στην απόφαση που είχε πάρει η προηγούμενη κυβέρνηση (ΣΥΡΙΖΑ), ενώ η Περιφέρεια Θεσσαλίας άνοιξε αμέσως και το ζήτημα της εκτροπής, δεδομένου ότι εφόσον λειτουργήσει το φράγμα της Μεσοχώρας και αποπερατωθεί το ημιτελές φράγμα της Συκιάς, το μόνο που θα απομένει θα είναι η μεταφορά του νερού μέσα από την κατασκευασμένη ήδη σήραγγα της εκτροπής.
Επιπλέον θα πρέπει να πούμε ότι πέραν της λειτουργίας του φράγματος της Μεσοχώρας και του όλου έργου της εκτροπής, υπάρχουν κι άλλοι καταστροφικοί σχεδιασμοί για την ευρύτερη περιοχή του Ασπροποτάμου και την εγκατάσταση βιομηχανικών αιολικών πάρκων από γιγαντιαίες ανεμογεννήτριες πάνω στις κορυφογραμμές των ορεινών όγκων. Ενώ, όπως αναφέρεται στο Περιφερειακό Πρόγραμμα Ανάπτυξης της Θεσσαλίας (2021-2025), όλη η Θεσσαλική Πίνδος (Δήμοι Καλαμπάκας, Πύλης, Αργιθέας, Καρδίτσας και Σοφικού) εκτός από ζώνη χωροθέτησης αιολικών εγκαταστάσεων σημειώνεται επίσης και ως ζώνη χωροθέτησης νέων φραγμάτων, πέραν εκείνων των γιγαντιαίων της Μεσοχώρας και τη Συκιάς του mega project εκτροπής του Αχελώου.
Επανερχόμενοι στη Μεσοχώρα, ας θυμηθούμε ότι πέρυσι τέτοια μέρα κοινοποιήθηκε στο χωριό η ανακοίνωση-τελεσίγραφο της ΔΕΗ που καλούσε τους κατοίκους που έχουν τα σπίτια τους στην κατακλυζόμενη περιοχή να τα εκκενώσουν εντός 30 ημερών. Ανακοίνωση στην οποία, μετά από έκτακτη συνέλευση που έγινε στην πλατεία, απάντησε ο Σύνδεσμος με εξώδικο, στο οποίο αναφερόταν ότι το ζήτημα δεν έπρεπε να θεωρείται λήξαν, καθώς εκκρεμούσε η προσφυγή που είχε κάνει στο ΣτΕ για την ακύρωση της απόφασης του 2017.
Η προσφυγή εκδικάστηκε και, προς μεγάλη ικανοποίηση όλων μας, εκείνη η απόφαση ακυρώθηκε (τον Νοέμβρη του 2020). Και μαζί της ακυρώθηκαν και όλες οι εξαγγελίες της νέας κυβέρνησης για άμεση λειτουργία του φράγματος, που σημαίνει αποψίλωση των δασών, της κοιλάδας και των φαραγγιών του Αχελώου και αναγκαστική εκκένωση της μισής Μεσοχώρας, ώστε όλα αυτά να κατακλυστούν από τα νερά που θα πληρώσουν τον τεχνητό ταμιευτήρα.
Ωστόσο, τα μεγάλα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα του κράτους και του κεφαλαίου, τα οποία βρίσκονται πίσω από το όλο έργο, δεν οπισθοχωρούν εύκολα. Και ο ίδιος ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης, για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις για την ακύρωση των εξαγγελιών του από αυτήν την 7η κατά σειρά ακυρωτική απόφαση του ΣτΕ, ανακοίνωσε ότι θα έρθει αυτοπροσώπως στη Μεσοχώρα στις 30 Γενάρη του 2021, για να εξαγγείλει για τρίτη φορά μέσα σε ενάμιση χρόνο τη λειτουργία του φράγματος και να προαναγγείλει τη σύνταξη νέας περιβαλλοντικής μελέτης.
Αλλά ενώ στο φράγμα τον περίμεναν ο πρόεδρος της κοινότητας και ο Σύνδεσμος Κατακλυζομένων, ο Κ. Μητσοτάκης προτίμησε να μην έρθει και να πάει στα Τρίκαλα, για να κάνει τις εξαγγελίες του χωρίς αντίλογο ενώπιον ενός κυβερνητικού ακροατηρίου, επιφορτίζοντας τον υπουργό περιβάλλοντος Κ. Σκρέκκα να εκδώσει μια νέα ΑΕΠΟ με βάση τη νέα περιβαλλοντική μελέτη της ΔΕΗ.
Και σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε σήμερα, μετά από 35 χρόνια αγώνα των Μεσοχωριτών και 15 χρόνια δικής μας αγωνιστικής συνεισφοράς στο πλευρό τους, να περιμένουμε το πότε θα ανακοινώσει η κυβέρνηση την απόφασή της για την έγκριση των όρων λειτουργίας του φράγματος. Γνωρίζοντας ότι είναι πιο ορατή ίσως από ποτέ η απειλή της λειτουργίας του φράγματος και της συνακόλουθης καταστροφής του ποταμού και του χωριού. Και ότι πρέπει να στηρίξουμε, να διευρύνουμε και να εντείνουμε τον αγώνα ενάντια στα φράγματα και την εκτροπή, χωρίς καμία εμπιστοσύνη στους φορείς, τους παράγοντες και τους διαμεσολαβητές του πολιτικού συστήματος, παρά μόνο στο δίκιο, τις αντοχές και στις δυνάμεις ενός κοινωνικού κινήματος από τα κάτω για την υπεράσπιση του χωριού και του ποταμού.
Αλληλεγγύη στους αγωνιζόμενους κατοίκους της Μεσοχώρας! Όλοι και όλες μαζί στη διαδήλωση αύριο στο φράγμα.
Ο Αχελώος θα νικήσει! Η Μεσοχώρα θα ζήσει!
***
[Ακολούθησε ενημέρωση για το ταξίδι της ζωής των Ζαπατίστας στην Ευρώπη και την Ελλάδα, την αναμενόμενη επίσκεψη και υποδοχή τους στο χωριό της Μεσοχώρας, καθώς και άλλες τοποθετήσεις]